Tell me the difference

Onderwerp: Tell me the difference di sep 11, 2012 5:31 am

Haar grijze ogen stonden leeg, somber - hoewel het de meesten ontging, aangezien ze toch maar langs hen heen staarde, terwijl er, desalniettemin een glimlach om haar lippen lag - die ze, voor de verandering, eens een perzikrode had gegeven. Ze deed zelden iets met haar gezicht, puur omdat ze het teveel moeite vond om er iets aan te veranderen. Ze wilde niets van haar natuurlijkheden wegwerken, waardoor ze meestal geen van de goedjes op haar gezicht smeerde. Ze had nog altijd niet veel op, niet meer dan de perzikrode kleur en een paar zwart omlijnde ogen, die de duisternis in haar grijze ogen naar voren trokken - hoe licht ze desondanks ook bleven. Het vaagde de zachtheid die haar gezicht natuurlijk had, met elk beetje kracht dat het bezat, van haar smalle gezicht. Haar sproeten leken zelfs niet aan haar normale uiterlijk en gemoedstoestand toe te geven en waren zacht van kleur, om zo min mogelijk op te vallen. Ze had haar bloemenkransen voor deze dag laten liggen en zelfs de ketting die ze normaal droeg, lag nu eenzaam en verlaten op haar nachtkastje. Ze leek er met haar hoofd niet bij - maar anders dan dat ze normaal, van de werkelijkheid verloor. Ze voelde zich - zeker de laatste dagen - onverklaarbaar somber en ook haar dagboek, dat trouw naast haar bed over haar waakte, vertelde niets wat ze een dag eerder nog niet had geweten - had onthouden. Het voelde alsof ze iets was vergeten, maar ze kon niet zeggen wat het precies was. Het voelde verschrikkelijk, omdat het belangrijk aanvoelde - hoe min ze zich er over kon herinneren. Haar ogen waren nog rood van de tranen die ze erom had gehuild, maar vlekken had het niet op haar gezicht gemaakt - ze was wel zo slim geweest zich op te frissen, voor ze uiteindelijk uit haar kamer was gestapt, er zeker van dat ze het antwoord daar niet zou vinden.
Ze neuriede een sombere melodie, al was het met dezelfde glimlach om haar lippen, tot het moment dat haar lichaam pijnlijk in aanraking kwam met die van een ander. Haar blik schoot, verward door dit plotselinge contact, naar de persoon in kwestie en ontmoette uiteindelijk een jongeman - niet veel ouder dan zij zelf moest zijn. Zijn donkerbruine haar piekten warrig allerlei kanten uit en viel zo, half voor de donkerbruine ogen die vriendelijk de wereld in straalden - was het niet, iets minder vriendelijk door de harde botsing. Ze was, door deze botsing, op de grond terecht gekomen en het duurde even voor ze dit ook bij zichzelf besefte en zich weer van de grond omhoog drukte en weer op ooghoogte met hem kwam te staan. Hij was, in tegenstelling tot haar, sterk en stevig gebouwd, waardoor hij niet direct was omgevallen en hooguit had gewankeld - wat zij zelf, in de verwarring niet mee had gekregen. Haar ogen stonden afstandelijk, terwijl de kanten blouse die ze droeg glad streek en een verontschuldigende glimlach om haar lippen toverde. ‘Het spijt me,’ antwoordde ze, afstandelijk - zich er niet van bewust, wie deze jongen nu eigenlijk was.

