De poppen aan het dansen

Er bestond een erg interessant gegeven dat “buiten” heette. Blijkbaar was “buiten” erg belangrijk voor de idioot die zo egocentrisch was om dit gesticht naar zichzelf te noemen, gezien diegene alles uit de kast had gehaald. Er was hier zelfs een vijver. Hoe rijk kon je zijn? Serieus, die vent moest rijk zijn, als diegene dit allemaal kon betalen. Maar dat was Lawrence junior ook. Eric mocht junior niet. Maar dat had voornamelijk te maken met het feit dat er weinig mensen waren die Eric ook daadwerkelijk mocht. Kijk, hij kon bepaalde mensen behoorlijk opwindend vinden, maar dat betekende niet dat hij ze mocht. Daar was een groot verschil tussen.
Maar goed, laten we ietsje minder lullen en ietsje meer nuttige informatie geven. Wacht even, was er iets nuttigs aan de informatie die ik normaal vrijgeef? Nah-ah. Niet dat het je kan schelen, want jij bent jij en jij lacht je te pletter als ik wat bij elkaar zit te lullen. Dat heet leedvermaak. Toevallig. Maar goed, het kwam erop neer dat Eric er uit probeerde te komen wat hij dit keer in het stoffen omhulsel moest steken wat een voodoopop moest voorstellen. Maar niemand kwam het hem vertellen – hij zou de eerste die dat probeerde wat aandoen, maar dat was slechts een klein detail – en dus probeerde Eric iets zinnigs te vinden. Met zijn blik speurend op de grond gericht, liep hij dus wat zinloos rond. Nuttige informatie? Welke nuttige informatie?

En voor waarschijnlijk de honderdste keer kon je Elizan weer eens buiten vinden. Eerlijk was eerlijk ze had het idee dat ze binnen opgesloten zat. Pas maar op, nog even en ze kreeg claustrofobie er ook nog een keer bij. Kon ze leuk in de tuin gaan kamperen in een tentje. Of zou ze binnen in dat tentje ook claustrofobie hebben? Het was wel erg klein namelijk. Ze schudde glimlachend haar hoofd bij de gedachten die rond gingen. Serieus, ze werd met de dag gekker. Was gekheid iets wat andere mensen je aan kon steken? Of kreeg je het omdat je bij teveel andere rare mensen op een hoopje zat. Oke dat was gemeen. Mensen in het Lawrence waren helemaal niet zo erg. Nu voelde ze zich nog schuldig ook. Zei het je. Gek.

Viënna werd dan misschien tot de criminelen hier gerekend, of in ieder geval iets in die richting, maar toch had ze nog niemand met opzet pijn gedaan - behalve misschien dan die man die haar uitlachte toen ze als elfjarige vertelde dat ze heel wat stoerder was dan andere meisjes en het blonde tutje van haar school die haar voor gek probeerde te zetten en nog wat domme personen van school, maar die telden niet mee. Gek genoeg deed het Lawrence iets met mensen. In tegenstelling tot het idee dat ze hier "beter" moesten worden, waren de meesten er in Viënna's ogen na een paar maanden meestal nog erger aan toe dan eerst. Misschien gold dat ook voor haarzelf, toen ze de aansteker in haar handpalm bekeek, haar blik over de omgeving liet gaan en een zacht lachje liet horen toen ze de jongeman zag zitten. Hé, had ze de aansteker niet van hem geleend? Misschien werd het tijd om hem terug te geven.

Om eerlijk te zijn was Darren op zoek naar rust, een gewone rust. Niet een witte kamer waar hij een tijd had moeten zitten wachten tot hij krankzinnig werd. Alhoewel, na een paar dagen werd het al minder erg maar de enige reden was dat iemand het lef had om hem op te zoeken. Hij snapte nog steeds niet echt waarom ze dat had gedaan maar de dagen leken minder lang te duren als ze langs kwam. Al was het maar om te praten. Hij wist inmiddels al wel dat de muren bedekt waren met een stuk of 360 kussenachtige vierkantjes. Zo verveeld was hij geweest, wat had hij anders moeten doen in die verdomde isoleercel? Hij kon toch niet de hele dag gaan liggen tukken?
Helaas was rust niet voor hem weggelegd, het leek buiten drukker dan ooit te zijn maar het maakte hem niet uit. Hij had behoefte aan frisse lucht en het maakte hem geen zak uit of er mensen waren. Hij ging op één van de bankjes zitten die ver van mensen verwijderd waren en keek naar wat er gebeurde. Hij legde zijn rechterarm op de leuning en keek er heel even naar. Het gips zat er nog steeds, al was het gips op zijn hand en pols alleen te zien. De rest was bedekt door het grijze vest dat hij aan had.

