Leed zonder zielige oogjes

Noah inspecteerde een gang. Hij had niet het idee dat ze het zouden appreciëren als ze het gebarsten glas zagen. Eveneens, een volstrekt onschuldig kiezelsteentje vlak eronder was wel heel erg verdacht. En wees naar Noah. Wie anders hield zich bezig met kiezelsteentjes af te schieten? Desondanks had Noah geen zin in een preek, dus hield hij zich er nu maar mee bezig met dat kiezelsteentje te zoeken. Het was natuurlijk erg logisch dat een kiezelsteentje wat glas bij elkaar brak en zich ergens in een gang verborg. Hoogstwaarschijnlijk zou iemand anders het op één, twee, drie vinden en hem aankijken met een boze blik, gezien hij de tijd van diegene verspilde. Maar hé, Noah was niet van plan om het te vragen. Uiteindelijk moest je bepaalde dingen zelf doen. Zoals een kiezelsteentje zoeken, zodat er ietsje minder bewijs tegen je was.
Alleen brak Noah wel vaker dingen. Er vielen geregeld materiële slachtoffers door Noahs hobby. Degene die de glasscherven vond, zou hoogstwaarschijnlijk oftewel heel zelfdestructief een glasscherf gebruiken voor lugubere bezigheden, oftewel zou diegene boos worden, omdat er net ietsje teveel gebroken werd. Ja, helaas, helaas, zo’n fantastische schutter was Noah niet, als hij uit pure verveling kiezelsteentjes ging afschieten. Het speet hem. Maar daarmee vond je een kiezelsteentje niet terug. Helaas.

Geërgerd liep hij door de gangen van het instituut, alles om hem heen irriteerde hem en alles wat hem in de weg stond kon een trap of een duw verwachten. Zo waren er enkele slachtoffers gevallen die hem nog nariepen wat voor een idioot hij wel niet was. Het speet hem totaal niet, dan moesten ze maar niet in de weg gaan staan. Ze hadden gewoon pech dat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Er waren niet alleen menselijke slachtoffers gevallen, ook onschuldige voorwerpen lagen inmiddels al op de grond. Onschuldig? Niet voor Darren. Vandaag had Darren overal de pest aan. Het begon die ochtend al toen iemand een deur in zijn gezicht sloeg. De veroorzaker had de deur meteen terug in zijn gezicht gekregen, harder dan diegene zelf had gedaan. Nee, Darren was vandaag niet bepaald in een goed humeur en het leek erop dat hij ook niet in een goed humeur zou komen. Dat zou nog wel wat tijd gaan duren, misschien als de volgende dag beter zou zijn zou het wel een wonder zijn. Het kostte hem immers ook een paar dagen om in de isoleercel af te koelen. Minstens een week en vervolgens was de woede telkens weer terug gekomen als hij dat gezicht van d'r moest zien nadat hij een poging had gedaan haar te vermoorden. Zijn woede en irritatie kwam behoorlijk in de buurt van hoe hij zich toen had gevoeld en eigenlijk had hij met een waarschuwingsbord om zijn nek rond moeten lopen. Al had hij dat sowieso niet omgedaan aangezien hij dan voor gek liep en lachende mensen maakte het er alleen maar erger op.

Noah was blij dat hij het steentje zag en raapte het dan ook meteen op. Steentje, steentje in Noahs hand, wie is het slachtoffer dit keer? Dat rijmde niet. Jammer dan. Noah was niet goed in rijmen, laat staan zo op één, twee, drie. Maar goed. Hij had het steentje dus gevonden, vond dat het gebarsten glas vast niet iedereen zou opvallen – nee, dat vond hij niet, hij hoopte het, maar hé, allemaal één pot nat – en besloot dat het anders niemand zou uitmaken dat hij weer eens wat gebroken had. Hal-lo, het werd een traditie. Wat maakte het ook uit? Het kwam erop neer dat Noah heel optimistisch besloot dat het niet zo’n drama was en dat hij moest stoppen met zeuren. Soms kon Noah behoorlijk goed relativeren. Zoals nu. Joepie jee! Jammer dat hij het niet altijd kon.
Noah besloot dat de drang te groot was om iets anders te doen, dus Noah schoot het steentje alweer af. Tevreden met zichzelf stelde hij vast dat het steentje geen glas of iets anders breekbaar raakte. Joepie jee! Het gerinkel van glasscherven was eigenlijk een verschrikkelijk geluid. Te horen dat je iets verkeerds had geraakt, werd er dan nog zo ingewreven. Noah hoorde niet graag brekende dingen. Het wreef er meestal niet echt in dat hij een fantastische schutter was. Niet dat Noah zo’n fantastische schutter was. Hij deed het gewoon graag. Alleen de consequenties lagen hem niet zo. Hij had niet graag de toorn van anderen over zich. Ja, sorry, hoor, iedereen kon weleens fouten maken.

