Save me

Septembers ademhaling versnelde zich. Hoe kon dit? Ze had alles perfect voorbereid, ze had de juiste middelen weten te krijgen om een beroerte te krijgen, maar de gang was leeg. Er was niemand te bekennen. Er klonken zelfs geen voetstappen in de verte. Straks kreeg ze een beroerte terwijl er niemand was om haar te helpen! Ze wilde niet dood! September wankelde en plaatste een hand tegen de muur van de gang om te blijven staan. 'Help,' riep ze.

Het was een zeldzaam moment, Darren was in een goed humeur. Hoe kon dat nou? Had iemand hem gehypnotiseerd? Hadden de drie geesten van a Christmas Carol hem die nacht bezocht of was er gewoon niks speciaals gebeurd? Was hij uit zichzelf zie goed gehumeurd? Nee, onmogelijk. Toch? Nee, het was waar. Niks bijzonders had hem in een goed humeur gebracht, niks bijzonders zorgde ervoor dat hij niet alles en iedereen om zich heen in het rond trapte. Het was niet een langdurig effect, zelfs hij wist dat.
Terwijl hij rondliep hoorde hij een stem, een roep om hulp. Toch stormde hij er niet op af alsof hij een ridder was die een jonkvrouw in nood probeerde te redden. Toch versnelde hij zijn pas om daar een langharig meisje te vinden die steun zocht aan de muur om overeind te blijven.

September glimlachte even dankbaar toen ze voetstappen hoorde, maar keek algauw weer... tja, hoe noem je die gezichtsuitdrukking? Alsof ze zo een beroerte kreeg, laten we het zo noemen. Haar wereld begon te draaien voor haar ogen, zo erg dat ze niet eens het gezicht van degene kon zien die naar haar toe was komen lopen. Ze verloor haar houvast aan de muur en was zich vaag bewust van een val, maar niet helemaal.

Hij kon zien dat het niet goed met haar ging, van een afstand was het al zichtbaar. Hij keek toe hoe ze de muur niet langer vast leek te kunnen houden terwijl hij naderde. Hij keek toe hoe haar lichaam naar de grond viel terwijl hij naar haar toe sprintte. Vlak voordat ze de grond raakte had hij haar opgevangen. De sprint was niet lang geweest maar toch had het niet langer moeten duren. Hij tilde haar op zodat ze rechtop kon staan maar het leek hem dat dat nutteloos was. Dus schoof hij zijn ene arm onder haar kuiten en zijn andere onder haar bovenlichaam. Hij had zelf vele malen meegemaakt dat hij door de grote hoeveelheden drank niet meer kon staan maar dit meisje was niet dronken. Dit was iets veel ergers en toch wist hij niet wat het was. Natuurlijk wist hij dat niet, hij was verdorie geen dokter. Hij had niet eens eindexamen gedaan, hoe kon hij dan weten wat er aan de hand was? Hij was toch geen House? Hij was geen genie op het gebied van dit soort dingen, dus hij besloot het werk te laten doen door mensen die daar wel voor hadden gestudeerd. Haastig liep hij met haar naar de EHBO, niet wetend wat anders hij kon doen om haar te helpen.

September kende de symptomen. Verlies van gezichtsvermogen. Verlamming. Tintelingen. Warrig denken. Ze traden allemaal op terwijl Sep zich vaag bewust werd van armen onder haar en een beweging. Hoe lang zou het nog duren voordat de symptomen weer af zouden zwakken? Hoe lang tot ze bijkwam en alles uit kon leggen - of tenminste, een uitleg zou kunnen geven. Of die uitleg klopte... tja, dat was een andere zaak. Sep hoorde stemmen en begreep dat ze bij de EHBO moesten zijn - logisch. 'Beroerte,' wist ze uit te brengen op fluistertoon.

Hij hoorde haar zachtjes het woord beroerte uitspreken. Dus dat was er aan de hand, hij was in ieder geval de goede kant op gegaan. Was hem niet geleerd dat als iemand een beroerte kreeg je zo snel mogelijk bij het ziekenhuis moest zijn met het slachtoffer? Dat was eigenlijk zo'n beetje wel het enige wat hij wist. De rest was hij allemaal al vergeten, hij had het nooit nodig gehad. Waarom zou men dan van hem verwachten dat hij het onthield? Hij was geen genie, had niet eens een diploma. Toch was hij wel aan werk gekomen bij een slotenmaker. Na een jaar had hij niets meer hoeven leren en was hij weggegaan om zo zijn geld te verdienen als dief. Hij had een prima inkomen.
'Wat is er gebeurd?' Hoorde hij de stem van een verpleger zeggen.
'Beroerte.' Was zijn antwoord waarna hij haar op een bed legde. Al snel stond er al iemand bij haar om tests te doen of iets dergelijks, hij wist niet wat er aan de hand was, ging gewoon maar zitten en hopen dat het geen vreselijke gevolgen had.

