Time for food

Hij opende de deur naar de keuken die zoals verwacht open was, al was een deur die op slot zat geen moeite voor hem. Hij had een jaar bij een slotenmaker gewerkt en voor de rest verdiende hij zijn geld als dief. Prima combinatie toch? Eerst leren hoe het moest en het daarna toepassen in de praktijk. Op die manier wist hij wel hoe hij zijn geld kon verdienen. Hoe naïef mensen waren om al hun gegevens op facebook en twitter te zetten en te zeggen wanneer ze op vakantie waren. Ze vroegen erom. Helaas kon hij nooit de gezichten zien van zijn slachtoffers. Tegen die tijd was hij allang weg.
Hij had Adelaide nog steeds vast, trok haar achter zich aan de keuken in. Ze had geen keus. Pas toen hij bij de koelkast kwam liet hij haar los om de deur te openen want met zijn hand die nog steeds niet helemaal hersteld was kon hij natuurlijk weinig.

Adelaide liep traag achter hem aan. "Darren.. Ik heb geen honger.." Ze loog - haar rommelende maag verraadde haar zoals een giegel van een klein meisje die zich verstopt voor haar mama. Ze wilde wel weglopen nu hij haar had los gelaten, maar om een of andere reden deed ze dat niet. Misschien voelde het juist fijn dat iemand om haar gaf, genoeg om er zeker van te zijn dat ze iets at, als ze de meeste mensen om zich heen hoorde, was het niet normaal dat je je ribben bij wijze van spreken kon gebruiken als xylofoon. Ze ging op de grote, houten tafel zitten en keek naar Darren, die naast de koelkast stond.

"Doe geen moeite om te liegen, je maag verraadt je al." Zei hij terwijl hij naar de inhoud van de koelkast keek. Veel interessants was er niet te zien en hij wou haar ook geen vette hap laten eten. Hij wist dat ze moeite had met eten en het leek hem dus ook het beste om haar niet iets voor te schuiven als iets wat volgens haar veel te vet was. Dat leek hem net zo iets als een drugsverslaafde cold turkey te laten stoppen. Iets wat eigenlijk ontzettend gevaarlijk was, vooral bij harddrugs gebruikers. Uiteindelijk kwam hij uit op een lade vol fruit. Fruit was prima toch? Veel vitaminen en niet veel vetten, in ieder geval minder dat de rest van wat hij kon vinden. Hij pakte een bord uit de kast en legde stukken fruit erop. Vervolgens ging hij naast Adelaide zitten op de tafel en zette hij het bord tussen hun in.

Adelaide sloeg haar armen om haar buik - yeah right, alsof dat het geluid tegen zou houden. Ze keek naar de schaal fruit. Hij verwachtte toch niet dat ze élk stuk fruit zou opeten, toch? Daar was haar maag nog niet eens groot genoeg voor. Ze besloot dat ze maar beter een vrucht kon pakken, voordat hij een stuk appel haar mond in zou duwen of zoiets - het zou niet de eerste keer zijn dat ze gedwongen werd te eten en een keer daarna hadden ze een sonde aangebracht omdat ze écht weigerde iets te eten. Ze pakte een mandarijntje en rolde die tussen haar handen, zodat de schil er makkelijker af zou kunnen. Ze pelde ontzettend traag; tijdrekken noemde men dat geloof ik.

Natuurlijk liet hij haar niet alles opeten, hij had zelf ook honger en iets eten wat je niet wou eten ging makkelijker als een ander hetzelfde at. Tenminste, dat was wat ze op tv zeiden. Ook hij pakte een stuk fruit maar hij pakte geen mandarijn, hij pakte een appel. Terwijl hij toekeek hoe ze tergend langzaam de mandarijn pelde nam hij enkele happen van zijn appel. Uiteindelijk merkte hij dat ze behoorlijk veel moeite zou krijgen met het eten van al het fruit. "Je hoeft niet alles op te eten hoor. Maar ik laat je niet weg komen met één aardbei op ofzo." Zei hij met een klein geruststellend glimlachje.

Adelaide zuchtte opgelucht. "Gelukkig.." zei ze en ze stopte een partje mandarijn in haar mond. Ze glimlachte naar hem, maar haar oog gaf onmiddellijk aan dat het te breed was. "Au.." mompelde ze en ze voelde met haar wijsvinger even kort aan haar oog. Ze slikte het uitgekauwde velletje van het mandarijn partje door en stak er nog eentje in haar mond. "Ik zag heel erg op tegen het eten, nog steeds eigenlijk, maar dat jij degene bent die er bij is, zorgt ervoor dat het een stuk aangenamer voelt." Ze pakte een partje van de mandarijn en hield die voor Darrons mond. "Hij is echt super zoet." zei ze, ze klonk een stuk.. opgewekter dan ze eerder had gedaan, waarschijnlijk omdat er iets in haar maag zat en omdat er in ieder geval één persoon was die echt om haar leek te geven en dat gaf haar nou eenmaal een prettig gevoel.

