Never knew moonlight could be violent

Het was donker, hij kon nauwelijks de pillen in zijn hand van zijn huid onderscheiden. Het was een wonder dat hij deze in zijn handen had, het was een wonder dat hij ze binnen had gekregen maar wat moest hij anders? Hij leefde met de gedachte dat hij niet zonder kon. Toch was dit het laatste wat hij had, drie pillen. Niks meer en niks minder. Hij wou dat hij meer had maar hoe kon hij voor meer zorgen? Het was niet zo dat de enige mensen die naar binnen en buiten konden iets voor hem zouden willen regelen. Ze zouden hem negeren, hem voor gek verklaren. Geen wonder dat hij hier zat, hij zou hier nog eens gek worden net als alle anderen. Hij stopte zijn handen weer in zijn zakken zodra hij weer in een gebied kwam waar een grote kans op bewaking was. Niet dat er veel bewaking was 's nachts. Die middag had hij al een plaats uitgezocht, een ruimte die niet werd gebruikt, hij had er nog niemand zien lopen. Eenmaal aangekomen legde hij zijn hand op de deurkruk en opende hij de deur voorzichtig, binnen was er niemand. Niemand maakte geluid, niemand liet beweging zien. Licht scheen naar binnen, verlichtte de contouren van de meubels in de kamer. Een leren bank, twee leren stoelen, een donkerbruine koffietafel en een boekenkast. Hij sloot de deur voorzichtig en liet zich op de bank vallen waarna hij meteen de pillen weer tevoorschijn hield.

De gangen in het Lawrence waren 's avonds slecht verlicht. Rond een uur of twaalf werden de grote lichten simpelweg gedoofd. Wat overbleef, waren kleine lampjes om de zoveel meter die geen enkel acceptabel licht wierpen in de gang. Wanneer je midden in de nacht door de gangen zwierf, moest je de weg verdomd goed weten, wilde je komen op de plek die je zocht. Sareth wist de weg niet verdomd goed, daar was ze halverwege haar zoveelste nachtelijke wandeling wel achter gekomen. Ze was, om eerlijk te zijn, een beetje verdwaald. Niet zo'n beetje, eigenlijk. Ze had geen flauw idee waar ze was. Ze had al meerdere keren gedacht dat ze nu eindelijk op de juiste weg was, dat ze een deur herkende. Die deur had ze dan geopend en gelijk weer gesloten toen duidelijk werd dat ze de verkeerde ruimte had. Nu zag ze een jongen verdwijnen in een deur, die haar wederom bekend voor kwam. De deur, de jongen niet. Ze stapte op de deur af. Haar hakken tikten tegen de stenen op de vloer. De echoes van het geluid door de gang deden Sareth de rillingen over haar rug lopen. Toen ze bij de deur was, opende ze die. Het was een kleine ruimte die zich achter de deur bevond. In deze ruimte stonden wat meubels, en op een van die meubels een jongen. Het was niet zo zeer de jongen die Sareth interessant vond (of jawel, tuurlijk vond ze de jongen interessant), maar de pillen in zijn hand. Drugs?

Zodra hij een geluid achter zich hoorde sprong hij op, hopend dat er gewoon een gek achter hem stond die spoken zag, hopend dat het geen personeel was. Hij draaide zich om en liet de pillen in zijn broekzak vallen maar hij zag niet wat hij vreesde te zien. Toen hij een jonge vrouw zag die hij nog maar net van de muur kon onderscheiden verscheen er een woedende blik in zijn ogen. Hij herkende haar niet van bewaking, had haar nog nooit gezien. Dit maakte de drang om haar weg te jagen des te groter. "Wat doe je hier? Waarom ben je me gevolgd?" Gromde hij terwijl hij om de bank heen liep. Het klonk niet luid, maar hard genoeg om te verstaan. Hij wou niet gehoord worden door bewaking, hij wou niet dat iemand wist van wat hij bij zich had. Alhoewel, dit waren zijn laatste pillen. Wie zou daarna nog bewijs hebben? Hij keek naar haar maar veel kon hij niet zien. De duisternis had de meeste details laten verdwijnen. Niet dat hem uitmaakte. Het boeide hem niet hoe ze eruit zag, zolang ze maar zo snel mogelijk uit zijn zicht verdween. Zo lang ze maar zo snel mogelijk weg was en zich stil hield over wat ze had gezien. Er stond een frons op zijn voorhoofd, gebruikelijk bij hem. Niet zeldzaam op zijn gezicht. Hij stond nu tegenover haar, leunend tegen de rugleuning van de bank, zijn handen om de rugleuning heen geklemd. Het leer kreukelde onder de druk die hij zette, alsof het verkromp van pijn.

