Darkness can be scary at times

Ze hield haar ogen stevig gesloten, terwijl haar armen stevig om haar benen waren geslagen en deze zo dicht mogelijk tegen haar borst persen, die hierbij pijnlijk omhoog werd geduwd en een valse indruk gaf van de borsten die ze niet had. Ze was in feite zo plat als een dubbeltje, zichzelf tegen de andere vrouwelijke bewoners van het Lawrence afwegend, maar had zich er zelden iets van aangetrokken. Het maakte haar niet uit dat haar ondergoed maat 75AA was gelabeld, maar het was schijnbaar niet aantrekkelijk voor de meeste mannelijke bewoners. Zij vielen op vol en goedgevormd en wel, dat was zij niet. Ze had dan wel een goed, normaal figuur haar borsten deden trouw het tegenovergestelde van wat de rest van haar lichaam groeide. Als kind was ze gegroeid als kool en waar alles snel - te snel - was gegaan, sukkelde de groei van enige vrouwelijke vorm er maar traag achteraan. Wel, niet dat haar interesseerde, want Dream was zelden - of zeg gerust nooit - op de verleidende toer. Niemand nam haar ook echt voor aantrekkelijk in haar “gewone” outfit. Vandaag was ze iets van haar gewoonlijke pad afgeweken en droeg ze een wijde, slobberige short die aan de onderkant met een fijn kant was afgewerkt. Hierboven droeg ze een zuurstok roze top met een grote, donkerbruine uil erop gedrukt, waarover ze weer een crèmekleurig, gehaakt vestje droeg. Haar voeten waren in bruine sandaaltjes gestoken en al met al maakte ze een kleurig geheel. Ze had op het moment spijt van de verandering die ze had gemaakt aan haar kleding - er zeker van dat dit haar huidige positie had veroorzaakt. Waar ze zat? Wel, in het donker en dat zei voor Dream al snel genoeg. Ze hield niet van het donker, ze was doodsbang van en in het donker, waardoor ze nu als een trillend rietje op één van de duizenden bankjes buiten zat; buiten nota bene. Ze was zo bang, zo godvergeten bang en durfde niet van haar plaats te komen. De zaklamp die ze meehad gehad was uit haar handen geglipt op het moment dat ze deze had willen pakken als bescherming tegen de opkomende duisternis en had ze ergens door wat struiken door horen ritselen. Die was waarschijnlijk stuk ook, te danken aan het vocht waar het simpele lichtje niet voor gemaakt was. . Ze wilde het liefste huilen, maar hield haar tranen dapper achter, terwijl ze zich meer tegen het splinterige hout achter zich drukte. Splinters prikten in haar rug, maar de pijn drong niet tot haar door, uit pure angst voor het donker waar ze nu inzat.

Noah vroeg zich af of het normaal was om door het dolle heen te zijn, als je je katapult gezond en wel terugvond. Vast wel. Tenminste, in het Lawrence was het doodnormaal. Maar hé, hij was Noah en niemand had ooit van hem verwacht dat zijn katapult alleen maar een ding was voor Noah. Zijn katapult betekende veel meer voor Noah. Je zou een hoop filosofisch gelul kunnen melden, maar eigenlijk wist Noah niet precies waarom hij er zo dol op was. Maakte ook niet uit: er was niemand die het hem vroeg. Trouwens, welke idioot zou er ooit geïnteresseerd in zijn? Ja hallo, Noah had een katapult en ergerde je daarmee. Punt uit. Er viel niet veel meer over te vertellen.
Het punt was dat Noah ook niet veel zin had om er meer over te vertellen, wat het probleem was nu. Want, hé, hé, er zat iemand buiten. Tenminste, Noah nam aan dat de gestalte daar dat van een menselijk wezen was. Misschien dat het één of ander wild dier was. Of misschien was het een mens dat zich als een wild dier gedroeg. Dat kon ook. En was nog waarschijnlijk ook. Mensen hier waren meestal niet erg rustige mensen, om het zo te zeggen. Je kon ook zeggen dat Noah zowat bang werd van sommige patiënten hier. Een woedestoornis was hun vaste bewering. Ja, dat had Noah ondertussen wel door.

Ze draaide haar hoofd met een ruk om toen de voeten van een andere persoon in haar oren prikkelde, haar smaragdgroene ogen groot en angstig op zoek naar de bron van het kreunende gras. Groen, groen gras, het had een moeilijk leven als land van het Lawrence Institute. Zijn grond was vergiftigd van bloed dat de inrichting aan zijn handen had zitten, hun wortelen diep geworteld om zich vast te bijten in het zeldzame geluk dat er te vinden was, de sprieten stuk voor stuk geknakt onder het gewicht van mens en probleem. Ze slaakte een bibberige zucht, terwijl haar groene ogen de persoon in kwestie onderzochten, inspecteerden en uiteindelijk, goedkeurden. Zijn postuur was niet dreigend of kwam niet dreigend genoeg op haar over, om haar nog dieper in haar schulp te duwen, om haar nog dichter tegen het hout te drukken en de splinters haar huid verder te laten doorboren. Hij - want zoveel figuur had hij nog wel, om te kunnen concluderen dat haar ogen zich op een “hij” vastpinden - was tenger, in postuur niet veel van haar verschillend en ook zijn lengte zou niet direct boven haar uittorenen. Hij was klein, kleiner dan de meesten die ze tot dusver had gezien, maar men maakte al snel de indruk van reus op haar, met haar één meter zevenenvijftig, misschien achtenvijftig. Ze was ronduit klein te noemen en dat kon hij zelfs zien, zoals zij zijn lengte kon schatten. Hij had waarschijnlijk een bril nodig als hij niet kon inzien dat ze klein - klein, maar fijn - was. Zijn haren waren, voor wat ze van de duisternis kon onderscheiden donkerbruin en vielen sluik om zijn gezicht, de donkere schittering van zijn ogen beangstigde haar. Ze schudde haar hoofd, overtuigde zich dat ze niets te vrezen had - maar bleef diep in zichzelf twijfelen. Duwde haar benen nog steviger tegen haar borst en vertrok haar gezicht bij de pijn die ze zichzelf deed, maar vervolgens weer dapper verbeet. ‘W-Wie is daar?’ Haar stem beefde, merkte ze en ze beet direct op haar lip, terwijl ze haar ogen neersloeg. Ze was ook weer ontiegelijk stom bezig; kinderachtig.

