Viva la Vivinic

Tussen de bomen in de tuin van het instituut zat een vreemd figuur. Zijn tekenvel lag in zijn schoot. De zon, die momenteel erg laag aan de lucht stond rekte zijn schaduw uit tot iets groots en monsterachtigs. De pen maakte krassende geluiden op het papier en langzaam werd de schaduw van Vincent overgenomen op papier. De schaduw bestond uit kleine zwarte beestjes, insecten en andere wezens die het kippenvel je op de armen deden staan. Vincent was geheel op gegaan in zijn tekening tot een zeker geschreeuw zijn concentratie doorbrak. Zijn vingers hadden zich rond de pen geklemd en terwijl Vincent zijn blik op zoek ging naar de oorzaak van het geluid werd zijn greep zo stevig dat een iets zwakkere pen zonder twijfel uit elkaar was gesprongen. Vincent zijn ogen dwaalden door de tuin opzoek naar de mensen van het geluid, om deze te kunnen aanspreken.

Viënna begon nu ook geïrriteerd te raken, vooral door het geïrriteerde gedrag van de jongeman tegenover haar die net tegen haar schreeuwde dat er iets met haar geheugen mis moest zijn. Schreeuwen tegen Viënna was niet altijd slim, tenzij je het deed met de reden dat ze je anders niet zou kunnen verstaan. Als je het om andere redenen deed, irritatie bijvoorbeeld, kon ze wel eens kwaad worden.
'Jezus, zeg, wat wil je nou? Ik kan je heus wel horen als je voor me staat, hoor,' zei ze op een felle, hardere toon dan hiervoor en ze had hand met de aansteker nu tot een vuist gebald, alsof ze het ding voor geen goud los zou gaan laten. 'Koop gewoon een andere, doe niet zo moeilijk, ik heb hem ergens voor nodig, oké?' Ze moest moeite doen om de jongeman geen klap te verkopen. Op zich was de klap zelf niet iets waar ze zich druk over maakte, want het kon haar niets schelen als ze iemand sloeg. Het was meer dat ze wist dat hij haar dan binnen een paar minuten tegen de grond gewerkt zou kunnen hebben om de aansteker uit haar hand de rukken. Nee, dank je, laten we het maar bij schreeuwen houden.

Alsof ze zelf geen andere kon kopen. Allemachtig, als Eric had gewild dat hij door een aardig als je je kop houdt, mag je dat ding wel lenen, ja, had hij er wel twee gehad. Trouwens, hij was niet degene die met dat ding vergroeid was. Eigenlijk ging het Eric niet eens om de aansteker. Het ging hem voornamelijk om het feit dat Aanstekerneuker beweerde dat het niet uitmaakte, terwijl het blijkbaar wel uitmaakte voor hem. Rechtvaardigheidsgevoel misschien. Niet dat dat rechtvaardigheidsgevoel vaak opdook. Eigenlijk was dit één van de weinige keren. Ah, wat een spitsvondige bevinding van Eric toch.
Het was maar goed ook dat ze dat merkte. Eric hield er niet van om niet opgemerkt worden. Dat had niet echt met onzekerheid te maken. Dat had meer te maken met het feit dat Eric zijn mening graag luid en duidelijk verkondigde. Want hé, hé, dat was een stuk interessanter dan dat eeuwige gelul over of je nu blauwe of rode sokken zou dragen, alsof iemand op je sokken lette als die sokken niet eens te zien waren. Nee, Eric begreep er geen reet van, van de discussies die gaande waren en die blijkbaar als levensnoodzakelijk werden beschouwd. Eric zag het als zijn heilige plicht om iets zinnigs te scanderen.
‘Dat jij een aansteker nodig hebt, interesseert me niet. Wat mij interesseert, is jouw mogelijkheid om er zelf één te halen, zonder met die van mij te gaan lopen,’ liet Eric op net iets hardere toon dan hij normaal praatte horen. Normaal praatte Eric al redelijk hard. Want hal-lo, wat boeide het hem als er iemand meeluisterde? Dat ze meeluisterden. Als ze meeluisterden, kon dat niet betekenen dat hun feitelijke gesprek zo interessant was. Wat Eric eveneens nooit had gedacht.

