Pisnood

Eric moest naar het toilet. Dus was hij naar het eerste toilet gegaan dat hij tegenkwam. Het punt was dat dat bezet was. Weet je, als je pis goed bezig was met te gillen dat die broek uitmoest, wist je heus wel wat er nodig was. Nu had Eric niets tegen wildplassen. Alleen niet in het Lawrence. In het Lawrence was het waarschijnlijk doodnormaal dat je tegen de muren stond te pissen, maar wildplassen was iets voor buiten. Ergens waar er weinigen waren die je zagen.
Kijk, misschien dat ze hier het leuk vonden om doodleuk te gaan kijken hoe iemand in het wild plaste. Maar dit was niet in het wild. Dit was in een gebouw. In een zottekeshuis, welteverstaan. En die pis was vast zo meteen een TGV. Oh man, hij moest naar het toilet. Waarom in godsnaam zat er iemand op het toilet? Eric vond dat niet tof. Maar Eric vond niets tof als hij naar de wc moest en niet naar het toilet kon. Ja hallo, die pis moest eruit. Liever niet in zijn broek. Maar serieus, wat was er zo belangrijk dat je zo lang op een toilet zat?
Hij klopte op de toiletdeur. Alweer. Maar hij was ongeduldig en hoopte nog altijd dat dat mens op miraculeuze wijze verdwenen was en de deur had opengedaan. Op zulke momenten was het volstrekt correct om ongeduldig te zijn. Die pis kon niet al te lang meer wachten.

Adelaide zat niet zozeer op het toilet voor het toilet, nee, ze zat rustig een boek te lezen, of ja, ze was aan het lezen wat ze had geschreven. "Wat?!" riep ze, toen iemand voor de tweede keer op de deur van het toilet klopte. "Krijgt een mens hier nooit rust?" mompelde ze, geïrriteerd en amper te verstaan. Ze stond op en ging op de rand van de toiletbril staan en keek over de deur naar de persoon voor de deur. "Zoek een ander toilet." het kwam er waarschijnlijk botter uit dan bedoeld, maar er waren toch nog honderd anderen toiletten binnen dit gebouw - minstens. "Is deze je persoonlijke aftrek toilet ofzo?" Ze meende het stiekem wel, maar het klonk ontzettend sarcastisch, je weet maar nooit wat psychopaten op een toilet doen.

Oh, man, waarom werd er meteen naar zijn seksuele activiteiten gekeken, als hij moest pissen? Hallo, urine en sperma gingen door eenzelfde buis. Hij kon dat niet op eenzelfde moment. Het speet hem zeer, hoor, maar nee, hij wilde niet aftrekken. Het volgende toilet was op de volgende verdieping. Dus nee, schatje, Eric ging niet naar het volgende. Was het zijn schuld dat die toiletten zo belachelijk waren ingedeeld en dat die zo verspreid waren dat je er slechts één vond als je zo godverdomme nodig moest, maar twintigduizend bij elkaar als je niet moest?
Ter informatie, Eric trok zich niet af in het toilet. Zo was hij niet. Bovendien was een toilet verdomme koud. Man, zelfs als Eric een boner had, zou die meteen verschrompelen bij die kilte. Hoeveel mensen konden erop zitten en desondanks het koud laten? Was iedereen hier één of andere koudbloedige zombie, die, vreemd genoeg, naar het toilet gingen? In de winter was het nog erger. Wat hadden mensen tegen toiletten? Toiletten waren half bevroren, om de één of andere reden. Eric had een gloeiende hekel aan ontlasting in de winter. Helaas had zijn lichaam dat niet en ging het lichaam met alle plezier naar het toilet in de winter. Om dan een half bevroren kont te krijgen. Serieus, een toilet was ijskoud in de winter. Zelfs als dat toilet midden in een verwarmd gebouw zat. Toiletten hadden de neiging om immer koud te zijn. Het was best raar om een koude kont te hebben en voor de rest een warm lijf. Heel vreemd.
‘Zit je er daarom al zo lang op?’ Omdat madam zat te masturberen? Wat interessant.