Eric wandelde dus rond. Wandelen was een bezigheid die verklaard kon worden als rustig rond kuieren, soms met een speurende blik in de ogen omdat je vulling voor voodoopopjes zocht. Maar dat was een zeldzaam geval. Maar oh, trouwens, wandelen was niet te verwarren met lopen. Als je liep, was je sportief bezig. Als je wandelde, deed je aan sport voor bejaarden. Heel toevallig was Eric niet echt bejaard, maar je weet vast wel wat ik bedoel.
Eric zag een paar voeten. Een paar voeten die er niet hoorden te staan. Stomme voeten. Maar goed, Eric keek dus op en keek in een redelijk bekend gezicht. Aanstekerneuker. Eric kende haar echte naam niet eens. Maar hij wilde die echte naam niet weten, want Aanstekerneuker stond in zijn weg. Vanaf nu was hij niet dol op Aanstekerneuker. Maar goed. ‘Waarom heb jij de neiging om elke keer in de weg te staan?’ was Erics dolenthousiaste begroeting. Hoi Aanstekerneuker!
‘Waar is mijn aansteker trouwens?’ Eric wilde zijn aansteker terug. Niet dat die aansteker hem een reet kon schelen, maar Aanstekerneuker was Aanstekerneuker en Aanstekerneuker had zijn aansteker. Wat zo goed als betekende dat hij hem terugwilde. Het was zijn aansteker! En bovendien, alles om Aanstekerneuker te irriteren.

Oh, het begon al goed. Meneertje had blijkbaar zin in ruzie en wilde zijn aansteker terug. Behoorlijk verbazend, als je je bedacht dat hij - toen ze zijn aansteker wilde lenen - niet echt emotionele waarde aan zijn aansteker leek te hechten. Nou, pech voor hem, want Viënna hechtte nu eenmaal wél emotionele waarde aan aanstekers, of ze nu van haarzelf of van een ander waren. Daarbij kwam ook nog dat deze jongen haar niet echt op een heel hartelijke toon aansprak. Blijkbaar stond ze elke keer in de weg. Hoe vaak was ze deze persoon nou tegen gekomen? Ach, het deed er ook niet toe. Het kwam erop neer dat Viënna niet van plan was om zich snel gewonnen te geven. Haar mondhoeken krulden wat eigenwijs omhoog en ze keek de jongen aan. 'Oh, wat naar voor je, dat ik alweer in de weg sta,' zei ze op een ietwat sarcastische toon. 'Aansteker? Ik geloof dat ik niet helemaal begrijp waar je het over hebt,' vervolgde ze, hoewel ze de aansteker duidelijk in haar handen had en hem nu nonchalant door haar handpalmen liet rollen.

‘Een aansteker is een ding waarmee door een hoop chemische troep vuur wordt gemaakt. En jij hebt heel toevallig mijn ding van opgehoopte stoffen. En die wil ik terug. Is dat te moeilijk voor je?’ Ja, ja, Eric had inderdaad zin in ruzie. Eric had altijd zin in ruzie. Ruzie was zowat het enige wat hier nog gebeurde dat de moeite waard was. Op den duur begon je gewoon te denken dat ze hier een vreugdevolle commune waren, vol idealisten. Met als symbool een witte duif. Nooit vredesonderhandelingen, natuurlijk, want die vrede was er al. Ja, ja. Helaas, helaas – Eric stond de idealisten in de weg. Als je die commune van je wilde, sjotte je Eric buiten. Of die commune kwam er niet. Helaas, helaas. Aan jou de keuze.
Aanstekerneuker stond elke keer in de weg. Het kon Eric niet schelen dat hij Aanstekerneuker niet vaak tegenkwam. Aanstekerneuker stond in de weg. Aanstekerneuker ademde. Aanstekerneuker bestond. Aanstekerneuker leefde op dezelfde planeet als hij. Genoeg aanleiding voor Eric. Hij begreep het niet als mensen altijd kalm bleven. Eric was snel geïrriteerd. Heel snel. Hij had een behoorlijk temperament. Serieus, het leed van anderen kon hem behoorlijk onverschillig laten, maar op de meeste vlakken begreep Eric absoluut niet hoe je gewoon je schouders kon ophalen.