De mensen waren snel gevonden. De twee waren namelijk enorm luid. Het was vrij bijzonder dat Vincent de stemmen niet direct had herkend. Beiden personen kénde hij namelijk. Met beiden had hij gezoend, om nog wat meer in de details in te gaan. En om dat dan nog wat op te helderen en eigenlijk niemand in het bijzonder gerust te stellen, het zoenen van Viënna was een foutje geweest. Fouten kunnen gemaakt worden, dat is menselijk. Toch? Al was Vincent verre van menselijk, die fout kon hij nog wel maken. Maar de zoen met Eric was geen fout geweest. Niet voor zover hij dat zag. Vincent was inmiddels overeind gesprongen en liep met het blad papier in zijn hand naar de twee personen toe. Heel even stond hij te kijken, hij luisterde naar de woorden die gesproken werden en liet ze tot hem doordringen. Dit hele gesprek ging, laten we zeggen, nergens over. Of ja, over een aansteker. Een aansteker die het meisje angstvallig in haar bezit wilde houden. Vincent trok zijn wenkbrauw op. Hij verplaatste de tekening van zijn rechter- naar zijn linkerhand om zo zijn nu vrije exemplaar in zijn kontzak te steken. Uit deze kontzak toverde hij een aansteker tevoorschijn. Hij mocht dan niet hetzelfde zijn als die van Eric, het was er wel een en hij deed het. Als hij het zo belangrijk vond om een aansteker in zijn bezit te hebben, mocht hij die van Vincent wel houden. Zo moeilijk deed Vince daar niet over. Zag het als een bos bloemen. Maar dan een die vuur maakte en van plastic was. 'Hé,' begroette hij de twee. Hij stak het witte ding voor zich uit. Met permanente marker had hij ook op dit ding iets getekend. Deze keer niks bloederigs. Eigenlijk was zijn tekening enorm onschuldig. Een roos. Nu hij deze aan Eric zou geven, kon hij er de romantiek nog wel van in zien. 'Alsjeblieft,' zei hij terwijl hij het ding in Eric zijn handen drukte. Vincent was niet zo enorm sociaal getalenteerd, bleek ook nu weer aan de weinige woorden die hij sprak.

Eric hoopte voor Vincent dat dat een foutje was geweest, die zoen met Aanstekerneuker. Anders zou Eric het niet op prijs stellen. Maar goed – Eric leefde nog in de zalige onwetendheid en dacht nog altijd dat Vincent niet met Aanstekerneuker had gekust. Sowieso vroeg Eric zich wel af of Aanstekerneukers seksuele geaardheid wel bij mensen lag. Maar goed, maakte niet uit.
Waar was Vincent in godsnaam mee bezig? Hal-lo, het draaide niet eens om de aansteker. Eric vond het enkel enorm belangrijk om altijd iets te zeiken hebben. Een talent als een ander – altijd iets vinden om op te zeiken. Dat dit nu het feit was dat Aanstekerneuker zijn aansteker mee had gegrist, dan moest dat maar. Wat kon hem die kloteaansteker schelen? Zo moeilijk was het nu ook weer niet om daaraan te geraken. Dat je in een gesticht zat, betekende niet dat je meteen helemaal afgesneden was van de buitenwereld. Voor een groot deel wel, maar hal-lo, zo moeilijk was het heus niet, hoor, om dat ding te vervangen. En waarom, in godsnaam, een roos? Allemachtig, sinds wanneer hield Vincent zichzelf met rozen tekenen bezig? Eric moest eens werk gaan maken van stalkerachtige neigingen om te weten waar Vincent zich nog allemaal mee bezighield. Dat was vast niet altijd op verkeerde momenten opduiken om vreemde dingen te doen, die de discussie zogezegd zouden moeten beëindigen. Maar Eric vond dat hij wel wat stalkerachtig mocht gaan doen, als hij toch op het mannelijk geslacht viel en toch in een gesticht zat. Íémand moest het doen. Goed, Vincent begon er aardig weg van te krijgen – hal-lo, hoe kreeg je het anders voor elkaar om op een inspiratieloos moment in godbetert een wc op te duiken om hem te kussen? Eric wilde dat hij zich niet van Adelaide had afgewend en wist hoe ze had gereageerd. Nee, natuurlijk niet, hij had enkel wat opgevangen dat het schattig was. Wauw, ze noemde een situatie waar hij deel van uitmaakte “schattig”. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar goed. Eric besloot op dit moment dat hij er ook eens werk van moest maken. Hij mocht zich best een keer stalkerachtig gedragen. Anders had je toch niets aan een verblijf in een gesticht?
Eric zag er de romantiek niet van in. Hij zag vooral in dat hij nu geen reden meer had om te zeiken. Well shit. Verkeerde timing, Vincent, verkeerde timing.
Kortom – wat? Waar was Vincent in godsnaam mee bezig? Mocht hij ook zelf beslissen wanneer hij een discussie beëindigde, ja? ‘Ook hallo?’ Hij hoefde die aansteker niet. Eigenlijk was aan Erics toon al te horen dat Eric niet al te blij was met deze binnenkomst. Eric had het graag dat hij zelf ook een hand in de discussie had.