Onwetend liep Darren rond, niet wetend dat iemand op hem had gericht met een katapult. Het was een geluk dat hij net zijn ogen had gesloten toen het steentje in zijn gezicht schoot. Het belandde net op zijn ooglid en het liet zijn hand naar zijn oog schieten. 'Godverdomme!' Vloekte hij. 'Jezus, welke kleuter...' Hij hoefde zijn zin niet af te maken om te weten wie zo kinderachtig was om op hem te schieten. Diegene had niet bepaald geluk. Op Darren schieten was geen goed idee en op dit moment al helemaal niet. Hij kon al zien wie het was, een jongen met bruin haar die overduidelijk jonger dan hem was en overduidelijk ook een stuk kleiner dan hem. Toch was zijn zicht niet optimaal. Een deel was maar waterig te zien door de kracht waarmee het steentje zijn oog had geraakt, de rest was nog redelijk goed. Waarschijnlijk was het slechte zicht en het lichtelijk tranende oog maar tijdelijk, hij hoopte het in ieder geval wel. Hij veegde het vocht uit zijn ogen en liep met grote passen naar de jongen toe wiens kraag hij vastgreep en samen met het lichaam van de jongen langzaam omhoog tilde. Zijn andere hand vormde een vuist die hij zo hield dat hij zonder enige moeite uit kon halen. "Ben je gek ofzo?" Zijn stem klonk zo woedend als hij zich voelde, zo woedend als hij eruitzag. Hij was verdomme niet bang om zijn woede te laten zien en te laten voelen. Hij deed het maar al te graag.

Noah vond dat meneer erg overdreven reageerde. Natuurlijk was hij gek – waarom anders zou hij in het Lawrence zitten? Niet voor de lol. Maar hij was ook gek, dat schatje die Noahs lengte uitbuitte. Ja, hij was klein, maar moest hij hem nu echt optillen?
Om eerlijk te zijn deed het best zeer, opgetild worden aan de kraag. De stof schuurde wat. Maar alles schuurde als de achterkant werd opgetild en dat niet bepaald erg zachtaardig werd gedaan. Zachtaardig – het juiste woord voor meneer, hoor. Maar goed, maakte niet uit. Ja, hij was gek. Nu blij? Allemachtig, Noah zou alles zeggen als dat hem geruststelde. Niet dat Noah dacht dat een instemming hem tevreden zou stellen. Of een bijdehante opmerking dat het redelijk logisch was dat hij in één of andere manier gek was, gezien hij in een gekkenhuis zat. Maar Noah dacht niet dat hij goesting had in een bijdehante opmerking, dus slikte hij ze maar in. Nee, dat hoefde niet. Noah had geen bijdehante opmerkingen klaar. Zo’n bijdehandje was hij niet eens, laat staan op momenten zoals deze.
We kunnen met zekerheid zeggen dat Noah dit niet leuk vond, zo in de lucht hangen. Wat hij ook niet leuk vond, was toegeblaft krijgen dat hij klaarblijkelijk zo gestoord als iets was, wat dan weer vermomd was als vraag. Het was redelijk dom om te denken dat hij niet gek was, hoewel Noah zichzelf ook weer niet als compleet gestoord zag. Sowieso, tegenspreken leek Noah geen goed idee, met die vuist zo in de lucht. Noah twijfelde er niet aan dat die vuist hard aan kon komen. Ging hij niet uitproberen. Tenminste, hij wilde het niet uitproberen, maar hij dacht niet echt dat hij er iets over te zeggen had. ‘Eh…blijkbaar wel.’ Noah, idioot, kop dicht.

