Falling leaves

Kijkend naar het gras dat voor zijn ogen meebewoog met de wind zat hij op één van de bankjes in de tuin. Hij kon het geluid horen van de bladeren die ritselden boven zijn hoofd. Enkelen vielen langzaam naar beneden, groene bladeren die naast hem op het bankje belandden. Hij leunde wat naar achteren zijn rug tegen de leuning aan gedrukt, lichtelijk onderuit gezakt. Hij vroeg zich af waarom hij hier was maar het antwoord was simpel. In dit deel van de tuin was het rustig, je kwam maar zelden iemand tegen. Hij had geen probleem met rustige plaatsen. Hij was het liefst zo ver mogelijk van alle anderen af. Toch was contact met anderen hier onvermijdbaar. Je kon niet anders als je met zijn allen tussen deze muren zat opgesloten. Hij zelf had gewenst dat hij hier weg kon maar dat leek onmogelijk. Ontsnappen was geen optie maar blijven zou ook niks voor hem zijn. Ideeën om te ontsnappen kwamen in hem op, allemaal onmogelijk. Hij zou hier nooit wegkomen, tenzij ze hem zouden vrijlaten wegens goed gedrag. Maar dit was verdorie geen schoolkamp. Dit was een gesloten instelling.

Helaas voor Darren was hij niet de enige in dit deel van de tuin. Viënna was geen type om de rust op te zoeken, maar ze moest iets doen in dit gekkenhuis en daarom liep ze regelmatig rondjes door de tuin om te zien of er nog iets nieuws viel te ontdekken. Niet dat er veel víel te ontdekken, het was altijd hetzelfde, en het zou hetzelfde blijven. Het was hier saai, besloot Viënna voor de misschien honderdste keer. Ze keek nu verveeld voor zich uit en trok verwonderd haar wenkbrauwen op bij het zin van de jongeman die op het bankje zat. Niet dat het heel raar was dat hier iemand zat, maar toch vond ze het nog altijd interessant om mensen tegen te komen die ze nog nooit had gezien.

Hij kon het niet laten om een wenkbrauw op te trekken toen hij toch iemand langs zag lopen. Een meisje, een stuk jonger dan hij. Minstens vijf jaar jonger. Hij had eigenlijk niet verwacht iemand te zien maar aan de andere kant vond hij het raar dat hij niet had gedacht iemand tegen te komen. Alsof alle mensen uit zijn zicht vluchtten als hij in hun buurt kwam. Hij ging iets rechter op zitten maar verloor haar nog niet uit het oog. Hij bleef naar haar kijken maar wendde al snel zijn blik weer af alsof hij haar nooit had gezien. Alsof hij had gekeken naar iets anders, alsof ze er niet was. Naar de bomen achter haar, naar het gras om haar heen. Hij leek weer te kijken alsof hij alleen was, haar compleet negerend. Toch ging zijn bik heel even naar haar toe waarna hij weer wegschoot.

Zijn blik kruiste die van haar enkele seconden en Viënna bleef nieuwsgierig naar de jongeman kijken. Ach, of hij op haar aandacht zat te wachten wist ze niet, maar daar zou ze gauw genoeg achter komen. Ze liep in zijn richting en nam uiteindelijk naast hem op het bankje plaats, terwijl ze nog steeds naar hem keek. Het kon toch geen kwaad om nieuwe mensen te leren kennen? 'Hoi,' zei ze na een paar seconden. 'Ik ken jou niet.' Ja, Viënna was erg subtiel vandaag.

Hij keek toe hoe ze naast hem ging zitten en luisterde naar wat ze te zeggen had. Nou, geweldig. Het enige waar hij niet op had gehoopt gebeurde. Hoe erg kon het allemaal wel niet tegenzitten? Een zucht die nauwelijks te horen was verliet zijn mond terwijl hij haar aankeek. "Da's mooi voor je." Het kwam er bot uit maar zo was hij. Het was het best dat ze zo snel mogelijk wist hoe hij was en dat ze het best bij hem uit de buurt kon blijven. Hij was niet bepaald gesteld op gezelschap. Meestal niet in ieder geval. Toch leek ze niet op iemand die meteen weg ging. Ach, zelfs dan zou hij haar op een manier weg kunnen krijgen. Hij moest alleen even ontdekken hoe.

Het was al snel duidelijk dat deze jongeman geen behoefte aan gezelschap had op dit moment. Ach ja, dat was dan jammer voor hem. Viënna zat hier eigenlijk wel goed en veel redenen om weg te gaan had ze niet, al had ze ook niet veel redenen om te blijven zitten. Ach, niet voor alles was een verklaring nodig. 'Ja, misschien wel,' antwoordde ze vaag op zijn botte woorden, terwijl ze naar de toppen van de bomen keek die door de wind langzaam heen en weer wiegden. Wat moest ze anders doen? Ze verveelde zich hier dood.