Put your lighter in the air

Terwijl Sareth op een bankje had gezeten, was het langzaam donker geworden. Het brandende stuk sigaret dat eerst nog niet op viel, leek in de loop der avond steeds meer licht te geven. Nu het volledig donker was, werd Sareth haar gezicht met iedere trek opnieuw opgelicht. Ze inhaleerde diep en blies de rook uit. Het maakte haar rustig, vredig en zorgde er voor dat ze rustig op dezelfde plek kon blijven zitten. Ze zat er nu misschien drie uur. Aan een stuk door had ze sigaretten opgestoken. Het was hier in het Lawrence moeilijk om aan dingen te komen om je verslaving te stimuleren. Drank, drugs en andere schadelijke stoffen werden je niet gegund. Het enige waar makkelijk aan te komen was, waren sigaretten. Dit was dan ook de reden dat een gigantisch percentage van de patienten op het Lawrence rookte. Sareth liep inmiddels over het pad, die aan de randen werd verlicht door kleine tuinverlichting.

And lead me back home.

Eindelijk had hij het voor elkaar, grote hoeveelheden zware pijnstillers heeft hij gevonden op een medicijnkar. Toen de vrouw even de medicijnen bracht heeft hij toegeslagen. Zonde voor diegene die nu niks heeft, maar ja wat heeft hij daar mee te maken? Rustig deed hij lopen op het grindpad met de kalmeringsmiddelen in zijn handen geklemd. Hij zou er van gaan genieten op het bankje waar hij meestal zijn acties uitvoerde. Iets lichts kwam in zijn zicht, een klein puntje licht op de plek waar het bankje stond. Een zwakke gemene glimlach sierde op zijn gezicht en hij hoopte met hart en ziel dat het niet personeel was. Felle lokken kwamen in beeld, een ijzig witte kleur die over haar schouders vielen. Het was een dame. Langzaam stapte hij op haar af en nam plaats naast haar op het bankje. "Hallo." Een kille stem deed klinken, een beetje schoor door het lange zwijgen. Het gehoor van scheurend plastic klonk terwijl hij twee pillen uit de verpakking trok. Uit zijn vest die zijn borst omhulde haalde hij uit een zijvak een klein flesje. Vodka. Hij weet niet meer waar hij het vandaan had gehaald, waarschijnlijk op zo'n moment dat hij hallucinaties had of high was. Ach, wat maakte het uit. Nu had hij het in zijn handen en hij gooide de pillen achterin zijn keel terwijl hij een grote slok nam van de sterke vloeistof. De alcohol deed branden in zijn keel en even sloot hij zijn ogen genietend. "Ook wat?" en hij keek opzij terwijl hij de pillen en de drank aanbood.

When it's all said and done, I'll follow the echoes.

Sareth was nog nooit zó blij geweest met aanwezigheid van een ander. Goed, dat was niet helemaal waar, maar op dit moment voelde het wel zo. Sareth was zielsgelukkig. Met name toen hij het flesje en de pillen naar haar uitgestoken hield. Op dat moment voelde Sareth iets in haar onderbuik rommelen. Een soort spanning, een soort gevoel van opluchting. Ze knikte en met een tevreden zucht gaf ze antwoord. 'Oh, graag.' Ze pakte eerst het flesje drank aan. Het flesje voelde koel in haar handen. Dit gevoel al deed haar glimlachen. Wanneer was de laatste keer dat ze een kalmerend middel had gebruikt? Ze had de tijd nauwkeurig bijgehouden. Zo ging dat met verslavingen. Verslaafden wisten precies wanneer ze voor het laatst hadden gerookt, hadden gebruikt of in haar geval dat beiden, plus seks hadden gehad. Seks was niet zo lang geleden, roken, daar was ze nu mee bezig. Maar drugs, drugs dat was echt een eeuwigheid geleden. De laatste keer was drie dagen geweest voor ze in het Lawrence was ontvangen. Het was gelijk een overdosis geweest. Mevrouw was in het ziekenhuis terecht gekomen. Haar buren hadden er lucht van gekregen en aan de politie gemeld wat Sareth haar verslavingen zoal waren. Vervolgens nam ze de pillen aan. Ook zij nam er twee in de hand. Ze sloeg ze achterover met een flinke slok sterke drank. Vodka, was het dus. Ze slikte en sloot haar ogen genietend. 'Wauw. Bedankt.'