Adelaide rolde haar ogen. "Ik ben aan het schrijven." antwoordde ze en ze gooide het schrijfblok bovenop zijn hoofd. "En dit is de enige rustige plek." voegde ze eraan toe, waarna ze van de toiletbril afsprong, haar witte hemdje goed deed en haar paarse jeans trok ze wat omhoog, omdat deze een beetje was afgezakt, maar goed, dat waren geen belangrijke zaken. Ze trok haar oversized, groene vest aan en ritste die tot halverwege dicht. Ze haalde een hand door haar lange haren, die voor het vest een beetje statisch waren geworden dus nog geen 10 seconden later zat het in een hoge paardenstaart. Ze zette haar bril af, ze had die nodig wanneer ze las of aan het schrijven was - zonder kon ze dan niet, maar anders had ze 'm ook niet nodig. Ze opende het hokje en zette een stap opzij - ze nam aan dat hij onmiddelijk het toilet in zou willen.

Oh, oh, dit was interessant. Schrijven? Oh, man, wat voor idiote dingen schreef ze wel niet? Voor zover Eric het kon lezen, was het niet echt lectuur voor een stel verveelde leerlingen van de eerste graad. Wat snoezig toch. Mademoiselle schreef. Aha! ‘Hé, hé, eindelijk,’ was Erics reactie, toen het toilethokje werd opengegooid. ‘Dat werd tijd,’ voegde hij eraan toe. Zijn piet was het eveneens met hem eens. Ja, hallo, dat ding werd nog eens overbelast van de pis, die zich had opgehoopt in onze urinebuis. Dat urinebuisding ging voor overuren, had Eric de indruk. Hij gaf geen opslag. Hij ging zijn lijf eveneens niet betalen om te werken. Ja, hallo, zo dol was hij niet op de wc.
Jazeker, Eric wilde er meteen in. Heel veel geduld had hij ook niet meer, hoor. Zijn pis ook niet. Die pis was pisnijdig. Fantastische woordspeling toch? Nee. Goed, ons schatje Eric had weinig geduld met mijn woordspelingen. Helaas, helaas. Nu ja, Eric speelde “denk snel” en gooide het boekje ergens – eigenlijk had hij niet eens door waarin het zich wierp – en verdween in het toilethokje.
We kunnen nu een interessante descriptie over de gebeurtenissen op de wc kunnen laten afspelen. We kunnen melden wat Eric nu precies deed. Maar…Wel, ik neem aan dat je daar niet geïnteresseerd in bent?

Adelaide rolde haar ogen - voor de zoveelste keer in korte tijd. "Als je een verdieping naar boven was gegaan was het geen probleem geweest." zei ze en ze raapte het gelinieerde boekje op van de koude tegels die kippelvel op haar armen veroorzaakte. Ze kwam overeind en klikte met de pen die ze uit haar zak haalde en ze besloot haar naam voorin te zetten - mocht ze het ooit kwijtraken - dat was haar met de andere twaalf nooit gebeurd, maar je weet maar nooit. Ze twijfelde, zou ze blijven om nog verder te kunnen schrijven, of zou ze gewoon nonchalant weglopen. Ze koos voor het eerste en ging op het wastafeltje zitten, dat een krakend geluidje maakte onder haar fragiele lichaampje en ze vouwde het boekje open. Het was gebaseerd op een aspect van haar eigen leven. Een vrouw komt er op haar 30e achter dat haar moeder haar geprobeerd heeft een overdosis drugs te geven en daardoor raakt ze als 30 jarige vrouw verslaafd, zonder daarvoor de drugs ook maar te hebben aangeraakt, dit veroorzaakt een hoop spanning in haar leven en dat van haar man en twee jonge kinderen van 5 en 8. Ze las het eerste hoofdstuk nogmaals door. Daar was ze inmiddels tevreden over, het 2e tot en met het 9e nog niet. Niet helemaal althans.