Ze had enkele seconden sprakeloos toegekeken hoe Vincent zijn aansteker - hallo, zijn aansteker! - aan Eric gaf. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Als hier iemand was die Vincents aansteker verdiende, dan was Eric dat zeker niet. Alhoewel, ze wist niet wat voor relatie er tussen die twee was, dus misschien verdiende Eric hem wel. Het ging erom dat zij, Viënna, ten eerste nu geen reden meer had om Eric te blijven irriteren en daarnaast was ze nu ook mooi beledigd. Waarom gaf Vincent die aansteker aan Eric? Waarom gaf hij hem niet gewoon aan haar? Dan had ze nu twee aanstekers gehad - voor als de ene op zou raken of zo. Maar nee hoor, deze jongeman moest natuurlijk weer alles aan de vrede tussen Eric en haar doen. Viënna betwijfelde ten zeerste of hun sympathie naar de ander toe hierdoor verbeterd was.
'Waar ben je mee bezig?' vroeg ze dan ook op een geïrriteerde toon. Ze opende haar handpalm en keek naar het exemplaar dat in haar hand lag. Niet de allerbeste aansteker die ze kon krijgen in het Lawrence, maar er stond tenminste geen roos op. Over rozen gesproken, ze had van Vincent wel verwacht dat hij een onthoofd lijk getekend zou hebben of zo. Had hij haar tekenstijl overgenomen? Ze mocht toch hopen van niet. Er waren al genoeg dingen waaraan ze zich had kunnen irriteren. Viënna keek van Eric naar Vincent naar de aansteker die Eric nu in zijn handen had. Nou, die discussie van hen was wel erg snel afgelopen, voor haar doen. Teleurstellend.

Hé, zei Aanstekerneuker nu precies wat Eric aan het denken was. Allemachtig, een wonder. Aanstekerneuker en Eric waren het eens met elkaar. Wat Eric niet zo fantastisch vond. Eric vond het behoorlijk irritant als degene waarmee hij discussieerde dezelfde mening als hij had. Hij kon best zelf argumenten verzinnen, oké. Als mensen het met hem eens waren, was dat prima voor hen, maar dan moesten ze niet met hem gaan discussiëren. Fuck logic, hij was degene die de discussies meestal begon. Ja en? Maakte niet uit?
Kwam er dus op neer dat Eric nog een keer ging panikeren met Aanstekersneukers uitspraak, wat erop neerkwam dat ze precies verwoordde wat Eric meermaals had gedacht. Verdomme toch, Eric kreeg niet graag gelijk van Aanstekerneuker. Nee, wacht, hij kreeg wel graag gelijk. Van wie maakte hem niet uit, maar niet zo snel al. Dat was gewoon van ik heb geen zin in een discussie. Eric had niet vaak geen zin in een discussie. Er waren momenten dat hij er absoluut geen zin in had, maar die momenten waren dan eerder zeldzaam.
Oké, genoeg gelul daarover. Nee, wacht, het was geen gelul. Het was dik waar. Oh, man, wat maakte het ook uit?! Anyway. Eric besloot dat hij nu goesting had om Vincent te kussen. Een heel random neiging. Nu ja, moest Vincent maar aan wennen. Eric had op de gekste momenten kusneigingen. Dat Vincent toevallig dicht genoeg zat, kwam goed uit. Drie keer raden wat Eric deed! Als je niet achterlijk bent – en dus niet heel toevallig de bijnaam Aanstekerneuker kreeg -, heb je dus door dat Eric Vincent kuste. Wauw toch? Reden was dus dat Eric hier goesting in had. Stiekem ook een beetje om Aanstekerneuker buiten te sluiten. Maar voornamelijk de eerste reden. De tweede slechts een klein beetje. Don’t worry, Vincent. Eric kuste je met veel plezier, al was het op random momenten.

