Ín een toilethokje

Adelaide stond met haar rug tegen de wand van het toilethokje, aan de anderekant van de toiletpot stond Dane, zo'n hokje was veel te klein voor twee mensen. Hoe leg je uit hoe iemand in een toilethokje komt met een ander persoon? En vooral zonder dat te laten lijken dat ze daar zijn om te neuken, seks te hebben, de liefde te bedrijven. Dat was niet zoiets simpels dat je zomaar in een toilethokje deed, in ieder geval niet voor Adelaide. Seks was voor haar iets bijzonders, dat deed je niet in een toilethokje, vond zij althans.

Al was het maar om Adelaide gerust te stellen – Dane was eveneens niet echt een fan van seks in toilethokjes. Details stelden haar vast niet echt gerust. Nee, Dane was bezig met wc’s ontstoppen. Om de één of andere reden was het gedeelte dat werknemers hier voor veel andere activiteiten werden gevraagd niet echt opgenomen in de werkomschrijving. Zouden ze er eens bij moeten zetten. Maar nee, natuurlijk niet. Maar goed, maakte niet uit. Als ze dan toch om de één of andere gestoorde reden hier stond, kon ze ook een praatje maken. Wc’s onstoppen was een saai karwei.
Dane wierp een blik op de ongevraagde toeschouwer en vroeg zich af hoe ze in godsnaam aan dat blauw oog kwam. ‘Hoe kom je aan dat blauw oog?’ liet Dane zijn vraag dan ook horen, terwijl hij zich nogmaals afvroeg waarom werkomschrijvingen de neiging hadden om onvolledig te zijn. Maar goed, maakte niet uit. Hij deed het en hij kon er niet onderuit. En hij had een ongevraagde toeschouwer. Heel raar eigenlijk. Was Dane dan zo interessant dat je zelfs naar hem keek als hij wc’s ontstopte? Wat een compliment.

Adelaide voelde even vlug aan haar oog, toen hij er een opmerking over maakte. Ze kon er eerlijk over zijn, maar ze wilde ook Eric niet in de problemen brengen - hoe raar dat ook klonk misschien. Ze beet op haar lip, terwijl ze bedacht wat ze zou antwoordden. Het keukenkastjes verhaal zou ongeloofwaardig zijn, dat wist ze zeker. "Ik.. Euhm.. Ik.." Ze wist nog steeds niet precies wat een logische verklaring zou zijn en of hij haar überhaupt zou geloven. "Ik ben tegen de deur van m'n kast aangelopen." antwoordde ze uiteindelijk, of hij het zou geloven zou zijn keus zijn, maar ze wilde niet nóg een blauw oog of zoiets. Ze had er foundation ofzo op moeten doen - niet dat dat héél erg zou helpen, maar het zou minder opvallen, toch? Ze keek naar Dane. Ze wilde er overheen lullen, maar ze had geen idee wat ze zou moeten zeggen..

Iedereen liep hier tegen dingen, zo leek het wel. ‘Hoe krijg je dat voor elkaar?’ wilde Dane desondanks de conversatie gaande houden. Oh , man, er liepen er wel meer zo rond. Sinds wanneer was iedereen zo onhandig? Tenzij ze het gewoon niet vertelden, de ware reden. Kon natuurlijk ook. En was een stuk waarschijnlijker. Ja, hallo, niet iedereen was zo onhandig. Sommigen schoven nooit uit en van die klunzige dingen. Ergens tegen gebotst? M’n reet.
Dane kende Adelaide niet en haar onhandigheidsgehalte was hem eveneens onbekend. Hij had geen flauw idee of ze loog of niet. Want hé, kon toch best? Alleen…Als Dane ergens tegen botste, had hij meestal geen blauw oog. Maar hé, hij werkte in een zottekeshuis – alles was mogelijk. Om de één of andere reden. Zijn collega’s zeiden dat het wende, de raarste verhalen horen. Ja, m’n reet. Dane vond het elke keer weer indrukwekkend wat ze allemaal niet geloofden. Serieus, sommigen geloofden het zelf nog ook. Maar nee, schat, diegene achtervolgde je niet. En nee, er bestond geen trapmonster. En helaas, helaas, die kast leefde niet. Dane was blij dat hij niet elke dag patiënten tegenkwam die zo bang waren als iet voor een tapijt.

