Superheroes

Criss liet het touw dat hij in zijn handen hield door zijn vingers glijden en keek naar de kleine vezeltjes die omhoog sprongen. Hij liet zijn ogen vrij en ze wandelden zelfstandig naar het ruisende gras, de bladeren aan de bomen die langzaam oranje kleurden en vielen en zijn eigen armen, waar kippenvel op stond. Het werd herfst, dat was duidelijk.

Darren zat op een bankje in de tuin van het Instituut een enorm oud sport tijdschrift te lezen. Voor de zoveelste keer las hij iets over Amerikaanse basketballers, uitslagen van honkbalwedstrijden en natuurlijk interviews met beroemde sporters. Hij kon dit tijdschrift inmiddels wel dromen. Niet dat hij dat wou, hij had het liefst een slaap zonder dromen. Een slaap zonder dromen was de diepste slaap waarin hij kon belanden. Heel even keek hij toe hoe iemand door de tuin liep met iets in zijn hand. De zon belemmerde zijn zicht, liet hem zijn hand boven zijn ogen plaatsen om nog iets te zien. Langzaam lieten de zonnevlekken een jongen verschijnen, Criss. Het voorwerp in zijn hand was niets minder dan een touw.

Criss liet zich achterover in het gras vallen en merkte toen dat het nat was van de dauw. Zijn witte T-shirt werd op slag vochtig. Hij kwam overeind en stond nu op, nog even starend naar het touw in het gras voordat hij het weer oppakte. Het duurde nog even voordat zijn benen begonnen te bewegen en naar een bankje liepen. Daar wachtte hem iemand op die hem vaag bekend voor kwam, maar die Criss niet helemaal kon plaatsen.

Natuurlijk herkende Darren het verschil tussen lopen en zitten niet rond deze tijd van de dag. Het was immers ochtend, wie was er nou slim bezig in de ochtend? Hij in ieder geval niet. Hij was niet bepaald een ochtend persoon, iets wat hem af liet vragen wat hij hier deed rond deze tijd. Wat deed hij hier eigenlijk? Slaapgebrek? Was hij het binnen weer eens zat? Waarom zat hij hier? Hij kon nu immers ook in bed liggen, lekker slapen. Slapen was iets waar hij wel behoefte aan had, toch zou hij maar moeten wachten tot de zon weer verdwenen was en de nacht terug was gekeerd.

'Hé, jij bent toch...' Criss kneep zijn ogen samen en keek nog eens goed naar de jongen. Hij wist zeker dat hij deze jongen eerder had gezien, maar waar, wanneer? Dat was een zwart gat. Het was als wakker worden en weten dat je had gedroomd, maar niet weten over wat. Criss wist dat hij deze jongen kende, hij voelde het, maar hij kon er niet bij.

"Darren." Zei hij om de zin van Criss af te maken. Hij gaf hem er niet de schuld van dat hij zijn naam niet meer wist, het gekkenhuis zat vol met gekken met bruin haar en de laatste keer dat ze elkaar tegenkwamen was hij niet bepaald nuchter. Hij keek Criss aan terwijl hij het tijdschrift naast zich op het bankje liet vallen. Het zou hem eigenlijk niet veel uitgemaakt hebben als het ding uiteindelijk op de grond was gevallen, hij had het al te vaak gelezen. Het begon saai te worden. Ach, hij had nog acht anderen van die sportblaadjes. Deze kon hij wel missen als het nodig was.

'Darren!' herhaalde Criss. Hun ontmoeting was nog steeds een beetje vaag, maar hij wist nu tenminste hoe de jongen heette. Darren. Ja, nu kwam het terug... Ze hadden elkaar ontmoet in de bibliotheek. Criss was dronken geweest - daarom was het vast zo vaag geweest! 'Hé,' zei Criss grijnzend. Hij had Darren aardig gevonden, dat wist hij.

"Hoi." Zei hij voordat hij een klein grijnsje op zijn gezicht liet verschijnen. "Lang niet gezien." Alhoewel, lang was niet heel lang hier. Hooguit een of twee weken misschien. Sowieso een week, hij had immers in die verdomde cel gezeten. "Hoe gaat het eigenlijk?" Vroeg hij om het gesprek draaiende te houden. Normaal gesproken was hij nooit echt spontaan. Als hij twee zinnen uitsprak zonder sarcastisch te klinken was dat al erg bijzonder en spontaan voor hem.

'Eh,' antwoordde Criss, 'ongeveer hetzelfde als de laatste keer, alleen heb ik nu geen drank op.' Hij lachte kort, verbaasd dat hij daartoe in staat was. Criss had lang niet gelachen. Nu had hij ooit voornamelijk op zijn bed gezeten of in het gras van de tuin gelegen, starend in de verte en zich verwonderend over de tijd die voorbij ging. Het leven ging als een waas aan hem voorbij. Tijd was er in overvloed, maar het had geen nut meer.