De jongen kwam overeind. Sareth besefte zich dat ze hem had laten schrikken. Sareth kon meestal wel voor zichzelf opkomen. Ze was niet sterk of lang, maar ze had genoeg skills om zichzelf te verdedigen. Nu had ze dit haast nooit hoeven doen. Ze was immers niet het persoon dat verkracht werd. Zelfs als ze dat al werd, dan hoorde je haar er niet over zeuren. Had ik al eens gemeld dat ze hield van ruig? Nu moest ze toegeven dat ze schrok. Agressieve mannen waren niet haar ding. Niet als ze alleen agressief deden om haar pijn te doen. Agressief in een andere context vond ze, nogmaals, enkel enorm opwindend. Sareth hoorde de woorden aan die hij naar haar toe gooide. Hij praatte niet, hij gromde. Hij was boos, schatte ze. 'Ik ben je niet gevolgd.' Haar stem was zo kalm als het ging. Misschien dat er een beetje angst doorschemerde, maar goed, wat wilde de jongen? Het was vast zijn bedoeling om haar bang te maken. Ze moest toegeven dat ze de jongen gewoon redelijk intimiderend vond, gezien zijn lichaamstaal. Maar goed, Sareth zou Sareth niet zijn als ze niet in de problemen terecht kwam. 'Mag ik ook?' De vraag was zo enorm simpel maar waarschijnlijk bedreigend genoeg voor de jongen.

"Waarom ben je hier dan?" Hij trok een wenkbrauw op ook al was het niet duidelijk te zien in het gedimde licht, het was iets wat hem niet boeide. Het maakte hem niet uit of ze het wel of niet zou zien. Het ging automatisch, zijn gezichtsuitdrukkingen. Ze pasten precies bij het beeld wat zijn stem achterliet die nu iets normaler en iets kalmer was. Hij leek heel even te kalmeren omdat ze niet naar personeel rende maar toch was er nog niks vriendelijks in zijn blik of stem te herkennen. Niet dat er de laatste acht jaar ooit iets wat daar maar ook in de buurt kwam vanaf was te lezen. Acht jaar alweer, nog maar een paar weken en dan was het precies acht jaar geweest. Hij dacht dat hij zuchtte, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan luisterde hij weer naar wat ze te zeggen had. De woorden die ze uitsprak zorgden ervoor dat hij een lach moest onderdrukken. Het zachte geluid van een gesmoorde lach kwam uit zijn keel. Geen lach van geluk of van blijdschap. Een spottende lach, al zou ze waarschijnlijk nooit weten wat voor lach het was. "Waarom zou je ooit denken dat ik jou ook maar iets zou geven?" Zijn handen ontspanden en zetten zich lichtelijk af zodat hij rechtop stond. Zijn hoofd stak nu nog verder boven de hare uit en om eerlijk te zijn had hij geen problemen met dit verschil.

Sareth was niet van plan uit te leggen waarom ze hier dan was. De reden was namelijk dat ze verdwaald was. Maar ze was niet van plan dit te vertellen aan meneer hier. Meneer met de pillen. In plaats daarvan, gaf ze hem een heel Sareth-like antwoord. Heel eerlijk, vooral. 'Omdat ik er iets voor kan bieden.' Ze rechtte haar rug, in de poging langer te lijken. Het was niet helemaal tevergeefs. Het was enorm fijn dat haar hakken mee werkten. Ze zette een klein stapje in zijn richting. Meer dan een klein stapje werd het ook niet. Want ondanks dat Sareth haar best deed als Sareth te reageren, was ze zich wel bewust van de moeilijkheden die ze zich op de hals kon halen. 'En, omdat ik heel overtuigend kan zijn. Vooral nu, nu ik dát wil.' Op het woord dat, wees ze naar zijn broekzak. Ze had het heus wel gezien. Ondanks dat Sareth blonder dan blond was, was ze niet altijd dom, weetje?

