De isolatiecel.

Haar ogen waren gesloten terwijl ze op het zachte schuim zat van de isolatiecel. Zo kon ze zich niet verwonden, want stel je voor. De isolatiecel was niet heel groot, dus zij had zich al gauw genesteld in een klein hoekje die zelfs helemaal verlicht was door de TL lampen. Haar blonde lokken had ze gebonden in een losse knot boven op haar hoofd en haar vingers streelde haar bovenbeen. Een wit jurkje deed ze dragen en haar schoenen met de naaldhakken moest ze natuurlijk uittrekken. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om haar leven proberen te beëindigen via het balkon. Een ander meisje had luid gegild dat ze weg moest gaan daar en gauw kwam een verpleegster de kamer instormen om Camille van het balkon af te halen. Ze wou het even voelen, waarschijnlijk was ze toch niet dood geweest aangezien ze op twee hoog was. Trouwens, zelfs als ze een beetje goed sprong was ze waarschijnlijk in de vijver neergekomen. Ach, nu moest ze hier gaan zitten en zou de psycholoog morgen met haar komen praten. Hier zat ze dus nog wel een tijdje.

Eric vroeg zich af wat hij dit keer nu weer verkeerd had gedaan. Ja, hallo, Eric was doodgewoon opgestaan, had luid en duidelijk gemeld dat hij toevallig nog altijd bestond en geen vreemde zelfanalyse had ondergaan, waarna hij zin had om een heel ander persoon te worden. Nah-ah. Maar goed, blijkbaar was wat zelfreflectie op zijn plaats en moest hij dringend veranderen. Helaas, helaas, dat was Eric niet van plan. De suckers mochten ergens anders wat naastenliefde gaan zoeken. Eric had genoeg in de aanbieding, maar niet dat. Verwachtte iemand dat van hem? Hij dacht het niet.
Hij begreep gewoon niet wat er nu zo verschrikkelijk was geweest aan zijn daden, dat hij in één of andere isolatiecel werd geplaatst. Isolatiecel, m’n reet. Het hele Lawrence was één grote isolatiecel. Ja, hal-lo, je was compleet geïsoleerd van mensen, die je niet gingen bemoederen omdat het blijkbaar erg moeilijk was voor sommigen om eigenhandig op te staan of je helemaal als geschift bekeken. Helaas, helaas, je was niet geïsoleerd van een hoop zotten bij elkaar. Eric begreep het nut hier niet van, van het Lawrence en ook niet van deze isolatiecel. Voor zover Eric fatsoenlijk zicht had, zag hij één of andere zot zitten. Hoi Zot. Eric mocht je niet. ’t Is maar dat je ’t weet.
Goed, Eric mocht weinig mensen. In feite kwam Erics gedrag erop neer dat hij aan iedereen een hekel had, tot het tegendeel was bewezen. Hij was geen optimist, dus hij zag niet in waarom hij dan wel optimistisch naar de hoop mensen die de aardbol bevolkten en het grappig vonden om je te vertellen jezelf te zijn en dan te krijsen wat voor arrogant klotejoch je wel niet was. Ze vroegen erom. Accepteerden ze dat? Nee, natuurlijk niet.
Kwam er dus op neer dat er nog iemand anders was en de rest niets uitmaakte. Eric zei vaak genoeg hetzelfde, dus hé, als je Eric volgde – wat behoorlijk eng zou zijn, trouwens – had je allang door dat Eric het nut van de algemene bevolking in vraag stelde. Goed, nog een ander dus. Well shit. Een isolatiecel moest hij nog eens delen met een ander.
‘Wat doe jij hier in godsnaam? Ze missen het nut van een isolatiecel toch echt wel,’ verkondigde Eric.

In haar ooghoeken zag ze iets gebeuren en verbaasd keek ze even opzij. Blijkbaar hadden ze niet door dat zij daar zat aangezien er nooit twee mensen in één isolatiecel worden gedropt. Ach, nu zat ze opgescheept met nog iemand anders. Dag rust. Eigenlijk begon ze de rust die ze had hier net leuk te vinden aangezien ze gek werd van alles om haar heen. Nu zat ze met één of andere psychopaat die hier ook zat, want ja, je kom hier niet voor niets. Aan zijn blik te zien was hij niet de optimist vandaag. Evenals haar eigenlijk, want zij wou van het balkon springen. De mannen in het wit hadden haar misschien niet opgemerkt maar de jongeman die hier naartoe werd gebracht wel. Ach, fijn, gezellig word dit. Dacht ze gelijk toen zijn lippen bewogen. Wat zij hier deed? Wat deed hij hier? maar ach, ze zal wel fatsoenlijk reageren want ja, negeren zou nogal erg onbeleefd zijn, is het niet? "Wat ik hier doe? Nou ik probeerde te vliegen van het balkon. Helaas werd mijn poging om op te stijgen gauw verstoord." Antwoordde ze sarcastisch. "En wat heb jij zoal gedaan?" Wierp ze op hem af, aangezien zijn verkondiging niet bepaald vrolijk was.

Wat jammer dat het haar niet gelukt was. Eric had met plezier gezien hoe een isolatiecel in ieder geval een fatsoenlijk exemplaar was. Nee, natuurlijk niet, hij moest er eentje delen. Kom op, zeg, stelletje idioten. Maar goed, zijn mededelinquent wilde dus vliegen. Eric was bereid haar te duwen. Vliegen, duwen, vallen, opstijgen, één pot nat. Desondanks, wat had hij gedaan? Wel, Eric had een hoop inspiratie gehad vandaag. Blijkbaar was dat niet echt een gewilde bezigheid hier. Helaas, helaas. Eric moest zich hier maar bezighouden in zijn geïnspireerde bui. Eigenlijk was het best wreed. Kon Eric zich een keer gaan bezighouden met kunstzinnige uitingen van ongenoegen over het bestaan van bepaalde mensen, werd hij in een isolatiecel gesmeten. Een mislukte poging eigenlijk – zelfs hier was er iemand. Allemachtig, te weinig isolatiecellen? Gooi er dan eentje uit. Overleefden de zotten van het Lawrence heus wel, hoor.
Om eerlijk te zijn werd Eric niet eens zo vaak in een isolatiecel gesmeten. Hij wist niet hoe het kwam, maar het gebeurde alvast niet al te vaak. Leuk toch? Maar goed, nu was hij er dus wel in en hij besloot meteen weer dat hij niets gemist had. Een isolatiecel was een doodsaaie bedoening en hij vroeg zich af hoe het dan wel niet moest zijn als er niemand anders in het bijzijn was. Niets tegen eenzaamheid – Eric had een innige relatie met chaotische conversaties tussen hemzelf en zogezegd imaginaire stemmen. Kijk, Eric was niet gestoord, wat iedereen ook zei. Die stemmen waren er echt. Maar goed, laten we Erics weigering om zijn “probleem” onder ogen te zien maar niet bespreken. Redelijk saai, weet je wel.
‘Ik zie niet in waarom ze dat verstoord hebben. Een groot licht lijk je me niet,’ liet Eric horen. Wat hij had gedaan? Ja, helaas, Eric had geen zin om dat te zeggen. Too bad.