Zijn glimlach werd iets groter dan hij al was, een teken dat hij blij was. Hij was blij om haar te zien eten, blij om haar iets positiefs te horen zeggen over eten. Hij keek toe hoe ze een partje voor zijn mond hield en voor hij het wist had hij het partje met een grijns tussen haar vingers weggehapt. Zijn lippen raakte haar op een haar na net niet aan. Zijn hoofd ging weer iets naar achteren, naar een iets comfortabelere positie. "Smaakt inderdaad goed." Zei hij waarna hij nog een paar happen van zijn appel nam.

Adelaide glimlachte kort naar hem en keek naar de halve mandarijn in haar hand, waarvan ze nog een partje op at. Ze zette haar voeten op de stoel die aan de tafel stond. "Dat is het eerst in een jaar of... 6 denk ik, dat ik iets positiefs over eten zeg." Ze dacht het hardop, het was duidelijk niet haar bedoeling geweest dat te zeggen, ze wilde niet dat hij zich ook nog zorgen ging maken over hoe lang dit al aan de gang was. Ze legde de schil van de mandarijn op het dienblad en at het laatste partje op. "Dankjewel Darren." Niet zozeer omdat hij haar had laten eten, maar meer omdat hij blijkbaar niet wilde dat ze zichzelf zo uithongerde, dat hij zich er druk om maakte - of althans; dat maakte zij er uit op.

"Nee, ik moet jou juist bedanken" het klonk als een ontzettende cliché uit één of andere zoetsappige film maar hij kon niet anders. Hij moest haar wel bedanken. Ze was de eerste persoon in acht jaar waar hij echt om gaf. En niet onder invloed van drank of drugs. Iets als dit had hij tot nu nooit voor mogelijk gehouden en toch gebeurde het. Zonder haar hulp was hij nog steeds een ontzettende klootzak, al bleef dat waarschijnlijk toch wel ergens hangen. Kon een mens ooit compleet veranderen zonder ook maar een klein beetje van zijn oude zelf te behouden? Tot nu had hij gedacht dat hij één van die zeldzame gevallen was. Gedoemd om nooit meer terug te keren naar hoe hij was.

Adelaide pakte een trosje druiven en glimlachte naar hem. "Laten we het erop houden dat we elkaar bedanken." zei ze, waarna ze van de tafel af sprong en een druif in haar mond stak. Haar had het nooit iets kunnen schelen hoe hij tegen anderen deed, ze geloofde eigenlijk altijd wel in het goede in mensen - of het er nou zat of niet, bij Darren was dat goede niet weg, godzijdank. Dat veel mensen haar naïef noemden omdat ze het slechte in een mens vaak niet wilden zien, maakte haar geen reet uit. Dan was ze maar naïef, so be it.

"Doe je ogen eens dicht." Zei hij terwijl hij zich bedacht hoe hij ooit op dit idee gekomen was. Toch verscheen er een glimlachje op zijn gezicht terwijl hij ook opstond en tussen Adelaide en de schaal fruit ging staan. Achter zijn rug pakte hij een stuk fruit wat voelde als een aardbei en trok hij het kroontje eraf. Vervolgens liep hij naar haar toe, wachtend tot ze haar ogen dicht had. Toch voegde hij er nog snel iets achteraan. "Mond open." Het klonk alsof hij een grap uit ging halen maar dit was geen grap. Dit kon of ontzettend fout gaan, of het kon goed gaan. Niet iets ertussenin.

Adelaide trok even een wenkbrauw op, maar deed toen toch haar ogen dicht. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en trok nogmaals haar wenkbrauw op toen hij haar vroeg haar mond te openen, maar ook dit deed ze. Ze had geen idee wat hij van plan was, maar ze hoefde niet bang te zijn dat hij haar zou proberen te wurgen, toch? Ze nam aan van niet. Waarschijnlijk was het gewoon zijn manier om er voor te zorgen dat ze plezier zou hebben in eten of zoiets - ze moest toegeven dat het wel werkte.

Zodra ze haar ogen has gesloten en haar mond had geopend stopte hij voorzichtig de aardbei in haar mond. Ze zou zijn gezicht waarschijnlijk niet kunnen zien maar toch verscheen er een klein glimlachje. Hij keek heel even om zich heen maar er was niemand anders in de keuken. Het zou namelijk behoorlijk ongemakkelijk kunnen worden als iemand dit ineens zou zien. Vooral als het voor hem niet al te best afliep. Hij wachtte tot ze uitgegeten was maar zei niet dat ze haar mond open moest doen. In plaats van dat drukte hij zijn lippen op de hare, hopend dat ze hem niet weg zou duwen en aankijken alsof hij gek was geworden of iets dergelijks.

