Onschuldige activiteiten, voor de verandering

Het was niet laat-laat, maar ook weer niet vroeg-vroeg. Vroeg-laat, zoiets. Nu, rond deze vroeg-late tijden, liep Noah buiten rond. Nu was Noah niet helemaal vrolijk en hyperactief, zoals Noah zich over het algemeen gedroeg. Nee, Noah was chagrijnig. Wauw toch? Noah kende meer dan één gemoedstoestand. Goed, Noah was wel vaker chagrijnig, maar dit keer had het een daadwerkelijk reden en was het niet zo dat hij humeurig werd van het feit dat hij humeurig was. Logisch toch? Maar goed, kwam er dus op neer dat het niet al te licht meer was en dat Noah chagrijnig was. Ja, ja, Noah kon best chagrijnig zijn. Mocht je familieleden geloven, was hij er nog goed in ook. Nu ja, Noah werd alleen maar chagrijniger, als mensen besloten om hem precies op chagrijnige dagen uit te horen over zijn seksuele activiteiten. Hoefde hij heus niet constant aan herinnerd te worden.
Over seksuele activiteiten gesproken – Noah begon zich af te vragen of het het doel van het Lawrence was om zoveel mogelijk seks tentoon te stellen. Kreeg Noah nog eens twee naakte mensen in de douche voor zijn neus, woonde hij nog één of andere dramatische scène bijgeleverd, alsof Noah echt relatieproblemen in een niet-bestaande relatie wilde weten. En daarna zag hij Allen en Elizan even bij elkaar. Allemaal goed en wel, hoor, maar Noah wilde er niet aan denken dat er meer kon gebeuren dan dat. Noah vond het prima om rond te wandelen, zich niet bezig te houden met het tweede doel van een piet. Kon hij vast wel wat meer mee dan alleen plassen. Maar hé, Noah hield zich daar niet echt mee bezig. Hoefde hij niet te zien, hoor. Allemachtig, hij kreeg hier meer seksuele voorlichting dan op school. Maar goed, zolang ze het maar niet bij hem probeerden, vond hij het best. Maar ze moesten niet raar kijken, als Noah overdonderd door de overdaad aan bepaalde activiteiten was. Hij vond het redelijk normaal, dat hij dat was. Ja, hallo, hij had zich niet bepaald aan echte pornografie gewaagd. Dat hij nu alleen maar een deur hoefde te openen om het allemaal live te zien, was een behoorlijke verandering. Om het zo te zeggen.

Goh wat een wonder, niet alleen Noah bleek in een chagarijnige bui, maar ook Elizan. Al was bezorgd een beter woord. Waarover? Over een paar dagen werd ze 18, maar zoals het er nu naar uit zag zou er niet veel gebeuren. Of nee wacht schrap dat. Zoals het er nu naar uit zag zou niemand het überhaupt weten. En dat bracht toch een lichte steek van pijn. Want hey wie laat zijn 18de verjaardag als een normale dag voorbij gaan? Als het moest Elizan absoluut. Maar je werd niet iedere dag 18. Dus ja Elizan had zorgen aan haar hoofd. En een verkeerde persoon die tegen haar ging praten eindigde waarschijnlijk in gekortte antwoorden. Gewoon omdat ze er een excuus voor had.

Het was natuurlijk onmogelijk in je eentje chagrijnig te zijn en zichzelf af te vragen waarom hij ook alweer het zo nodig had gevonden om precies die deur te openen. Hal-lo, hij hoefde niet te weten dat een bed blijkbaar een goede ondergrond was om te kussen. Noah wilde niet denken aan wat er allemaal gebeurd kon zijn, nadat Noah eruit was gestuurd. Maar goed, Noah had er niets mee te maken. Het zat hem alleen dwars dat het blijkbaar zo’n enorm probleem was dat hij wat kwam vragen. Ja, hallo, zo enorm was die onderbreking ook weer niet. Zo’n enorme ramp was het toch niet? Het zat hem gewoon dwars dat hij er stante pede uit was gestuurd, alsof hij een klein kind was, dat niet mocht weten dat zijn ouders voor een broertje of zusje zorgden. Nu waren die twee hopelijk niet voor een broertje of zusje aan het zorgen. Hoogstwaarschijnlijk in elk geval niet voor de zijne. Vast niet. Geen familiegeheimen op te biechten, mensen? Nee? Mooi zo.
Nu was het natuurlijk Élizan die hij opmerkte. Als hij iemand kende, kon hij ze veel sneller herkennen, dan wanneer hij ze niet kende. Daar was hij al achter, om de één of andere reden. Nu ja, maakte ook niet uit. Elizan dus. Natuurlijk. Typisch. Als je chagrijnig kwam, kwam je altijd degenen tegen die medeplichtig waren aan je chagrijnigheid. Het was een complot haast. Maar goed, Elizan dus. Met een blauwe plek in haar hals. Het was niet zo dat hij alle kenmerken goed zag, maar hij zag wel een verkleuring in de hals, wat hij als blauwe plek identificeerde. Natuurlijk waren andere oorzaken ook mogelijk zijn. Maar Noah wilde er niet aan denken dat een verkleuring in de hals meestal geen blauwe plek, maar één of ander vreemd verschijnsel was. Dit verschijnsel heette dan zuigzoenen. Noah begreep er de lol niet aan, maar hé, we spraken over Noah. Noah begreep sowieso de lol niet van het hele gebeuren. Maar goed. ‘Hoe kom jij aan een plek in je nék?’ wilde Noah weten. Goed, in feite zou hij eerst haar moeten begroeten en het gesprek heel subtiel op haar hals zetten en het dan vragen. Nu was de hals niet helemaal gelijk aan de nek, maar hé, een muggenzifter die erop let. Muggenzifter die je bent.