Onderwerp: Re: Tell me the difference wo sep 12, 2012 7:26 am

Criss was diep in gedachten geweest; de vaste kost. Zijn schouders hingen naar beneden en hij had de afgelopen tijd duidelijk te weinig geslapen. Onder zijn ogen prijkten grijzige wallen van vermoeidheid, en dat terwijl hij de afgelopen dagen - de dagen sinds Iyzebel - nauwelijks iets had gedaan. Hij voelde zich zwak en lusteloos, levensmoe. Dit moment, het moment dat Iyzebel tegen hem op botste - hoe had hij haar over het hoofd kunnen zien! - was het eerste moment in wat voelde als jaren waarop hij zich levend voelde. Bijna zou hij haar naam liefdevol hebben uitgeroepen, bijna zou hij haar in een opwelling hebben gekust. Bijna. Hij bedacht zich echter, toen hij haar stem hoorde. De afstandelijkheid doorboorde zijn hart als een gloeiend zwaard. Ja, Criss had het geweten. Hij had kunnen bedenken dat Iyzebel hem zou vergeten, maar hij had het niet kunnen geloven. Die kus, dat moment dat hij met Iyzebel had gedeeld, voelde zo speciaal dat Criss het zelf nooit zou kunnen vergeten. Hij had kunnen weten dat het niet zo speciaal was - dat híj niet zo speciaal was. Niet zo speciaal dat Iyzebel hem zou herinneren.
'Het is oké, Iyzebel,' zei Criss, alsof hij er niet elke minuut van had gedroomd om haar weer te zien.

Onderwerp: Re: Tell me the difference wo sep 12, 2012 8:05 am

Een kort moment - niet langer dan een seconde of twee - leek herkenning in haar grijzige ogen te komen, bij het horen van zijn warme stemgeluid en het feit dat hij haar naam, zo nadrukkelijk wist uit te spreken, zorgde ervoor dat ze twijfelachtig op haar lip beet. Ze streek met haar handen over de zwart leren broek die ze droeg, om zo het klamme zweet van haar handen te vegen - al droeg de stof hier totaal niet aan mij, voordat ze diezelfde hand door haar blonde haren haalde. Ze gaf een sterke indruk, anders dan ze hem had gegeven bij hun eerste ontmoeting. Ze leek zelfverzekerd - zelfverzekerder dan ze daadwerkelijk was - en keek helder, doch vermoeid en gefrustreerd uit haar ogen, was het niet dat hij een goede lezer moest zijn om dit uit haar ogen op te kunnen maken. Ze kantelde haar hoofd, waarbij één van haar blonde lokken voor haar gezicht schoof en zo een blonde, vage streep over de helft van zijn gezicht wierp, maar zelfs hierbij kon ze niet beseffen wie hij was - en waarom hij haar, klaarblijkelijk leek te kennen. Hierdoor kneep ze haar handen tot vuisten en keek hem enkele momenten boos, bijna woest aan - alsof het zijn schuld was, dat zij zich niets meer aan hem leek te herinneren, waarna ze meewarig haar hoofd schudde. ‘Het spijt me,’ herhaalde ze, ditmaal met een zachter stemgeluid en minder afstandelijk dan eerst - er vanuit gaand dat ze persoonlijker tegen hem kon zijn.
Het viel haar op dat hij al net zo vermoeid leek, als zij zich voelde en kort leek ze haar hand te willen uitsteken in een poging dit te veranderen, al bleven haar vingers uiteindelijk twijfelachtig voor zijn gezicht hangen. Haar vingertoppen raakten op een haar na zijn wang, waarna ze tot zijn lippen afzeilden en ze haar vingers uiteindelijk weer op haar eigen lippen legde - zonder hem voor de rest te hebben aangeraakt. Hij was belangrijk, besefte ze - al wist ze niet waar het besef vandaan kwam, noch wie hij was. Zelfs zijn naam kwam niet in haar op en op een bepaalde manier voelde ze zich schuldig, dat ze zich dit niet kon herinneren? ‘Wie ben jij?’ Vroeg ze dan ook uiteindelijke, met een enigszins wanhopige klank in haar stem - ze kon het niet hebben, dat ze niet wist wat hij was, maar haar gevoel haar sterk doorgaf hoe belangrijk hij voor puzzelstuk was. Ze slaakte een zacht gefrustreerd, maar toch verontschuldigend geluidje, voor ze hem weer in de ogen durfde te kijken.

