Hij zat bij het raam, in zijn lekkere stoel. Of nou ja, eigenlijk zat hij in de enige stoel die niet bedolven was onder de rotzooi. Iedere buitenstaander zou direct zijn flauwgevallen van de ondraaglijke stank die in het huis hing, maar zijn neus had zich na verloop van tijd zo ontwikkeld dat hij vrijwel niets meer rook. Dat hij weer een dagje ouder werd hielp ook wel een beetje mee. Zijn blik was gevestigd op de tv, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken het vensterraam nauwlettend in de gaten hield. Je wist maar nooit wanneer er iemand zou toeslaan. Hij kon het zich niet veroorloven om net op dat moment niet op te letten. De televisie flikkerde ondertussen in allerlei verschillende kleuren. Onder de waas van stipjes en streepjes waren een aantal personen te herkennen op de televisie. Hij was een programma aan het kijken over Syrië. Of Egypte. Of iets met Amerika. Hij wist het niet meer, sinds hij halverwege de documentaire geluiden was beginnen te horen die hem niet aanstonden. Argwanend was zijn aandacht van de beeldbuis naar het raam verschoven. Niets. Ze verscholen zich, hij wist het zeker. Klaar om hem opnieuw met een mes te bewerken op een moment van onoplettendheid. De wereld vervloekend omdat hij op deze manier opnieuw een van zijn lievelingsdocumentaires moest missen. Omdat hij zich nu niet meer kon concentreren op wat er gebeurde op de televisie, doordat hij een groot stuk had gemist. Omdat hij wist dat hij ook niet meer zou gaan kijken, zich alleen nog maar focussen op wat er in de grote boze buitenwereld gebeurde, de buitenwereld, die er nu nog onschuldig bij lag. Te onschuldig, hij wist het zeker. Zijn rode ogen tuurden vanachter zijn leesbril –die hiervoor uitermate onhandig bleek te zijn- door het raam, proberend meer te zien dan de waas van kleurige vlekken, die hij de laatste jaren steeds vaker was gaan zien als hij naar buiten probeerde te kijken. Het was niet duidelijk of zijn ogen nou rood zagen van woede en diepgewortelde haat, of omdat ze gewoon bloeddoorlopen waren. Waarschijnlijk was het een combinatie. De haat zat in ieder geval zeker diepgeworteld. Haat tegenover vrijwel alles. Alhoewel, er waren zeer zeker een paar dingen wat hij bijzonder veel haatte. Om te beginnen, de jeugd van tegenwoordig die ervoor zorgden dat hij tegenwoordig niet veel meer kon doen dan argwanend uit het raam kijken. Ze gooiden zijn ruiten in, solden met hem, maakten hem belachelijk. Alleen de gedachte aan hen deed zijn vuist al ballen. Voor zover hij dat nog kon. Voor zover hij überhaupt nog iets anders kon dan boos roepen dat ze vuil tuig waren en dat ze maar moesten opsodemieteren. Dat bracht hem meteen bij het tweede punt wat hij zo verafschuwde. Zijn eigen lichaam. Ja, je hoorde het goed, hij had een bloedhekel aan zijn lichaam. Hij verlangde weer terug naar zijn lichaam van vroeger, het lichaam van een - al zei hij het zelf – behoorlijk knappe, gespierde jongeman. Nu was daar niets meer van over. Het enige wat hem nog restte was een fragiel broos lichaam waarmee hij bij iedere keer dat hij viel wel iets brak. Hij haatte het dat hij vrijwel niets meer met zijn lichaam kon. Hij haatte het dat hij alleen nog maar in zijn stoel kon zitten om zich te proberen te focussen op het flikkerende beeldscherm. Hij kon wel een tijdje doorgaan over wat hij allemaal wel niet haatte aan zijn lichaam. Hij haatte de rimpels die zijn hele lichaam domineerde. Hij had een afkeer tegen de kwabbige, haast spierloze armen die hij had. Van die flubberarmpjes, dat had hij. Verschrikkelijk. Om nog maar te zwijgen over die gebochelde rug, die niet meer weg was gegaan sinds hij van het ziekenhuis voor een lange tijd stil moest zitten, nadat hij een mes tussen zijn ruggenwervels had gevoeld. Gevoeld hoe het was als de rollen omgedraaid waren. Want ja, dat had hij net zo makkelijk gedaan. Dat was misschien wel het meest ironische van de zaak, de jongedame die hem had neergestoken, was een van de velen die hij jarenlang