I hear you night after night, calling out my name.

Hij bekeek haar, zag haar dezelfde handelingen doen die hij hiervoor had gedaan. Een smal glimlachje verscheen om zijn lippen toen ze het bedankje hoorde. Het was een knap meisje , dat zeker. Rustig pakte hij de pillen en het flesje drank weer aan en stopte het beide weer in zijn zijvak van zijn vest. Hij bleef voor zich uit staren en zocht in het verre de lichtjes van de stad. Hij zou het kunnen doen, weglopen en nooit meer terugkomen. Terug in zijn handel gaan. Hij zat hier niet lang en hij vond het verschrikkelijk. Hij was alles kwijt wat hij bezat behalve het geheime geld. Tonnen stond op een geheime bankrekening en hij zou het heus wel redden als hij zou ontsnappen. Ach, wat kon hij nou? over de gigantische hekken springen als een superheld? Voorzichtig pakte hij het doosje met pillen in zijn zijvak en hij legde het op haar schoot. "Hier, hou het maar. Ik kom er nog wel aan." Weer diezelfde kille glimlach terwijl hij het betwijfelde of ze het kon zien.

And I find myself running to meet you

Sareth volgde zijn handen. Het flesje en de pillen stopte hij weer in zijn vest. Sareth volgde zijn voorbeeld en ook zij draaide haar hoofd naar voren om in het niets te staren. Dit was de eerste keer dat ze niet na dacht. Dat haar gedachten volledig op blanco stonden. Ze voelde iets in haar schoot. Het was niet zwaar, maar wel voelbaar. Ze trok haar blik los uit de verte en richtte deze op haar schoot. In haar schoot vond ze het vierkante doosje met de pillen er in. Ze tilde het op en hield het voor haar gezicht. Dankbaar draaide ze haar blik weer naar de jongen. 'Oh.. Ehm.. Kan ik je een sigaret aanbieden?' Sareth kon niet beschrijven hoe blij ze was met deze pillen. Ze stopte ze in haar broekzak en pakte het pakje sigaretten dat naast haar op het bankje lag op. Ze opende hem. Er zaten er waarschijnlijk nog negen in. Dit maakte niet uit, in haar kamer had ze nog heel wat sloffen liggen. Zelf trok ze er al een sigaret uit, hierna hield ze de jongen het pakje voor. De kille glimlach was haar trouwens ontgaan. In ieder geval het kille. Ze stak de sigaret in haar mond en hield de aansteker die ze bij het pakje in had gedaan erbij.

I didn't want to escape, from the bricks that I laid down.

Haar handelingen, zo soepel. Hij volgde haar bewegingen geluidloos en hoorde haar stem. Ze bekeek haar dankbare blik wat een zwakke glimlach om zijn lippen deed toveren. Lief was hij tegen vrouwen, een gentlemen. Tegen heren was hij wel anders, kil en gemeen. Dankbaar nam hij de sigaret aan. Nooit had hij zoveel lust in een sigaret, maar op deze koude avond vond hij het wel lekker. "Dankje." weer diezelfde glimlach. Hij liet de sigaret tussen zijn lippen haken en haalde uit zijn broekzak een aansteker, iets wat hij altijd bij zich had. Hij stak het uiteinde aan en nam een grote hijs. De rook stroomde door zijn longen en een wolkje verliet zijn mond. Even sloot hij zijn ogen genietend en hield de aansteker voor haar sigaret aanbiedend om hem aan te steken.