Wie daar was? Aangenaam, hij heette Noah, kende het verschijnsel “niet geringe lengte” niet bepaald goed en speelde zijn katapult te pas en te onpas kwijt. Op dit moment was Noah vrolijk, gezien hij zijn katapult terug had gevonden, met niet al te veel gênante situaties als toen Noah zich bij Elizan had vertoond. Maar hoe had hij kunnen weten dat ze visite had? Maar goed, dat was niet van toepassing, geloofde Noah. Nee, een patiënte, nam Noah aan, met een haast bange stem was van toepassing. Wacht even, hoor, dat kwam niet vaak voor. Noah was meestal degene die geïntimideerd werd. Met een lengte van 1.61 meter kwam je niet ver in een gebouw vol patiënten die een gloeiende hekel hadden aan de algemene mensheid, behalve als ze daar bepaalde activiteiten mee konden uitvoeren – daar kende Noah ook nog wel een paar voorbeelden van – en niet bang waren om dat met de harde middelen duidelijk te maken. Dus ja, dit vond Noah een verbazingwekkende situatie.
Hoe antwoordde je op zo’n vraag? Noah kon een heel paspoort geven, zijn naam, geboortedatum, geboorteplaats en zo voort opdreunen. Wat hij eveneens kon doen, was een klein beeld schetsen van hemzelf. Maar wat hij uiteindelijk deed, was simpelweg antwoorden dat hij Noah heette. Daar deed ze mee wat ze wilde, vond hij. Hij had geen flauw idee wie er tegenover hem zó ineengedoken zat dat Noah niet begreep hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Die rug van ‘r moest lenig zijn dan, als die dat zonder problemen kon doen. Maar goed, maakte niet uit.
Concreet? ‘Ik heet Noah,’ antwoordde Noah. En, tja, wat viel er nog meer te vertellen?

Noah, galmde er door haar oren en een moment opende ze haar ogen weer, om met het smaragdgroen zijn beschaduwde gezicht te bestuderen. Ze wilde een gezicht aan de naam kunnen koppelen, maar niets aan de duisternis liet dit haar toe, de maan die aan de heldere hemel prijkte, gaf te weinig licht. Zijn haren wierpen een schaduw over de huid die het nog niet zelfs beslagen had; ze zag niets. Ze zag alleen een paar donkere, heldere ogen die haar richting uit schitterden. Heldere, donkere ogen die Noah heette. ‘O,’ antwoordde ze, zacht en twijfelachtig, waarna ze weer op haar lip beet. Ze strekt haar benen, alvorens haar benen weer gespannen tegen haar bovenlichaam te duwen; het leek wel alsof ze haar lichaamsdelen aan elkaar vastgespijkerd had, zo strak en stram was haar houding. Ze wist niets verder te antwoorden, simpelweg omdat hij haar niets terugvroeg. Hij vertelde haar alleen wat ze wilde weten, zonder verdere nieuwsgierigheid naar wie zij dan was. Hij hoefde dan ook niet geïnteresseerd in haar te zijn, hij had geen verplichtingen, net zo min als iemand anders. Ze konden haar net zo goed met rust laten, laten voor wie ze was; een klein meisje met een bos rode krullen, een klein naïef meisje. Ze hoefden haar niet leuk vinden, zij vond haar vermaak desnoods wel in iets anders. Niemand hoefde zich naar haar om te draaien, ze bleef wel zitten tot de ochtend; ze zocht haar slaap wel op een ander moment van de dag. Haar blik gleed omlaag naar het knuffeltje dat naast haar had gelegen, maar inmiddels voor dood in het gras lag, verstopt tussen de groene sprieten. ‘Ik ben Dream,’ zei ze uiteindelijk maar.

Dream? Tot zover Noahs talenkennis reikte, was dat nu niet meteen een betekenisloze naam. Hé, hé, Noah was verschrikkelijk in een hoop dingen, maar een eenvoudig woordje vertalen kon hij nu ook weer wel. Niemand zou van Noah kunnen zeggen dat hij in het begin had begrepen wat het verschil tussen fysica en wiskunde was geweest. Onderhand had hij dat wel door, maar hé, het ging nu niet om fysica. Frans dan? Noah was verschrikkelijk in doorhebben wanneer die bijwoorden nu werden gebruikt. Om eerlijk te zijn, het was toch onlogisch dat je bij être dan plotseling wel een adjectief had, maar bij andere werkwoorden dan weer niet? Nee, bijwoorden waren zijn hobby niet. Maar goed, het ging niet op schoolvakken. Op dit moment ging het om het feit dat Noah niet begreep waarom ze zo ineengedoken zat. Voor deze tijd van het jaar was het nu niet meteen koud. Frisjes misschien, maar dan niet van de “dit is niet zo heel koud, maar man, ik heb een vest nodig”-frisjes. Noah wist niet meteen hoe je het omschreef, maar iets in die buurt.
‘Hoi Dream,’ liet Noah dan maar weer eens horen. Je kon niet van Noah zeggen dat hij Dream als
de meest interessante persoon ter wereld zag, maar hé, Noah zag weinig mensen zo. Dan ging Noah hoogstwaarschijnlijk als een enthousiast hondje beginnen kwijlen. Wat Noah niet deed. Op dit moment in elk geval.

