I wanted freedom

Unbound and unrestricted
They tried to take it away
But i'm addicted

Darren lag op een bank in één van de vele ruimtes in het Lawrence. Hij lag daar te genieten van zijn rust, verlangend om dit gesticht te verlaten. Hij wou hier weg, werd gek van het feit dat hij hier nog tijden lang zou moeten blijven. Hij vroeg zich af hoe het met de wereld buiten het Lawrence ging. Hoe het met zijn vrienden ging die hij vreemd genoeg had. Niemand zou kunnen geloven dat hij ergens vrienden had, men dacht dat hij een hekel had aan alle mensen om zich heen. Maar er was een erg klein deel wat hij wel leek te waarderen. Klein maar het was er en overal liepen van die mensen rond. Mensen die hij nou eenmaal niet kon haten al zouden anderen het liefst zo ver mogelijk uit hun buurt willen blijven. Hij was hier alleen, had zijn ogen gesloten. Het zou niet lang duren voor hij in slaap zou vallen. Heel even leek hij ontspannen te zijn maar zelfs hij wist dat het niet lang meer zou duren voor alles weer verdwenen zou zijn. Telkens weer schoten de gedachten over buiten in zijn hoofd. Over het leventje dat hij zou kunnen hebben als hij niet was opgepakt voor die ene laatste keer. Zijn tweede arrestatie die maand. Op vrijdag de dertiende nog wel. Darren had er nooit in geloofd maar vanaf nu had hij er toch een hekel aan. Zo vaak was hij nou ook weer niet opgepakt. Toch wist hij dat, dat een leugen was. Hij was veel te vaak opgepakt. Steeds weer kwam dat verlangen weer terug, hij wou hier weg. Wou weg uit dit gekkenhuis, hij hoorde hier niet.

Om de sfeer te verlichten had June besloten om haar iPod erbij te halen en haar muziek in haar oortjes door haar hersenen te laten galmen. Het was iets dat hielp en dat haar helemaal van de wereld kon helpen als ze geen drugs in bereik had. Tot nu toe waren er geen afkickverschijnselen dus prees ze zichzelf gelukkig. Licht dansend liep ze door de gangen tot ze op een van de gemeenschappelijke ruimtes was aangekomen waar ze blijkbaar niet alleen was. Abrupt stopte ze met dansen en liep ze naar de koelkast om er een drankje uit te nemen. Aangezien het hier maar pover was moest ze het stellen met een flesje water of fruitsap, allebei zonder scherpe kantjes of papier waar je je aan kon snijden. 'Typisch' mompelde ze tussen haar tanden door terwijl ze een flesje fruitsap nam en de kast open deed om tot conclusie te komen dat er ook helemaal geen glazen waren, neen, er waren styrofoam bekertjes waar je niemand iets mee kon aandoen. 'Wat denken ze dat we gaan doen? Elkaar vermoorden met plastieke bekertjes' mompelde ze weer terwijl ze zuchtend een bekertje uit de kast sloeg die op 't aanrecht kwam te vallen. Ze zette deze recht, goot haar wat uit en keek achterom naar de figuur die op de bank lag 'Wil je ook wat?' vroeg ze zacht, maar luid genoeg zodat hij haar kon verstaan.

Darren lag nog steeds op de bank, leek nauwelijks te merken dat er iemand in de kamer kwam. Pas toen degene iets zei keek hij pas op. Een meisje van een aantal jaren jonger dan hij. Ze was ongeveer net zo oud als hij was geweest toen hij op het verkeerde pad belandde. Hij luisterde maar half naar wat ze te zeggen had maar toch kwam er een degelijk antwoord uit. Alhoewel, het is maar wat je degelijk zou kunnen noemen. "Daar heb je toch geen bekertjes voor nodig?" Zei hij met een minuscuul grijnsje op zijn gezicht terwijl hij rechtop ging zitten. Moorden zonder voorwerpen was niet moeilijk. Keel fijnknijpen, even wachten en het slachtoffer was dood. Hij kon het weten. Ook al was hij er niet helemaal in geslaagd. Hij was gewoon ver gekomen, dat was alles.
Weer vroeg ze wat maar hij schudde zijn hoofd terwijl hij drie simpele woorden uitsprak. "Nee, dank je." Hij sprak wat luider dan zij maar het maakte hem niet uit wie het allemaal kon horen. Wat hij zei was heus geen geheim. Het was iets simpels, redelijk algemeen.