benadeeld en voorgelogen had. Voor wat geld had hij haar ook in de rug gestoken, zo simpel was het. Ook om die reden haatte hij zijn lichaam. Hij wou dat hij zijn geliefde mes weer in handen kon nemen, hem oppoetsen, hem weer te gebruiken. En dit keer uit wraak. Wraak tegenover die etterbakkies die zo de pïk op hem hadden. Hij had het wel eens geprobeerd, achter een muurtje gestaan om op een onverwachts moment toe te slaan. Na alleen al het onverwachtse draaien kreunde hij van de pijn. Nee, dat nooit meer. Hij moest wat anders verzinnen als hij wraak wou nemen. Een blik werd geworpen op de televisie, waarna hij geïnteresseerd bleef kijken. Dat kon nog wel eens de oplossing zijn. Vuur in een fles, een weg om zich heen brandend zodra het glas naar zijn grootje was gegaan. Een onheilspellende grimas verscheen op zijn gezicht. Helemaal niet zo moeilijk, werd hem uitgelegd op de beeldbuis. Langzaam en voorzichtig baande hij zich een weg richting het aanrecht, waar hij zover hij wist nog nooit iets mee had gedaan. Ja, als opbergruimte, maar niet als zijn oorspronkelijk bedoelde functie. Hij schoof wat spullen aan de kant, zodat de fles die hij er had klaargezet ruim baan kreeg. In het middelpunt stond. Een scheutje wasbenzine, wat afwasmiddel (die hij ergens uit de gootsteen vandaan toverde, hij wist niet eens dat hij dat spul nog had), een kurk erop en klaar is Kees. Voorzichtig wierp hij een blik op het raam, zoekend naar de jongens die hem het leven zo zuur maakten. En verrek, daar stonden ze. Voor het eerst was hij verheugd op hun ontmoeting. Schuifelend bewoog hij zich stapje voor stapje naar de gang, er zorgvuldig voor zorgend dat de fles niets kon overkomen. Langzaam trok hij zijn jas aan, zette hij zijn pet op en deed de deur open. Vaag hoorde hij de stemmen, de stemmen die verstomden toen hij de deur op slot deed. Gegrinnik was te horen terwijl hij door zijn tuin liep en vervolgens het tuinhekje achter zich te sluiten. Hij hoorde ze wel, voelde ze langzaam naar ze toe komen. En ja hoor. Hij voelde ze al hijgen in zijn nek. Langzaam draaide hij zich om. Een verbeten uitdrukking domineerde zijn gezicht. Hij zag de gezichten, vol hoop op vermaak. Deze keer zou het anders lopen. Deze keer had hij de vuur-fles. Zijn hand bracht de fles omhoog, klaar om hem te werpen. Ze begonnen te joelen bij het aanblik van de fles. “Ach gossie, ga je je verdriet weg drinken? Moet je naar mammie toe?” hoonde een van de kwajongens. Dat was echt het toppunt. Toen kwamen ze al helemaal niet meer bij. Hij greep de fles nog wat beter vast, kneep hem zowat fijn. Knarsetandend wachtte hij tot het gelach weer iets minder werd. Ze moesten wel doorhebben wat hij van plan was, anders was het half zo leuk niet meer. “Lach maar…” mompelde hij. In een moment van onoplettendheid voelde hij iets in zijn rug. Hij vervloekte zichzelf, hoe kon hij zo stom zijn. Een stekende pijn ging door zijn ledematen heen, zich verspreidend als een grote donkere olievlek. Dit was niet goed, dat wist hij donders goed. Een kreunend geluid kwam over zijn lippen, gevolgd door wat rochelende geluiden. Er stak iets venijnigs in zijn buik. Verschrikt sperden zijn ogen open. De fles met vuur was geknapt. Nu hij het zich besefte voelde hij alles verzengende hitte al toeslaan, hoorde hij de vlammen sissend en knetterend om zich heen vreten. Kreten van angst en pijn rolden over zijn lippen. Zijn lichaam probeerde zich uit de pijn te kronkelen, maar het lukte niet. Het deed veel te veel pijn. De zwarte vlekken begonnen zich al voor zijn ogen te verspreiden terwijl hij het angstige gemompel hoorde, in combinatie met weg rennende voetstappen. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zou nooit meer last van ze hebben, net als de rest van de helse wereld. De pijn werd onverdraaglijk, de hitte alles verzengend. Een laatste kreun kwam over zijn lippen, voordat zijn ogen zich voorgoed sloten.
Onderwerp: Hier ook nog even mijn Abel story 
ma okt 08, 2012 8:11 am