Ze wilde zich op zijn stem concentreren, zo graag op zijn stem concentreren, maar ze merkte al gauw dat hij daarvoor te weinig zei; alsof hij zich niet teveel met haar wilde bemoeien. Ze sloeg haar ogen neer, verborg het smaragdgroen en sloot zich af voor de donkere twinkeling van zijn ogen; meer zag ze niet van hem. Ze wilde zich concentreren op meer dan de duisternis, maar zelfs met haar ogen gesloten hield hij haar in zijn greep, verborg hij zich achter haar oogleden en liet haar huiveren door zijn onvermijdelijke aanwezigheid. Het maakte haar bang, zo bang en ze trilde nog altijd als een riet op het houten bankje. Ze voelde zich koud, maar de warmte van de beklemmende angst hijgde onwillekeurig in haar nek. Ze voelde zich alleen, ondanks zijn aanwezigheid, ondanks de knuffel in het gras en plots vlogen haar ogen weer open. Haar blik schoot naar de jongen, de donkere glinstering en niets meer dan wat hij voor haar was.
‘Noah?’ Haar stem beefde en kort beet ze op haar lip, in de hoop zichzelf meer in de hand te krijgen. Het mislukte, bleek toen ze verder sprak. ‘Wil je iets voor me doen?’ Vervolgde ze met een nog altijd beverige stem en opnieuw beet ze op haar lip - het was verassend dat ze die inmiddels nog niet open had geknauwd. ‘W-Wil je het knuffeltje dat daar op de grond ligt voor me opraken?’ En de seconde dat ze de vraag had uitgesproken besefte ze hoe stom ze eigenlijk klonk; hoe stom ze er wel niet uit moest zien. Als trillend riet op een bankje, de eerste beste vreemdeling vragend of hij een knuffel - een knuffel nota bene - voor haar wilde oppakken; maar wat moest ze anders?

‘Oké,’ antwoordde Noah. Met die woorden manoeuvreerde hij zich naar het silhouet van wat hem aan een knuffel deed denken. Het leek er alvast op. Hij had geen flauw idee of zijn knuffels nu zo gestoord in elkaar hadden gezeten of dit exemplaar gewoon een raar gevormd stel oren had, maar hij vond de knuffel alvast. Waarom ze het zelf niet deed, was ook zoiets. Noah had geen idee waarom ze dat niet deed, maar hé, hij ging zich er niet mee bemoeien. Goed, ze zat nu niet bepaald stil. Waarom in godsnaam? Hal-lo, het was donker, ja. En dan? Noah liep zo vaak in complete duisternis. Maar goed, Dream was Noah niet en als ze dat wel was, kon hij ook beginnen te bibberen. Noah dacht niet dat hij veel zin had in een duplicaat.
De stof van het knuffeltje was knuffelachtig. Op dit moment vond Noah dat hij dik gelijk had over de zoektocht naar het knuffeltje en had hij het knuffeltje daadwerkelijk vast. Hoezee! Maar goed. Hij had het knuffeltje dus. Ja, ja, Dream kon op beide oren slapen. Niet dat ze er heel slaperig uitzag. Hij kon haar beter zien, nu hij geen zeven meter verderop stond. Allemachtig, ze trilde echt. Hoe hard kon je trillen? Noah stak de knuffel naar haar uit, zodat ze het kon aanpakken. Dazt was alvast het plan. En ook wat er ging gebeuren, als je voor Noahs fantasie ging. In Noahs verbeelding pakte ze het knuffeltje en stopte ze met trillen, gezien het bijna eng was, hoe hard ze trilde. Noah had niet verwacht dat zo hard trillen menselijk was. Maar goed, we zaten in Lawrence – Noah zag wel vaker onverwachte spektakels. ‘Hier is ‘m,’ zei Noah, heel onnodig. Maar goed, hij zei het dus. Simpel, hoor, onnodige dingen zeggen. Noah hield niet zo van stilte. Captain Obvious strikes again.

Tot haar eigen verbijstering willigde hij haar verzoek in en kwam met enkele seconden in beweging, waarvan zij elke bocht en wending in haar hoofd prentte. Ze bestudeerde zijn manier van lopen, hoe hij tussen de obstakels door manoeuvreerde en de zoektocht naar het vilten voorwerp startte. Het was niet dat ze er zelf niet bij zou kunnen, het hoefde haar maar enkele passen te vergen. Het was niet dat ze zelf niet kon opstaan om het kleurige voorwerp van de grond te rapen, ze durfde het simpelweg niet. Ze kon de duisternis niet overwinnen, bedwingen. Ze was geen meester, maar de dienaar voor zijn ogen. Zijn beangstigende, imponerende verschijning die haar elke keer weer het klamme zweet in de handen bracht. Die haar keer op keer liet rillen als een riet, als twijgjes op in een storm. Het was onmenselijk hoeveel activiteit door haar lichaam raasde in de duisternis, het was onwerkelijk hoe ze ondanks dat zo stil op een plaats kon blijven zitten, maar ze kon niet anders. Ze kon niet anders, ze had het wel gedaan als dat het geval was, maar ze was al zolang ze zich kon herinneren bang voor deze allesomvattende, onvermijdelijke duisternis. Ze werd al tot zover haar herinneringen gingen huilend wakker in het donker, om zich als een bevend hoopje angst tegen de muur of aan enige ander houvast vast te klampen. Het was een routine geworden en ze betwijfelde of er ooit een moment zou komen dat ze zich vrij door deze zwarte poel kon rond bewegen. Zwart voelde beklemmend, als een vloek en toen de jongen eindelijk dicht bij genoeg was, vloog ze van haar plaats. Ze nam afscheid van het splinterige hout dat haar kleding had verwoest en speldenprikjes in haar huid had gezet. Ze voelde de pijn van het hout op haar rug branden, terwijl haar handen zich om zijn pols klemden en ze zich trillend tegen de vreemde jongen aandrukte; het maakte haar niets uit. Het was een routine, automatisme, want altijd zodra er iemand dichtbij genoeg was, klampte ze zich aan deze persoon vast of het nu haar vader was geweest of haar moeder en nu toevallig hij, Noah. ‘H-Het spijt me,’ piepte ze zacht en ze wist zich nog altijd niet in bedwang te houden; haar stem beefde zoals haar lichaam trilde en dat zei veel. ‘I-Ik ben bang,’ gaf ze vervolgens zacht, schoorvoetend toe, terwijl ze haar gezicht tegen zijn shirt verborg.