Het klonk volgens Darren niet erg best maar de lach stelde hem ietsjes gerust. Niet veel maar het was iets. Toen keek hij naar het touw in de handen van Criss. "Vanwaar dat touw eigenlijk?" Je wist maar nooit wat iemands ideeën waren met een touw, toch kon je in een gesticht als deze maar nooit al te positief erover denken. Vooral als degene waar je tegenover stond wel degelijk bij zinnen was en niet een of andere gek was die dacht dat hij met een touw alleen kon ontsnappen. Zelfs als je alleen een touw had om mee te ontsnappen, dan moest je wel een heel feilloos plan.

'Tja, dat touw...' antwoordde Criss terwijl hij er nog even naar keek. Wat wilde hij er eigenlijk mee? Wilde hij zichzelf ophangen? Hier, nu? Ja. Nee. Misschien. Niet met Darren erbij. Criss gooide het touw in het gras en keek er nog even naar voordat hij zijn blik weer naar Darren verplaatste. 'Ik wilde gewoon iets omhanden hebben,' loog hij schouderophalend.

"En daarom een touw?" Een wenkbrauw ging omhoog terwijl hij zich afvroeg waarom hij dat gewoon niet geloven kon. Om eerlijk te zijn was afvragen gewoon een slecht iets om te doen. Hij wist waarom hij het niet geloofde, hij wist dat verdorie heel goed. Hij wist genoeg redenen en manieren om aan het leven en dit alles te vluchten en een touw was bij meerdere nodig. Hij kon toch niets anders geloven dan dat, hij zag Criss nou niet echt een schommel maken van dat touw. Hij keek heel even naar het touw, daarna ging zijn blik weer naar Criss.

Criss pakte het weer op, legde een knoop en haalde de knoop er weer uit, alsof hij wilde laten zien wat hij met het touw deed. Het was vergeefse moeite. Darren was niet dom, hij zou er waarschijnlijk niet in trappen, dus Criss ging over tot een andere strategie. Hij grijnsde. 'Oké, dat is het niet. Blijkbaar kan ik niet zo goed liegen,' zei hij.

'Valt wel mee, een ander had het waarschijnlijk wel geloofd.' Darren die trapte niet snel in leugens, zo had hij zijn voordeel met gokken. Het was makkelijk om te zien of iemand blufte of niet. Je moest alleen weten waar je op moest letten en in werkelijkheid was het niet eens zo moeilijk. Je moest letten op hoe een ander blufte en vervolgens je eigen gezicht in de plooi houden. Het zat 'n in de timing en acties. Zelf de kleinste zenuwtic liet zien dat iemand loog. Soms de toon in iemands stem. Soms de snelheid waarop iemand sprak en hoe snel iemand reageerde. Natuurlijk was te lang wachten niet goed maar te snel reageren was al net zo erg.

'En dat moet jij nu net degene zijn die het wil weten.' Criss slaakte een theatrale zucht en lachte. Hij wilde de sfeer luchtig houden, maar zijn woorden en zijn lach klonken te geforceerd om voor luchtig door te gaan. Oké, dus hij kon niet doen alsof er niets aan de hand was en hij kon het ook niet weglachen. Wat was plan C?

'Het spijt me maar ik denk dat ik niets anders kan doen dan zeggen dat je gelijk hebt.' Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, toch was er nog bezorgdheid te herkennen. Hij bleef naar het touw kijken, kon de vezeltjes bijna tellen van deze afstand. Ze leken lichtjes te glimmen in het licht van de opkomende zon. Het touw gaf hem kippenvel, liet rillingen over zijn ruggengraat lopen. Normaal gesproken zou een touw geen gevoelens bij hem oproepen maar hier in het instituut was alles anders. Zelfs een glasscherf kon angst oproepen dat iemand zichzelf van het leven zou beroven.

Criss probeerde te lachen, maar zijn grijns werd een grimas. Hoe kon hij lachen? Hoe? Hij wist het gewoon niet meer. De dauwdruppels in het gras glinsterden van het vroege zonlicht en Criss keek naar de bomen in de tuin van het instituut. Het zou maar even duren. Het zou zo makkelijk zijn. Als hij doelbewust zou handelen, zou hij de maan misschien nog eenmaal zien voor hij weg was. Verdwenen. Criss durfde er niet over te denken wat er met zijn lichaam zou gebeuren.