Om eerlijk te zijn vond Darren het gesprek wel vermakelijk. Het kostte hem moeite om niet in lachen uit te barsten. Het antwoord dat ze gaf op zijn vraag was om eerlijk te zijn niets meer dan lachwekkend. Hij hoefde niet te vragen wat ze te bieden had, hij wist precies wat ze kon bieden. Wat was er anders dat ze kon doen? Toch had hij geen zin om te doen wat ze wou, om haar te geven wat ze wou. Het duurde even tot hij wat zei, alsof hij de angst had om echt in lachen uit te barsten en vervolgens betrapt te worden. Toch liet zijn gezicht weinig emotie zien. Alsof hij haar ook maar iets zou willen geven, ten eerste was het van hem. Ten tweede was het, het laatste dat hij had. Alsof hij dat aan haar zou geven. "En wat als je toch niet zo overtuigend bent als je denkt?" Hij vroeg zich af hoe ze daarop zou antwoorden. Misschien zou ze het weer proberen, misschien niet. Hij hoopte dat ze gewoon wegging zonder problemen te veroorzaken, voordat hij problemen ging veroorzaken. Hij keek haar aan met een kleine grijns op zijn gezicht. Het was maar klein, misschien onzichtbaar in de duisternis. Hij zou het niet weten, zou het niet kunnen zien.

Sareth zag de grijns. En de grijns wekte iets in haar op. Niet alleen de grijns trouwens, de woorden waren net zo doeltreffend. Sareth was verdomme wel overtuigend. Zeer overtuigend, als ze dat wilde. En nu, ja nu wilde ze dat. Ze zette zich over haar angst heen en maakte nog een stap richting hem. De stap was groter dit keer. Hij overbrugde een redelijke afstand. Ze stond nu dicht tegen hem aan. Al moest ze dan naar boven kijken om zijn gezicht te kunnen zien, ze was niet van plan te laten zien hoe dit haar intimideerde. In plaats daar van, plaatste ze haar handen rond zijn polsen. Haar nagels zette ze diep in zijn vlees. 'Ik ben, verdomme, redelijk overtuigend. Mag ik nú een pil?' Haar ogen spuwden vuur. Als blikken konden doden, wel, dan was meneer morsdood. Dit konden blikken niet. Als dat wel had gekund, had Sareth toch verdomme veel geluk gehad. Dan had ze de pillen uit zijn broekzak kunnen halen en kunnen vertrekken. En dat was het dan geweest. Sareth zou een nacht van de wereld zijn en dat was het dan. Een nacht minder op het Lawrence. Een nacht langer in een extase.

Zodra haar nagels in zijn polsen werden geboord voelde hij de woede weer oplaaien. Alsof iemand een brandende lucifer in een poel benzine liet vallen. Hij voelde een idee opkomen, nu ze hem zo vast had zou ze waarschijnlijk niks kunnen doen als hij haar ook maar een enkele kant opduwde. Hij voelde haar nagels in zijn huid steken, wist dat ze nog meer druk zou zetten als hij iets uithaalde. Ach, hij zou sowieso iets moeten doen. In nog geen seconden tijd had hij haar polsen ook omklemd en duwde hij haar in een stormram op de muur af. Zijn rechterhand glipte los tijdens het duwen en schoot langs haar tegen de muur. Een steek van pijn schoot door zijn arm toen die met een luide klap tegen de muur sloeg. Hij probeerde de pijn niet te laten zien, probeerde zijn gezichtsuitdrukking in de plooi te houden. Maar toch bleef het ergens hangen. Ergens bleef de pijn zichtbaar op zijn gezicht. En de pijn was alsof iemand nog een scheut benzine over de vlammen heen goot, hij probeerde de pijn te negeren liet zijn hand naar haar keel gaan en toen klemde zijn ene hand om haar pols en de ander om haar keel. Woede liet hem niet inzien dat dit verkeerd was. Het was haar eigen schuld en waarschijnlijk zou hij alsnog stoppen zodra haar lichaam op instorten stond. Waarschijnlijk, maar wie wist wat woede met een mens kon doen?

Ondanks dat die hand los schoot, werd de vaart niet minder. Sareth kwam met een redelijke klap tegen de muur aan, die alle lucht uit haar longen sloeg. Met de klap liet ze een kreun horen. Verward zocht Sareth zijn gezicht. Deze vond ze verbazingwekkend dichtbij. Ze kon zelfs zijn gezichtsuitdrukking lezen. Wat ze zag, beviel haar. Het was namelijk pijn. Niet veel, maar wel zeker pijn. Ze stond op het punt hier een opmerking over te maken, toen de jongen zijn ene hand naar haar keel bracht. Sareth hapte naar adem. De jongen kneep dan nog niet erg hard, het was de paniek die haar het idee gaf dat ze al geen zuurstof meer binnen kreeg. Sareth was niet sterk en al helemaal niet sterker dan deze jongen, maar ze had genoeg kennis van het menselijk, mannelijk lichaam. En deze zou ze gebruiken ook. Ze had vaak genoeg kennis gemaakt met de zwakste plek van het mannelijk lichaam. Ja, het kruis. Het knietje dat ze hem gaf, kwam daarom ook automatisch.