Noah werd verrast door de plotse beweging, die ietsje meer was dan wat getril op een bankje. Nee, nu was het getril tegen Noah aan. Oké dan. Ja, hij had heus wel door dat ze bang was. Tenminste, het was hem nu zeker duidelijk. Goed, even samenvatting van de situatie: Dream zat zich dus aan hem aan te klampen. Alsof Noah haar niet net twee minuten kende. Heel vertrouwelijk en zo. Maar goed. Noah ging zichzelf niet bezighouden met het nut van mensen die zo goed als vreemdelingen zijn aan te vliegen, omdat ze toevallig de enige zijn die je tegenkomt. Hé, kon best gebeuren.
Hij zette het dan wel niet op rennen, maar dat betekende niet dat Noah dit volstrekt normaal vond. Maar goed, Noah bleef dus waar hij was, geen flauw idee hebbend of het nu echt typisch was voor Noah om een knuffel op te rapen en dan aangevlogen te worden omdat ze bang was of zijn timing het gewoon erg grappig vond om hem in situaties te brengen waarbij hij geen flauw idee had wat hij moest doen. Een tragische tweestrijd – beide opties waren heel goed mogelijk. Ja, ja, dat was zo. Goed, kwam er dus op neer dat Noah niet echt wist of het nu gepast was om iets daadwerkelijk te doen. Uitslag? Noah liet het gewoon maar toe dat hij klaarblijkelijk tot held van het verhaal was gepromoveerd. Nu had deze “held” geen flauw idee wat hij moest doen. Ja, hallo, wat deed je in zo’n situaties?
Goed, we hebben al gemeld dat Noah niet van stilte hield. Absoluut niet. Nu was het nooit echt stil-stil hier, maar op dit moment vond Noah dat echt ongelooflijk stille stilte er nog maar moest bijkomen ook. Dit was al awkward genoeg. Maar goed. Noah besloot dus maar om wat te zeggen. Als Noah ietsje minder Noahachtig was geweest en ietsje meer zoals bepaalde patiënten met dezelfde oorsprong, zou hij gezegd hebben dat hij dat doorhad. Maar Noah was erg Noahachtig en dit was absoluut geen uitzondering op de regel. Die uitzonderingen had je wel soms, maar niet nu. Noah was altijd het meest Noahachtig, als hij verrast werd. ‘Waarvoor?’ Kijk, typisch Noah. Noah had altijd de neiging om onzinnige vragen te stellen.

Tranen parelden over haar bleke wangen, terwijl ze zich trillend tegen de jongen aandrukte die haar, wonder boven wonder niet meteen weer wegduwde en van haar wegliep. Ze had zelden meegemaakt dat armen haar trillende gestalte daadwerkelijk leek op te vangen, al merkte ze wel dat het met enig ongemak ging. Ze kon niet van de jongen verwachtten dat hij haar zonder gedachten in zijn armen sloot, haar tranen wegveegde en haar beschermde tegen haar angsten. Ze kon niet verwachtten dat hij zonder verandering naar de enigszins ongewone situatie keek, maar ze nam genoegen met het feit dat hij haar niet van zich afduwde; dat hij, hoewel ongemakkelijk bleef staan en haar toeliet zich aan zijn shirt vast te klampen. De stof voelde zacht tussen haar tot krampachtig samengehouden vingers en kort leek ze te ontspannen om de stof verder te onderzoeken, zacht en warm gemaakt door zijn lichaam, voelde het prettig naast de duisternis die haar van alle verdere kanten omhulde.
Ze glimlachte half in de duisternis toen hij haar vroeg waar ze bang voor was en keek op, om in zijn ogen na te gaan of hij zijn vraag meende. Zijn donkere ogen die glansden in het maanlicht en ze glimlachte opnieuw toen zijn ogen het, voor haar gevoel bevestigden. Een hand liet voorzichtig zijn shirt los, waarna haar arm een moment op zijn schouder balanceerde en naar de duisternis zowel voor als achter hem wees. ‘Donker,’ fluisterde ze met zacht, waarna ze haar tranen wegveegde en zich opnieuw aan zijn shirt vasthield. ‘Vind je het erg?’ Vroeg ze vervolgens met een onzekere klank in haar stem. Ze wilde hem niet tot last zijn en moest zich maar weer verstoppen als hij het niet accepteerde. Ze verwachtte eigenlijk niets anders, maar bleef zich krampachtig aan zijn shirt vasthouden.

Het donker? Wauw, Noah ontmoette nog eens iemand die bang is voor het donker. Noah was haast vergeten dat dat ook nog bestond. Neveneffect van constant op te zijn – het donker beangstigde je niet meer. Maar hé, Noah ging niet zeggen dat dat zo fantastisch was. Maar goed, daar ging het nu niet over. Waar ging het dan wel over? Eh, goede vraag. Dit ging naar het schijnt over Dream die bang was voor het donker en dan maar een zekere Noah aanvloog, omdat hij heel toevallig redelijk bestaande was en ze dat klaarblijkelijk nodig had. In Noahs belevenis was het redelijk absurd. Maar hé, dit hele gebouw was absurd. Om eerlijk te zijn. Ga het nu niet ontkennen, jij. Het was al absurd genoeg dat jij mee kon lezen.
Of hij het erg vond? In feite vond hij het niet eens erg, alleen wist hij gewoon niet wat te doen nu. Het gebeurde niet elke dag dat er een vreemde blijkbaar van je verwachtte dat je haar uit de afgrijselijke klauwen van de duisternis ging redden of zo. Tot zover de metaforen. Maar goed, wat maakte het ook uit? Het gebeurde en het was niet zo dat Noah een afschuwelijke hekel aan menselijk contact had dat hij haar walgend van zich af duwde om ergens verderop te kotsen en dat weg te rennen, omdat er mensen bestonden. Wel, zo was Noah nog niet meteen. ‘Uh, eigenlijk niet.’ Wauw, Noah, wat ben je toch goed in geïnspireerde monologen!