Goh, wat een domme vraag van Darren. Natuurlijk was de jongen gek, hij zat toch niet voor niets in het gekkenhuis. Alhoewel, er waren genoeg mensen die niet gek waren. Dus misschien was die vraag toch niet zo overbodig. Naar zijn mening viel het wel mee. God, eerst was het joch irritant en kinderachtig, nu begon het ook nog eens eigenwijs te doen. Tuurlijk, als hij eigenwijs wou zijn, prima. Dan had hij wel een probleem met Darren, die had natuurlijk een hekel aan mensen zoals het joch. Deze hekel aan mensen zoals het joch liet hem ook al snel weer de verkeerde kant op gaan. Hij had beloofd dat hij niet nog eens iets als dit zou gebeuren, toch liet hij zich weer gaan. Hij kon nu gaan fronsen naar het joch maar daar was geen lol aan. En trouwens, het kostte meer moeite om je gezichtsuitdrukking te veranderen dan om uit te halen naar iemand. Op dit soort momenten was Darren dus ook liever lui dan moe. Hij verwachtte ook niet dat het joch hem meer pijn kon don dan Darren hem pijn kon doen, een echt gevecht verwachtte hij dus ook niet. Toch kon hij het niet laten en al snel schoot zijn vuist in de richting van het gezicht van de jongen. Hij kon niet zien of hij het joch geraakt had en het was zo snel al voorbij dat hij het niet eens gevoeld had. Hij had niet gelet op wat zijn vuist voelde, hij lette er meer op dat de klap hard aankwam en dat het het joch veel pijn zou bezorgen.

Twijfelde hij daaraan? Twijfelde hij er nog godverdomme aan of het pijn deed? Ja, toevallig wel. Heel toevallig deed het zeer en niet een klein beetje ook. Dit was geen schattig speldenprikje van de dokter dat verwacht werd en uiteindelijk wel meeviel. Dit was een vuistslag die keihard aankwam, hoewel Noah moest toegeven dat dit niet helemaal onverwacht was. Wat maakte het ook uit? Het deed pijn. Punt uit. Meneer hoefde zich geen zorgen te maken of het al dan niet pijn deed, want dat deed het godverdomme welzeker. Hoefde hij niet op te letten. Een onzachte dreun krijgen deed over het algemeen wel zeer, ja. Was die vent achterlijk of wat? Natuurlijk deed het zeer. Het deed namelijk altijd zeer, als je een harde dreun kreeg.
Het punt was dat het ook zeer moest doen, hoogstwaarschijnlijk. Je sloeg een jongen van zestien immers niet voor de lol een blauw oog, of wel? Goed, de meesten deden dat niet. Noah was vanaf zijn aankomst hier beginnen twijfelen aan het inlevingsvermogen van de patiënten hier. Niet dat ze dat nodig hadden. Als je er klaarblijkelijk geen enkele moeite mee had om hem op te tillen met één hand, kon je vast wel wat meer aan. Wat Noah uitzonderlijk jammer vond. Jammer, maar helaas. Maar goed, Noah had beide armen, hoewel geen haar op zijn hoofd eraan dacht om hem terug te pakken. Kon hij niet. Ja hal-lo, hij was een schriele zestienjarige, niet iemand die alles mee had om een goede dreun te verkopen. Maar goed. Wat Noah in feite deed, was als in reflex zijn hand over zijn oog wrijven. Dat deed zeer, weet je wel. Hij wist niet wat het nut er precies van was, maar hé, dat zou niemand hem ook vragen. Hoopte hij.

Natuurlijk had Darren moeite om het joch in de lucht houden, de spieren in zijn arm begonnen te protesteren, begonnen te verzuren. Uiteindelijk zag hij het nut er niet echt meer in om het joch in de lucht te houden, toch wachtte hij nog even. Helaas wachtte hij te lang, hij voelde hoe de hand van het joch in zijn oog wreef. "Godverdomme, kut kleuter." Verschillende verwensingen werden uitgesproken waarvan de meesten niet echt bestemd waren voor oren van al te jonge mensen. Zijn arm hield het niet lang meer vol, zelfs toen zijn elleboog steun zocht bij zijn heupbeen om het gewicht daar meer op te zetten. Hij trok de hand van het joch weg terwijl hij nog steeds die verdomde pijn voelde en nog steeds stond te vloeken. Na wat woedend gegrom aan zijn keel was ontsnapt gaf zijn arm het op. Zijn arm schoot naar beneden en liet het joch vallen maar niet voordat zijn andere arm het joch van zich af had geduwd. Zodra hij het joch had losgelaten ging zijn hand naar zijn oog. "Godsamme." Was één van de vele vloeken die werden uitgesproken. Oh, hij was nog niet klaar met dit joch. Nog lang niet, dat zou nog wel even gaan duren. Het boeide niet eens dat er misschien een bewaker zou komen om hem weer te straffen. Het maakte hem allemaal geen zak uit, het was immers niet zijn schuld. Het was nooit zijn schuld.