Een venijnige grijns kwam tevoorschijn op haar gezicht terwijl ze haar bekertje nam en zich omdraaide om op 't aanrecht te gaan zitten. 'Nee maar 't zou wel handig zijn.. met een plastieken bekertje kan je al wondjes aanbrengen en glazen kan je kapot slaan en met de scherven serieuze schade aanrichten. Het is een kwestie van.. Creatief zijn.' grijnsde ze terwijl ze rustig een slok nam. De smaak van het styrofoame bekertje was absoluut afgrijselijk dus besloot ze haar fruitsap weg te gieten en 't bekertje in stukken te scheuren om vervolgens in de vuilnisbak te gooien. June stapte wat dichter naar de bank heen en zette zich op de bank er rechtover om de jongen te bekijken. 'Ik ben June, nieuw hier. Aangenaam' zei ze rustig terwijl ze achteruit leunde om wat comfort te krijgen maar zoals de bekertjes waren de banken even shitty.

Hij luisterde naar wat ze zei, leek geïnteresseerd te zijn in wat ze te zeggen had. "Je hebt geen creativiteit nodig om te moorden." Voor één van de eerste keren hier in het instituut had hij eens een keer geen hekel aan een gesprek. Integendeel, hij was blij dat er eens iemand was die hem niet aankeek alsof hij een gruwelijk wezen was en niet vol walging naar zijn opmerkingen luisterde. "Je moet alleen slim genoeg zijn om te bedenken wat de beste zet is." Hij wachtte even tot hij weer verder ging met praten maar na een tijdje begon hij zich voor te stellen. "En trouwens, ik ben Darren." Hij had de neiging om nog iets te zeggen maar wist dat het zou over komen als één of andere hele slechte grap. "Insgelijks." Vervolgde hij toen hij ontdekt had dat ze aangenaam had gezegd. Hij had waarschijnlijk niet opgelet bij het laatste wat ze zei, had waarschijnlijk gedacht dat ze al was uitgesproken.

'Als je iemand vermoord met een ijspriem en je laat geen DNA achter kunnen ze je niet vinden. Het is vrij simpel. Zelf heb ik nog nooit iemand vermoord maar ik heb er wel al zoveel gezien.' zei ze terwijl er een grijns op haar gezicht verscheen. Ze begreep zelf niet waarom die er kwam, waarschijnlijk omdat ze nog nooit problemen had gehad met moorden en dat ze 't meestal terecht vond. June was het liefje van de meeste drugsdealers, dat deed ze om slaapplekken te veroveren en haar drugs te scoren zonder ervoor te moeten betalen. Zelf heeft ze zo al heel wat slaag gehad en zelf op 't punt gestaan vermoord te worden en iemand te vermoorden maar nooit is het door gedreven. June schudde met haar hoofd om haar uit haar dagdroom te halen en bekeek de jongen terug, iets in hem fascineerde haar maar ze kon niet exact aanduiden wat het nu eenmaal was. 'Darren.. leuke naam' zei ze zacht. Het was een naam die je hier en daar hoorde maar de manier waarop hij het zei, alsof er nog iets zou achter komen zoals een hele levensgeschiedenis, was intrigerend.