Adelaide keek naar haar handen - het was beter dat hij haar niet kende want dat deed ze altijd als ze loog. "Ik euhm... Keek niet uit.." antwoordde ze simpelweg en ze frunnikte aan het ringetje rond haar vinger, dat blijkbaar ontzettend interessant was geworden. Ze was niet heel goed in liegen, maar ze wilde ook geen mensen verraadden - dat was niet bepaald 'haar ding'. Ze frunnikte aan de rand van haar wijde, paarse shirt en trok de mouwen over haar handen. Ze wilde niet in de problemen komen, want zij sloeg als eerste - alleen hij had geen blauw oog om het te bewijzen, maar daar zou ze dan weer niet over kunnen liegen. Vervloekte, snel beurse huid.

Dane kende Adelaide niet goed. Hij kende haar naam en had haar weleens eerder gezien, maar haar echt kennen – nah-ah. Hij had niet door dat ze loog. Sowieso, niet zijn zaak. Mensen logen wel vaker tegen hem. Het één was pijnlijker dan het ander. Punt uit, zo simpel was het gewoon.
‘Doe je zoiets vaker?’ stelde Dane de eerste vraag, die hij kon verzinnen. Geen flauw idee waarom hij deze conversatie verder wilde zetten, gezien het er één van niets was. Ja, hallo, die antwoorden van ‘r waren er van die soort waar je geen vervolg op kon bedenken. Niets te weinig of te veel gezegd.
Ze wilde het zonnetje in huis niet verraden? Aardig van ‘r. Eric kennende deed hij zo tegen iedereen. Pure verveling, hoogstwaarschijnlijk. Meneer had niets beters te doen. Het was niet zo dat Dane hem goed kende, maar vijf seconden in Erics buurt was genoeg voor Dane om zich dood te ergeren. Ja, hallo, irritant ventje. Dane kon zich wel voorstellen dat zijn beste vriendjes voodoopopjes waren. Als je tegen iedereen zo deed, kon je moeilijk verwachten dat mensen je mochten.

Adelaide schudde traag haar hoofd. "Nee.. Ik euhm.. Ben normaal niet zo onhandig.." antwoordde ze en ze opende de deur van het toilethokje, dat gaf toch een wat minder claustrofobische indruk dan daarvoor en het leek op die manier ook niet alsof ze toiletseks zouden hebben. Ze beet op haar lip - als ze nog een seconde langer zou bijten dan ze deed, zou het gaan bloeden.. Maar dat deed ze niet, ze was geen fan van de smaak van bloed. Ze wilde Eric wel verraden, maar iets in haar weerhield haar ervan.. Misschien omdat hij het bij het ene blauwe oog had gehouden of juist omdat hij het er niet bij zou laten als ze hem zou verraden. Als Dane het er zelf van zou maken - één en één is tenslotte twee - zou het niet haar schuld zijn en had ze hem niet verraden - toch?

