Dust and bookshelves

Een zucht verliet zijn mond terwijl hij langs de boekenkasten liep. Hij was op zoek naar het zoveelste boek dat hij zou gaan lezen. Hij moest toch ergens de tijd mee doden. Waarom dan niet iets waar hij geen mens bij hoefde te zien? De bibliotheek was een rustige plek waar hij rustig kon doen wat hij wou. Niemand die hem daarbij stoorde, het was sowieso al rustig in de Bibliotheek. Alsof hij op school zat waar een oud vrouwtje rond fluisterde dat je stil moest zijn als je ook maar iets te luid sprak. Hij keek naar de planken vol Thrillers. De laatste paar Thrillers die hij had gelezen waren niet al te spannend geweest maar toch bleef hij rondkijken. Uiteindelijk liep hij ook de rest van de afdelingen af tot hij uiteindelijk een boek pakte. "Het Juvenalis Dilemma" was de titel van het boek. Een boek geschreven door Dan Brown. Hij had het nog nooit eerder gezien maar het zou vast wel goed zijn aangezien hij wist dat de schrijver al meerdere bestsellers had geschreven. Terwijl hij de achterkant van het boek las liep hij naar de dichtstbijzijnde bank waar hij languit op ging liggen al kwam er niet veel van languit liggen. Eigenlijk staken zijn voeten over de leuning uit en zat hij gedeeltelijk rechtop maar het principe bleef hetzelfde.

Criss nam een slok uit een klein flesje waar een sterke geur uit dreef. Natuurlijk, alcohol. Zijn nieuwe beste vriend. Hij negeerde de blikken van de staff die toch niets uithaalde en wankelde verder de bibliotheek in. Ah, een bank. Goeie plek om te drinken. Helaas merkte Criss iets te laat dat er al iemand op de bank zat - of eigenlijk was 'lag' een gepaster woord voor de houding waarin de jongen zich verkeerde - en plofte languit op diens benen.

Darren had gedacht dat de jongen die de Bibliotheek in gelopen was hem voorbij zou lopen. Tenminste, dat had hij gehoopt. Nee, in plaats van dat ging hij bovenop zijn benen zitten, iets wat zijn knieën een pijnlijke verkeerde kant op liet draaien. Hij liet het boek vallen, trok zijn benen onder de jongen vandaan en opende zijn mond om enkele woorden gemengd met een aantal scheldwoorden uit te spreken. "Kijk verdomme eens uit waar je gaat zitten, idioot." Hij keek naar wat de jongen in zijn handen had, aan de geur te merken kon het niets anders zijn dan drank. "Dronkenlap." Mompelde hij. Hij had zichzelf uit moeten lachen. Hij, de alcoholist noemde iemand een dronkenlap? Waar zat hij met zijn kop?

'Wooooh, rustig aan,' brabbelde Criss terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok en iets opschoof. 'Kan gebeuren, toch.' Zijn mondhoeken kropen geamuseerd omhoog. Ja, kan gebeuren. Iedereen gaat wel eens op de benen van iemand anders zitten. Logisch. Nou ja, dronken zijn was leuk. Het was vergeten, het was door het leven wankelen zonder te weten waarom eigenlijk.

Darren bleef nog even naar het flesje kijken maar wendde zijn blik af zodra hij het wel genoeg vond worden. Ja, dit zou hem erg helpen om hem van zijn verslaving af te krijgen. Hem laten kijken naar iemand die zelf ladderzat was. De geur van drank hing om hem heen, een geur die behoorlijk bekend was voor Darren. Het liefst had hij het flesje afgepakt en de inhoud achterover gegooid maar hij had geen zin in nog meer gezeik aan zijn kop. Het was hier al zo geweldig. En geweldig was natuurlijk sarcastisch. Wat was hier aan? Gestoorden en verslaafden in een hok proppen en vervolgens toekijken wat ze allemaal doen in plaats van ze te helpen. Wie had daar nou iets aan? Sommige van deze mensen hadden professionele hulp nodig, natuurlijk had hij dat niet nodig maar anderen wel. Het liefst had hij dit halve gesticht in naar een psycholoog gestuurd maar wie was hij om te oordelen?

Criss hief zijn flesje omhoog. 'Moet je ook wat, hm?' Hij grinnikte en hield het flesje voor de neus van de jongen. En dan voor de neus in de dronken betekenis: letterlijk recht onder zijn neus. Criss wilde best delen. Eigenlijk had hij het niet heel erg op mensen, maar oké, hij was toch zat en gebroken en de kans was groot dat hij niet lang meer op deze aardbol rondliep. Dus wat maakte het allemaal uit?

Tot zijn eigen verbazing tilde hij zijn hand op en drukte hij het flesje weg. "Nee, dank je." Wauw, hij was hier echt gek geworden. Hij zei zelfs al nee tegen drank. Alhoewel, hij hield ook niet bepaald van delen. Voor hem was het eerder: Of alles, of niets. Toch bleef hij naar het flesje kijken en uiteindelijk greep hij het uit de hand van de jongen en nam hij een paar grote slokken tot het gewicht van het flesje met minstens een derde was verlaagd. Hij kon het in zijn mond en keel voelen, het branden van de drank. Het voelde goed en hij was blij dat hij van gedachte was veranderd. Hij had alcohol gemist, had zijn oude leventje gemist. Het was allemaal prima tot ze hem in het gesticht moesten zetten. Zijn leven was prima en die ene arrestatie had alles verknald.