Na ongeveer een halfuur begonnen de zwarte vlekken voor Seps ogen weg te trekken en kreeg ze weer gevoel in haar ledematen. Ze opende nu ogen om nu eindelijk het gezicht van haar redder te zien - het was een jongen, dat had ze al gehoord. Bovendien, de meeste meisjes zouden niet sterk genoeg zijn geweest om haar hierheen te dragen. Ze was dan wel erg mager, maar ze was nog steeds een meisje van zeventien.
'Hallo,' zei Sep voorzichtig.

Hij zat lichtelijk onderuitgezakt op een stoel tegenover het bed, natuurlijk zat hij niet rechtop. Hij leek niet eens rechtop te kunnen zitten. Hij zat altijd met een kromme rug, of achterover geleund of voorover gebogen. Deze keer dus achterover geleund. Eigenlijk had hij geen moeite om in slaap te vallen in een positie als deze, hij had nooit moeite om in slaap te vallen. Toch bleef hij wakker al verwachtte hij dat het wachten lang zou duren. Toch zag hij haar ogen al snel opengaan en hoorde hij hoe ze weer sprak. 'Hallo, hoe gaat het met je?'

Sep raakte haar voorhoofd aan met haar vingers en knipperde een paar keer terwijl ze langzaam overeind kwam. Toen bestudeerde ze de jongen die haar had geholpen even. 'Het... gaat wel,' zei ze toen met een zwakke stem. Al haar twijfels over deze beslissing verdwenen op dat moment. Dit was het absoluut waard.

Een opgeluchte zucht verliet zijn mond, al was deze nauwelijks te horen. 'Mooizo.' Was zijn antwoord terwijl hij een poging deed rechtop te zitten. Het lukte niet bepaald, zijn positie veranderde nauwelijks. Het was niet zo dat zijn rug krom was gegroeid, het was gewoon dat het veel comfortabeler zat en hij anders gewoon niet goed kon ontspannen. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht om wat hij zei te versterken maar toch bleef er iets bezorgde achter. Hij begon zich af te vragen of dit vaker gebeurde maar de woorden kwamen niet uit zijn keel. Uiteindelijk besloot hij iets anders te vragen, iets waar je wat makkelijker over kon praten. 'Zal ik anders wat te drinken voor je halen?' Zijn stem klonk alsof hij twijfelde over wat hij zei. Alsof hij een antwoord gaf op de vraag van een leraar maar het niet zeker wist dus er uiteindelijk maar een vraag van maakte.

Sep keek quasi-verlegen naar de grond terwijl ze langzaam haar hoofd schudde. 'Nee, dat hoeft niet, hoor. Ik bedoel...' Ze keek even op naar de jongen. 'Je hebt al zoveel voor me gedaan.' Ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze zich niet een klein beetje schuldig voelde om wat ze gedaan had. Die jongen was waarschijnlijk nogal geschrokken. 'Ik ben Sep,' stelde Sep zich voor.

'Oké dan, ik ben Darren.' Zei hij zodra ze had gezegd dat hij geen drinken hoefde te halen en toen ze zich had voorgesteld. 'En trouwens, ik vind het heus niet erg hoor om wat drinken voor je te halen.' Hij zei het met een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was niet zo dat hij weg wou, integendeel. Hij was op zich wel benieuwd naar haar. Hij dacht even na over haar naam, Sep. Niet een naam die je vaker hoorde, misschien een afkorting? Of was het toch haar volledige naam. Hij wist het inn ieder geval niet.

'Hoi Darren,' zei Sep met een glimlach. Ze stond voorzichtig even op, gewoon om het uit te proberen. 'Ik geloof dat ik net een beroerte had,' legde ze toen uit. 'Ik heb het niet vaker gehad, maar ik weet wel wat het is. Ik heb een rare ziekte, de dokters weten nog niet precies wat het is.' Dit was haar verhaal voor mensen zonder medische training. Sep nam voor het gemak maar aan dat deze jongen geen EHBO-hulp was - als dat wel zo was, zou ze in details moeten treden over de symptomen van haar ziekte. Tenminste, daar vroeger dokters en andere mensen met medische kennis meestal naar.

Darren was blij dat ze niet met medische termen begon te praten waar hij totaal niks van wist, hij was niet bepaald de slimste. Natuurlijk wist hij sommige dingen, andere dingen wist hij weer minder goed. Dit soort dingen, daar had hij natuurlijk geen verstand van. Hij had geen medicijnen studie gedaan, was geen arts of dokter en had zelf ook geen probleem waarover hij iets wist. Uiteindelijk kon er alleen maar een klein knikje vanaf om te zeggen dat hij het begreep. Al was dit knikje vrijwel onzichtbaar.