Viënna had graag met Eric meegedaan om het commune te voorkomen, maar helaas zaten ze niet in een laten-we-samen-rebels-zijn situatie, nee, dit keer was het een je-bent-irritant-ga-weg moment. Heel spijtig. Viënna en Eric hadden vast een geweldig team gevormd. Maar gezien deze jongeman haar nu geïrriteerd aankeek was dat zogenaamde team ver te zoeken.
'Oh, bedoel je dat ding?' vroeg Viënna onschuldig. 'Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit van jou gekregen heb, hoor, ik denk dat je je vergist.' Ze klemde haar vingers om de aansteker en frunnikte met haar andere hand aan een pluk haar die niet half verbrand was. Blijkbaar waren haren erg brandbaar. Onwillekeurig gleed Viënna's blik naar het haar van de jongen. Zou zijn haar brandbaar zijn? Misschien moest ze het uitproberen. Jongens hadden tenslotte vaak kort haar, dus het zou niet lang duren voor het weer aangegroeid was, in tegenstelling tot Viënna, die het niet over haar hart kon krijgen om haar lokken tot een gelijke lengte te knippen. Stel je voor, haar blonde haren zouden niet eens voorbij haar schouders komen! Nee, dan had ze liever asymmetrisch, afgebrand haar.

Hé, hé, Aanstekerneuker was irritant. Eric was gewoon Eric. Dat hij soms werd omschreven als erg “hé, ik geef je nu een klap, want dat verdien je, jij irritant ventje”-baar of iets in die trant had hier absoluut niets mee te maken. Maar als je Eric een klap geeft, doe ik mee, want hij is redelijk onuitstaanbaar als je zijn gedachten probeerde te verwoorden. Op dit moment gingen die namelijk niet veel verder dan ergernissen over degene die voor hem stond. En ook over mensen in het algemeen.
Dat ding, ja. Heel leuk voor je dat je zo onschuldig was. Heel toevallig irriteerde Eric dat, dat onschuldige gezichtje van ‘r. Maar een schuldig gezicht zou hem ook geïrriteerd hebben. In feite zouden de meeste gezichten hem geïrriteerd hebben. Eric had niet door hoe de filter van “hé, jij bent tof” werkte, maar de zijne liet niet veel door. En Aanstekerneuker kwam er niet door. Want het was Aanstekerneuker. Eric kwam niet veel aanstekerneukers tegen, maar vanaf nu had Eric iets tegen die bevolkingsgroep. Er was vast wel één of ander geleerd woord voor, waardoor niemand ook maar een flauw idee had waar je het over had. Vast wel. Want dit was het Nederlands en we doen graag moeilijk, dus joepie jee. We maken graag woorden like what the fuckirritant moeilijk. Eigenlijk begrijp ik niet waarom allochtonen nog naar hier komen. Vinden ze het leuk om deze taal te leren? Deze taal was moeilijk, punt uit.
‘Ik herinner het me anders wel,’ was Erics neerbuigende antwoord. Ja, heel toevallig herinnerde hij het zich nog. Die aansteker had hij niet aan iemand anders gegeven en niemand anders dan Aanstekerneuker zou de moeite gedaan hebben om een aansteker mee te nemen. Om eerlijk te zijn had Eric geen flauw idee of dat wel klopte, maar dat maakte niet uit. Want Aanstekerneuker stond voor hem. En niet iemand anders.

'Echt waar?' Oh, wat hield Viënna ervan als mensen zich zo gedroegen. Het was bijna alsof ze haar dwongen om koppig en irritant te doen. 'Nou, als je me even de tijd geeft, wil ik er heel misschien wel even over nadenken waar ik dit ding vandaan heb,' vervolgde ze langzaam. 'Misschien vergis je je. Vergissen is menselijk, hoor, zelfs jij kunt je wel eens vergissen.' Eigenlijk sloeg het allemaal nergens meer op, maar Viënna's uitspraken hadden niet vaak ergens op geslagen. Haar blik gleed weer naar zijn haar en Viënna was er nog steeds van overtuigd dat het erg brandbaar was.