Criss lachte. 'Wispelturig, hm?' Hij nam zelf nog een slok en bleef nog een tijdje in de verte staren zonder iets te zien en keek toen naar de jongen die naast hem op de bank zat. 'Wie ben jij eigenlijk?' Vroeg hij, er niet in slagend om al te veel interesse te tonen. Plotseling was hij gewoon moe.

Een klein afwezig glimlachje verscheen op zijn gezicht, Hij had het eerste niet gehoord. Het had geklonken als een vraag maar hij had alleen het gelach kunnen horen. Hij was voor even te verdiept in zijn gedachten geweest. Toch hoorde hij de volgende vraag wel. "Darren." Antwoordde hij. Hij had de toon in de stem van de jongen gehoord maar het maakte hem niet uit dat het niet erg geïnteresseerd had geklonken. "En jij?"

Criss nam nog een slok uit zijn flesje, dat inmiddels bijna leeg was. 'Ik ben Criss, voor gek verklaard omdat mijn moeder een slet was. En jij, waarom zit jij hier in het slechtste gekkenhuis ter wereld?' Criss trok zijn mondhoeken omhoog: een dronken grijns om de pijn te verbergen. Alcohol was zijn nieuwe beste vriend, het hielp hem om de pijn te kunnen verdragen.

"Drank, drugs en slechte woede beheersing. Oh, en idiote agenten." Hij had de politie agenten de schuld gegeven dat hij hier zat. Het was ook hun schuld. Ze hadden zich aangesteld, hij hoorde hier niet thuis. Niet in dit... gesticht. Hoorde mensen je hier niet te helpen? Of werden ze hier hun leven lang opgesloten zodat ze niet terug konden vallen in hun oude gewoontes en hier allemaal gezellig even gek konden worden? Heel even laaide de woede in hem op maar hij kalmeerde zichzelf al gauw door aan andere dingen te denken. Dingen die zijn woede meestal wegnamen. Niet dat daar veel van waren.

Criss lachte luid. Moest die Darren hierheen omdat hij een drankprobleem had? Arme gozer. Hier werd daar niet veel aan gedaan. 'Daar drinken we op, dan,' grapte Criss, waarna hij weer in gelach uitbarstte. Hij hief het flesje weer op naar Darren, zijn wenkbrauw optrekkend als vervanging voor de woorden "Wil je nog wat?". Niet dat die woorden beter zouden zijn. Op dit moment zou Criss ieder woord slissend en met dubbele tong uitspreken.

Darren liet een grijns op zijn gezicht verschijnen, pakte het flesje aan, zette het aan zijn lippen en legde zijn hoofd in zijn nek zodat de drank zijn mond in gegoten werd. Hij slikte het door, het brandende gevoel werd weer versterkt en het voelde weer net zo goed als daarvoor. Misschien zelfs beter. Zodra het flesje leeg was zette hij het neer op de tafel naast zich. Hij had geluk dat hij goed tegen drank kon al zou hij niet tegen een hele fles van dit spul kunnen. Waarschijnlijk zou hij dan als het leeg was ladderzat zijn. Toch zou deze hoeveelheid genoeg kunnen zijn om hem in ieder geval een stuk minder helder te laten denken. "Dankje. Ik heb al een hele tijd geen druppel drank gehad."

'Arme gozer,' herhaalde Criss zijn gedachten, ditmaal hardop. 'Ze hebben hier een flinke voorraad, hoor. Niet moeilijk aan te komen. Flutgesticht.' Criss lachte weer, alsof dit het grappigste ter wereld was. Totaal niet zorgwekkend, dat drank en wist hij veel wat verder nog hier veel te bereikbaar was voor ontspoorde mensen.

"Ach, beter voor ons. Toch?" Hij zakte langzamerhand een beetje onderuit in een comfortabele positie. Hij hield niet bepaald van rechtop zitten. Als hij zat, zat hij altijd lichtelijk onderuitgezakt. "Vreemd gesticht. We komen er als gekken in en gaan er als alcoholisten uit. Als we er ooit eens uit komen." De laatste zin mompelde hij maar, het was nauwelijks goed te verstaan. Waarschijnlijk was het alleen voor hem zelf bedoeld, wie zou het weten?

Criss dacht na over zijn eigen situatie, een stuk nuchterder dan net. Toen hij hier kwam, was hij ervan overtuigd dat hij niet gek was. Nu... Doorgedraaid. Totaal. Hij gaf het eerlijk toe. Maakte toch niet uit. 'Ik kom er in ieder geval niet uit,' grinnikte Criss. Hij zou niet binnenkort "vrijgelaten" worden en hij had niet het idee dat hij het nog erg lang overleefde hier.

"Volgens mij worden alle problemen hier alleen nog maar erger." Zei hij terwijl hij nadacht over wat er de laatste tijd allemaal wel niet gebeurd was. Hij had op het punt gestaan om iemand te vermoorden, zo ver was zijn woede nooit gegaan. Hij was meestal al weer gekalmeerd voor zijn woede het hoogtepunt kon bereiken. Toch was het hier fout gegaan. Hij was hier gewoon gek geworden van woede en haat. Hij had een hekel aan deze plek en alles wat hem in de weg stond zou de volle laag kunnen verwachten.