Darren had er niet op gerekend dat ze hem een knietje zou geven en die kwam nog behoorlijk hard aan ook. Zodra hij 't voelde kromp hij in elkaar van pijn. Zijn handen lieten haar los en als ze zijn pols niet vast had gehouden had hij nu zeker weten op de grond gelegen. Hij verborg de pijn ook niet langer meer, dat was gewoon onmogelijk. Een luide serie vloeken verliet zijn mond, zelfs nu het al voorbij was voelde hij de pijn nog. Zijn blik was naar de grond gericht, zijn gezicht niet zichtbaar voor haar. Het was iets waar hij blij mee was, hij was blij dat ze niet kon zien dat er bijna tranen in zijn ogen waren gesprongen van de pijn. Een zachte kreun van pijn was het enige wat nu nog te horen was. Hoewel hij de pijn nog steeds voelde balde hij zijn vrije hand weer tot een vuist en haalde hij zo hard mogelijk uit naar haar buik, het punt wat het makkelijkst was om te slaan vanaf dit punt. Zijn hand deed nog steeds veel pijn maar het was niks vergeleken met de pijn bij zijn kruis. Er was weer een reeks vloeken te horen, gevolgd door nog meer zacht gekreun van pijn. Hij voelde hoe zijn vuist iets raakte, maar hij wist niet wat. De pijn overstemde al het andere gevoel in zijn lichaam.

De vuist trof zijn doel, zeker. Met alweer een kreun klapte Sareth in elkaar. Haar handen grepen naar haar maag en ze zakte op haar knieën terwijl ze allerlei verwensingen naar de jongen wierp. Dat hij mocht sterven, onvruchtbaar mocht worden. Verwensingen in die trant. Dit was een mooi voorbeeld van het feit dat Sareth niet tegen elk mannelijk persoon hetzelfde deed. Kijk, ze had het geprobeerd maar de jongen was boos geweest en had haar geen keuze gelaten. Ze had niks anders kunnen doen dan zichzelf verdedigen. Ook bij Sareth stonden de tranen haar inmiddels in de ogen. Zij schaamde zich hier niet bepaald voor. Ach, ze was een meisje. Van meisjes werd verwacht dat ze huilden. Deze tranen waren trouwens niet van verdriet. Wel van pijn en woede. Ze richtte haar gezicht op naar de jongen. Ze wist niet wat er was met zijn hand, maar er was iets mee. Alles in Sareth haar lichaam vertelde haar dat ze wraak wilde. Dus, bij deze. Ze greep naar de hand die dik begon te worden. Ze pakte hem beet, zoals je deed bij iemand die zenuwachtig was en steun nodig had. In plaats van dat ze hem nu steun gaf, kneep ze in de hand. Ze bracht haar gezicht dicht bij die van hem. 'Ik neem aan dat je spijt hebt?' sprak ze met een rasperige stem.

Heel even verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht, een glimlach vermengd met pijn. Heel even was hij blij dat hij haar geraakt had, maar nog steeds kon hij nauwelijks een stap zetten. Opeens voelde hij dat iets zijn hand greep. Hij voelde dat er druk op zijn hand werd gezet, voelde zijn hart erin kloppen. Bij elke keer dat zijn hart klopte ging er weer een pijnlijke tinteling door zijn hand die werd versterkt doordat er in zijn hand werd geknepen. Nog een zachte kreun van pijn, gevolgd door een zacht gegrom uit zijn keel. "Spijt? Dat nooit." Het enige voordeel was dat hij zijn andere hand vrij had. Toch duurde het even voor hem iets te binnen schoot. Hij hield zijn onderarm ter hoogte van haar sleutelbeen en duwde haar vervolgens zo hard mogelijk tegen de muur. Hij kon de klap horen en hoopte vurig dat er geen bewakers waren die dit konden horen. Toch negeerde hij het geluid en legde hij zijn hand op haar keel. Deze keer had hij minder moeite met het fijnknijpen van haar keel en hij deed dit dus ook harder dan de vorige keer dat hij het probeerde. Zijn woede was zijn zijn gezicht af te lezen, net zoals de pijn die hij voelde.