Gezien we nog ietwat empathie hebben, beseffen dat we niet iedereen plezieren met een uitgebreide descriptie over de gebeurtenissen in de toilet. En oh ja, we moeten Morbide Schrijfstertje teleurstellen. Dit toilet was zijn persoonlijke aftrektoilet niet. Helaas, helaas. Dat kon hij haar doodleuk vertellen. Maar dat deed hij niet, want hij was bezig met het bedenken wat hij daarop nu weer moest zeggen. Hij kon haar ook vertellen dat hij simpelweg nooit een toilet vond, als hij er eentje nodig had. Maar hij was er vrij zeker van dat dat niet als geldig excuus zou gelden. Nu ja, deed het ook niet. Maar dat maakte niet uit, want Eric negeerde die opmerking gewoon. Simpel toch? Dikke gemakzucht.
Mocht Eric meer had gedaan dan een halve pagina vluchtig te lezen en er vervolgens geen flauw idee over te hebben waar het nu in feite over ging en of het bedoeling was dat daar een hoop gedoe over het feit dat madame iets niet kon vinden of iets in die trant, dan zou hij nu hardop commentaar hebben geleverd. Maar hij had geen flauw idee waar het over ging en hij kende geen reet van literatuur. Hij begreep een metafoor nog altijd niet, wat nu precies de gelijkenis was. Maar goed, dat maakte niet uit.
Het kwam er voornamelijk op neer dat Eric het woord “doorspoelen” kende. Drie keer raden wat Eric deed. Hé, je wilde interactie – je kreeg interactie.

Adelaide probeerde verder te schrijven aan het nieuwe hoofdstuk, maar ze moest toegeven dat schrijven terwijl iemand aan het pissen was, niet het meest.. Nou ja.. Inspirerende was, dat ze zich kon bedenken. Ze zette haar bril weer op - een simpel, zwart Ray-Bannetje. Ze klikte met de pen - vaker dan ze zich realiseerde, misschien creëerde het wel inspiratie...? Wie hou ik voor de gek, bullshit. Het klikken van de pen hielp - zoals voorspeld - niet, totaal niet. Ze sloeg haar benen over elkaar en wiebelde wat met haar onderbenen, keek wat rond, maar haar inspiratie was weg, pleite, gone, missing. Ze zuchtte, normaal kon ze gewoon ineens schrijven en.. Wacht, noemde je haar nou morbide? Nouja, het was niet bepaald een vrolijk onderwerp.. Maar morbide? Dat ging haar toch te ver.

Helaas, helaas, Eric vond het inderdaad raar om een hele pagina aan zoiets te wijden. En “morbide” klonk gewoon beter. Dus ja, Eric noemde je “morbide”. Ja, ja, ging ons schrijvertje nu janken? Eric zou het met plezier aanzien. Maar goed, Eric had gewoon een grote portie leedvermaak. Te pas en te onpas reageerde hij als een wijf met hormonenschommelingen, maar dat was niet nu, dus Eric had zijn leedvermaak nog altijd. Alles voor het niet-wijf-met-hormonenschommelingen-zijn. Ja, hallo, hij reageerde voordat hij door had dat hij reageerde. En hij kon er de raarste dingen uitflappen. Oh, man, Eric was niet altijd even logisch. But blame it on the pills.
Eric trok zijn broek op. En sloot hem. Kijk, als sommige mensen zo onsubtiel waren om een broek naar beneden te laten, was dat hun zaak. Eric was ietsje subtieler. Niet dat dat hier hoefde. Om eerlijk te zijn, had Eric geen zin om vrolijk iedere zot hier te genieten van een adamskostuum. En dan bepaalde handelingen uit te voeren. Om het zo te noemen. Het is behoorlijk onzinnig om seks zo te benoemen. Maar álles voor opvulling!
Maar goed, mijn problemen met fatsoenlijke schrijfsels schrijven, interesseren jullie geen reet. Wat jullie vast wel interesseerde, was het feit dat Eric de deur opendeed en ons schrijvertje zag. Hallo, wat deed dat mens hier nog? Kreeg ze inspiratie van urinelozingen? ‘Wat,’ vroeg Eric zich hardop af, ‘is er zo interessant aan een toilet, dat je hier blijft?’

Adelaide keek op naar de jongen en zette haar bril weer af. "De rust - normaal gesproken. Dus geen drukte, die je overal voor de rest wel hebt." antwoordde ze simpelweg en ze haalde het elastiekje uit haar haar, waarna ze het er opnieuw in deed met een lage staart in haar nek. "Heb je daar soms een probleem mee?" vroeg ze en ze sprong van het wastafeltje af en stond op die manier recht tegenover hem, met andere woorden; ze keek omhoog naar hem. "Of kan je niet fatsoenlijk pissen met mensen erbij?" Ze legde het boekje op de plek waar ze net had gezeten en legde haar bril daar bovenop.