Noah vroeg zich af of hij nu zo’n enorme kleuter was en die lieverd gelijk had of hij het gewoon helemaal niet verwacht had losgelaten te worden, waardoor hij pardoes op zijn kont viel. Hoi grond. Noah’s ass says “hello”. Hoi dus. Wat maakte het uit. Allemachtig, kreeg hij een vuist in zijn oog, omhelsde de grond Noahs kont van harte – wat was het volgende? Billenkoek? Nee, wacht, zijn achterste was al aan de beurt gekomen. Noah wilde niet weten wat dat lieverdje nog in gedachten had gehad. Als er billenkoek aan de pas ging, maakte Noah dat hij er vandoor ging.
Waarom ging Noah er eigenlijk niet vandoor? Goede vraag. Om eerlijk te zijn, was Noah bang. Ja, hallo, zonder enige reden – goed, die reden was er wel, maar in Noahs ogen telde een slecht schot niet, oké – werd hij gedegradeerd tot misselijkmakende kleuter die een lesje te leren had. Fijn. Heel fijn.
Hij krabbelde overeind, besloot dat hij niet hardop moest zeggen dat zijn kont zeer deed. Als het niet hardop kon, dan hier maar. Zijn kont deed serieus zeer. Hij had het absoluut niet zien aankomen dat hij losgelaten zou worden en mede daardoor had de val harder aangevoeld dan hij in feite was. Maar zijn kont deed serieus zeer.

Adelaides humeur was fantastisch geweest die dag, totdat ze Darrens stem had gehoord, normaal maakte het haar vrolijk, maar niet wanneer het 'kut kleuter' was of iets in die richting. En dat was nou precies wat ze hoorde. De bonk die daarop volgde - de klank van vallende mensen herkende ze uit duizende - maar het was waarschijnlijk niet Darrens kont, ze nam aan dat het die van de persoon was die viel. Ze liep met vlugge passen richting het geluid en toen ze Noah op de grond zag met een blauw oog, wist ze hoe laat het was. Tegenover Darren bleef ze staan, met haar armen over elkaar. Ze kuchte even. "Darren?" Haar stem klonk niet zo zeer boos, als teleurgesteld en misschien ook wel een klein beetje verdrietig, maar vooral teleurgesteld.

Darren deinsde achteruit toen hij Adelaide zag, alsof hij was geschrokken van haar aanwezigheid. In werkelijkheid was hij dat ook en zijn gezichtsuitdrukking liet geen gelogen gevoelens zien. Het was niet dat hij haar niet wou zien, normaal gesproken had hij het geen probleem gevonden. Toch was ze hier, nu, en voor deze keer was hij niet bepaald blij om haar te zien. 'Adelaide.' Fluisterde hij terwijl hij haar aankeek terwijl de schuld die hij voelde van zijn gezicht droop. Schuld, hij zou het nooit gevoeld hebben als zij er niet was geweest. Hij wist zich geen houding aan te nemen, wendde zijn blik uiteindelijk maar af en richtte deze op de grond. De toon in haar stem voelde alsof iemand hem stak met een mes. Hij had haar teleurgesteld, het gene wat hij juist niet wou doen.

Adelaide kon meer dan een zandkasteel bouwen. Adelaide had superkrachten en Darren luisterde klaarblijkelijk naar haar. Noah vroeg zich af of Adelaide het erg zou vinden om vaker in het gezelschap van Noah te verkeren. Just in case. Noah vond Adelaide eerder al sympathiek, maar nu steeg ze absoluut in zijn achting. Deze onverwachte redding werd niet zomaar door de vingers gezien, hoor. Noah vond deze ingreep fantastisch. Toevallig.
Het was niet zo dat Noah begon te stralen of zo, hij ging dat Darrengeval – blijkbaar heette hij zo – niet uitdagen. Sowieso had Noah geen goesting om te glimlachen. Hal-lo, alsof er iemand breed ging lachen als diegene zonet tot kutkleuter werd benoemd en een harde klap had geïncasseerd. Zoveel redenen om te lachen waren dat niet. Maar Adelaide redde hem dus. Goed zo, Adelaide, goed zo.
Eigenlijk was dit best een vreemde conversatie. Ja, Adelaide heette Adelaide en dat Darrengeval blijkbaar Darren. Ja, ja, zo intelligent was Noah nu ook weer wel. Goed, en nu? Noah was wel vaker aanwezig bij dramatische koppelscènes, tenminste, bij dramatische ruzies. Noah had een verschrikkelijke timing, weet je wel. Maar goed, maakte niet uit. Kwam erop neer dat niemand Noah wegstuurde, Noah opgelucht was en bleef.

