Friendship is magic

Met een kleine beweging van haar hand streek Rosemary een lok spierwit haar uit haar gezicht. Ze bevond zich op de vensterbank in de gang. Jaloers keek ze naar buiten, naar alle mensen die daar aan het praten en aan het lachen waren. Al bij het minste beetje zon verbrandde Rosemary hevig. Ook werd ze verblind door het licht. En zelfs dat was niet alles; Rosemary was bang voor de zon. De laatste paar keren dat ze buiten geweest was had ze een enorme paraplu mee gehad die alle zon van haar weg hield, maar ook dat hielp niet tegen haar angst voor de zon. En omdat er nooit iemand geweest was die de moeite had willen doen Rosemary te helpen haar angsten te overwinnen, bleef ze eigenlijk voornamelijk binnen. Rosemary rukte haar blik los van het raam. Over de vensterbank liep een piepklein spinnetje. Meteen gierde de adrenaline door Rosemary's lichaam. Ze drukte zich zo ver mogelijk naar achteren terwijl haar onderlip begon te trillen. Een raar piepgeluidje ontsnapte uit haar mond terwijl ze van de vensterbank af sprong en zo hard als ze kon rechts de gang in rende.

September liep door de gang toen een meisje langs haar rende. 'Hé,' riep ze. 'Wat is er?' Ze draaide zich om en bestudeerde het meisje even. Haar huid, haren en ogen waren licht en het kon haast niet anders dan dat dit meisje een albino was. September vond het wel mooi.

Abrupt stopte Rosemary met rennen. Snel draaide ze zich om. 'Er zit een spin daar.' piepte ze met een nog steeds klein stemmetje. Rosemary voelde dat haar benen aan het trillen waren. Dit had ze nou al zo vaak gehad; Ze werd ongelofelijk bang van iets. Soms duurde haar angstaanval lang, en kon ze wel een paar uur bang en geschokt zijn. Soms duurde hij maar kort en was ze na een paar minuten al gekalmeerd. Ook nu probeerde Rosemary haar adem onder controle te houden.

'Een spin?' herhaalde September. 'Hoe groot?' Ze was niet bang voor spinnen, maar dat gold tot een bepaalde afmeting. Alles groter dan dat jaagde September angst aan. Normaal had ze dan haar vader geroepen en zou hij de spin lachend buiten hebben gezet, maar nu kon dat natuurlijk niet. Wat moest ze hier dan doen? Een verpleegster roepen?

Rosemary deed haar handen een flink stuk uit elkaar. 'Hij was zo... Nee, iets kleiner...' Ze schoof haar handen een stukje dichter bij elkaar, maar nog steeds was de afstand tussen haar handen minimaal vijf keer zo lang als de spin geweest was. Toen schoof ze ze weer een stukje bij elkaar. Uiteindelijk was de afstand tussen haar handen twee keer zo groot als de spin daadwerkelijk geweest was. En dat was anderhalve centimeter. Rosemary loog niet over de spin; In haar ogen was de spin echt zo groot geweest, terwijl hij in werkelijkheid er anders uit had gezien. 'Zo groot.' besloot Rosemary.

Haar haren waren omhoog gebonden, in een losse knot, waarvan de helft alweer was ontsnapt en in krullende plukjes rond haar gezicht hing. De reden waarom ze in de gang liep? Ze had eigenlijk geen idee. Normaal als ze ruimte nodig had, was ze buiten te vinden. Kortom, ze moest haar benen strekken en kwam daardoor uit op de gang. Ze keek een beetje verbaasd naar de twee mensen in de gang, waarna ze iets hoorde over een grootte. Ze versnelde haar pas lichtjes om bij de twee mensen uit te komen. "Wat is er aan de hand?"

September lachte. 'Dat valt wel mee, toch?' zei ze. Op dat moment kwam er een nieuw meisje aan dat vroeg wat er aan de hand was. 'Ze zag een spin,' legde September snel uit. Waarschijnlijk was de spin zelf na al dit gepraat allang weggekropen in een donker hoekje. Over het algemeen waren spinnen banger van mensen dan mensen van spinnen, had Septembers vader haar altijd gezegd.

Rosemary knikte lichtelijk verstrooid. 'Ja, ja, valt wel mee.' mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen het meisje tegenover haar. Even slikte Rosemary ongemakkelijk, maar daarna vroeg ze met een al iets meer gekalmeerde sten; 'Hoe heten jullie?' Dit waren de eerste mensen die Rosemary in tijden gesproken had. Ze zou het wel heel leuk vinden als ze er iets aan over zou houden. Want dit was eigenlijk ook een van de eerste keren dat mensen haar niet vermeden omdat ze albino was.

Een lichte glimlach verscheen op Elizan haar gezicht. Niks aan de hand. Maar je kon haar toch niet ongelijk geven dat ze gauw zorgen maakte? In dit huis waren er tenslotte verschillende mensen met verschillende kwalen. Er zou zomaar iets kunnen gebeuren. Het ene meisje vroeg naar hun namen, waarna ze opnieuw een nieuwe glimlach creëerde. "Ik heet Elizan." Eigenlijk snapte ze niet waarom haar ouders ooit een naam zoals deze hadden gekozen. De meeste mensen spraken het dan ook gauwer uit als Eliza dan wat haar werkelijke naam was. Ze hechtte veel meer waarde aan haar bijnaam, die ze nu achterwege liet.

'Ik heet September. Zeg maar Sep,' stelde September zich voor. Ze vond het zelf altijd een gedoe om September te zeggen. De enige die haar zo noemde, was haar moeder geweest. Maar haar moeder was nu weg, heel ver van hier. Nieuw leven, nieuwe kansen, nieuwe naam. September knikte even voor zichzelf. Ja. Voortaan zou ze zichzelf Sep noemen.

'Mooie namen.' Rosemary liet het laatste beetje stress varen. 'Ik heet Rosemary. Rose mag ook.' Vanaf nu zou Rosemary zich laten beïnvloeden door Sep en Elizan. Dat wist ze zelf niet, maar het gebeurde vaker. Omdat Rosemary mentaal (en fysiek) niet sterk was, had ze nooit echt een eigen mening en kwam ze nooit voor zichzelf op. Nee, Rosemary kroop weg in een hoekje waar ze dan vervolgens bang ging zitten zijn. Even opende ze haar mond. Ze had willen vragen wat er met hen aan de hand was dat ze hier zaten. Maar dat leek Rosemary onbeleefd, dus sloot ze hem weer.

De twee mensen antwoordden, welke de namen September en Rosemary bleken te hebben. De lichte glimlach bleef om haar lippen. "Bedankt, maar jouw naam is ook mooi Rose." Ze merkte op, dat Rose haar mond even opende en daarna weer sloot, alsof ze iets had willen zeggen. Dit zorgde ervoor dat haar wenkbrauwen heel even gefronst waren, maar algauw ontspande ze deze.

Sep knikte instemmend. 'Heel mooi,' beaamde ze even zacht, nauwelijks hoorbaar, alsof ze in gedachten verzonken was. Ze keek weer op en bestudeerde de twee meisjes kort, waarna ze een gedachte uitsprak die ze eigenlijk beter stil had kunnen houden. 'Weet je, als ik jullie zo zie, lijken jullie heel normaal. Bijna iedereen hier. Je zou niet zeggen dat het een instelling was.'