Viënna interpreteerde de kus inderdaad als een manier om haar buiten te sluiten. Oké, het kon ook dat deze jongeman gewoon zo gestoord was dat hij mensen kuste als hij iets van ze kreeg of dat hij net als Vincent gedaan had hallucineerde en Vincent nu voor iemand anders aan zag, maar dat betwijfelde ze en daarom was haar uitdrukking nu een mengeling van irritatie, verbijstering, onbegrip en ergens was ze beledigd. Beledigd omdat Vincent die jongen een aansteker gegeven had, omdat die jongen Vincent nu kuste - niet dat ze graag had dat hij haar kuste, nee, dankjewel - en omdat zij hier nu stond zonder dat iemand aandacht voor haar had. Bovendien was ze nogal verbijsterd over het feit dat ze Eric Vincent nu zag kussen. Eh, hallo? Was Vincent plotseling gay? Niet dat ze daar veel problemen mee zou hebben, maar de jongeman had dus wel mooi een groot drama vanwege zijn aansteker gemaakt en bovendien was hij bloedirritant.
Een verontwaardigd geluid kwam over haar lippen en ze voelde de enorme drang om iets van Eric in brand te steken. Zijn hoofd bijvoorbeeld, maar zijn shirt was ook een goede optie. Voor ze zichzelf had kunnen tegen houden had ze het laagje textiel van zijn shirt tussen haar vingers en likten enkele vlammen aan de stof.

Eric vond het niet erg aardig van Aanstekerneuker dat ze zijn shirt met zijn eigen aansteker godbetert in brand ging steken. Allemachtig, en mensen vonden dat hij een kort lontje had. Hij stak toch niet zomaar shirts aan de lijven van mensen in brand? Eigenlijk viel hij best mee. Maar deze gedachtegang hielp natuurlijk niet echt als je shirt in brand stond. Klotewijf. Eigenlijk was het alleen maar een reflex dat hij Aanstekerneuker de vijver die hem eerder niet was opgevallen in duwde. Altijd de oorzaak meenemen. Ja hallo, als Aanstekerneuker hem in brand stak, mocht ze fijntjes meegaan in zijn oplossing voor het probleem. Dus ja, Eric sprong er zelf ook in. Vincent nam hij niet mee. Dacht hij niet aan. Bovendien betwijfelde Eric het of Vincent veel zin had in een dosis koud water, omdat Eric nu eenmaal de neiging had om de eerste de beste oplossing aan te nemen die zich aandiende.
Hé, Eric hallucineerde inderdaad. Alleen had hij meer gedoe van plotse stemmen, waarvan men zei dat ze niet echt waren en blablabla, dat soort onzin. Hij had heel goed door wie hij had gekust. Goed toch? Zou hij zo weer doen. Zonder die vlammen. Daar had Eric geen zin in. Zó fantastisch was het water nu ook weer niet. Maar hij stond alvast niet meer in brand.