Sareth wist nog net een 'Dat is spijtig' uit te brengen voor hij haar voor een tweede keer tegen de muur duwde. Nog harder deze keer. Ook sloot hij zijn vingers weer om naar keel. Ze voelde hoe hij kracht zette, hoe hij haar luchtwegen zonder problemen blokkeerde. Sareth haar ogen waren groot van schrik en stonden vol met tranen. Met een hoge snelheid ademde ze in en uit in een tevergeefse poging zuurstof tot zich te nemen. Blind van tranen en paniek bracht ze ook haar handen naar boven. Ze tastten ook zijn lichaam af opzoek naar een keel, om deze fijn te knijpen. Ze vond de keel niet en dat schuiven we af op het feit dat ze verblind werd door de tranen in haar ogen. Toen ze op het punt stond het bewustzijn te verliezen, ging een deur open. In de deuropening stond een man. Breed, gespierd. Zodra hij Sareth en Darren zag zitten kwam hij in actie. Hij schoot naar Darren toe om zijn armen los te trekken en deze achter zijn rug te houden. Zodra de vingers haar keel niet meer raakten zakte ze tegen de muur aan. Haar borst ging wild op en neer terwijl ze in en uit ademde. De man die had geholpen keek haar vragend aan. Blijkbaar had hij iets gezegd. 'Sorry?' Sareth haar stem klonk hoog, het was meer alsof ze piepte dan praatte. 'Of het goed gaat?' Het ging redelijk met Sareth, maar ze besloot de jongen dat geluk niet te geven. Daarom schudde ze vermoeid haar hoofd. Ze duwde zichzelf van de muur af naar voren, zodat haar gezicht wederom dicht bij die van de jongen was. Een hand liet ze onopvallend naar zijn kruis glijden. Heel kort liet ze haar vingers hier overheen gaan, daarna gleden ze door naar zijn broekzak. In een snelle beweging viste ze er twee pillen uit. Ze fluisterde : 'De laatste is voor de bewaker. Omdat hij zo prettig zijn werk heeft gedaan. Bedankt, hé.' Een triomfantelijke glimlach sierde haar lippen terwijl ze overeind kwam. 

Hij voelde haar aanraking, waarschijnlijk zoekend naar iets om te pijnigen maar ze leek niks te kunnen vinden. Nog even en hij zou geen last meer van haar hebben, werd er telkens weer in zijn gedachten herhaald. Hij hoorde niet dat de deur openging maar voelde dat hij naar achteren werd getrokken. Hij probeerde zich te verzetten maar bij elke poging werd hij steeds verder teruggetrokken. Verschillende vloeken werden uitgesproken terwijl hij zich uit de greep van de bewaker probeerde te bevrijden. Hij keek toe hoe ze dichterbij kwam voelde haar aanrakingen door de stof van zijn spijkerbroek heen. Hij hoorde haar praten, kon niks anders dan luisteren. Er was een glimlach op haar gezicht verschenen en hij deed een poging om naar haar uit te halen met zijn vuist, maar hij werd tegengehouden. Toch voelde hij de greep op zijn arm verslappen en haalde hij nog een keer uit waardoor hij los schoot en zijn vuist door de lucht suisde op weg naar het meisje. Het ging allemaal te snel om te merken of hij haar had geraakt en voor hij het wist werd zijn lichaam met een klap tegen de muur geramd. De pijn schoot door zijn hele lichaam en met name zijn hoofd, hetgene wat de muur als eerst had geraakt.

Verdomme toch, die jongen had serieuze agressie problemen. Opnieuw werd ze geraakt. Het was minder hard dan de vorige keer maar goed, pijn deed het zeker. Het maakte niet uit. De pijn werd overstemd door het triomf toen de jongen tegen de muur werd gesmeten. Het was dan niet Sareth die hem tegen de muur duwde, dat maakte haar overwinning niet minder. Want dat was het, een overwinning. Maar in plaats van te lachen, sprongen de tranen haar in de ogen. Ze deed het bewust, dat huilen. Normaal huilde ze niet, niet vaak. In haar leven had ze waarschijnlijk één, twee keer gehuild? Nu deed ze het expres, in de hoop dat ze meneer nog meer straf kon opzadelen. Het duurde misschien twee minuten voor de tranen vrij over haar wangen liepen. De man draaide zich bezorgd naar haar om om haar te vragen wat er was. Sareth kon de man wel vervloeken om zijn domheid. Verdomme, ze was een meisje. Ze was in elkaar geslagen. Wat zou het probleem zijn?