Ja, ja, Eric had zeer fascinerend haar. Dank u zeer. Maar goed, dat ben ik maar. Eric had het eerlijk gezegd niet eens door dat ze daarnaar keek. Sowieso, welke idioot ging er nu naar iemands haar kijken? Dat sloeg toch nergens op?
‘Zelfs jij kunt je vergissen.’ Als we zo gingen beginnen… Aanstekerneuker kon zich eveneens vergissen en overigens vergiste Eric zich niet. Daar was hij zeker van. Aanstekerneukers konden sowieso geen gelijk hebben. Daar neukten ze teveel aanstekers voor. Daar had Eric geen problemen mee, hoor, absoluut niet. Maar niet met zijn aansteker. Eric vond dat zijn aansteker maagdelijk mocht blijven. Niet dat die aansteker dat nog was. Aanstekerneuker had de aansteker vast al verneukt. En geneukt. Dat laatste vast ook. Zoiets was vast iets voor Aanstekerneuker.
‘Geef hem gewoon terug. Hoe moeilijk kan het zijn? Zelfs voor jou zou dat makkelijk te begrijpen moeten zijn.’ Eigenlijk was het niet echt de bedoeling dat hij zelf onzinnige uitspraken ging doen. Maar goed, maakte niet uit. Hij was Eric. Eric deed wel vaker zulke dingen. Heel vreemd. Maar goed, maakte niet uit. Uiteindelijk, je vergeeft het Eric toch wel als hij ietsje bot is tegen Aanstekerneuker? Vast wel.

Ja, natuurlijk had hij fascinerend haar. Niet ieders haar was geschikt om te branden. Nee, het haar van Sally, het meisje dat ze laatst ontmoet had, bijvoorbeeld niet. Viënna wilde het haar van Sally. Maar goed, dit ging niet over de rode lokken van Sally. Het ging om het haar van de jongeman, en Viënna probeerde voor zich te zien hoe het eruit zag als ze het in de fik stak en hoe de jongen gillend naar de vijver rende, met een brandende muts van vuur op zijn hoofd. Behoorlijk amusant.
Echter, Viënna kon niet heel lang over haar mooie beeld nadenken, want ze moest een discussie winnen. Wat was dit joch makkelijk te sarren, zeg, kon hij niet gewoon met hangende schouders weglopen in plaats van zo geïrriteerd te raken? 'Waarom moet je hem terug? Heeft het zoveel betekenis voor je?' vroeg ze daarom met een nog steeds onschuldige blik. Ja, ze wist dat ze irritant was en nee, dat vond ze geen enkel probleem.

Oh, fijn. Zijn haar was brandbaar? Dat zullen we nog weleens zien. Nee, wacht, dat wil ik niet zien. Niet doen, jij. Dat is niet zo lief. Niet dat Eric nu zo enorm lief was, maar hij was vast wel lief genoeg om geen brandend haar te hebben. En dan nog met zijn eigen aansteker. Ja, hallo, dat was haast ironisch.
Eric was inderdaad makkelijk te “sarren”. Persoonlijk vind ik “sarren” zo’n typisch woord dat niet klonk als de betekenis. Maar goed, het klopte wel. Eric had een behoorlijk temperament, lange tenen ook. Maar hé, hij zat in een zottekeshuis. Een temperament was nog het minste dat je hier kon tegenkomen. Ja, sorry, hoor, maar het was zo. Niets mis ermee. Dat vind ik tenminste. Maar hé, ik heb ook een temperament, is alom beweerd. Ik ben ietsje subjectief, misschien.
‘Blijkbaar wel voor jou?’ Nee, hij antwoordde niet op de vraag. Hij wilde gewoon dat ding terug, naar binnen gaan, omdat het kon, en dan kon iedereen weer vrolijk verder met hun zielige leventjes. Simpel toch? Maar nee, hoor, Aanstekerneuker had zijn aansteker nodig.

Viënna vond "sarren" een heel leuk woord. Ja, het paste perfect bij haar, en dan maakte het haar niet uit of het bij z'n betekenis paste.
Wat dacht hij wel niet? Natuurlijk had een aansteker betekenis voor haar. Het was haar leven, oké? Nee, dat was overdreven, maar je kon van alles met een aansteker. Iemands haar verbranden, bijvoorbeeld. De verleiding werd toch wel erg groot. Viënna vroeg zich af hoe ver ze door kon gaan tot hij haar aan zou vliegen. Zou hij haar wel aanvliegen? Misschien zou hij wel weglopen omdat hij geen zin had om langer moeite te doen. Ze zou er binnenkort wel achter komen.
'Natuurlijk,' zei ze ietwat sarcastisch. 'Dit is mijn aansteker, dus hecht ik er veel emotionele waarde aan.'