Onderwerp: Re: Tell me the difference wo sep 12, 2012 8:47 am

Criss schudde licht zijn hoofd. Dit was een nachtmerrie. Hij durfde niet na te denken terwijl hij keek hoe Iyzebels uitdrukking met de seconde veranderde. Haar verontschuldiging raakte hem, maar hij moest sterk blijven. Ze wist het niet. Hij kon niet breken, hij kon niet boos zijn. Dat kon hij haar niet aandoen. Haar vingers, zo dichtbij. Criss' huid voelde elektrisch aan. Hij wachtte hoopvol op het moment dat haar vingers zijn huid zouden raken - dat ze verenigd zouden zijn - maar het kwam niet. Het was hopeloos. Iyzebel wist niet wie hij was.
'Wie ben jij,' herhaalde Criss zacht, met een gebroken stem waarin zijn wanhoop duidelijk te horen was; té duidelijk. Het was niet eerlijk. Hij had nooit mogen verwachten dat Iyzebel hem zou herinneren. Criss haalde een aantal keer diep adem en vermande zich. Hij had beloofd dat het geen probleem zou zijn. Hij had beloofd dat hij haar zou vertellen wat er gebeurd was.
'Ik ben Criss,' legde hij uit, 'maar dat zegt je vast niets.' Zijn gezicht betrok even. Hij kon dit niet. Het was moeilijker dan hij had gedacht.

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 5:26 am

Zijn stem klonk gebroken, verscheurd en haar oren en kort kneep de haar ogen dicht, in de hoop de overduidelijke pijn buiten te sluiten, wetend dat zij de oorzaak hiervan was. Zij was de persoon die hem vergat, hoe belangrijk zijn rol in haar leven ook voelde - zijn indruk was niet sterk genoeg geweest, maar dat waren geen van de indrukken die ze beleefde. Niets was sterk genoeg geweest om voor langere tijd tot haar door te dringen, in haar langetermijngeheugen te blijven hangen - alleen de kleine onzinnigheden, waar ze zich zo om kon frustreren? Waarom moest ze hem vergeten, waarom moest ze hem zo nodig pijn doen?
Tranen schoten in haar ogen bij zijn woorden, het feit dat hij zelf opmerkte hoe weinig zijn naam voor haar moest betekenen, maar op hetzelfde moment boende ze tranen weer verwoed van haar gezicht. Ze wilde niet huilen, simpelweg omdat ze hem waarschijnlijk meer pijn deed, dan dat ze zichzelf deed. Zijn naam zei haar, inderdaad niets - niet direct in ieder geval en ze keek hem dan ook hulpeloos aan. Schuld brandde in haar ogen, samen met de tranen waarvan ze had gehoopt dat ze na haar uitbarsting van eerder op waren geweest - ze had kunnen weten van niet. Haar tranen, noch emoties luisterde nauw naar haar eigen wil. Ze vervulden hun eigen behoeften en zij diende daar maar in mee te gaan - welke keus had ze anders? Ze wreef verwoed langs haar wangen, die hierbij een rode kleur kregen en naarmate de tijd vorderde, branderig begonnen aan te voelen, waardoor ze uiteindelijk haar armen weer liet vallen en een pas dichterbij deed. Ze moest hem zien, herkennen. Haar hand kwam opnieuw omhoog en haar vingers drukten zich uiteindelijk op zijn wang, precies onder de grijzige vormen van zijn wallen. Ze streelde, streek voorzichtig over zijn wangen, waarna ze opnieuw naar zijn lippen afgleed, maar zich opnieuw niet aan de aanraking waagde. ‘Criss,’ mompelde ze droevig, bedachtzaam en opnieuw leek er een glimp van herkenning in haar ogen te glanzen.
Een beeld schoot door haar gedachten, waarna haar ogen groter werden en ze de jongen verwonderd aankeek. ‘Criss,’ zei ze opnieuw, op een constaterende toon dit keer, waarna ze glimlachte - zonder het precieze idee waarom. Het beeld was niet genoeg, duurde niet lang genoeg, maar op het moment dat ze de hoop wilde opgeven schoot het opnieuw aan haar gedachten voorbij. Geschreeuw vulde haar hoofd op, maar liepen onwillekeurig in begripvolle en liefdevolle klanken over, waarna zich er uiteindelijk een voorzichtige kus bij het geheel vormde. ‘Het spijt me,’ stamelde ze vervolgens opnieuw en ze deed een greep naar zijn hand. ‘Belofte maakt schuld Criss.’ Haar stem was zacht en haar gezicht dicht bij het zijne. ‘Dus vertel het me, als ik me iets - dit - verkeerd heb herinnerd. Vergeef het me, als ik het verkeerd heb,’ fluisterde ze, voor ze een voorzichtige kus op zijn lippen drukte. ‘Het spijt me.’