Wat grappig. Ze vond een pissende Eric rustig. Werkte dat inspirerend of zoiets? Man, vlak voor een toilet was niet meteen de meest logische plaats om te gaan schrijven. Hé, hé, Eric schreef zelf niet, maar hij kwam sowieso niet vaak in toiletten. Hij en toiletten gingen niet goed samen. En al zeker niet voor artistieke bezigheden. Ja, hallo, hij ging naar de wc om te pissen of te kakken. Niet om een tekening of verhaal af te werken. Ja, hallo, m’n reet. Een toilet zorgde niet voor inspiratie. De rust? Nogmaals – m’n reet.
Schattig. Eric moest naar beneden kijken. Niet enorm hard, maar desondanks moest hij neerkijken. Best leuk, eigenlijk. Het was een leuk besef om te weten dat schrijvertje moest opkijken. Toepasselijk eigenlijk. Hij keek meestal op mensen neer, figuurlijk dan. En nu was het ook letterlijk. Best grappig. Maar goed, maakte niet uit.
‘Ik heb zonet fatsoenlijk kunnen pissen,’ meldde Eric. Had ze vast wel doorgehad. Kon je niet naast horen in een stille ruimte. Ja hallo, wat urine in wat schoon water. Kon je best horen. En zeker bij deze rust, nam Eric aan. ‘Als jij het zo inspirerend vindt werken om te horen hoe ik plas, moet je dat vooral doen. Excentrieke hobby, eigenlijk.’

"Oh, niet gehoord, waarschijnlijk zo'n miezerig jongetjes straaltje." Ze rolde haar ogen - hoe vaak had ze dat inmiddels al wel niet gedaan. "En ik vind het niet interessant om te horen hoe jij pist, dat is denk in minder interessant dan naar een druppelende kraan luisteren, dus maak je maar geen illusies, jochie." Hij was dan een stukje langer dan zijzelf, maar ze zag nog steeds dat hij twee/drie jaar jonger was dan dat zij was. Ze veegde de mouwen van haar vest wat omhoog, haar slanke armpjes en dunne polsjes kwamen te voorschijn, maar naar haar mening was het niet dun genoeg - maar om niet verder door te zeiken over Adelaides eetstoornis, wat volgens haar geen eetstoornis was, maar gewoon normaal.. Oké, terug naar het toilet. Wat valt er nog te zeggen? Dat hij niet moet doen alsof zijn gepis zo interessant was, maar dat was inmiddels ook gezegd.

‘Te hard bezig met dat verhaal van je?’ Ja hallo, ze was dan toch dat miezerige schrijvertje, kon hij er best over beginnen dan? Dat ze hem vertelde waar het in godsnaam over ging. Hij had geen flauw idee in hoeverre het gevorderd was. Misschien dat hij de eindscène had gelezen. Klote eindscène dan. Dat mocht dan best eens veranderen. Het kwam op hem niet over als een einde. Eerder als ergens in het begin. Honderdste pagina, ongeveer? Misschien dat het verhaal traag op gang kwam. Kon ook later zijn. Hij had geen idee en hij wilde het ook niet weten. Hij was niet dol op literatuur en dat vond hij prima zo.
Kijk, Eric had best door dat zijn urine niet echt een interessant onderwerp was. Maar nu overkwam Eric eveneens weleens het moment van what the fuck am I supposed to say? Ken je dat niet? Lieg niet. Hal-lo, iedereen had weleens geen flauw idee wat te zeggen en er dan maar het eerste eruit te flappen wat in hem opkwam. Of ze zeiden niets. Dat verschijnsel heette sprakeloosheid of met een mond vol tanden staan. Nu prefereerde Eric gedecideerd onzin eruit flappen boven niets zeggen. Eric gaf zich niet graag gewonnen.

Adelaide knikte even. "Dat is beter dan mensen lastig vallen, wat blijkbaar jouw grootste hobby is." Haar stem klonk scherp, op het randje van geïrriteerd. "En 'dat verhaal' is gebaseerd op mijn eigen leven, dus het is niet zomaar een simpel verzonnen fictie boekje, wat sowieso al meer is dat jij hebt gelezen, jij bent waarschijnlijk niet verder gekomen dan een Spider-Man stripverhaal, of wel. Of was dat al te diepgaand?" ze rolde nogmaals haar ogen en leunde met haar handen op de wastafel achter zich, op een nonchalante manier.

