't Regent, 't regent, de pannetjes worden nat

Eric was buiten. Ja, ja, beste mensen – Eric kende het verschijnsel “buiten”. “Buiten” hield in dat je uit een gebouw was. Heel toevallig had Eric zo’n kleine kwartier geleden de deur toegedaan. Zijn theorie klopte welzeker! Fantastisch, gewoon. Goed, kwam erop neer dat Eric buiten was. Ja, ja, erg fantastisch. Hij deed niet veel, afgezien van zich bezig houden met zijn nieuwste voodoopopje. Hij wilde iemand namaken, wist niet wie. Maar dat maakte niet uit, want Eric was gewoon bezig en joepie, dat interesseerde niemand ook maar iets. No single fuck was given that day.
Hij was dus bezig, ja, ja. Al was het maar redelijk lui, gezien Eric nu het feit vervloekte dat hij donkere wolken zag opdoemen. Nah, opdoemen was het verkeerde woord. Die wolken waren er altijd al, die wolken deden nu gewoon zo moeilijk om régenwolken te zijn. De klotewolken! Maar goed, kwam erop neer dat hij zich nu bezig hield met hardop te vloeken. Niet dat hij dat nu zo hard of luid deed. Maar het was gewoon dat die achterlijke gekken zich hadden beziggehouden met naar het weerbericht te luisteren. Wat Eric natuurlijk weer eens niet deed. Eigenlijk was het best een klotebesef.

Toen Scarlett de donkere wolken buiten door het raampje van haar kamer had gezien, had ze snel haar jas gepakt. Ze hield van de regen, dat was zeker. Terwijl ze met snelle tred door de lege gangen beende knoopte ze haar jas dicht en trok ze de capuchon over haar donkerrode krullen. Dit keer wel met schoenen aan sloot ze de deur met een zachte klik achter zich en liep ze het gras op. Een stuk verderop zag ze iemand zitten.
Met haar hoofd een beetje schuin gehouden bekeek ze de jongen - ten minste, ze nam aan dat het een jongen was. Hij leek voorovergebogen te zitten, alsof hij ergens mee bezig was. Na een tijdje liep ze geinteresseerd naderbij, tot ze kon zien waar hij mee bezig was. Hij leek over een klein popje gebogen. Ze fronste even kort. 'Als je niet wilt dat dat nat wordt, zou ik het maar wegstoppen of naar binnen brengen.' Zei ze met een kort glimlachje en een blik op de donkere wolken boven hun hoofden.

(Sorry, ik kan hier geen trema's maken, dus sommige dingen zien er nog al stom uit. D:)

Oh hallo, hoor. Allemachtig, dat zouden ze eens moeten opnemen in waar dan ook er reclame werd gemaakt voor Lawrence. Irritante bemoeials overal! Wat, beste mensen, was er zo moeilijk om vijf seconden bezig te zijn met je eigen ding? Oké, nee, hij was hier al zo’n kwartier mee bezig. Details! Kwam erop neer dat Eric niet zat te wachten op, alweer, een bemoeial. Zijn zaak, oké?
‘Waar,’ was Erics geïrriteerde respons, ‘bemoei jij je mee?’ Hij kon niet zeggen dat hij communicatieve banden met onze liefste bemoeial had en dat wilde hij zo houden. Voodoopopjes konden er heus wel tegen als ze nat werden. Sowieso, hij had besloten dat hij Bemoeial ging namaken. Natte draden waren gewoon toepasselijk. Het waren maar draden. Ze waren belangrijk voor het geheel, het was essentieel. Maar dat was ook zo voor de huid. Hoe vaak was je niet gevallen als kind? Hoeveel schaafwonden had je wel niet gehad? Wonder boven wonder ben je nog steeds alive and kicking. Wat was het probleem?
Nu was dat laatste jammer voor Bemoeial. Eric had niet graag bemoeials en deze Bemoeial kon beter ietsje minder alive and kickin’ zijn. Niet dat Eric van plan was om daar eigenhandig voor te zorgen, maar allemachtig, het zou een stuk prettiger zijn als ze zich ietsje minder bekommerde om het wrede lot van draden.

Scarlett trok haar wenkbrauwen op. Zo, iemand was met het verkeerde been uit bed gestapt vanmorgen. Of dit was de reden dat hij hier zat. Het zou haar niet eens zo veel verbazen. Scarlett kon misschien niet tegen veel kritiek, maar aan de andere kant liet ze ook niet zomaar over zich heen lopen. 'Over het algemeen niet met veel. Sorry als vijf meter te dichtbij in je private zone is.' Ze legde de nadruk op de woorden "private zone". De ondertoon in haar stem was sarcastisch en ze had haar ogen een beetje samengeknepen. Ze wist niet of deze gast helemaal haar soort mens was, maar ach.
Ze voelde een druppel op haar wang en streek hem weg. Ze richtte zich even tot de donkere wolken en glimlachte flauwtjes toen ze het gerommel in de verte hoorde. Het zou straks goed losbarsten, zo klonk het ten minste.

Eric was niet iemands soort mens. Hij was Eric. En Eric bepaalde zelf met wie hij omging. Dat besliste jij niet, oké? Ja, ja, die logica klopte niet helemaal, gezien communicatie toch echt wel van beide kanten moest komen en blablabla. Maar dit was Lawrence. Hij kwam zo ongeveer met alles weg. Sowieso, íédereen kwam met alles weg. Want ze waren labiel en kwetsbaar en wat ze toch allemaal in die blitse foldertjes van hen hadden staan. Hadden ze folders? Geen flauw idee. In ieder geval moest er toch íéts zijn waarmee ze bekend werden? Hij bedoelde, ze waren niet Grieselstate. Hoewel die ene medewerker toch echt verdacht veel leek op een weerwolf. Maar dat had vast niet echt veel te maken met het mannetje op de maan. Eric hield van dat verhaal. Voor zover je van een verhaal kon houden. Hij vond het gewoon een leuk verhaal. Jazeker, mensen, in feite was Eric niet eens zo’n vreemd wezen. Hij kon dingen leuk vinden. Hij vond bemoeials gewoon niet leuk. Helaas zat een kliniek vol bemoeials. Hij was absoluut op de verkeerde plaats.
‘Die vijf meter is in jouw geval absoluut niet genoeg,’ liet Eric weten. Hij had dit keer opgekeken en vroeg zich af of haar genen zich zo enorm hard hadden beziggehouden met haar uiterlijk zo opvallend mogelijk te maken dat er geen tijd meer was voor gezond verstand te creëren. Of ze had haar haar geverfd. Kon ook. In ieder geval zag ze er niet al te intelligent uit. Niet dat Eric ook maar iemand intelligent vond uitzien. Maar goed. Maakte niet uit.