Smoke

Rook kringelde in ingewikkelde figuren uit Criss' sigaret terwijl hij een plek zocht om te zitten. Na een tijdje kwam hij tot de conclusie dat het gras nat was, evenals het kleine tegelpleintje dat omheind werd door de muren van de instelling. De tegels vlak naast de muren waren echter nog enigszins droog en Criss had geen hoge eisen, dus hij nam plaats en leunde tegen de muur aan, zijn hoofd gericht op de lichtblauwe wolkenlucht. De rook leek hem te verdoven, verslappen - precies waarom roken zijn nieuwe verslaving was, samen met drinken en drugs. Allemaal middelen om te ontsnappen aan de werkelijkheid, om niet na te denken over het feit dat hij geen idee had waarom hij nog leefde.

Na een hele dag te roepen en tieren tegen alle mensen die haar hierheen brachten moest ze toegeven dat ze toch moe geworden was. Rustig ging ze tussen een van de bomen staan en keek ze de natuur in om vervolgens soepel een sigaret uit haar pakje te vissen en deze aan te steken. June inhalleerde eens diep en blies de rook uit die met de wind wegvloeide. Een akelig gevoel bekroop haar maag aangezien ze nog nooit in een instelling had gezeten en dit haar ongelofelijk ongemakkelijk deed voelen. Aan de andere kant vond ze het fantastisch, de vrijheid die ze kreeg om te roken en rond te lopen alsof ze niets beter had te doen. Opeens zag ze iets uit haar ooghoek en merkte ze rook op die boven enkele struiken kwam. June's nieuwsgierigheid werd haar teveel dus besloot ze een kijkje te gaan nemen of er mogelijk brand was gesticht, niet om deze gewoon te gaan bekijken, maar om te zien of ze deze nog kon aanwakkeren. Een bosbrand zou er misschien voor zorgen dat ze hier weg kon. De bladeren kraakten onder haar voeten toen ze zo stil mogelijk naar de opening in de struiken probeerde te lopen. Achter de struiken in het gras zat een figuur die ze nog niet eerder had opgemerkt, tuurlijk liepen er al wat mensen rond die elkaar al leken kennen maar nog nooit was ze met iemand beginnen praten. Ergens wou ze zichzelf gaan voorstellen, al was de schrik om afgewezen te worden iets groter, dus bleef ze rustig staan observeren achter een boom.

Criss trok zijn knieën op en steunde er met zijn ellebogen op, om vervolgens zijn hoofd in een hand te steunen te leggen. Hij was zo moe. Dat had te maken met groot slaapgebrek, maar het was ook iets anders, iets dat geen slaap in de wereld kon verhelpen. Criss was levensmoe. Het kon hem niet meer schelen. Niets maakte hem nog wat uit de laatste tijd, en alles dat wel een overgebleven restje aandacht of zorg bij hem opwekte, duwde hij het liefst zo snel mogelijk weg. Plotseling onderscheidden Criss' ogen, die tot dat moment in de verte hadden gestaard zonder iets te zien, eenzelfde soort opkringelende rook als uit zijn eigen sigaret kwam. Achter een boom. 'Hé,' riep hij, eerder verveeld en op zoek naar actie dan benieuwd naar de rokende persoon achter de boom.

Opeens hoorde June de jongen roepen en haar gevoel vertelde haar dat het nog wel eens op haar kon zijn. Ze vroeg zich af hoe hij haar gezien kon hebben en keek toen naar de opbrandende sigaret in haar handen. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan aangezien ze dat compleet over het hoofd had gezien. Even bleef June staan zodat het leek alsof ze van een eindje verder kwam en liep dan rechtdoor en deed alsof ze de jongen nog maar net opmerkte door het geroep. 'Hallo?' zei ze met een vriendelijk en verward lachje. De jongen zag er niet slecht uit, hij leek ouder maar volkomen normaal. Misschien was haar beeld van deze instelling verkeerd? Ze zag het als een instituut voor mentale patiënten die er, in haar hoofd, uitzagen als krankzinnigen. Rustig trok ze nog eens van haar sigaret terwijl ze de jongen zorgvuldig observeerde.