Toen de jongen de vlam voor haar gezicht hield, liet ze haar eigen hand weer zakken. De aansteker die ze hier in had rusten, legde ze naast haar op het bankje. Vervolgens haalde ze met een hand haar haren uit haar gezicht en hield het uiteinde van haar sigaret in de vlam. Ze had vaak genoeg gehad dat haar haren, al waren het meer enkele, in de vlam vielen. De geur van verbrand haar was iets afschrikwekkends en daarbij was Sareth haar haar, haar dierbaar. Toen ze zich terug trok, gloeide het puntje van de sigaret felrood. Ze inhaleerde diep en blies de rook met een tevreden glimlach uit. Ze besefte zich dat ze zich niet eens had voorgesteld. Dat geen van beiden zich had voorgesteld. Aangezien zij de eerste was die zich dit besefte, stak ze haar rechter hand uit naar de jongen. 'Ik ben Sareth. Ik vind het enorm fijn je te ontmoeten.' Ze glimlachte terwijl ze sprak. Ze sprak oprecht. Ze voelde zich goed. In feite, voelde ze zich geweldig.

Haar glimlach betoverde hem. Het was waarschijnlijk een jongedame die al vele mannen had weten te betoveren. Misschien geruststelde die gedachte hem, waarom wist hij niet. De wolkjes rook dwarrelde voor haar gezicht en hij bleef zwak glimlachen. Charmant. Zijn ijsblauwe ogen bekeken haar ogen, die twinkelde van het kleine lichtje, afkomstig van de sigaret. Hij nam nog een grote hijs en probeerde in de lucht kringetjes te blazen wat tevergeefs was aangezien er iets te veel wind stond daarvoor. Hij zuchtte het laatste beetje rook uit en keek weer naar de dame terwijl haar stem klonk. "Sareth, een mooie naam voor een mooie dame." Misschien klonk het erg touché, maar hij was toch echt oprecht. Aan haar uiterlijk was niks op te merken, alleen positief. "Allen, ik vind het ook echt fijn om jou te ontmoeten." Zei hij liefdevol, een glimlach om zijn lippen.

Sareth haar glimlach werd zo mogelijk nog breder. Het was zo enorm fijn om zulke aandacht te krijgen. De laatste keer dat ze deze aandacht had gekregen, wist ze niet meer precies. Ze wist trouwens dondersgoed dat het feit dat ze zo zielsgelukkig werd van dit compliment, vooral af te schuiven was op het feit dat ze onder invloed was. Ja, drugs gingen bij Sareth bijzonder snel werken. Of het was het placebo effect. Het maakte niet uit, kwam momenteel op het zelfde neer. Namelijk op het feit dat Sareth zich prettig voelde. 'Dat kan ik ook van jou zeggen.' Het was niet zo dat Sareth snel een naam lelijk vond. Ja, Diederik, of Jan. Daar knapte ze op af. Maar verder vond ze de meeste namen wel acceptabel. Niks op aan te merken. Maar goed, laten we het weer op de drugs af schuiven, ze vond de naam Allen toch wel heel mooi. De persoon ook, trouwens. Vooral de blik in zijn ogen. Het was een blik waar zij, als Sareth zijnde, zogezegd 'honger' van kreeg. If you know what I mean. Sareth nam een volgende trek van de sigaret en blies het in een dun straaltje weer uit. 'Wel, Allen, hoe gaat het?' Sareth was enorm cliché, maar haar manier van praten maakte de meest normale zaken net iets wat 'spannender'.