Om eerlijk te zijn was zijn grootste hobby voodoopopjes maken. Om de één of andere reden. Eric was er niet zeker van hoe hij er precies op gekomen was, maar het was een stuk beter dan klagen over het feit dat hij plaste in een toilet – daar diende een toilet voor – en te schrijven op een lavabo. Like what the fuck. Maar een levensverhaaltje dus. Wat zielig. Mademoiselle had natuurlijk een enorm diepgaand verleden, wat maakte dat hij niets mocht zeggen, want anders was hij respectloos. Dat zeiden mensen toch? Dat je tegen iedereen vriendelijk moest zijn? Ja, fuck off. Dan was Eric maar respectloos. Get the fuck over it. In ieders leven gebeurde wel wat. Het één was ingrijpender dan het andere. Maar echt, mensen leefden hun leven. Hij kende mademoiselle niet. Waarom zou hij dan nu grote interesse tonen in haar blijkbaar zo enorm interessante leven, dat ze er een boek over moest schrijven? Ja, hallo, heel erg logisch, hoor.
To be honest, Eric had op school gezeten. Eigenlijk was hij best een goede leerling geweest. Ja, ja, Eric was niet altijd zo kloterig als nu geweest. Fuck off met die onzin van dat mensen niet veranderden. Mensen veranderden wel. De vijftienjarige Eric zou de negentienjarige amper herkennen. De vijftienjarige hij zou zich schamen voor de mens die hij was geworden. Oh, man, hij kon zich amper nog voorstellen dat hij weer vijftien zou zijn. Maar goed, ik dwaal af. Eric had dus op school gezeten, ASO om de één of andere fucked up reden, had welzeker wat boeken gelezen. Nooit echt geïnteresseerd geweest. Het woord interesseerde hem niet zo. ‘Eigenlijk ben ik wel verder gekomen. Is dat te veel van je verbeelding gevraagd of wat?’

Adelaide kon zijn gedachten bijna lezen, waarom ze in godsnaam een boek over haar leven zou schrijven. "Het is een opdracht van mijn psychiater, een fictie boek schrijven met een ingrijpend onderdeel van mijn leven ofzo." zei ze schouder ophalend en ze pakte haar boekje en haar bril. "En ja, dat vergt wel wat verbeelding, aangezien een stripverhaal al erg ingrijpend lijkt voor jou." zei ze, waarna ze de troep onder haar nagels vandaan peuterde, zo goed en kwaad als dat ging met een boek en een bril in je handen, maar goed.

Daarom? Oh, man, non-fictie op een krankzinnige manier. Eric begreep nooit een reet van die boeken. Ja, hallo, wat was er zo ontroerend aan? Hij begreep nooit waarom mensen dat deden. Straight to the point of niet. Wat was er zo moeilijk aan? Maar goed, Eric las niet veel, wat natuurlijk tot zijn mening kon hebben bijgedragen: in feite zou hij zijn kop moeten houden. Maar hé, zei Eric ooit dingen op veel sloegen? Nah-ah. Het maakte niet uit wat hij in feite zei, als je erover nadacht – de juiste toon deed het ‘m.
Alsof die opdrachten nut hadden. Kijk, als er iets uit moest, had diegene dat toch allang gedaan? Hal-lo, je schreef, je kon er zoveel emotionele shit in zetten, als je wilde. Critici zouden het origineel noemen. Eric zou het waardeloos noemen. Maar Eric noemde heel veel waardeloos. Dat zei niet veel. Maar toch – Eric had weinig sympathie voor die oh zo behulpzame mensen, die studeerden om mensen als hij te helpen. Hij wilde niet geholpen worden. In ieder geval niet op de manier die de meesten hanteerden.
‘Ik heb het absoluut door dat je dat te moeilijk vindt om te begrijpen. Nog klachten over het feit dat je niet capabel bent om dingen te begrijpen of laat je het zo?’ informeerde Eric.

Adelaide moest echt haar best doen om hem geen klap voor z'n kop te verkopen. "Ik ben capabel om dingen te begrijpen, alleen niet die van iemand zoals.. Jij. Jij snapt namelijk niet dat bijna alle boeken die wat realistischer zijn dat tijdreizende kinderen, gebaseerd zijn op een aspect uit het leven van de schrijver of een bekende van die schrijver." Ze trok haar hemdje en vest wat omlaag, omdat die beide wat omhoog waren gekropen. "Dus tenzij je nuttige opmerkingen kan maken, zeg dat alsjeblieft helemaal niets."