Kans om iets tegen te houden of ergens verandering in te brengen werd hem niet gegund. Er werd hem niet zo bijster veel gegund, de laatste tijd. Hij had nog altijd dat probleem met voedsel, waarbij hij als laatste kwam eten zodat hij niet hoefde te tafelen met alle totaal gestoorde patiënten van het Lawrence. Dan had hij ook nog het probleem met zijn vulpennen. Die waren namelijk op. Vincent had zo zijn research gedaan en was tot de conclusie gekomen dat het Lawrence weigerde te werken met zwarte vullingen. Alleen blauwe inkt was er dus in grote mate te vinden. Vincent haatte blauw. Vincent wilde zwarte inkt. En die zwarte inkt was nu dus bijna op. En dan nu, hier buiten waren twee mensen aan het ruziën. De een had een aansteker niet willen teruggeven en had daarom het shirt van de ander maar in de fik gestoken. En nu lagen ze samen in het water. Vincent moest toegeven dat hij amper nog sympathie had voor het meisje. Waarom had ze in hemelsnaam Eric zijn shirt in de fik gestoken? Waar sloeg dat op? Hij hoopte dan ook ten zeerste dat het water van de vijver de aansteker die ze nog had zouden belemmeren in zijn doel ; vuur maken. Vincent stond aan de kant en keek naar de twee in het water, niet zeker wat hij moest doen. 

Het ene moment had ze daar gestaan, het andere moment lag ze opeens in een vijver koud water. De vijver was niet diep geweest, maar diep genoeg om verzopen te worden als je geen idee had dat je erin gegooid werd. Proestend kwam Viënna boven water en ze veegde haar natte haren uit haar gezicht. Waar was het in godsnaam voor nodig geweest om haar ook in het water te gooien? Zij had niet in brand gestaan. Niet letterlijk, tenminste. Achteraf gezien was het misschien stom dat ze het shirt van de jongen in brand had gestoken. Waarom had ze het eigenlijk gedaan? Die vraag stelde ze altijd aan zichzelf wanneer ze ergens de fik in gezet had en nooit wist ze het antwoord. Het was de reden dat ze in dit gesticht zat. Het was die plotselinge drang die ze niet tegen kon houden. Ze was gek, ze was echt gek geworden.
Het water leek steeds kouder te worden, hoewel dat in werkelijkheid niet zo kon zijn. Viënna wist zich een weg naar de kant te banen en ging als een druipende kat op het gras zitten. 'D-dat was nergens v-voor nodig,' zei ze, terwijl haar lippen beefden van de kou. Als dit de manier van de jongeman was om haar de mond te snoeren, dan was dat zeker gelukt. Viënna was niet echt meer in de stemming en staat om nu nog boos tegen beide jongemannen te gaan schreeuwen, of iemands shirt in de hens te steken.

‘Het was ook nergens voor nodig om m’n shirt in de fik te zetten,’antwoordde Eric op de beschuldiging van de zinloosheid van het wrede bestaan van Aanstekerneuker-in-vijver, terwijl hij zichzelf uit het water hees. Het was niet zo dat Erics nachtmerrie water was, het was eerder zo dat Eric geen goesting had om erin te blijven zitten, zeker nu hij zijn brandende kledingstuk had gedoofd. Welnu, Eric had zijn zin welzeker gekregen. Ze mocht die aansteker houden, voor hoeveel dat waard was. Allemachtig, dat wijf was ietsje minder irritant, nu ze eruit zag alsof ze dik getraumatiseerd was. Ze kon vaker rekenen op een toevallige duw in de vijver. Eric zette zich graag in voor het helpen van mensen met hun angsten te overkomen. Ja, ja, Eric was een echt mensen-mens.
En nu serieus, dat was Eric niet, hoewel het welzeker gemeend was dat Eric de huidige aanblik van Aanstekerneuker fantastisch vond. Desondanks had hij het zelf koud en was hij behoorlijk nat. In de letterlijke zin van het woord. Eigenlijk was het best handig om het over je natte toestand te kunnen hebben zonder erbij hoeven stil te staan dat het redelijk fout kon klinken. Goed, we stonden er nu wel bij stil, maar hé, hé, Eric niet. Eric was zo aardig zijn reet te verschuiven en mij het woord te geven.

