Snelle afdalingen

Eric vond dat bepaalde dingen erg overgewaardeerd waren. Zoals frisse lucht. Hij bedoelde, heel leuk, hoor, om na een tijdje een frisse neus te hebben. Maar dat hele gedoe van dat het echt een openbaring was, was overdreven. Misschien raakte je er gewoon aan gewend na een tijdje, frisse lucht. Nu ja, maakte ook niet uit. Eric was buiten, heel logisch, maar hij vond er niet veel aan. Na een tijdje zag je gewoon het nut van wandelingen niet meer uit. Afzondering was goed voor een rusteloze geest? Ja, m’n reet.
Rust. Nog zoiets. Dik overgewaardeerd. Er was niets aan. Ja, hallo, je had alleen wat stilte en voor de rest niets. Rust was iets dat niets meer dan dat was – gewoon rust. Gewon rust waar Eric zo ambetant als iets van werd. Hij werd van heel ambetant, maar van niets te doen hebben, verdiende een vermelding. En mensen vroegen zich af waarom Eric altijd zo ambetant deed. Goh, dat zou echt niets te maken hebben met het feit dat mensen Eric doodleuk in een gesticht hadden gestoken,alsof dat wat zou uitmaken, zonder een duidelijk doel. “Beter worden”, ja, m’n reet. “Beter worden” was passief. Eric hield niet van passiviteit. Nu had hij op bepaalde momenten eveneens een hekel aan activiteit. In feite heb ik geen flauw idee waar Eric nu wel van hield.

WTH IS AMBETANT
-----------------------------------
En zoals gewoonlijk was Elizan, nadat ze ongeveer 2 dagen opgesloten had gezet in het gebouw met de witte muren, naar buiten gevlucht. Waar het bleek dat er een vlieg in haar oog was gevlogen. Yay. Dus nu liep ze half in haar oog te pulken, terwijl ze behoorlijk geïrriteerd door de tuin liep. Het was dan ook daarom dat ze het hoogteverschil tussen het zogenaamde 'terras' en de tuin niet zag. Dus toen haar voet zwevend bleef hangen, omdat ze verwacht had dat het dezelfde hoogte zou zijn, viel ze vervolgens naar beneden. Heel charmant. Niet verwacht dat Elizan zo klunzig kon zijn? Ach voor iedereen is een eerste keer.

Het was best raar dat je gewoon bezig was met terug naar binnen gaan en er plots een gevaarte op je afkwam. Dit gevaarte bleek een meisje te zijn. Ook hallo vallend gevaarte. Eric kon dit gevaarte welzeker als een meisje identificeren, gezien hij haar had opgevangen. Ja, ja, dat had Eric gedaan. Fantastisch toch? Eric was chagrijnig en hij speelde ondertussen redder der vallende meisjes. Niet erg een charmante redder, maar hé, er waren geen anderen die ervoor stonden te springen om ongevraagd meisjes op te vangen! Ze moest het er maar mee doen. En niet op die manier, jij! Sommige dingen konden heel toevallig onschuldig zijn.
Eric vroeg zich af waarom hij haar had opgevangen. Het was niet zo dat hij indruk op haar wilde maken of zo. Ja, hallo, hij had niet van haar bestaan geweten, vroeg zich af of hij zich er wel bewust van wilde zijn en toen, boem patat, werd hij zich er bewust van dat ze bestond. Wat aardig toch weer. Eric had weer eens door dat er iemand bestond. Hij had er alleen maar een chagrijnige bui voor nodig, en het feit dat hij je opving, om de één of andere gestoorde reden. Eric had nooit veel redenen nodig om iets te doen. Soms verbaasde hij zichzelf ermee. Zoals nu. Sinds wanneer ving hij meisjes op? Nee, wacht, niet voor herhaling vatbaar.