Adelaide hielp Noah overeind. "Gaat het?" vroeg ze, ze wierp een vlugge blik op zijn oog, dat blauw en paars en.. Allemaal blauwe-oog-kleuren kleurde. "Darren, het boeit me geen fuck wat hieraan vooraf is gegaan, maar het boeit me wél dat je het zo uit de hand laat lopen." Ze beet op de binnenkant van haar wang en pakte zijn hand voorzichtig vast. Ze kon niet boos op hem worden, dat wist ze, blijven kon ze al helemaal niet niet. Ze keek naar Noah en haalde een hand door haar losse haren. "Noah, sorry." Ze wist niet precies waarom zíj zich verontschuldigde voor Darrens gedrag, maar het voelde alsof het moest.

Wacht, Adelaide kende die kleuter? Oh, geweldig. Kon er ook nog wel bij. Fijn, moest hij zich nu nog schuldiger voelen omdat ze blijkbaar vrienden was met dat joch? Hij wist het niet meer, hoor. Voor een seconde waren zijn ogen dichtgeknepen, daarna ging zijn blik weer terug naar haar met een verontschuldigende blik in zijn ogen. Dat hij het joch had geslagen vond hij geen probleem, dat Adelaide het wist was erger en dat ze ook nog vrienden was met dat kind. God, kon het nog erger? Hij luisterde naar wat ze zei en de schuld vermengde zich met schaamte, hij had haar teleurgesteld, had het uit de hand laten lopen, had alles gedaan wat hij juist niet wou doen. Zijn hoofd leek nog redelijk rechtop te staan maar zijn blik was weer op de grond gericht. Hij voelde hoe ze zijn hand vastpakte maar reageerde er niet op, zijn mond bleef gesloten, zijn ogen bleven naar de grond toe gericht.

Wat vooraf was gegaan? Heel simpel. Noah had een schot afgeleverd dat dit keer niets brak, maar er wel voor zorgde dat Darrengeval hem niet zo heel aardig vond. Heel simpel toch? Het was sowieso erg simpel. Noah had nu eenmaal verkeerd gemikt, had nog eens doorgehad dat zijn geringe lengte geen voordeel was bij dit soort dingen en toen was Adelaide als stralende redster komen opdagen vooraleer er nog wat meer gebeurde. Aardig van ‘r.
‘Het gaat wel, hoor,’ vertelde Noah haar. Het was best raar om te beseffen dat Adelaide blijkbaar een nauwe band met Darrengeval had dat hij er nu zowat als een geslagen hond uitzag. Allemachtig, Darrengeval kon snel veranderen. Nu Noah terug recht stond, begon hij het serieus gênant te vinden dat hij godbetert bij alles hulp nodig had.
Ze hoefde zich niet te verontschuldigen. Voor zover Noah doorhad, had ze hem nu niet bepaald wat misdaan. Hij kon zeggen dat het niet gaf, maar het gaf wel. Hoewel hij niet bepaald een hoop huppelende lieverdjes had verwacht hier, had hij onderhand al wel moeten hebben doorgehad dat het over het algemeen zo liep. Noah bekogelde iemand, meestal per ongeluk, en diegene vond dat meestal niet zo fantastisch. Had hij moeten weten. Maar goed, je kon er nu moeilijk iets aan veranderen.
Uit de hand lopen? Oh, man, kende Adelaide dit tafereel goed of zo? Noah wilde niet weten wie het voorgaande slachtoffer van Darrens klaarblijkelijke korte lontje was. Hij wist niet zeker wat hij nu moest doen – was het nu het punt dat hij wegging of wat? Noah voelde dat soort dingen nooit erg goed aan.

Adelaide glimlachte even naar Noah. "Gelukkig." Zei ze en ze richtte haar blik weer op Darren. "Ik kan niet bij je zijn als je mensen pijn blijft doen - fysiek. Snap je dat?" Toen ze de woorden uit sprak moest ze denken aan de keer dat hij haar pols bijna had fijngeknepen. Ze kon niet boos op hem blijven, maar ze kon moeilijk bij 'm blijven als ze als de dood was voor de dingen die hij iedereen om zich heen op momenten kan aandoen. "Gaat het echt met je oog? Het ziet er nogal.. Pijnlijk uit." zei ze, nadat ze haar blik weer op Noah had gericht. En dat wist ze donders goed. Eric had 't haar laten voelen.