Je kon wel zeggen dat haar hele humeur verpest was. Zelfs haar laat-ik-mensen-random-irriteren-mood was verdwenen, en dat zei heel wat over Viënna. Ook lag haar aansteker - Erics aansteker - nu hoogstwaarschijnlijk op de bodem van de vijver en al zou ze hem opduiken - wat ze dus echt niet ging doen -, dan zou hij waarschijnlijk geen vlammen meer produceren. Nu was ze kwaad. Oké, ze had zijn shirt misschien niet in de fik moeten steken. Maar hé, dat was haar zogenaamde ziekte. Ze kon er niets aan doen, oké? Ze was net als iedereen hier een psychopaat en had ook een bepaalde drang die ze niet kon beheersen. Ter duidelijkheid, we hebben het over de drang om dingen in brand te steken, voor het geval je aan iets anders dacht.
'Ik haat je,' beet ze hem toe. Zo, dat was er ook weer uit. Drie simpele woordjes, ze vroeg zich af waarom ze die niet eerder uitgesproken had. Dan was alles misschien een stuk makkelijker en vlugger gegaan. Helaas koos ze altijd voor de uitgebreide, irriterende weg en nu was ze als een druipende, verzopen kat geëindigd.

Oh, ze haatte hem? Goh, wat een interessante toevoeging aan het gesprek. Dat had Eric nog echt niet door. Goed, ze haatte hem dus. En dat zei ze nu? Interessant. Eric duwde haar er weleens vaker in. Jubileum. Een week sinds je me pas echt begon te haten. Er nog een keer in! Waarom ook niet? Nog origineel ook. Eric deed het met veel plezier. ‘Dat is geheel wederzijds,’ respondeerde Eric op haar. Waarom ook niet? Eric kende de regels der beleefdheid, etiquette ook nog genoemd. Lucian kon zeuren over het feit dat hij toch zo’n verschrikkelijk broertje had, dat echt niet tot dezelfde stand behoorde, maar uiteindelijk hadden ze nog altijd grotendeels dezelfde opvoeding genoten. Someone should shut the fuck up. Het punt was dat onze Lucy hier niet was. Nee, we hadden Aanstekerneuker en Vincent. Aanstekerneuker haatte hem dus en van Vincent nam Eric aan dat hij niet gekust wilde worden door iemand die je haatte. Vast niet. Goed, Eric ging zich er niet over uitspreken. Vincent mocht doen wat hij wilde, maar Vincent zou eraan moeten denken dat Eric niet van plan te stoppen met dit gedoe. Als Vincent dat jammer vond, was dat maar zo. Shit happens. Get used to it.

Het was dat Vincent niet het persoon was dat lachte. Niet uitbundig, in ieder geval. Hij was niet het persoon dat kon huilen van het lachen. Grijnzen, glimlachen en grinniken kon hij nog maar net over zijn hart verkrijgen. Lachen ging écht te ver. Dit was erg jammerlijk, want het tafereel dat zich nu voor hem afspeelde was naar Vincent zijn mening bijzonder grappig. Er lag dan ook een glimlach rond zijn lippen terwijl hij toe keek hoe de twee elkaar probeerden te beledigen. 'Ik haat je,' 'Dat is geheel wederzijds.' Mensen, wat een ruzie van wereldformaat. Wat een geweldige argumenten werden er toch geleverd. Nog altijd sprak Vincent geen woord. Toekijken en luisteren, dat zou waarschijnlijk altijd zijn waar hij het beste in was. Momenteel was hij niet van plan om te laten zien dat hij een kant had gekozen. Als ze dat nog niet door hadden gehad, in ieder geval. Vincent stond dus aan Eric zijn kant. Waarschijnlijk omdat Vincent vrijwillig had gezoend met Eric, nu meerdere keren. Viënna was een foutje geweest, laten we daar nog eens heel duidelijk over zijn. Hij dacht dat het iemand anders was geweest. Een ander meisje, iemand die al lang dood was. Het was dus niet expres gegaan en als Eric het zou weten, vond Vincent niet dat hij er een probleem van mocht maken. Vincent en Eric hadden op dat moment namelijk helemaal niks gehad. Of in ieder geval geen zekerheid. Hadden ze dat nu eigenlijk wel? Vincent haalde diep adem, het was misschien slim om de twee op een zeker punt uit elkaar te halen, voor ze elk vijvertje op het terrein van het Lawrence af zouden gaan. 'Zeg, misschien moeten jullie gewoon stoppen en elkaar met rust laten,' was Vincent zijn poging.