‘Over een week zie ik je dus zonder blauw oog? Daar hou ik je aan.’ Oh, man, wat was er in godsnaam mis met dat toilet? Hoelang kon dat karwei duren? Dane had hier een hekel aan. Aan zowel een gesprek dat weigerde te vlotten als aan toiletten ontstoppen. De volgende keer stuurde hij een ander. Serieus. Een keer was genoeg. Dane vroeg zich serieus af wat er mis kon zijn met toiletten dat het zo lang duurde. Kom op, zeg.
Kijk, Dane wilde heus wel nadenken, hoor, maar dan moest hij ook maar iets hebben dat Erics richting uitwees en doorhebben dat het een leugen was. En hij had geen van beiden. Hij had Adelaide, die tegen een kastdeur was gelopen. En die beweerde dat ze niet onhandig was. Ja, hallo, hoe anders liep je tegen een kastdeur? Een kastdeur zag je toch? Een gevaarte dat een kast afsloot. Niet moeilijk te zien, toch?
Hé, hé, die toiletseks was Dane ook niet echt van plan. Een klein beetje vertrouwen in Danes zeden, graag. Die zeden waren niet altijd even fantastisch, maar op dit moment had hij niet eens een gedachte die die richting uitwees. Rustig aan met die gedachten van je. Dane was niet degene die het op dit moment suggereerde.

Tuurlijk, vertrouwen in zijn zeden had ze, wie niet? Maar het gaat om het principe. Ze durfde niet te knikken, dat soort beloftes kon ze niet maken. "Ik.. Euhm.. Ik weet niet hoe snel het wegtrekt.." antwoordde ze en ze keek naar haar voeten. Hoe was ze ook alweer in dat toilethokje terecht gekomen, met hem..? Ze wist het niet meer - het zal dan ook wel niet zo belangrijk zijn geweest. "Hoe euhm.. Hoe lang werk je al bij het Lawrence..?" Ze deed haar best om goed over het hele blauwe oog verhaal heen te lullen, nu kon ze enkel afwachten of dat ook werkte.

‘Zullen we wel zien,’ antwoordde Dane. Hij spoelde uiteindelijk door en merkte tot zijn tevredenheid dat dat toilet weer in orde was. ‘Hé, hé, dat is ook alweer gedaan.’ Dat werd eens tijd. Dane had ook nog andere dingen te doen. Niet dat het iemand kon schelen wanneer hij ze deed, zolang hij ze maar deed. In feite was deze job redelijk flexibel. Zolang het maar gedaan werd.
Dat had Dane ook niet door. Wat er zo interessant aan hem was dat ze in het toilethokje bleef, wist hij ook niet. Maakte niet uit, ook. Het was gewoon niet belangrijk, punt. Het was gebeurd en tja, helaas. Gedachten aan toiletseks waren naar het schijnt de voornaamste gedachten. Maar hé, Dane hield zijn handen thuis. Geen zorgen.
Hoelang hij hier al werkte. ‘Niet zo lang. Een paar weken,’ antwoordde Dane. Ja, ja, hij antwoordde. Aardig toch? Hij draaide zich om – zo interessant was die toiletpot nu ook weer niet. Kijk, een wc was iets als een heiligdom als je dringend moest, maar Dane moest niet naar de wc. Geen heiligdom en ook geen verafgoding voor de wc. Helaas, helaas.

Adelaide knikte even. "Nee, dat is niet heel lang. Maar hebben ze je nu al gepromoveerd tot WC-schrobber?" Ze lachte even en ze haalde een hand door haar haren. Het was maar goed van hem dat hij dat deed, zijn handjes thuis houden, want met een blauw oog kon ze nog genoeg om hem een knietje te geven, daar had je geen ogen voor nodig. Misschien zou ze niet zó reageren, maar ze zou in ieder geval geen toiletseks met hem hebben - niets persoonlijks, met niemand. Sowieso was seks niet iets wat je deed vóór je een relatie kreeg, dat deed je als je een relatie had. Althans, zij dan. Ze had per slot van rekening maar één relatie gehad en was op haar 15e ontmaagd door die jongen, haar laatste keer was toen ze achttien was. Maar dat is nu allemaal irrelevant.