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 6:26 am

Criss' leven was niet super geweest tot dat moment. Hij had zich nooit geweldig gevoeld, maar nu... Nu snapte hij het simpelweg niet meer. Het was niet logisch. Het klopte niet. Waarom deed hij dit? Waarom leefde hij? Waarom? Het had geen nut! Waarom had hij dat nooit opgemerkt? Hoe had hij dat over het hoofd kunnen zien? Het was nu opeens zo duidelijk en zo overweldigend groot dat het Criss neerdrukte. Hij was zo dom, zo ontzettend dom. Waarom kon hij niet vergeten, zoals Iyzebel? Hij sloot zijn ogen in de hoop wat duidelijkheid te scheppen in de wirwar in zijn hoofd. Op dat moment voelde hij haar zachte hand op zijn wang en opende zijn ogen, waar gelijk tranen in sprongen. Zijn naam, twee keer. Een glimlach. Een verontschuldiging. Meer woorden. Een kus. Nog een verontschuldiging.
'Nee,' klonk de verscheurde klank van Criss' stem. 'Het is niet jouw schuld, het is... Ik ben dom geweest. Je had gelijk.' Het sloopte hem om dit te zeggen, maar het kon niet anders. Iyzebel had gelijk gehad. Het ging zo niet. Dit maakte hem kapot.

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 6:52 am

Zijn stem klonk verscheurd in haar oren en opnieuw, had ze de drang te huilen - tranen waarvan ze had gehoopt dat ze al op waren geweest, maar de ontmoeting was genoeg om haar het tegendeel te bewijzen. Ze voelde de zoute tranen in haar ogen prikken, maar slikte ze weg, zich er aan herinnerend dat ze het recht niet had, niet het minste recht. Hij had het recht te huilen, het recht zijn tranen op de vrije loop te laten gaan, hoe klein en gebroken dit ook leek. Hoe triest en onmannelijk dit ook was, hij had het recht dat ze zichzelf nooit kon verschaffen - het was immers, allemaal haar schuld. Zij vergat, zij pijnigde hem met wat ze deed, maar net zo goed met wat ze eerder had gezegd, de zekerheid waarmee ze had gezegd dat het niets kon worden - hoe graag ze dit ook wilde. Het ging niet, het maakte meer kapot dan het ooit zou goedmaken, maar het diepste in haar wilde het tegengestelde geloven. Het diepste in haar wilde weten dat het goed zou komen, dat ze sterk genoeg waren - maar geen van hen leek daadwerkelijk zo sterk als ze wilden. Ze waren niet sterk, zwak zelfs en de confrontatie pijnigde haar. Ze wilde huilen, maar beet in plaats hiervan hard op haar lip om de tranen terug te dwingen. Ze had het recht niet.
Haar armen kwamen in aan schokkerige, moeizame beweging weer omhoog, waarna ze deze met iets meer - een klein verschil wellicht - gemak om hem heen sloeg. ‘Het is wel mijn schuld,’ fluisterde ze, zacht en verstikt door haar tranen, die pijn die de wegen naar haar hart en gedachten afkneep. Ze kon niet helder denken, niet naar behoren handelen en het voelde verschrikkelijk. Het deed haar pijn, al zou de pijn om hem zo te moeten zien, door niets worden overwonnen. Het was pijnlijk om dierbaren te zien lijden onder haar problemen - de problemen waar zij niets mee van doen hoorden te hebben. ‘Het is wel mijn schuld,’ herhaalde ze, duidelijker ditmaal, waarna ze hem weer losliet en in de ogen keek. ‘Ik wil het niet,’ zei ze vervolgens, wetend dat er geen enige duidelijkheid in haar woorden zat. ‘Ik wil je niet vergeten.’