Hé, mocht ze best doen, hoor. Niet zo verlegen. Een klap geven hield de conversatie gaande. Nee, niet de conversatie, maar wel de sprankelende ontmoeting, nabij de toiletten. Dit was toch ínteressant? Deze fantastische conversatie? Maar kijk, zo erg was een klap heus niet. Eric lulde wat en mademoiselle gaf hem een klap. Logisch toch? Eigenlijk zouden ze een prijs voor originaliteit moeten krijgen. Uiteindelijk – Eric kreeg geen klap voor ongewenste intimiteiten. Origineel, origineel.
‘Iemand als ik?’ Eric vond het behoorlijk grappig klinken. Definieer dat eens? Maar goed, maakte niet uit. Ze kon niets van hem begrijpen? Hij zat desondanks redelijk eenvoudig in één, hoor. Hij had zonet gepist en begreep niet waarom iemand in godsnaam op een lavabo wilde zitten en dan – joepie jee – en daarna zou zeiken over zijn gebrek aan begrip over het verschrikkelijke leventje van schrijvers, die, verteerd door hartenpijn, er een boek rond schreven. Hij begreep het concept. Alleen het nut ervan was hem onbekend. Ja, hallo, leuke hype, hoor, maar kom op, zeg, wat had hij ermee te maken dat mademoiselle het zo belangrijk vond om het hem bij te brengen?
‘Sciencefiction vind ik dikke onzin. Net als wat je nu zit te zeggen. Heel leuk voor je dat die boeken zo’n diepzinnige reden tot bestaan hebben, hoor, maar wat heb ík daarmee te maken? Dat jij nu zo geïnteresseerd bent in de misère van een ander.’ Die klap mocht eens komen, hoor. Hij had een excuus nodig om haar te slaan.

Adelaide merkte dat haar lippen zich op elkaar perste en haar nagels zich in de palm van haar hand boorde. Ze voelde haar vingers tintelden, ze had tot nu toe nog geen fysiek geweld gebruikt in het instituut, maar de verleiding was er dan ook nog nooit geweest.. Tot nu. "Iemand zoals jij ja, weinig hersencellen." Ze deed haar best haar ingeslikte woede, ingeslikt te houden, maar dat lukte niet, het rolde over de woorden als vuur over die van een vuurspuwer. Ze wilde hem niet echt slaan - eigenlijk wel, maar dat was de persoon, ze wilde gewoon geen fysiek geweld gebruiken - maar voor ze er controle over kon krijgen had haar hand als contact gekregen met zijn wang.

Hé, wacht eens even...Mademoiselle sloeg Eric? Wauw. Er gebruikte iemand geweld. Ach, ach, wat leuk. Het Lawrence zat vol verrassingen. Of dit nu zo’n leuke verrassing was, wist hij niet. Vast niet. Boeit toch niet? Maar goed. Hij werd dus geslagen. Hé, hé, dat was nergens voor nodig. Nee, wacht, dat klopte niet. Het was wel ergens voor nodig, maar die reden vond Eric gewoon dom. Hij had alleen maar wat gezegd, hoor. Overreagerend wijf.
Nu kunnen we een hele monoloog over het drama van voor het leven verminkte wangen houden, maar nu kan notre amant niet zo hard slaan dat er iets verminkt was. Laat staan voor het leven. Een rode wang was niet hetzelfde als verminking. Sowieso, het was Schrijvertje. Hoe erg kon het zijn?
Je kon het reflexen noemen. Je kon ook klotekarakter zeggen. Je kon ook gewoon zeggen waar het op stond. Laten we dat maar zeggen. Eric liet notre amant voelen wat ze zonet had gedaan. Hé, hé, gebrek aan hersencellen? Hij was intelligent genoeg om te begrijpen dat ze hem sloeg. En, beste mensen, hij begreep dat hij haar terugsloeg. Duidelijk toch. En nu, schat, vertel eens wat je daar zo leuk aan vond?