Ze beet op haar onderlip toen hij langer stil bleef dan ze hoopte en haar vingers ontspanden, als voorbereiding op de afwijzing die ongetwijfeld zou komen. Ze moest hem loslaten als hij niet wilde dat ze zich als een angstig katje aan hem vastklampte, zelfs al was dat moeilijk voor haar; slopend. Ze moest, want ze kon niet aan hem vast blijven houden als hij dat niet wilde - ook al zou hij haar ook van zich af kunnen duwen, als hij het fysieke contact liever uit zijn buurt hield. Het verbaasde haar al dat ze zo lang bij hem kon staan, zonder een dergelijke reactie, maar ze begreep het als hij nu zei dat hij liever wilde dat ze hem losliet. Voor hem kon het immers anders zijn dan voor haar, voor haar was het gewoon, iets wat ze altijd had gedaan. Altijd, wanneer ze zich trillend tegen het donker probeerde te beschermen, kon ze zich aan iemand vastklampen zodra die binnenkwam. Het maakte niet uit wie het was, ze had altijd iemand gehad om zich aan vast te houden. Ze wilde niet dat, dat ineens anders zou worden, maar de reactie van de jongen bepalen kon ze ook niet - dat besefte ze ook nog wel. Tranen prikten achter haar ogen uit angst voor zijn antwoord en ze zou bijna weer huilen, was het niet dat ze eerst aandachtig naar zijn antwoord luisterde - want je wist maar nooit.
Haar gezicht klaarde in een oogwenk op, terwijl haar vingers weer om het shirt kwamen en in een impuls kwam ze op haar tenen omhoog - ze was immers maar klein van stuk - en drukte een kus tegen zijn wang. Ook weer iets wat ze altijd had gedaan, een automatisch bedankje dat haar was aangeleerd - door zichzelf wel te verstaan, waarna ze weer goed ging staan en haar ogen neer sloeg. Haar wangen kleurde een rozige kleur, terwijl ze weer op haar lip beet - ze deed het vaak, op de zeldzame momenten dat ze zich ongemakkelijk voelde. ’S-Sorry,’ stamelde ze, waarna ze weer voorzichtig naar hem omhoog keek.

Wacht even, hoor. Even reconstrueren. Hij was dus tot deus ex machina gepromoveerd en op dit moment was hij verschrikkelijk slecht bezig met deze rol. Over het algemeen was Noah bezig met deus ex machina’s uit zijn grote hoed te toveren, en die rol aan anderen doorspelen. Noah was niet erg goed in dingen houden. Of dat nu te wijten was aan het feit dat hij altijd vergat waar ze lagen of aan vrijgevigheid – daar was hij nog niet uit. Hoogstwaarschijnlijk het eerste. Maar goed, daar ging het nu niet over.
Noah kreeg dus een kusje op zijn wang. Oké, had hij niet zien aankomen. Eigenlijk was het fout van hem om dingen niet te verwachten. In het Lawrence kon je alles verwachten – zo gestoord waren ze hier wel. Maar goed, maakte niet uit. Nu kon Noah ook impulsieve dingen doen. Ja, ja, dat kon hij. Zo besloot hij niet zo passief te zijn. Oké, besluiten is een groot woord. Eerder hé, laat ik dit doen, omdat het kan! Eigenlijk was het precies zo geweest. Maar het kon dus en dat was de eigenlijke reden dat Noah impulsief zijn armen om Dream legde. Jazeker, Noah was soms niet te volgen.
Wat valt er verder over te zeggen? Noah antwoordde niet op de “sorry”, gezien dat woord zo ongelooflijk zinloos was, want Noah was op dit moment erg whutthefuck bezig. Toevallig. Maar hé, ze leken nog wat op elkaar ook.

Ze was eigenlijk best verbaasd toen hij, in plaats van de verwachte afgunst en het ongemak, zijn armen om haar heen sloeg en haar een vrij innige omhelzing nam. Waarom het haar verbaasde? Waarschijnlijk omdat zij normaal het soort persoon was voor deze impulsieve handelingen en wel, niet de ander. Zij was voornamelijk degene die een ander verraste met de - belachelijke - dingen die ze deed. Daar kon ze natuurlijk zelf niets aan doen, dat was gewoon iets wat ze deed. Ze dacht er niet vaak bij na en handelde in dat opzicht nog redelijk vaak naar een kind - het feit dat ze nog altijd in een droomwereld leefde, even buitensluitend. Het maakte ook dat mensen zich vaak aan haar irriteerde, maar bij hem leek dat eens niet het geval te zijn. Misschien leken ze wel op elkaar, onbewust en konden ze elkaars gedrag daarom wel tolereren. Misschien waren ze, in dat opzicht wel allebei een stel kleuters. Zou best kunnen, toch? Dat wist zij voor de rest niet, want eigenlijk wist ze vrij weinig van hem. Wel ja, dat hij Noah heette en dat hij een jongen was. Dat hij een blanke huid had - voor wat ze van het duister kon onderscheiden - en ook een warrige kop met bruin haar. O ja, en nog een stel intrigerend paar bruine ogen. Ja, ze vond zijn ogen interessant, mocht toch? Ze vond hem sowieso wel interessant en nu al helemaal, met deze omhelzing en zo.
Ze ontspande haar vingers om zijn shirt los te laten, waarna haar handen voorzichtig over zijn borst naar zijn rug kropen en hier uiteindelijk zijn shirt weer vastpakten. Reactie op zijn omhelzing dus, of tegenomhelzing, hoe je het ook wilde noemen. Ze omhelsde hem in ieder geval, om hem dezelfde warmte te geven die hij haar gaf. Niet dat ze zeker was dat, dat haar ook lukte, hoor. Ze was immers maar klein en ja, wat kun ze nu eenmaal doen? Maar zelf vond ze het wel prettig en ze legde haar hoofd voorzichtig tegen zijn borst - waarbij haar krullen waarschijnlijk in zijn gezicht kwamen, maar dat zag ze dan net weer niet. Zijn ademhaling kalmeerde haar en het kloppen van zijn hart verwarmde haar; het waren tekenen die de personen uit haar droomwereld niet konden geven. Natuurlijk, ze vond hen ook aardig; ze hield ook van hen, maar ze waren niet echt. Ja, dat besefte ze heus wel. Ze waren niet echt, zelfs al voelden ze wel vaak zo. Ze ademden geen zuurstof en hadden geen harten die hun in leven hielden, door bloed door hun aderen te pompen. Ze leefden niet op de manier, zoals deze jongen leefde.