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 7:11 am

Criss bleef staan. Zijn armen bungelden naast hem en verstijfden toen Iyzebel haar armen om hem heen sloeg. Hij was net tot de conclusie gekomen dat hij een relatie met Iyzebel niet aankon, maar op dit moment was het te verleidelijk om zich er toch weer in te storten. Zijn zelfbeheersing was echter sterker dan zijn verlangen en hij hield zijn armen stijf langs zich.
'Iyzebel,' zei Criss met een stem die hij zo koud mogelijk probeerde te laten klinken. Het lukte hem niet helemaal, maar goed genoeg. 'Je had gelijk. Dit werkt niet.'

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 7:35 am

Zijn houding zorgde ervoor dat ze hem losliet, nog gen seconde nadat ze haar armen om hem heen had geslagen en hem aankeek. Haar grijze ogen, stonden direct op zijn gezicht, wat een raar gezicht was met de lichtgrijze kleur die deed vermoeden dat ze blind was - zelfs als het tegendeel je al eens bewezen was. Ze was niet blind, verre van en oplettender zelfs dan de meeste personen. Kleinigheden vielen haar al op, was het niet dat ze vrij snel vergeten werden. Ze sijpelden geleidelijk in de zwarte leegte van haar langetermijngeheugen, zoals vrijwel welke andere herinnering dat deed. Zijn stem klonk dan ook koud - als was het niet tot in de diepste bodem - toen hij haar aansprak en kort knipperde ze verward met haar ogen, niet zeker over de reden waarom hij haar zo moest aanspreken. Tranen wankelden op zijn waterlijn, zoals ze ook nog gevaarlijk op de hare deden, maar hij wist zich te beheersen en bleef koel bij de laatste woorden die hij uitsprak. Ze keek hem met grote ogen aan, voordat ze weer omlaag keek en op haar lip beet. Haar nagels zetten zich als vanzelf stevig in haar handpalmen, waardoor ze als halve maantjes in haar huid zonken, al zette ze niet genoeg kracht op zichzelf te verwonden - iets wat ze, uit pure wanhoop, zomaar kon doen.
Uiteindelijk keek ze weer omhoog, haar ogen somber en verdrietig, terwijl ze vastbesloten met haar hoofd schudde. ‘Nee.’ Haar stem klonk vol ongeloof, terwijl ze haar hoofd bleef schudden en ondertussen onwillekeurig haar handen bevrijdde van de marteling waar ze in verkeerden om ze als volgt weer net zo hard toe te takelen. ‘Nee,’ zei ze opnieuw, maar ze stopte hierbij met het schudden van haar hoofd en keek hem met een vurige blik aan - alsof de paar woorden haar woest hadden gemaakt, ze hem elk moment kon afvliegen, al dwarrelde er een zekere wanhoop door de verder sterke blik. ‘Ik wil het niet,’ herhaalde ze, langzaam en woord voor woord uitgesproken. ‘Het kan me geen donder schelen. Het kan me helemaal niets schelen.’ De paniek en wanhoop schoot in haar stem, terwijl ze sprak, terwijl ze opnieuw haar hoofd schudde - kort en eenmalig dit keer. Voor een moment - niet langer dan een paar seconden - leek ze te willen schreeuwen, op het punt uit te barsten als een kind dat haar zin niet kreeg, voor ze een vreemde en plotselinge kalmte over zich kreeg. ‘Als dat is wat je wilt, Criss.’ Zei ze vervolgens, afstandelijk en koel, zoals hij had gedaan. ‘Dat werkt het niet - voor jou.’ Ze sprak nadrukkelijk, bewust van wat ze zei, voordat ze zich omdraaide - om haar tranen maar niet aan hem te laten zien. Ze had het recht niet. Het was háár schuld.

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 7:50 am

Criss kon zijn lichaam beheersen, maar niet zijn ogen, die hij niet van Iyzebel af kon houden. Hij nam zijn schoonheid in zich op, liet het in zich inwerken en wist dat hij het niet meer ging vergeten, al was dat misschien wel het beste om te doen. Zijn geheugen was zowel een zegen als een vloek. Hoewel... Iyzebel leek het niet veel beter te hebben dan hij. Haar verdriet was een marteling voor hem, het maakte dat hij zich schuldiger dan ooit voelde. Haar afstandelijke toon deed hem weer pijn en hij miste haar al meteen toen ze zich omdraaide.
'Nee!' Gaf hij eindelijk toe. 'Nee, ik wil het zo niet.'