"Ik heb zelf ook nog nooit iemand vermoord maar je hoort en ziet wel eens wat." Zei hij vervolgens. Hij had nooit een moord gepleegd, al was hij nog niet zo lang geleden dat hij op het punt had gestaan. Het was hem nog gelukt ook als er geen bewaker was gekomen. Het was hem gelukt als hij voorzichtiger was geweest. Hij had nog geen minuut extra nodig gehad en dan was hij van zijn slachtoffer af geweest, had hij zijn pillen kunnen nemen en was hij voor een nacht weer van de wereld geweest. Toch had hij er geen geweldige nacht aan over gehouden. Een paar gebroken en verbrijzelde vingerkootjes en een geëlektrocuteerde buik. Er was nog steeds een schroeiplek op zijn buik te zien als hij zijn shirt wat omhoog had getrokken, het zat net boven zijn navel. Die idiote bewakers hadden die verdomde taser te hard gezet. Normaal gesproken hoorde het hem alleen een stroomschok te geven maar het was veel te veel. Hij was tijdelijk verdoofd geweest door dat ding. Zijn gedachten gingen weer terug naar het gesprek en hij luisterde naar wat ze zei. "Eh, dank je."

Moorden. Het was een raar onderwerp om als begin over te spreken maar het zorgde toch voor een goeie conversatie. Al gauw begon ze te merken dat hij niet zo'n spraakwaterval was als haar en dat 't goed kon doodlopen als ze het niet omhoog hield. 'Vertel eens.. Darren.' begon ze terwijl ze haar ene been over haar andere sloeg en voorovergebogen met haar hand onder haar kin naar hem keek. 'Wat brengt jou hierheen?' Het was een simpele vraag die ze liever zelf niet kreeg en eentje waar ze zelf over loog. Niemand moest weten wat er mis was met haar want ze geloofde zelf niet dat er ook maar iets mis was. Ja ze had drugs gebruikt - een beetje veel - en haar ouders constateerden dat ze borderline had maar daar was ze niet van overtuigd. Het was niet omdat ze anders was, dat ze meteen een persoonlijkheidsstoornis had..

"Drugs, drank, agressie en idiote agenten. Vooral die laatste." Natuurlijk was dat niet de grootste schuld van het feit dat hij hier zat, maar voor hem was het dat wel. Volgens hem was het altijd de schuld van een ander. Toch zei hij het alsof het niks was. Alsof hij het had geaccepteerd en dat hij het gewoon had gevonden. Toch was het wel degelijk iets. Hij zat hier niet voor niets. Al dacht hij dat dit volslagen onzin was. "En wat brengt jou in dit eh... gesticht?" Hij wist geen ander woord te bedenken dat zijn afschuw voor het gebouw toonde zonder dat hij in het rond schold. Het woord gesticht klonk als iets negatiefs. Een plaats voor gekken, een plek waar hij niet hoorde. Hij was verdomme 24 jaar oud en nog dachten mensen dat hij zorg nodig had. Hij was geen kind meer. Hij voelde zich al acht jaar lang geen kind meer. Hij moest acht jaar geleden al voor zichzelf zien te zorgen. En toch dachten mensen nu pas dat ze het beter wisten. Was dan te hulp geschoten toen hij zich acht jaar geleden in al het ongeluk stortte wat je maar tegen kon komen. Nu pas dachten ze dat hij hulp nodig had, net op het moment waarvan hij dacht dat hij het wel alleen kon afhandelen.

June dacht even na hoe ze dit ging uitleggen. Ze kon moeilijk zeggen dat ze haarzelf liet gebruiken voor geld, slaapplekjes en drugs dus zocht ze maar een alternatief. 'Een vriend van me had me na een lichte overdosis op straat gedumpt en daar hebben ze me gevonden. M'n moeder heeft me meteen hierheen gebracht, met diepe tegenzit' zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. Ze verachtte haar moeder en vroeg zich af waarom haar kleine broer en zus niks erop zeiden toen ze gedrogeerd thuiskwam terwijl zij het altijd voor hun op nam. June haakte haar vingers ineen en verdrong de gedachte aan alles wat met thuis te maken had. 'Van zodra ik een uitgang vind, ben ik hier weg.' grijnsde ze nog na. Ze had haar rijbewijs en haar ervaringen zorgden ervoor dat ze zo in een auto kon breken.