Alsof Noah zo groot was. Ja, die vier centimeter maakte echt het verschil uit. Een enorm verschil natuurlijk, iets om je voor te schamen in feite. Je moest echt precies dezelfde lengte hebben om elkaar te omhelzen. Dat was immers vereist en dat soort gedoe. Jup, Noah kon je helemaal volgen. Wacht, Noah zat niet te zeuren over het klaarblijkelijk onoverkomelijke lengteverschil. Eigenlijk ben ik dat gewoon. Terug naar Noah, mensen.
Die krullen van haar kwamen inderdaad in zijn gezicht. Natuurlijk. Om eerlijk te zijn – hij had het niet zien aankomen. Jazeker, hij had die krullen welzeker gezien. Kon je niet naast kijken. Oké, nee, dat was gelogen. Dream viel in een massa niet op, had Noah het idee. Ze was klein, in de ogen van de gemiddelde mensen. Met de paar centimeters verschil die tussen hen inzat, vond Noah niet dat ze zo verschrikkelijk pietepeuterig was. Maar hé, hé, het was Noah. Noah was subjectief als hij het over lengtes had. Maar wat maakte het ook uit? Ja, haar in het gezicht. Noah kon niet zeggen dat het met zijn haarlengte vaak voorkwam, maar een drama? Niet echt.
Maar goed, wat viel erover te vertellen? Dit heette een knuffel. Een knuffel tussen mensen die elkaar amper kenden. Dat Noahs ogen nu klaarblijkelijk haar nieuwste interesse waren –dat wist hij toch niet? Sowieso, ogen waren ogen. Zoveel wist Noah niet van Dream. Maar maakte dat wat uit? Was dat een vereiste voor een knuffel?

Het was vreemd, als je erover nadacht. Sowieso, dat ze hier stonden in het holst van de nacht, maar ook nog eens in een omhelzing die er waarschijnlijk voor zorgde dat ze werden aangezien voor een stel geliefden. Nu was dat, voor de toekomst niet uit te sluiten hoor, je wist maar nooit, maar op het moment zelf klopte er echt geen barst van wat ze eigenlijk aan het doen waren. Ze waren zo goed als vreemde voor elkaar, buiten hun naam en wat het maanlicht liet zien van hoe ze er verder uitzagen. Buiten dat wisten ze eigenlijk niets over elkaar. Ze wist bijvoorbeeld niet wat hij leuk vond of zelfs waarom híj eigenlijk hier was, om middernacht. Kijk, zij was gewoon buiten geweest en door een spel dat ze had gespeeld, oog op de omgeving verloren. Dus ja, ze had niet gezien dat het was gaan schemeren en pas toen het helemaal donker was geweest, was de hele situatie haar duidelijk geworden. En nou ja, in het donker was ze nu eenmaal niets meer waard. Dan zocht ze een zo geborgen mogelijk plekje op, om daar dan maar weer te wachten op de eerste zonnestralen. De slaap haalde ze dan wel weer in; zo was het altijd gegaan. Daarom had ze er ook geen problemen mee. Zo kon ze zelfs na een volle avond zonder slaap, nog levenslustig en energiek zijn. Was eigenlijk een best goede eigenschap ook, was ze tenminste gezellig gezelschap. Hoe dan ook, ze knuffelden zonder verder iets over elkaar te weten. Maakte niet uit toch? Kon gewoon, anders was het waarschijnlijk ook niet gebeurd. Ze konden later ook nog wel een diepte-interview houden over elkaar, kwam allemaal later mee. Ze had er wel vrede mee, hoe alles nu gebeurde.
Ze keek op toen ze een druppel op haar neus voelde, waarna al snel de rest van haar onbedekte huid ook de druppels voelde. Oké, geweldig moment om te gaan regenen. Zo was het droog en zo stortte het met bakken uit de hemel, kon gewoon. ‘Het regent,’ merkte ze op, waarna ze met een vinger naar de lucht wees. ‘Moeten we nu naar binnen?’

Oh? Keek er dan iemand? Dat was ook nieuw. Over het algemeen kwam Noah niet veel mensen rond dit uur tegen. Sowieso, wat maakte het uit? Amoureuze situaties mochten hier ook weleens gebeuren. Over het algemeen gebeurde dat binnen en werd het een stuk minder amoureus en romantisch en wat er nog allemaal vereist in een dramatisch liefdesverhaal was. Om eerlijk te zijn, kon Noah die vereisten niet helemaal volgen. Het ene moment was het hét van hét om een fictieve vent die heel toevallig je bloed opzoog als je hem niet aanstond te zijn, het andere moment moest je dan weer de stouterd uithangen en uit de hemel gesmeten worden. Oh, fictief dan nog, hoor. Meisjes vielen als een blok voor fictieve mensen. Vreemd genoeg. Noah was niet fictief en dat was eraan te merken. Wees fictief en je was klaar om meisjesharten te veroveren. Zo werkte het eigenlijk – wees vooral onecht. Versiertruc bij uitstek. Helaas moest Noah het doen met de realiteit en het echt zijn ook. Helaas, helaas.
Maar goed, daar hebben we ook alweer over geluld. Het gaat vooruit, hoor. ‘Ik denk het wel,’ zei Noah, hoewel hij de woordkeuze van “moeten” niet begreep. Niemand die hen dwong, toch? De weergoden waren enkel een wispelturig stelletje die dingen verpestten en weigerden het onmogelijk te maken om een situatie dood te laten lopen. Was dat goed of slecht? Geen mening. Hij liet haar los, gezien het redelijk tegenstrijdig was om te lullen over weggaan en dan doodleuk te blijven staan. Tegenstrijdigheden – nog zoiets waar meisjes heldinnen in waren.