Adelaide stond met haar gewicht en lengte en bouw een stuk minder stevig dan hij en daarnaast sloeg ze veel minder hard dan hij, maar een kleine wankeling bracht haar niet van haar wijs. "Dus jij denkt dat meisjes slaan normaal is ofzo?" Oké, ze had het zelf uitgelokt, maar wie sloeg er nou een fragiel meisje zoals zijzelf - ze zag zichzelf niet zo, but that's not the point - welke jongen slaat er überhaupt meisjes, dat is een soort ongeschreven regel; dat doe je nou eenmaal niet. Haar lippen perste zich op zo'n manier samen, dat het donker rode bijna helemaal verdween. Ze balde haar handen tot vuisten, maar deed haar best wel niet nog een keer te slaan, ze had geen zin in een 'gevecht' met iemand die een halve kop groter was en - ondanks zijn niet al te brede bouw - realistisch gezien toch minstens anderhalf keer zo zwaar was al zijzelf.

‘Als ik “nee” zeg, krijg ik nu gezeur over dat ik denk dat vrouwen zwak zijn en als ik “ja” zeg, ben ik een macho. Dus ik ga niet antwoorden,’ was Erics niet al te bondige antwoord. Ja, hallo, wat moest hij dan antwoorden? ”Wel, dat hangt van de situatie af…” Maar dat was natuurlijk ook weer niet goed. Want ho, maar, ze vond vast wel een fout in de redenering. Vrouwen moesten gewoon weten wat ze nu te horen wilden krijgen, dan kon Eric tegen alle regels in het tegenovergestelde doen en dan was iedereen blij. Desondanks had Eric het niet graag als alles wat hij zei verkeerd was. Hij wilde duidelijk weten dat hij met iemands voeten aan het spelen was. Maar persoonlijk vond hij het niet leuk als hij geen kant op kon in een conversatie. Mensen noemden dat hypocrisie. Hijzelf vond “converseren” een betere benaming was.
‘Man, wat wil je nu horen? Wat lulkoek over dat het me spijt en dat ik het niet zo bedoeld had?’ Maar het speet Eric niet en hij had het precies zo bedoeld. Converseren door midden van geweld heette dat. Schrijvertje sloeg hem, liet een rode wang achter en hij deed hetzelfde. Wat had ze dan verwacht? Dat hij om meer ging vragen?

Adelaide deed haar best te kalmeren, iets wat een beetje een onmogelijke opgave leek. Maar wie wordt er nou niet chagrijnig van vier dagen op enkel en alleen water leven? Ze schudde haar hoofd. "Je hoeft je niet te verontschuldigen, want aan loze excuses heb ik niets, daar kan ik niets mee." Zei ze simpelweg, zijn eerste opmerking negeerde ze volledig, wat zou ze erop moeten zeggen dan. Ze voelde even kort aan haar wang. Beet op de binnenkant van haar wang, soms leek haar huid net een appel, er hoefde maar dit te gebeuren of het was beurs. Ze nam aan dat het niet zijn bedoeling was geweest, maar ze wist zeker dat ze over een paar uur een blauw oog zou hebben - blijkbaar heeft het iets te maken met vitamine tekort dat je huid zo snel blauw werd, maar daar wilde deze dame niets van weten.

Doe dat dan ook niet? Eric werd er voornamelijk chagrijnig van dat mensen helaas nog altijd dezelfde lucht inademden als hij. Werd hij mottig van. Maar Eric werd gewoon van heel veel mottig. Einde discussie. En nee, lieve schat, die discussie werd niet nog eens geopend. Geen goesting in. Ik zal toch wel weten waar Eric mottig van wordt? Ja, ja, weet ik heus wel. Niet dat Eric dat nu zo fantastisch wordt, maar hé, hij heeft geen keuze.
‘Dat komt dan goed uit,’ vond Eric. Ja, ja, hij was het volledig met haar eens. Het zouden loze excuses zijn. Daar was eens een excuusje loos, dat wou gaan varen, dat wou gaan varen. Helaas uit de maat. Helaas, helaas, tragedie der parodieën. Jammer dan. Eric had sowieso weinig zin om in bombastisch gezand uit te barsten en het tragische verhaal over dat snoezige meisje dat voor een carrière als matroos ging te vertellen. Niet iets voor hem. Hij hield ook niet echt van het nummer. Niet dat hij wist wat er buiten het refrein werd gezongen. Waren er coupletten? Geen flauw idee. Eric was geen muziekkenner.