Zijn blik werd rustiger, alsof alle kilte was verdwenen. De pillen deden aardig hun werk en dat was wel te merken. Hij werd veel aardiger dan normaal en hij had een soort verlangen naar vrouwen dan. Misschien was hij daardoor zo vleiend tegen het meisje met de - bijna - witte lokken. Ze vertelde hem dat het insgelijks was over zijn opmerking die best wel cliché was. Een grijns was zichtbaar. Troostend was het dat zij ook een beetje zoals hem was, dezelfde macht wou over mensen. Hij kon het beter vinden met dat soort mensen dan met onzeker meiden, hij voelde zich dan nooit zo op zijn gemak. Ach, de pillen hadden ook wel een rol. Ze nam weer een hijs en blies de rook uit. Een simpele alledaagse vraag. Het maakte hem aan het lachen. "Nou, Sareth, met mij gaat nú alles goed, en hoe gaat het met jou?" Zei hij net zo nuchter als dat zij deed. Er was iets tussen hun, iets spannends.

Sareth had nog altijd die glimlach op zijn gezicht. Ze vond dit gesprek bijzonder fijn. Niet om de inhoud, die er trouwens niet echt was, maar meer om de sfeer die er hing. De sfeer was gespannen, maar tegelijkertijd zo relaxed als het maar kon. Ze sloot even haar ogen toen ze een nieuwe trek van haar sigaret nam. Terwijl ze de rook in hield, dacht ze na. 'Met mij gaat het ook goed. Meer dan goed, om eerlijk te zijn.' Ze zei het met een ietswat 'ondeugende glimlach'. Het soort glimlach dat een kindje toonde wanneer hij zijn moeder had wijs gemaakt dat hij toch echt geen koekje had gestolen, en vervolgens zijn vriendje aan keek met wie hij dat desbetreffende koekje had opgegeten. 'Ik voel me geweldig.'

Een zwakke glimlach, die charmante glimlach die je misschien wel stoer kon noemen. Hij zat hier met een blonde dame die er uitermate veel zin in had, en hij moest toegeven, hij had er ook wel zin in. Een grote hijs deed hij nemen terwijl hij het een tijd lang inhield. Het gloeiende uiteinde van de sigaret kleurde felrood als bewijs dat hij diep inhaleerde. Een grote wolk rook sierde boven zijn hoofd terwijl hij het uitblies. Haar stem klonk vrolijk en erg charmant. "Nou, Sareth, ik voel me ook wel erg goed, alleen dat moet je toch niet delen in deze abnormale kou?" Een charmante stem, een lichte amuse erin verborgen. Met een grijns stond hij op en pakte hij haar slanke hand en bracht hem naar zijn gezicht. Een kus deed hij planten op haar handpalm en uitdagend kijk hij omhoog. "Wil jij mij vergezellen op mijn weg naar binnen?"

Sareth voelde de warmte van zijn lippen op haar huid. Dit was het punt dat ze echt besefte hoe koud het was. En inderdaad, waarom zou ze nog buiten blijven? Wat had ze hier nog te zoeken? Geen warmte, in ieder geval. Alles wat ze buiten had, kon ze binnen ook hebben. Alles wat ze buiten níet had, dat had ze binnen ook. Daarbij zou dit alles veel aangenamer zijn binnen, aangezien er daar wel acceptabele verlichting zou zijn. Aangezien er daar wel een redelijk acceptabel netwerk van verwarmingsbuizen rond liep. Sareth liet een semi-verlegen glimlach zich en accepteerde het aanbod. 'Maar natuurlijk, op naar de warmte!' Ook zij stond op. Ze nam een laatste trek van de sigaret en gooide deze vervolgens richting het water. Ze wilde hem trouwens niet alleen vergezellen op zijn weg naar binnen, om heel eerlijk te zijn zou ze het geen probleem vinden om hem ook te vergezellen met wat hij dan ook zou doen als hij binnen was. Sareth wilde wel.