Nog steeds drong het niet tot hem door. Natuurlijk wist hij wat Criss van plan was maar het leek alsof hij niet wist wat het betekende. Nee, natuurlijk wist hij wat het betekende. Hij wist het verdomme heel goed. Toch was het nog steeds alsof hij het niet kon verwerken, alsof hij nog niet in één van de fasen van verwerking zat. Geen acceptatie, geen ontkenning, geen woede en geen paniek. Geen enkele emotie. Langzaam begon er een blik op zijn gezicht te verschijnen die eruitzag alsof iemand hem tussen zijn ribben porde met een hete pook. Gepijnigd maar toch was bezorgdheid nog steeds het enige wat echt boven alles uit sprong. 'Je moet het niet doen, er is vast wel een andere oplossing.'

Criss keek opzij naar Darren. Ze kenden elkaar... Oké, Criss wist niet hoelang ze elkaar nu kenden, maar het was kort, dat wist hij wel. Toch doorzag Darren hem nu al - en dat was niet eens zo moeilijk, maar Darren was wel een van de weinigen die Criss zou proberen over te halen om het niet te doen. Zeker hier, in dit vervloekte gekkenhuis. Het leek zo lang geleden dat Criss dacht dat hij hier niet thuishoorde. Nu wist hij wel beter: dit was de perfecte plek voor iemand als hij. 'Wat voor oplossing dan?' vroeg hij met een gebroken stem. Hoe kon hij dit oplossen, als hij niet eens precies wist wat het probleem was? Iyzebel, ja, dat gedoe natuurlijk, maar het was meer. Het zat dieper.

Om eerlijk te zijn wist hij geen andere oplossing, maar deze was het zeker niet. Hij kon geen antwoord op zijn vraag geven, bang dat zijn antwoord te veel zou klinken als een bewijs dat er geen oplossing was. Misschien was deze er wel maar moesten ze gewoon langer en beter erover nadenken. Iets tijd geven was toch altijd de beste oplossing? Bij hem niet maar misschien dacht Criss er anders over. Hij hoopte van wel maar verwachtte dit om eerlijk te zijn niet. 'Alsjeblieft, denk er eens goed over na. Je zal hier niet voor eeuwig zitten, vroeg of laat zullen ze je eruit laten en dan gaat het leven weer door.' Zijn uiteindelijke antwoord was beter dan waar hij steeds over twijfelde, toch wist hij niet of Criss hem zou geloven.

'Ik wil hier niet weg,' zei Criss met een klein stemmetje, als een klein kind. Waar zou hij heen moeten? Naar zijn ouders? Naar Alli? Nee, dat waren allebei grote leugens. Hij had niemand buiten het Lawrence. Niet écht, zoals hier. Niet zoals Iyzebel of zelfs zoals Darren, niet zoals Celia was geweest. Hij paste hier veel beter dan in de buitenwereld, die plots veel te groot voor hem leek.

'Als je niet weg wil, waarom dit alles dan? Waarom dat touw? Waarom zou je het dan proberen?' Hij deed zijn best om neutraal te klinken maar woede inhouden of zijn stem niet zien te verheffen was niet zijn beste punt. Uiteindelijk klonk het als een mengelmoes van verschillende manieren waarop de woorden werden gezegd, toch leken ze een samenhangend geheel te vormen. Een vast patroon, om het zinsdeel weer luid, terwijl de rest op een normale manier was uitgesproken. 'Waarom?' Zei hij deze keer, toch kwam het in de buurt van de fluistering. Alsof alle kracht in zijn stem was opgegaan en hij alleen nog maar zacht kon spreken. Die kracht zou wel weer terugkeren maar hij probeerde deze in toom te houden.

Criss dacht even na. 'Oké, ik wil hier wel weg,' legde hij toen uit. 'Maar ik wil niet ergens anders heen. Ik wil gewoon nergens heen. Naar niets. Dat is het beste.' Hij schudde zijn hoofd, wetend dat hij niet van Darren kon verwachten dat die het begreep. Het was moeilijk om je voor te stellen als je er zelf niet middenin zat, dat wist hij.

Natuurlijk wou Darren hem overhalen om te blijven maar de enige redenen die in hem opkwamen waren de gebruikelijke film die je in iedere film uit de B categorie kon vinden. Alsof hij Criss daarmee verdomme mee over kon halen. Natuurlijk niet. Criss was niet op zoek naar een filmcliché. Hij was verdomme op zoek naar een echte reden om te blijven. De reden om niet te blijven had hij al, er moest alleen iets zijn om hem te stoppen in dit alles. Maar wat? Wat zou hij kunnen doen? Wat zou hij kunnen zeggen? Was er iets wat hij on zeggen? Er waren zo veel vragen die hij wou stellen, zo veel dingen waarvan hij wou dat hij ze kon zeggen en toch kwam er niet meer uit dan een zucht. Een zucht waaruit bleek dat hij wou helpen maar het niet kon. Waardeloos.