De woorden voelden als messteken, toch wist hij dat het beter was als hij luisterde. Ze had gelijk, hij was te agressief, hij moest maar zien te veranderen. Er kon niet veel meer af dan een zwak knikje en een 'ik begrijp het.' Maar eigenlijk wou hij haar woorden niet begrijpen, hij wou verdomme dat dit allemaal voorbij was, dat hij geen problemen meer had en dat hij eindelijk uit dit gesticht was. Waarom zorgde hij altijd maar weeë voor problemen, wat had hij misdaan wat ervoor zorgde dat mensen eerder voor hem vreesden dan dat ze hem zagen als een goed mens? Hij wist het allemaal niet meer. Het enige wat hij wist, was dat hij voortaan zijn woede moest zien te beheersen, ook al had hij daar ontiegelijk veel moeite mee. Was er niet iets wat ervoor kon zorgen dat hij hier weg kon? Alles liever dan dit.

Adelaide drukte zacht een kus op zijn lippen. "Alsjeblieft Darren. Geen herhaling van Sareth." Er vormde zich een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen. Ze was nu niet zozeer meer verdrietig, of teleurgesteld, maar vooral bezorgd. Bezorgd dat zijn acties hem ergens heen brachten waar hij nog verder van huis was - zowel letterlijk als figuurlijk. Ze hoorde boos op hem te zijn. Hij had godverdomme iemand geslagen, iemand die ze als vriend beschouwde nog wel. Maar ze was niet boos. Zij wist net zo goed hoe moeilijk het is te veranderen. Bij haar was het dan geen agressie, maar het komt op hetzelfde neer. Haar hand liet de zijne los en haar ogen richtte zich kort tot Noah. Dat blauwe oog zou morgen waarschijnlijk helemaal paars zijn, dat was zeker.

Darren voelde haar lippen heel even op de zijne maar voor hij het wist waren ze al weer verdwenen. Voor hij het wist spraken ze al weer woorden uit, woorden die hem lieten knikken al was het nauwelijks te zien als je er niet op lette. Ze had gelijk, hij moest niet zo doen. Hij moest zien te veranderen. Als hij zo door ging maakte hij het alleen maar erger voor zichzelf en anderen. Om eerlijk te zijn snapte hij even niet hoe Adelaide het uithield met hem. Niemand hier was perfect, dat was te begrijpen maar hij was verre van perfect. Hij kwam niet eens in de buurt. Hij voelde hoe haar hand de zijne losliet en heel even leek het alsof enkele zorgen daarbij op de grond vielen. Hij draaide zich naar het joch waarvan hij de naam alweer was vergeten en opende zijn mond om iets te zeggen. 'Eh, sorry.' Er was maar weinig emotie in de stem te herkennen, zoals altijd als hij zijn excuses aanbood. Als hij al zijn excuses aanbood.

Wait a fucking minute, als die twee hun liefde wilden betuigen, maakte Noah dat hij weg was. Het speet hem zeer, maar daar had hij geen zin in. Rot op, Noah, je moet hier niet blijven. Eh, ja, Noah begon te vermoeden dat hij dat beter kon doen. Maar goed, maakte niet uit. Allemachtig, het deed ook zeer. Hal-lo, een vuist in je oog. Even logisch nadenken, hoor, zou dat nu zeer doen of niet? Natuurlijk, man, denk even na.
Hallo Darrengeval, hij heette Noah. Wie was Sareth in godsnaam? Voorgaande slachtoffer? Arme Sareth toch. Nee, Noah kende Sareth niet echt. Goed, hij had geen flauw idee dat deze Sareth mejuffrouw fuck off, ik pak m’n bh was en gezien Noah Noah was, hoefde hij ook geen gedetailleerde initiatie in Sareths persoon. Maar dit was Noah en Noah kon geen namen raden. Dus Noah had geen flauw idee wie Sareth was. Brave Noah. Maar goed, maakte niet uit. Hoi Darren. Fijn dat je je excuses aanbood, ook al meende je er hoogstwaarschijnlijk geen reet van. Noah apprecieerde het, hoor.
Eh. Goede beschrijving, Darren, “eh” dekte de lading volledig. Of de “uhm” die Noah liet horen. Noah besloot dat hij net zo goed weg kon zijn, gezien Noah Noah was en hij geen flauw idee was hoe dit ging evolueren, maar hij had niet het idee dat het ging resulteren in een afstandelijk gesprek over het weer. Dus Noah ging weg. Heel duidelijk toch?