Hij had toegekeken hoe Sareth opstond en haar sigaret weggooide. Haar stemming was erg goed op deze donkere, koude avond. Allen gokte wel dat hij niet één van de eerste was die zij vergezelde maar dat vond hij geen enkel probleem. Hij had dezelfde gedachtes als haar en wou maar al te graag met haar naar binnen. Het maakte niet uit waar, maar buiten zou het zo koud zijn. Hij hoorde veel mysterieuze plekken die in het huis waren, kelders, zolders en vele andere plaatsen. De eerste en de beste deur die hij zou vinden, wou hij wel met haar naar binnen gaan. Zelfs in de gang had hij wel zin om wat leuks te doen met haar. eens verslaafd, altijd verslaafd. Iets wat opgesloten zit in je en er nooit meer uitgehaald kan worden, misschien word het verder verborgen, maar nooit zou het eruit komen. toen hij haar hand pakte liep hij richting het gebouw met haar aan zijn zijde. Snel wandelde hij totdat hij de deur had bereikt. Toen ze eenmaal binnen waren keek hij Sareth aan met een erg uitdagende glimlach die zei: ik wil je nu, en nu meteen. 'Waar wilt de vrouwe die aan mij zijde staat nu heen?' Hij kon niet wachten.

Sareth sloot haar vingers om zijn hand zodra hij die van haar beet pakte. De warmte kroop via haar arm omhoog en ze verlangde naar meer. Meer warmte. Het kon geen kwaad haar hele lichaam verwarmd te hebben. Samen wandelden, of beenden ze naar het gebouw. Misschien was het inderdaad beter benen te noemen, want het tempo was redelijk hoog. Iemand hier had er zin in? Hij was echt niet de enige. Misschien was dat de reden dat het hoge tempo haar ook niet stoorde. In plaats van zich er aan te ergeren, wandelde ze net zo vrolijk mee. Zodra ze binnen waren, voelde Sareth de warmte waarnaar ze had verlangd. Toch wilde ze ook die andere warmte. Die warmte die maar op een manier gevoeld kon worden. De glimlach van fe jongen vertelde haar dat hij precies het zelfde wilde. Geen probleem, zou geregeld worden. Haar glimlach werd breder. Ze kneep even in zijn hand, die ze nog altijd niet had losgelaten en trok hem achter zich aan. Ze sleepte hem misschien tien meter mee, toen ze de eerste deur tegen kwam. Vastbesloten wandelde ze daar naartoe om hem te openen en te kijken wat zich erachter bevond. Het bleek een bezemkast. Ofja, een kast waar bezems stonden. Bezems en andere schoonmaakmiddelen. Met een blik die vroeg om toestemming draaide ze zich naar de jongen toe. Hier?

Een bezemkast, romantischer kon niet. Ach, wat maakte het uit? Het was een one-night stand toch? Een grote grijns was ontstaan toen ze vroeg om zijn toestemming voor hier. Hij voelde zich heerlijk bij haar, de uitdagende blik die vertelde dat zij er ook wel zin in had. Meer dan zin zelfs, een blik die hij ook bezat. Toen ze eenmaal samen binnen waren en hij de deur achter zich dicht trok, keek hij uitdagend naar het meisje, willend. Hij stapte op haar af en drukte haar tegen de muur aan, waarna hij vervolgens zijn lippen op de haren drukte en haar deed opsluiten in zijn armen. Wauw, wat voelde dit goed.

Muren bleken dus helemaal niet zo speciaal te zijn. Sareth was er heilig van overtuigd geweest dat alleen zij en Dane iets hadden met muren, maar blijkbaar was ze toch echt niet de enige. Eerst Jenico en nu deze jongen, Allen. Al met al werd het plezier er niet minder op. Sareth hield van muren, mocht dat nog niet duidelijk zijn. Sareth bleek muren opwindend te vinden. De manier waarop de jongen haar nu tegen de muur drukte, was voor haar dan ook helemaal geen probleem. Integendeel. Er was geen manier om netjes te zeggen dat iemand nat werd, maar als die er wel was, sloeg die nu op Sareth. En dan alleen al omdat ze tegen die muur werd geduwd. Sareth haar lippen bewogen automatisch mee met die van hem. De warmte van zijn lichaam was een die erg aanwezig was en een waar Sareth graag meer van zou ervaren. Ze sloeg dan ook haar armen om zijn nek en trok hem dichter naar haar toe.