Adelaide slikte de gekauwde aardbei door, ze nam aan dat ze haar mond weer moest openen, maar voor ze daar de kans voor kreeg, had Darren zijn lippen op die van haar gedrukt en even openden baar ogen - pure shock kon je het noemen. Haar eerste reactie was dat ze hem weg wilde duwen, maar toen haar handen op zijn schouders lagen, bleven ze daar, zonder extra ruimte tussen hen twee te creëren en ook tussen hun lippen bleef de afstand hetzelfde - beter gezegd; bleef de afstand 0. Ze had al in drie jaar geen andere lippen op die van haar gehad en daarvoor ook alleen die van Chase, maar nu voelde het niet als iets waar ze weerstand tegen wilde bieden. Integendeel, ze vond het prettig.

Het was de eerste keer in tijden dat hij iemand in een nuchtere bui had gekust en om eerlijk te zijn voelde het wel goed. Toch trok hij zich langzaam maar zeker weer terug, liet hij haar weer gaan. Aan de ene kant wou hij haar reactie zien, wou hij zien of dit een goede zet was geweest. Toch sloeg hij zijn ogen neer, de andere kant die rijker in aantal was was bang voor afwijzing, hij was bang dat hij het verkeerde had gedaan. Langzaam begon zijn gezicht een lichtrode kleur te krijgen, hij wist niet wat hij moest doen of zeggen. Was bang dat zij hem gewoon zag als een vriend

Adelaide beet op haar onderlip, waar een combinatie te proeven was van aardbei en een beetje Darren. Ze voelde een ongemakkelijke sfeer hangen, wat naar haar mening volledig overbodig was. Hij had haar toch niet zomaar gekust? En zij had toch niet zonder reden niet weggeduwd. Ze pakte Darrens handen zacht vast. Ze drukte een kus op zijn mondhoek, zo goed en kwaad als dat ging, nu hij zijn hoofd had gebogen en liet zijn handen weer los, waarna ze zijn hoofd optilde, door met haar hand zacht zijn kin vast te pakken. Ze glimlachte naar hem, niet zoals een boer met kiespijn, maar een echte lach, zelfs de twinkeling was teruggekeerd in haar ogen - godzijdank.

Weer voelde Darren haar lippen, al waren ze deze keer bij zijn mondhoek te vinden. Woorden konden niet beschrijven hoe opgelucht hij zich voelde dat hij niet iets doms had gedaan. Hij voelde hoe ze zijn kin één klein stukje omhoog duwde, hij protesteerde niet. Hij voelde de rode kleur langzaam verdwijnen, iets waar hij weer opgelucht om kon zijn. Hij keek naar haar glimlach, liet zijn eigen ook verschijnen. Vervolgens drukte hij weer een kus op haar lippen, deze korter dan de vorige.

Adelaide verplaatste haar hand van zijn kin naar zijn wang en streelde daar met haar duim over. Ze voelde zich voor het eerst sinds Chase' dood weer.. Ja, hoe omschrijf je dat. Ze voelde zich niet zo leeg, maar dat had niets met het eten te maken. "Dankje." Waar bedankte ze hem eigenlijk voor? Het eten? De kus? Het gevoel dat hij haar gaf, dat ze al tijden niet had gevoeld? Of van alles een beetje? Waarschijnlijk van alles een beetje, beter gezegd; gewoon alles in één keer, ja, dat was het.

Weer hoorde hij hoe ze hem bedankte en deze keer was hij het die de woorden uitsprak. "Ik moet jou ook bedanken maar laten we het er maar op houden dat we elkaar allebei dankbaar zijn." Zijn glimlach verscheen weer maar er kwamen geen woorden meer uit zijn mond. Het viel even stil, al was een stilte als deze niet onaangenaam, niet beangstigend, niet ontmoedigend. De stilte leek voor heel even fijn te zijn. Één stilte als deze hoefde geen eeuwen te duren, al was het fijn dat hij er was. Het voelde niet ongemakkelijk, het van prima voor zo lang het duurde. Niet dat hij niet van een gesprek met haar genoot, niet dat hij het niet fijn om met haar te praten. Nee, het was meer dan fijn.

Adelaide had zich goed gevoeld, tot een naar gevoel haar besloop. Ze beet op haar lip en haalde haar hand weg. Het gevoel was een soort schuldgevoel, alsof ze Chase bedroog - ondanks dat hij dood was. Maar daarvoor zat ze in het Lawrence - waarschijnlijk werd je daar vanzelf gek. Ze zette een pas achteruit en daarna nog eentje. Ze keek Darren kort aan en rende toen weg - ze wist niet wat haar bedoelde maar het leek er op dat haar benen voor haar besloten.