"Leuke vriend dan." Zei hij toen ze was uitgesproken. "En als je hier weg gaat, ga ik met je mee. Dit gekkenhuis is niks voor mij." Als ze hier ooit weg ging. Als iemand ooit een uitgang zou vinden, als er eigenlijk wel een uitgang was. Als... Zo veel mogelijkheden, zo weinig kans dat ook maar één uit zou komen. Hij zuchtte, was er eigenlijk wel een uitgang? Kwam er ooit een einde aan deze hel? Of zouden ze hun hier allemaal weg laten rotten? Zouden ze hier hun hele leven lang moeten blijven? Hij hoopte dat hij hier ooit nog weg komen, al moest hij kilometers lopen om weg te komen, het zou hem niet uitmaken hoe ver hij moest lopen om weg te komen. Ze zouden het toch opgeven als hij onvindbaar was. Alsof ze de wereld af zouden zoeken naar één persoon die goed bij zijn hoofd was maar gewoon en probleem met zijn agressie had. Onzin. Ze zouden zich hooguit zorgen maken over hoe wit hun isoleercellen wel niet waren en hoe slecht het eten was. Alles om het instituut er beter uit te laten zien, niks om de door hem genoemde gevangenen te helpen.

'Inderdaad' zuchtte ze. Haar gedachten brachten haar terug naar the crime scene met haar vriend. Ze herrinerde zich weinig van de avond op 't deel na dat ze gewoon hard aan 't lachen was door alle drugs en vervolgens zich achteruit op 't bed liet vallen, meer niet. Ze vroeg zich af waarom dat hij dat zou doen aangezien ze toch al een tijdje bij elkaar waren. Het eerste dat ze deed was als ze hier buiten was was die jongen opzoeken en hem laten weten wat ze ervan vond, misschien wel haar eerste moord plegen. 'Oke' grijnsde ze naar hem. 'Als ik een uitweg vind kom ik je halen en zijn we weg. Je kan mee met me of we gaan onze eigen wegen uit, zolang we maar niet gevonden worden.' bedacht ze even.

"Daar hou ik je aan." Zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. "En we worden niet gevonden. Ik wed dat ze niet eens willen zoeken. Ze zijn waarschijnlijk te druk bezig met het instituut schoon houden. Ik heb die isoleercellen gezien, het kost ze meer om die schoon te houden dan het eten wat ze ons geven." Hij laste heel even een adempauze in. Hij was nog steeds slecht in het vertellen van veel dingen tegelijk zonder er tussendoor te ademhalen. "Moeten we trouwens wel iets vinden. Ik denk niet dat we hier zomaar uitkomen."

Een kleine venijnige grijns kwam tevoorschijn op June's gezicht. 'Tuurlijk neem ik je mee.' Ze was ook niet van plan om hier alleen uit te breken, het was leuker om je victorie te delen met iemand die er ook weg wou. 'Ik heb ze nog niet gezien, de isoleercellen, en dat wil ik liefst ook zo houden. Ik zie het niet zitten om daar een paar uren te zitten voor waarschijnlijk dingen die ik niet gedaan heb.' Ondertussen scanden haar ogen de kamer naar de ramen en deuren die allemaal potdicht bleken te zitten. 'Als ik een drankkelder kan vinden moet ik zeker en vast ook mogelijk zijn om een uitgang te vinden. Al dan niet verkleed als een schoonmaakster door de vooringang.' grapte ze. Het leek wel een leuk en cliché idee, om je te verkleden als schoonmaakster of je te verstoppen in een rijdende wasmand en zo te ontsnappen. Maar met veel kans waren ze hier slimmer dan dat.