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 9:52 am

Zijn stem prikkelde haar oren en de drang zich direct om te draaien, prikkelde pijnlijk tot de uiteinden van haar ledematen. Ze wilde het, was het niet dat zijn eerdere woorden door haar hoofd galmen alsof het niets meer dan leegte bevatte. Het voelde alsof haar hoofd een grot, die zijn woorden absorbeerde en verder tegen door de ruimte kaatste - het was een marteling. Tranen prikkelden in haar ogen, terwijl ze haar nagels opnieuw in haar handpalmen zette tot er druppels van de bloedrode vloeistof zich naar het oppervlak van haar handpalmen drongen en ze die uiteindelijk haar huid voelde verkennen. Beduusd en verward door dit gevoel, bracht ze haar handen omhoog en terwijl ze, nog altijd met haar rug naar het toe bleef staan bestudeerde ze het rood op haar handen. Ze duwde haar palmen tegen elkaar, waarbij het bloed zich over haar handen verdeelde, waarna ze haar handen - tevergeefs - aan haar broek af veegde. De volgende druppels stonden echter al weer in de rij, om uit de halve manen op haar handen op te wellen, waardoor ze uiteindelijk de moed opgaf en haar armen weer langs haar lichaam liet zakken voordat ze zich naar hem durfde om te draaien. ‘Wat wil je dan?’ Haar stem klonk gebroken, wanhopig en de blik in haar ogen vertelde hetzelfde. Pure wanhoop stond in haar ogen, gemengd met verdriet in paniek. Ze wilde niet dat het voorbij zou zijn, maar zijn woorden voelden koud, dat ze er nog de rillingen van kreeg. Ze begreep het niet meer, want als hij het niet wilde - als zij het dan zonder hem moest proberen - wat probeerde hij dan nog verder te bereiken. Als ze hem alleen maar kapot maakte, welke moeite wilde hij dan nog doen. ‘Ik ben het niet waard,’ piepte ze uiteindelijk, om vervolgens de kracht te verliezen haar tranen nog langer te verbergen. Waren ze maar op geweest, dan had ze niet hoeven huilen - ze wilde niet huilen om iets wat ze nota bene zelf deed. Ze wilde niet laten zien hoe zwak ze was - want dat was ze. Ze kon niet eens de meest dierbare herinneringen behouden, wat kon ze wel?
Ze kon piano spelen, lezen en schrijven. Ze kon praten, maar het ging zelden van harte - ze zou het toch maar vergeten. Ze kon wel iets, maar het had net zou goed niets kunnen zijn - zo min was het haar waard. Ze wilde herinneren, vriendschappen sluiten en liefde beleven, maar ze kon het niet. Ze kon het niet, dus wat was ze voor de rest nog waard? Buiten een leven, een simpele ziel. Ze was niet meer dan dat. Haar schriften waren niets waard, net zo min als haar muziek. Het was een tijdverdrijf - nodig of onnodig, niemand zou er ooit waarde aan hechten. Ze boende met haar handen langs haar gezicht, waarbij bloed zich met haar tranen mengde en strepen over haar blanke gezicht zetten. ‘Ik ben niets waard.’

Onderwerp: Re: Tell me the difference vr sep 14, 2012 10:04 am

'Ik weet het niet,' antwoordde Criss eerlijk, 'maar ik wil íets.' Hij zette een stap naar Iyzebel toe en dit keer was hij degene die haar in zijn armen nam en troostte en kuste. 'Iyzebel, je bent het waard,' fluisterde hij troostend in haar oor. Tranen sprongen ook in zijn ogen, maar hij weigerde ze door te laten. Dit voelde zo goed, zo vertrouwd, maar hij wist diep vanbinnen dat het niet kon. Hij wist dat hij eigenlijk los moest laten en haar moest laten gaan, laten vergeten... maar hij wist dat hij dat zelf nooit zou kunnen. Het was egoïstisch van hem om Iyzebel bij zich te houden. Dat wist Criss. Het voelde alleen te goed om te laten gaan.