Ze knipperde een moment verdwaasd met haar ogen, toen hij antwoordde dat ze waarschijnlijk inderdaad naar binnen “moesten” gaan. Nu was er niet echt sprake van moeten hoor, maar dat was iets wat in haar taalgebruik gehamerd zat. Ze werden totaal niet gedwongen nu naar binnen te gaan, alleen maar om het regende. Nee, ze konden ook prima blijven staan tot hun kleding zo nat was, dat ze met het water waarschijnlijk een bad konden vullen en zelf snipverkouden waren. Konden ze ook doen, want ze moesten nu eenmaal niet naam binnen. Het zat gewoon in haar taalgebruik om dergelijke situaties met “moeten” te beschrijven, voor haar hoefde het ook niet hoor. Ze dook half ineen toen hij haar uiteindelijk ook los liet en sloeg haar armen direct weer beschermend om zich heen. Ze miste zijn warmte in minder dan een seconde en met het verdwijnen hiervan was ook de angst in minimale tijd weer in haar teruggeslagen. Ze hield niet van het donker. Ze tuurde naar de grond en keek naar het doorweekte knuffeltje in het gras, dat hij nu eenmaal los had gelaten toen ze hem zo plotseling had vastgegrepen. Het beestje zag er wel triest uit eigenlijk, alleen en verlaten en ze kauwde wat bedenkelijk op haar lip, al kijkend naar het - door haar ogen - enigszins deprimerende tafereel.
Uiteindelijk bukte ze zich en raapte het ding op, waarna ze zijn hand pakte en knikte. ‘Ja,’ antwoordde ze, op de vraag die hij niet had gesteld, waarna ze begon met lopen. Ze trok hem voorzichtig met zich mee en terwijl ze over het gras stapte, keek ze hem met een schuin oog aan. ‘Ga je weg?’ Ze beet op haar lip direct nadat ze het had gevraagd. Ze wilde eigenlijk niet dat hij weg zou gaan; ze had het net zo fijn gehad, maar ze kon ook niet voor hem bepalen dat hij bleef. Ze kon wel zeggen dat hij bleef, maar hij hoefde daarbij nog niet naar te luisteren. Ik bedoel, wie luisterde er naar een zestienjarige kleuter - zelfs als hij dat zelf ook wel een beetje was. Ze kon het wel zeggen, maar zou er waarschijnlijk niet veel mee uithalen en tja, dan had ze gewoon dikke pech. Dan ging hij weg en dan was het tot zover hun ontmoeting. Dag, dag. Ze kneep in het knuffeltje in haar hand, vastbesloten om het hem te geven als hij ook daadwerkelijk weg zou gaan.

Fysiek contact bleek nog zo’n vereiste te zijn. Noah had echt een lijst nodig met vereisten. Wat te doen als je iemand in het midden van de nacht tegenkomt, zoiets zou erg handig zijn. Hij was niet goed in mensen inschatten en dat had je hier uiteindelijk wel nodig. Ondertussen had Noah wel door wat de voornaamste vereiste hier was. Fysiek contact. Laat Dream vooral niet los. Klaarblijkelijk. Hij had haar los gelaten en er vlak na werd zijn hand dan weer vastgegrepen. Misschien dat Noah geen meesterbrein was, laat staan een gemeen, hij was niet geheel achterlijk. Hij had dingen heus wel door. Net zoals kleuters dingen doorhadden. Kleuters hadden het door als er iets mis was, hoe gemaakt vrolijk hun ouders ook waren. Kleuters hadden het heus wel door als er iets mis was. Ze konden er alleen de vinger niet opleggen. Eigenlijk was het op dit moment precies zo – hij kon er de vinger niet opleggen. Hij had geen flauw idee waarom het fysieke contact zo belangrijk was. Goed, je kon niet van Noah zeggen dat hij er bang van was. Eigenlijk kon Noah weleens de knuffelbeer uithangen, als hij daar goesting in had. Maar een seconde zonder was blijkbaar zo verkeerd? Ah, wat maakte het ook uit, Noah? Eh…wel… Soms moest je dingen in perspectief zetten. Kijk, hij had hier niets tegen. Maar hij kon zelfstandig lopen, dank u zeer. Desondanks liet hij de hand niet los, hoewel hij wel naast haar begon te stappen.
Of hij wegging? ‘Wil je dat dan?’ vroeg Noah. Nu leek het net alsof hij opdringerig was en hij zich weg moet scheren. Misschien moest hij dat wel. Goed, dat was zijn interpretatie uiteindelijk. Hij stapte verder, terwijl hij dat zei. Wilde ze dat? Best. Als ze dat wilde, moest ze dat zeggen. Dan ging hij wel weg. Noah had geen zin om haar lastig te vallen als ze zijn aanwezigheid niet op prijs stelde. Hij besloot zijn greep wat te verminderen, tot hij haar hand slechts losjes vasthield. Als ze dat wilde, zou hij haar hand wel loslaten. Ook al begreep Noah er nog maar weinig van.

Nou nee, fysiek contact was eigenlijk geen vereisten. Niet bij de gemiddelde persoon in ieder geval, echt niet. Dat was gewoon iets bij haar, aan haar of van haar. Hoe je dat ook wilde zien, fysiek contact was enkel en alleen een vereiste in het donker, als ze niemand anders had. Anders ging ze wel gewoon in een hoekje zitten trillen tot het voorbij was, echt geen probleem, maar nu had ze Noah. Noah was genoeg om niet de hele avond stil in een hoekje te blijven zitten, met hem kon ze bewegen - dichtbij hem wel verstaan en kijk, daar hadden we weer het fysieke contact dat in dit geval dan heet belangrijk was. Echt alleen in dit geval hoor, kijk als ze hem nu ergens halverwege de middag was tegengekomen, tja dat was er gewoon iets anders gebeurd. Allereerst was ze dan waarschijnlijk doelwit geweest, niet dat ze dat nu besefte. Nee, zij wist net zo min van zijn katapult als hij van haar obsessie om honderdduizend vilten knuffels in elkaar te knuffelen, maar hé. Dat was dan waarschijnlijk gebeurd en ja, ze had waarschijnlijk geen - of minder, zeg maar minder - fysiek contact gemaakt. Bij “gewone” alledaagse ontmoetingen was het vaak niet meer dan een hand of zoiets, misschien een gefascineerde blik en hierbij een in een opwelling gedane aanraking. Niet meer en niet minder - al kon je het ook al als te veel beschouwen hoor, de meesten waren namelijk niet zo van haar gedrag gediend. Het was waarschijnlijk ook niet tot knuffelen gekomen, nee. Of hij moest er echt heel zielig bij zitten, maar dan was zij voor alsnog degene geweest om hém te knuffelen en niet andersom.
Ze keek op toen hij vroeg of ze wilde dat hij ging, waarna haar blik direct naar hun handen schoten. Zijn greep ontspande, verslapte als voorbereiding op het loslaten. Nee, dat wilde ze niet. Ze wilde niet dat hij ging, maar nogmaals, ze kon hem toch moeilijk opleggen te blijven? Ze wist niet eens of hij haar wel mocht. Ja oké, die knuffel zou vast wel iets betekenen, maar verder? Ze schudde haar hoofd, terwijl ze weer voor zich uit keek. ‘Nee,’ antwoordde ze twijfelend. ‘Ik wil het niet, maar als jij wilt…’ Ze maakte haar zin niet af, eigenlijk gewoon omdat ze niet wilde dat hij ging. Ze wilde hem eigenlijk gewoon niet de keuze geven, maar ja. Ze moest toch iets.