‘Alles beter dan werkloosheid.’ Dane had er niets aan gevonden, werkloosheid. Hij was snel aan het solliciteren geslagen en eigenlijk ook redelijk snel terug aangenomen. Dit keer in zottenhuis Lawrence. Joepie jee. Nu ja, het was niet de slechtste job. Je had alleen een zeer uitgebreide taak. Eigenlijk had hij geen flauw idee wat zijn eigenlijke job was. Manusje-van-alles, nam hij dan maar aan.
Wacht even, hoor, Adelaide was constant over seks bezig en dreigde hem wat aan te doen als hij wat probeerde? Enorm logisch. Maar goed, maakte niet uit. Dane was niet van plan om wat te proberen. Hij had geen zin in seks. Toevallig. En seks onder de werkuren in een toilet was nu niet bepaald een aantrekkelijk begrip. Om eerlijk te zijn.
Wel, je had ogen nodig om te mikken, vond Dane. Maar hé, hij ging haar niet zeggen hoe je een knietje gaf. Dat kon ze zelf vast goed. Goed genoeg om behoorlijk zeer te doen, waarschijnlijk. Maar sowieso, die dingen daar waren gewoon zo gevoelig als wat. Je had er niet veel voor nodig om ze zeer te doen. En dat gingen we niet uittesten.

Adelaide knikte. "Kan ik me voorstellen, het is hier ook doodsaai, maar dat zal wel niet te vergelijken zijn.." Nadat ze haar school had afgemaakt had ze de kans niet gekregen om te werken, ze moest onmiddellijk op haar 19e naar het Lawrence. Ze keek naar de jongen tegenover hem. En dat kon natuurlijk niemand anders zijn dan Dane - twee mensen in één hokje was te veel, laat staan drie. Nee, dat zou never passen. Adelaide ging op de spoelbak van het toilet zitten en keek naar hem. "En hoe zit het met jouw leven buiten je baan?" Ze was oprecht geïnteresseerd, niet enkel om het gesprek op gang te houden - het hielp daar uiteraard wel bij.

Hé, als ze het te saai vond, mocht ze best mee helpen, hoor. Dane had geen moeite met een extra paar handen. Vele handen maken licht werk. Het was niet zo dat hij echt enorm veel te doen had, maar het was genoeg. Hij had niet precies door hoe klussen hem precies toebedeeld werden. Maar ze werden dat en uiteindelijk was dat besef genoeg.
Met zijn leven, buiten het Lawrence? Tot nu toe ging dat z’n gangetje. Hoe ging het leven van een werkende twintiger? Doodnormaal toch? ‘’t Gaat z’n gangetje, ‘antwoordde Dane. Ja, hallo, verwachtte ze details? Sowieso – wat voor details dan? Er waren een hop details die Dane kon vermelden, maar tot nu toe vroeg ze daar niet echt naar. Misschien moest hij iets interessants zeggen, iets waarop je makkelijk iets op kon antwoorden – iets meer dan “aha”. Zou vast wel tof zijn. Wel, helaas dan.
Ze was erin geïnteresseerd? Wat leuk, toch. Eníg. Er was desondanks niet veel om over te praten. Want hé, hé, het ging gewoon zoals altijd. Afspreken met vrienden, met familie ook. Ging toch prima? Er was niet veel om te vertellen. Alles ging gewoon zoals het ongeveer zou moeten gaan. Nee, dat klopte niet. Er waren een hoop dingen die niet altijd gingen zoals ze moesten gaan, maar tot nu toe waren er niet veel dilemma’s om te melden.

Adelaide knikte even. Zij wilde dan misschien het gesprek gaande houden, hij leek die intentie niet te hebben. Ze haalde een hand door haar haren en ze keek Dane recht aan. "Dus.." En toen had ze geen idee wat ze zou moeten zeggen. Ach ja, Adelaide is gewoon enig. Ze valt waarschijnlijk in de categorie 'naïef', maar 'she doesn't give a fuck'. Ze speelde met de armbandjes die ze om haar pols had en keek naar het aantal plaatjes dat erop stonden, allemaal afbeeldingen van Maria. Ze was gelovig opgevoed, maar ze droeg die armbandjes gewoon omdat ze ze leuk vond.