Onderwerp: Re: Tell me the difference za sep 15, 2012 1:08 am

Zijn antwoord was eerlijk - te eerlijk in haar oren, want als ze geen van beiden wisten wat ze wilden, hoe zouden ze er dan ooit een oplossing voor vinden? Het was onmogelijk - ze konden elkaar beter vergeten en verder gaan, maar ook dit leek niet de juiste oplossing. Ze wilden het niet, maar toch zou ze niet weten wat er anders zou moeten. Ze wilde vooruitgang, maar niets weer erop dat deze snel zou komen, waardoor ze haar ogen weer sloot en haar gezicht met de zoute tranen schoonspoelde. Het pijnigde haar, waar ze niet wilde dat het haar pijnigde. Ze was zwak, niet sterk genoeg om dit alles te weerstaan en het gaf haar een machteloos gevoel, terwijl ze haar ogen weer opende bij zijn aanraking. Hij was zacht, ging zo voorzichtig met haar om - ze wilde niet dat het voorbij ging, net zo min dat het zo door zou gaan. Ze vernielden elkaar en dat was - vanzelfsprekend - voor geen van hen goed. Ze herinnerde zich de dagen dat ze gespeeld had met de gedachten of ze het waard was - het leven, om preciezer te zijn. Ze deed alleen maar pijn, ze maakte alleen maar stuk, dus wat was ze nog waard? Toen ze jonger was geweest - te jong om met deze gedachten bezig te zijn - had ze er wel eens mee willen stoppen, gewoon, stoppen met leven. Het deed pijn, de eerste dagen dat ze weg was, maar uiteindelijk zou het alleen maar beter zijn. Dat had ze gedacht en ze vroeg zich af, waarom ze hier nu überhaupt in zijn armen lag. ‘Dat ben ik niet,’ herhaalde ze, waarna ze opkeek en hem in de ogen keek. ‘Wat ben ik waard, als het enige wat ik doe, het pijn doen van een ander is. Ik wil geen pijn doen,’ snikte ze, waarna ze haar hoofd weer tegen zijn borst legde.

Onderwerp: Re: Tell me the difference za sep 15, 2012 1:49 am

'Iyzebel, nee,' fluisterde Criss. Hij legde zijn hand onder haar hand en tilde haar gezicht een stukje op zodat ze in zijn ogen kon kijken. 'Jij doet niet alleen maar pijn. Ik hou van je, Iyzebel, en ik ben heel gelukkig als jij bij me bent.' Hij kuste haar kort op haar lippen en drukte haar weer tegen zich aan. Hoe kon ze zo over zichzelf denken? Zo'n beeldschoon, delicaat wezentje... Iyzebel. Hij hield van haar.

Onderwerp: Re: Tell me the difference za sep 15, 2012 2:09 am

Zijn woorden klonken troostend en haar gevoel wilde hem - opnieuw - direct geloven, was het niet dat haar hersenen zich niet meer op logica leken te bekommeren. Ze bleven haar inspreken dat ze pijn deed, dat ze er niet hoorde te zijn - dat ze pijn zou blijven doen, waardoor ze ook niet kon stopten met huilen. Haar lippen proefde zout, toen ze deze voorzichtig met haar tong bevochtigde en in de eerste instantie probeerde ze zijn blik te vermijden, toen hij haar haar gezicht optilde. Ze besefte zelf ook wel, dat het totaal geen zin had en keek hem dan ook, uiteindelijk in de ogen. Zijn ogen waren waterig, maar keken haar helder en zelfverzekerd aan, waardoor ze zijn woorden wilde geloven. Ze wilde hem geloven, was het niet dat de tranen die zich achter zijn ogen verstopten haar afleidden. ‘Waarom?’ Vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze hem met een nog altijd wanhopige blik aankeek. ‘Waarom houd je van me, als ik je zo overduidelijk pijn doe? Waarom geef je het niet gewoon op?’ Haar laatste woorden schoten qua volume de hoogte in, al schreeuwde ze deze nog niet uit - ze zou niet durven. Ze zou nooit tegen hem uit vallen als dit niet nodig was, als hij dit niet verdiende, maar de wanhoop en paniek werd haar simpelweg teveel. Ze hield van hem, eerlijk waar, maar ze wilde hem geen pijn doen. Ze wilde hem niet door de pijn om van haar te houden, sleuren. Hij verdiende het niet - zij verdiende hém niet.

