Please calm down.

Met een snak adem schrok ze op. Ze zat op een bank en er lag een boek op de grond. Tegen de wand stond nog een boekenkast, en er stonden meerdere stoelen en banken om haar heen. Blijkbaar had ze zitten lezen voor ze een episode kreeg. Maar dat was niet waar ze aan dacht. Trillend over haar hele lichaam en razendsnel ademhalend probeerde ze rustig te blijven. Alsjeblieft, blijf nou rustig. Het ging juist zo goed... Met vingers die het nauwelijks vast konden vasthouden trok ze het gouden kettinkje onder haar blouse vandaan en keek ze naar het gouden zandlopertje dat eraan hing. Een draai. Ze keek met grote, nog steeds een beetje angstige ogen naar het zand dat langzaam van de ene kant naar de andere zakte. Haar keel leek nog steeds dichtgeknepen en ze liet het zandlopertje bijna vallen door de trillende vingers, maar ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen.

Eigenlijk was Darren op zoek naar een kamer om rustig te lezen of iets dergelijks. Een tijd geleden was hij al begonnen in een boek maar hij had nooit meer de tijd om verder te lezen. Toch wou hij weten hoe het boek afliep. En daarom was Darren op zoek naar een rustige ruimte. Eigenlijk kon hij ook op zijn eigen kamer zitten. Toch zat hij daar nooit. Het was veel te kaal en te kil. Hij ging er alleen heen om zijn spullen te dumpen en om te slapen. Voor de rest koos hij willekeurige kamers in het instituut. Meestal waren ze leeg maar Darren had nou net weer de pech om in een kamer te wandelen waar al iemand was. Een meisje dat met trillende handen een kettinkje vasthield. Hij wist niet wat ze aan het doen was maar ze zag er in ieder geval niet blij uit. "Is er iets?" Zijn stem klonk niet bezorgd, alleen heel neutraal. Hij was ook niet bezorgd, alleen nieuwsgierig.

Opnieuw schrok Scarlett, maar toen ze een jongen in de deuropening zag staan, verscheen er een automatisch glimlachje op haar gezicht, al klopte haar hart nog in haar keel. Ze haalde een keer diep adem voor ze antwoord gaf, bang dat haar stem over zou slaan, of dat ze überhaupt niets zou kunnen zeggen. 'Nee, het gaat.' Antwoordde ze vlug. Haar stem was een beetje schor, en ze hoestte een keer. Ze had het kettinkje meteen laten vallen, alsof het brandde en stopte het nu voorzichtig, aangezien ze haar handen nog steeds niet helemaal steady kon houden, weer terug onder haar blouse, waar het bijna onzichtbaar was tot ze het weer tevoorschijn zou halen. Ze keek de jongen een tijdje aan, en probeerde toen van onderwerp te veranderen. 'Wat lees je?' Vroeg ze, met een blik op het boek in zijn hand.

"Davinci code." Antwoordde hij het boek met de voorkant van de cover naar haar toegericht een klein stukje omhoog tilde. "En jij?" Vroeg hij kijkend naar het boek dat op de grond lag. Tenminste, hij nam aan dat ze dat boek aan het lezen was. Het was het enige wat hij haar kon vragen. Hij liet zich vallen op een oude, van bruin leer gemaakte stoel. Zijn benen gooide hij over de ene armleuning, met zijn rug leunde hij tegen de andere. Het maakte hem niet uit hoe hij erbij zat. Hij zat in ieder geval comfortabel en dat was zeldzaam op de stoelen en banken in het lawrence. Zelfs de bedden lagen waardeloos. Hij kon 's nachts nog beter op de vloer liggen.

Pas toen hij naar de grond keek dacht Scarlett weer aan het boek dat ze blijkbaar had gelezen. Ze zou de laatste paar bladzijden later maar weer moeten teruglezen - ze had geen idee meer wat er daarin gebeurd was. Ze keek even naar de titel voor ze het oppakte en haar leeslint er recht instopte. 'De geheime geschiedenis.' Antwoordde ze, al dacht ze de blijkbaar er in haar hoofd bij, en sprak het een beetje vaagjes, alsof ze zelf niet echt wist waar ze het over had. Dat wist ze ook niet, al probeerde ze het niet te laten merken. Ze keek even naar het boek op haar schoot en toen weer naar de jongen, dit keer wat beter. Hij had donker haar en was redelijk lang. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen en sloeg daarom haar boek maar weer open, al kon ze zich niet goed meer concentreren.

Darren deed een poging om te lezen, probeerde het boek weer in te komen bij het deel waar hij gebleven was maar het lukte niet. Hij kon zich niet concentreren op de woorden. Hij kon zich nauwelijks iets herinneren van het boek. Had er al te lang niet meer uit gelezen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij terug bladerde naar de eerste pagina. Weer begon hij te lezen, deze keer leek hij de tekst wel te kunnen lezen. Onthield hij de woorden en zinnen. Op zich begon het wel interessant maar hij moest maar hopen dat de rest ook zo was. Boeken konden je makkelijk bedriegen. Het einde zou geweldig kunnen zijn terwijl de rest van het boek niks was en andersom. Ze waren beter in bedriegen dan de beste frauders die er waren. Beter dan McGregor, beter dan la Brache.

Scarlett probeerde de zinnen weer te lezen, zoekend naar iets van herkenning in de woorden die ze blijkbaar al kende, maar er was niets, geen letter die haar bekend voorkwam. Ze zuchtte, en kneep haar ogen even dicht, alsof dat zou helpen om weer rustig te worden. Het enige wat ze zag was het gebruikelijke zwart, niet het lint van herinneringen en gebeurtenissen waar ze op hoopte. Ze opende haar ogen weer en streek een rode lok uit haar gezicht. Misschien kon ze hier beter weggaan... Maar ze bedacht zich dat ze dat ook niet wilde. Ze moest er maar gewoon mee om leren gaan. Terwijl ze de hele tijd voor zich uit had zitten staren, keek ze nu even vlug naar de ander, voor ze zich weer op haar boek richtte en iets op probeerde te maken uit de wervelende zinnen.