Als hij weg wilde gaan? Wat een fantastische keuze. Ik wil niet dat je oprot, maar als je oprotten wil, moet je dat vooral doen. Nu ja, maakte niet uit. De keuze was dus aan hem. Allemachtig, wist hij toch veel? Als hij ging, dan ging hij. Als hij niet ging, ging hij niet. Punt uit. In beide gevallen zou hij naar binnen gaan, omdat Noah goed bezig was met kletsnat te worden. Hij wist best dat ze nog niet helemaal stilstonden, maar het was echt niet zo dat ze op één, twee, drie binnen zouden zijn. Maar hij mocht dus kiezen. Fantastisch.
‘Ik blijf wel,’ antwoordde Noah. Hij dacht even na en voegde er dan aan toe: ‘even.’ Het kwam er ietsje later uit dan in de gemiddelde doorlopende zin, maar hé, hé, om nu meteen een conclusie te trekken… Dat was gewoon paranoïde. Maar goed, maakte niet uit. Het was gezegd, de teerling was geworpen en hij kon moeilijk nu zichzelf nog gaan tegenspreken. Dan zou hij pas een idioot schijnen. Nu ja, het was niet alleen “schijnen”. Noah kon behoorlijk goed de idioterie zelve uithangen. Je moest hem niet onderschatten. Maar over het algemeen ontsprong hij de dans. Oké, dat “algemeen”…Dat klopte al niet meer. Maar goed. Noah kon je ook als een kinderlijk geval definiëren. En kinderlijke gevallen werden alles vergeven. Nu ja, laten we dat hopen.

Het was heel waarschijnlijk dat Dream hem nog een kus had gegeven, als ze niet midden in hun wandeling naar de deur - en naar binnen - waren en ze liever niet nog langer in de regen bleef staan. Het was wonderlijk hoe snel zoiets als regen kon komen en gaan; hoe snel regen over het algemeen kon komen. Grote druppels roffelden genadeloos op het gras en kwamen zo ook op haar en Noah neer. Hierdoor was alles wat ze al aan had gehad inmiddels doorweekt en plakte de stof tegen haar tengere lichaam. Het roze van haar topje scheen door en de uil werd voor zover mogelijk nog donkerder, o en hierbij ook nog onduidelijker dan het al was. Het was immers zo’n typisch getekende uil, die je net zo goed met een vlek kon associëren. Het enige waardoor je dat misschien niet deed, waren de grote ogen en de omgekeerde driehoek die een snavel moest voorstellen. Voor de rest was het iets wat net zo goed door een kleuter getekend kon zijn, zo simpel van vorm. Hoe dan ook, dat was niet het hele punt. Het ging erom dat het zuurstokroze van haar shirt klaarblijkelijk niet met water samenwerkte - want je had ook van die stoffen die alleen donkerder werden en plakten, maar goed dat deed haar topje dus niet. Het scheen door. Ze streek met haar vrije hand wat ongemakkelijk over haar shirt, waarna ze een beverige zucht slaakte en haar kleding weer met rust liet. Dat “even” trouwens, had ze wel gehoord. Ze had wel gehoord dat hij niet lang zou blijven - het was sowieso niet helemaal ideaal om als twee verzopen katjes nog de halve nacht doelloos te doen - maar hé, ze vond het al leuk dat hij überhaupt zou blijven. Oké, dus Dream zette er even een stevigere pas achter, zodat ze snel voor Noah kwam te lopen en die achter zich aantrok. Dream hield er niet van nat te worden en na enkele minuten trok ze Noah dan ook door een deur weer het Lawrence binnen.
Ze keek om zich heen en concludeerde dat er niemand was, waarna ze weer naar hem keek en glimlachte. ‘Sorry,’ fluisterde ze, nog voor het feit dat ze hem de halve “tuin” had door gesleurd, waarna ze haar hand uitstak - de hand met het knuffeltje voor de duidelijkheid. Ze trok zijn hand naar voren en legde de knuffel op zijn handpalm. ‘Voor jou,’ zei ze vervolgens, waarna ze nogmaals glimlachte.

Ja, ja, Noah volgde wel. Hij was immers tot volger gedegradeerd. Ach, het was niet zo dat Noah het zo erg vond. Als Dream hem mee wilde sleuren, moest ze dat vooral doen. Zolang hij maar binnen kon zitten. Misschien dat Dream zich bezighield met haar T-shirt – ze was niet de enige die zichzelf als “kletsnat” kon bestempelen. Fantastisch toch? Ze kon zich er alvast van overtuigen dat een knuffel niet ging helpen om droog te worden. Het menselijke soort knuffel, alvast. Het…eh, niet-menselijke soort knuffel, dat hem nu in de handen werd gedrukt, zou eveneens niet vele helpen. In ieder geval niet als het kletsnat was. Dream scheen van alle soorten knuffels wat te hebben.
Hij klemde zijn hand om de knuffel en wierp er een blik op. Het was echt niet zo alsof het Lawrence op dit moment zo’n lichtbaken was en hij had het gevoel dat het buiten toch wat lichter was geweest. Zodoende hielp het natuurlijk absoluut niets. Maar wat maakte het ook uit? Hij kon genoeg opmaken. Ogen wenden immers aan het donker. ‘Bedankt,’ antwoordde Noah, al klonk het ietwat verbaasd. Een knuffeltje krijgen was over het algemeen geen doordeweeks geschenk. Of misschien lag dat aan Noah. Nu ja, Noah kreeg in ieder niet elke dag een knuffel, nadat hij een vreemde had geknuffeld om de één of andere reden. Noah zou je niet kunnen zeggen waarom hij het precies gedaan had. Niet dat iemand dat hem ooit zou vragen.