Onderwerp: Re: Tell me the difference za sep 15, 2012 2:25 am

'Waarom?' Herhaalde Criss met een stem waarin pijn en ongeloof doorklonk. 'Omdat je geweldig bent, en prachtig, en perfect. Jij bent perfect voor mij. Ik wil niemand anders. Ik hou van jou.' Hij schudde zijn hoofd. Ze vroeg hem waarom hij van haar hield. Ze snapte het niet. Natuurlijk niet, zij was hem vergeten. Zij hield niet van hem en dat kon ook nooit zo zijn. Opnieuw voelde Criss dat hij haar beter kon laten gaan, maar hij kon het simpelweg niet.

Onderwerp: Re: Tell me the difference za sep 22, 2012 4:27 am

Zijn stem was vervuld van pijn en ongeloof, waardoor ze in een kort en pijnlijk moment haar ogen sloot, al was het alleen maar in een poging zijn stem buiten te sluiten. Ze wilde luisteren, zijn woorden voelen en beleven, maar de klank in zijn stem pijnigde haar simpelweg, omdat ze hem hier zelf toe bracht. Ze deed hem pijn, maar zelf leek hij dit niet te willen in zien. Hij wilde haar bij zich houden, maar ze zag het nut er niet van. Ze kon er niet het minste begrip voor tonen en zakte uiteindelijk tegen de muur op haar hurken. Ze sloeg haar armen om haar benen, terwijl ze haar gezicht tegen de leren broek duwde en zich in het korte moment om haar kledingkeuze vervloekte. Het leer gaf niet mee aan haar tranen en liet ze in plaats hiervan in vredige stilte op de stof liggen, zonder ook maar iets van haar verdriet in zich op te nemen. Ze had het recht niet om verdrietig te zijn, niet zoals hij het recht had en het bleef door haar hoofd dreunen dat ze hem pijn deed, dat ze hem als een glas aan scherven gooide. Ze had die gewoonte, om dingen waar ze oorspronkelijk van hield aan diggelen te laten vallen en dat besefte ze zich maar al te goed. Ze maakte kapot en hoewel dat meer was dan haar lief was, kon ze er niets aan doen. Ze kon niets anders dan toekijken, want ze voelde zich geen meester over zichzelf op deze momenten. Ze was maar een toeschouwer die zag hoe een kind door zijn moeder werd mishandeld, maar er niets aan deed, hoe pijnlijk het ook was om aan te zien. Ze schudde haar hoofd bij zijn woorden simpelweg, omdat ze hem niet kon geloven met alles wat ze hem al had aangedaan. Ze was niet perfect, als ze herinnerd moest worden aan een lief of als ze banden toch maar brak, als die personen niet al gillend of huilen bij haar waren weggerend. ‘Dat ben ik niet,’ antwoordde ze, haar stem gebroken van de emotie, terwijl ze haar hoofd bleef schudden. ‘Ik ben mismaakt, verpest en al is het alleen om mezelf maar even beter te voelen, dat doe ik ook met anderen.’ Ze keek omhoog, terwijl ze dit zei en haar ogen waren zwart van de uitgelopen lijnen om haar ogen. Ze zag er uit als een verdrietig, klein pandabeertje dat je het liefst wilde meenemen om te troosten, maar de klauwtjes van het beestje lieten het niet toe. Hoe klein en lief het beeld ook, ze was sterker dan de indruk die ze gaf. ‘Je moet niet van mij houden, ongeacht wat ik ook tegen je zeg. Zelfs als ik zeg dat ik zielsveel van je houdt, zou je je rug naar me moeten keren. Het zou beter voor je zijn,’ snikte ze, terwijl ze de tranen van haar gezicht boende. ‘Ik hou van je Criss, maar ik kan het niet. Niet als ik je er alleen maar pijn mee doe.’