Viënna had helemaal niet gezegd dat ze Eric haatte omdat ze het zo interessant vond of omdat ze Eric zo graag wilde kwetsen, hoor. Soms moest ze dingen gewoon kwijt en Viënna zei erg vaak wat ze dacht. Het verbaasde haar niet dat de haat wederzijds was. Hallo, zij en deze jongeman waren gewoon gedoemd om elkaar te haten, dat leek duidelijk.
Ze wrong haar natte haren uit en merkte dat ze nog steeds rilde. Misschien was het een goed moment om naar binnen te gaan, maar dat zou betekenen dat Eric gelijk kreeg en als Eric gelijk kreeg zou Viënna ongelijk hebben en Viënna had nooit ongelijk. Dat was een van de regels die ze met zichzelf afgesproken had. Viënna discussieerde graag. Ruzies vond ze geen probleem. Gevechten, daar was ze dan misschien minder dol op, maar ach, dat hoorde er ook bij. Helaas leek Vincent, met zijn stomme, stomme kop, daar anders over te denken. Het ging helemaal niet om die ruzie, het ging erom dat ze iets te doen moest hebben. Wat maakte zo'n meningsverschil nou uit? Niets, toch? En dat ze elkaar haatten, tja, daar moest Vincent maar mee leven.
'Nou, misschien moet jij gewoon even stil zijn of ons met rust laten,' zei ze, al klonk haar toon niet erg overtuigend dankzij de situatie waarin ze zat. Als ze nu veilig en droog overeind gestaan had, hadden haar woorden misschien nog enig indruk gemaakt, maar nu klonken ze uitdrukkingloos en ook totaal niet gemeend.

Oh? Had Aanstekerneuker plannen dan? In feite vond Eric niet dat Vincent hen met rust moest laten. Eric vond eigenlijk dat Aanstekerneuker haar kop moest houden met dat misselijkmakende stemmetje van ‘r, hij begon zich aan die irritante kop van ‘r te irriteren. Eric had ook, heel erg plots, zin om Vincent te kussen. Eric was nu eenmaal erg hormonaal. Blame it on the pills. Eric was over het algemeen een permanent ongesteld wijf. Permanent ongestelde wijven hadden op de vreemdst mogelijke momenten zin in de willekeurige dingen. Vergelijk het met een zwangere vrouw en hun plotse nood aan één of andere vreemde delicatesse, in hun ogen dan. Eric was het niet altijd eens met hun keuzes. Maar goed, laten we vooral niet uitweiden over het feit dat Eric twee jaar geleden een buurvrouw had gehad wiens zwangerschap veel te traag vooruitging, in Erics ogen. Hij had gevonden dat die kleine weleens voort kon doen – dat gelul over ditjes en datjes had Eric niet willen weten. Allemachtig, wat interesseerde het hem waar zij goesting in had? Hal-lo, als ze de algemene pannenkoekconsumptie wilde opdrijven, moest ze dat vooral doen, maar dan moest ze ook daadwerkelijk pannenkoeken eten en niet tegen Eric staan aanlullen over haar dagelijkse dilemma. Als je aan Eric vroeg of je nu witte of bruine suiker erop zou doen, zou hij bruine zeggen. Het punt was dat ze dan ging lullen over dat ze dat de vorige keer al had genomen. Pak de witte dan – dat klonk hem als een normale suggestie in de oren. Nee, natuurlijk niet en blablabla. Hoe kom ik hierop? Plotse inval, blijkbaar. Goed, dit had er niets mee te maken, het voorgaande gelul. Oké, nu hebben we er toch over uitgeweid. Too bad.
‘Wat een originele suggestie,’ kon Eric het niet laten op te merken. Uiteindelijk hadden we nog altijd met Eric te maken.