'Waarom stond je daar?' Nu was het officieel, Criss had zijn tact verloren. Ach ja. Niemand had het nodig. Niemand had hém nodig, niet in zijn huidige staat. Rouw en depressie was als een groot zwart gat dat eerst al je goede eigenschappen en momenten van vreugde opzoog, en vervolgens sprong de rest van je miserabele persoontje er vanzelf wel achteraan. Dat was handig geregeld.

Opeens ontsnapten alle mogelijke excuses uit haar hoofd terwijl ze stamelend naar de jongen keek. 'Nieuwsgierigheid.' grijnsde ze terwijl ze een laatste trekje nam van haar sigaret en deze op de grond gooide om er vervolgens haar voet op te zetten. June was actief op dit moment, ze kon amper stil staan en hopte van de ene voet op de andere om vervolgens op een afstandje van de jongen voor hem te gaan zitten. 'Het spijt me als ik je schrik heb aangejaagd. Ik ben nieuw en ik moet mijn draai nog een beetje vinden' zei ze met een speels lachje en een kleine schittering in haar ogen, de schittering die ze altijd kreeg als ze iemand nieuw en interessants ontmoette. 'Oh waar zit ik met m'n gedachten.. Ik ben June' zei ze terwijl ze haar hand opgewekt uitstak.

Criss dacht aan de dagen dat hij hier nieuw was - dat was nog niet zo lang geleden - maar wist zichzelf weg te houden van melodramatische gedachten als "Toen had ik mijn leven nog op de rails" of iets dergelijks. Gelukkig, want hoewel hij haast verdronk in zelfmedelijden, dat ging zelfs hem iets te ver. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en inhaleerde diep, waarna hij zichzelf omhoog wist te trekken en de hand van June schudde. 'Criss,' reageerde hij simpelweg op haar woorden. Meer had hij niet te zeggen.

'Een jongen van weinig woorden.. Interessant.' lachte ze gemeend. 'Dus wat brengt een jongen hier? Zo hulpeloos op zoek naar rust?' vroeg ze geinteresseerd. Criss had iets speciaals, een pijn in zijn ogen en dat stond haar wel aan. Het was iets waar ze meer over wou weten en ze ging er alles aan doen om erachter te komen. June nam haar pakje sigaretten en stak er nog eentje aan. Oké, ze was verslaafd aan haar sigaretten maar het was dat of helemaal geirriteerd te lopen en dat wou toch niemand?

Criss' kaak verstrakte terwijl hij wenste dat hij hier alcohol had, en flink wat ook/De laatste tijd was hijzelf zijn grootste vijand geworden, een vijand die hem aanviel met gedachten en herinneringen. 'Ik ben niet gek,' zei hij in een poging de vraag te ontwijken, maar dat gooide hem alleen maar terug in een angstaanjagende herinnering die hij meteen weer uit zijn hoofd probeerde te bannen. 'Vertel jij maar over jezelf,' beval hij June meer dan hij voorstelde.

Ze dacht ook niet dat hij gek was, neen, helemaal niet. Zo zag hij er ook niet uit. In haar hoofd zag ze gekke mensen als mensen die in een witte kamer, met een witte vest en een krankzinnige blik in hun ogen, iets wat ze Criss niet meteen zag doen. 'Ik dacht ook niet dat je gek was.. Hoe kom je daarop?' grijnsde ze. 'Ik zit hier voor drugs.. Das al.' zei ze rustig. Oh op dit moment kon June ook wat alcohol gebruiken, het was iets dat ze zo miste en waar ze alles voor zou doen. Dat en drugs.. Enorm veel drugs.

'Dit is een gekkenhuis en je vraagt waarom ik hier ben,' antwoordde Criss. Hij haalde zijn schouders op. Ach, wat maakte het ook uit. Misschien was hij ook wel gek. 'Aan alcohol en drugs valt hier ook wel te komen,' zei hij. Dat had hij wel gemerkt in zijn laatste dagen hier.