Hij was redelijk buiten adem door het vele verzetten en dat kon hij voelen. Hij kon het kloppen van zijn hart voelen in zijn hoofd. Bij elke keer stak het weer in zijn hoofd en het voelde alsof iemand een overactieve drummer op zijn hoofd liet timmeren. Een zacht gekreun veroorzaakt door de pijn die hij voelde ontsnapte uit zijn keel. Zijn lichaam voelde als een enorme blauwe plek terwijl sommige plekken voelden als steekwonden. Hij voelde hoe er aan zijn bovenarm werd gesjord en hoe hij uiteindelijk rechtop werd gezet. Vervolgens werd hij steviger beetgepakt en toen hij zich probeerde om te draaien kon hij nog net zien dat hij werd vastgehouden door een extra paar handen. Hij gaf het omkijken op en kreeg vervolgens te zien dat het meisje zo schijnheilig als ze was zat te janken. Zacht gegrom kwam uit zijn keel terwijl hij weer probeerde te ontsnappen maar het was hopeloos. Toch probeerde hij het nog een keer, en weer een keer, het leek eeuwen te duren voordat hij eindelijk los werd gelaten. Toch duurde zijn geluk niet lang, de bewaker had een plastic handgeweertje tevoorschijn gehaald en had al op hem gericht. Uit de weg duiken had geen zin, het was al te laat. Kleine metalen staafjes schoten op hem af en allebei belandden ze in zijn buik. Hij voelde een stroomstoot door zijn lichaam schieten, en vervolgens zakte hij in elkaar. Verdomme, die idioot had dat ding veel te hard gezet. Hij was door dat ding tijdelijk verlamd, kon niet meer bewegen. Hij kon wel zien, kon de pijn in zijn buik wel voelen, kon de geur van verschroeid vlees ruiken.

Sareth keek toe hoe de jongen probeerde te ontsnappen. Het was lachwekkend hoe het hem, meerdere malen, niet lukte. Hoe hij telkens faalde en opnieuw werd beetgepakt. Toch hield Sareth haar lachen in. Ze moest zich natuurlijk wel aan haar rol houden. Ze huilde, ze had pijn. Ze was onschuldig en lief en deed verdomme nooit iets fijn. En toen lukte het de jongen om te ontsnappen. Sareth moest toegeven dat ze haar adem in hield. Ze had zich redelijk veilig gevoeld toen de jongen vast werd gehouden door de man maar zodra Darren los was gekomen sprong ze een stuk achteruit. En toen nam de man het handgeweertje tevoorschijn. Een seconde later lag de jongen op de grond. De man gaf iets door via een of ander ouderwets telefoontje en gebaarde Sareth dat het beter was als ze vertrok. Zelf vertrok hij ook. Meneer verwachtte vast dat zij hem zou volgen. In plaats daar van wachtte ze tot hij buiten was. Zodra de deur dicht viel liep ze naar de jongen op de grond toe. Grijnzend hield ze haar hoofd bij die van de jongen. Ze drukte een kusje op zijn voorhoofd en kwam weer overeind om de ruimte te verlaten. Bij het weglopen stak ze haar hand in de lucht. 'Bedankt, hé.' Zodra ze de deur opende, stond haar gezicht weer op huilen. Want ja, Sareth was onschuldig, verdrietig en ze deed nooit iets fout.

Zijn gezicht stond uitdrukkingsloos en ook al was hij zo woedend, hij kon geen spier bewegen. Het liefst had hij haar alsnog een klap verkocht toen ze over hem heen hing en haar lippen op zijn voorhoofd drukte om hem een kus te geven. Voor zijn part had ze nu al lang op de grond gebleven. En wie zou dan bewijzen hebben? En nu lag hij verdomme hier op de grond, toekijkend hoe ze hem uitzwaaide en wegliep. Die grijns op haar smoel was al lang verdwenen als die bewakers niet waren gekomen. Zijn borstkas ging nog wel op en neer, maar voor de rest was er geen enkele beweging meer te zien. Één van de bewakers kwam de kamer weer in, mompelde wat onverstaanbaars en tilde hem vervolgens op om hem de kamer uit te slepen. Op de gang kon hij het meisje nog zien staan. Woede laaide weer in hem op. Dit was geen lucifer die bij benzine werd gegooid. Dit was verdomme een kernbom die de aarde raakte.