Oxygen

Criss keek naar de groene bladeren van een boom terwijl hij op het gras lag. Eigenlijk staarde hij, zonder iets te zien. Het interesseerde hem niet. De hele tuin werd niet opgemerkt door zijn zintuigen, maar wel door zijn longen. Zuurstof. Dat had hij even nodig. Even ademen. Even nergens over nadenken, even tot rust komen - gewoon zuurstof. In en uit. Met een zachte zucht, een kleine beweging van zijn borstkas. Meer had hij nu niet nodig.

Met haar jas open zodat de koele wind langs haar hals kon strijken liep Scarlett over het gras. Blootsvoets dit keer, zodat het ze de sprieten tussen haar tenen kon voelen. Ze zag al vanaf een afstand dat er iets, of in dit geval iemand, op het gras lag. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een jongen was, een onbekende weliswaar. Hij lag uitgestrekt in het gras, en het enige wat hij leek te doen was in en uitademen. Ze bleef een korte tijd afwachten van een afstandje, maar liep toen dichterbij. Toen ze op een meter afstand stond. Ze vroeg zich af of ze iets moest zeggen. Even aarzelde ze nog, maar toen vroeg ze zacht, maar helder: 'Gaat het wel?'

Criss voelde tranen achter zijn ogen opwellen toen hij verstoord werd uit zijn zuurstofrijke rust. Iemand, een meisje. Of het wel ging. Nee, nee. Het ging niet. Niets ging. Hij was een beetje... een beetje gek aan het worden. 'Ja,' antwoordde hij desondanks. Dit was zijn strijd. Alleen van hem. Zelfs niet van Iyzebel, zelfs niet van Celia, zelfs niet van wie dan ook.

Scarlett keek hem een tijdje aan en ging toen ook zitten, al wist ze niet of ze wel gewenst was. Ze had de blik in zijn ogen gezien. 'Niet. Het gaat helemaal niet.' Het was niet eens een vraag, eerder een constatering en ze verwachtte dan ook niet echt een antwoord van hem. Ze vroeg hem niet om te vertellen wat er was. Ze bleef gewoon voor zich uit kijken. Ze trok haar knieen op en keek even naar haar voeten. Ze liet de stilte voortduren, ze vond het niet erg.

Criss wist hier geen antwoord op te geven en staarde opnieuw voor zich uit. Dit keer was hij zich echter bewuster van zijn omgeving en vooral de aanwezigheid naast hem. Het had iets troostends, het voelde alsof er over hem gewaakt werd. Een klein glimlachje verscheen op Criss' lippen. Er werd over hem gewaakt. Net als Celia, vanuit de hemel. Ze was er. Hij voelde het. 'Dankjewel,' fluisterde hij naar het meisje naast hem.

Toen Emma het zachte stemgeluid van de jongen naast haar hoorde, glimlachte ze flauwtjes. 'Ik doe niets,' zei ze, met een lichtjes geamuseerde ondertoon in haar stem. De glimlach verdween echter al snel weer. 'Als je wil dat ik weg ga mag je het ook zeggen, hoor,' zei ze, eveneens zacht. Ze wilde zich niet aan hem opdringen, hij leek zich niet helemaal goed te voelen en ze wist hoe vervelend het was als je dan echt alleen wilde zijn maar mensen bleven maar komen.

'Nee!' Eindelijk draaide Criss zijn hoofd, zodat hij het meisje naast hem kon zien. 'Het is oké. Ik wil graag dat je blijft,' zei hij, nog steeds op een zachte toon. Noem hem gevoelig, maar Criss was sterk van mening dat jongens ook mochten huilen. Dat deed hij dan ook, zonder directe reden. Alles was gewoon... verkeerd. Moe. Zinloos.

Emma keek hem een tijdje aan, voor het eerst sinds ze daar zat. Op de een of andere manier maakte het haar blij dat hij niet wilde dat ze wegging. Maar ze kon niet ontkennen dat ze lichtjes verbaasd was toen ze weer opzij keek en tranen in zijn ogen zag staan. Ze keek een paar seconden met een ernstige blik in haar ogen, en strekte toen haar hand naar zijn arm uit, tot ze die kon aanraken. Ze voelde zich machteloos en wist niet goed hoe ze moest reageren op zijn verdriet. Ze wilde dat ze iets kon doen om zijn pijn te laten ophouden, maar hoe moest ze dat doen als ze niet eens wist wat die pijn veroorzaakte.

Een gebroken hoopje mens, dat was alles wat Criss nu was. Zijn schouders schokten en zijn vingers trilden. Nog steeds huilend keek hij naar de hand van het meisje en besefte dat ze hem niet kon redden. Ze kon hier dagen met hem blijven zitten, maar het zou niets beter maken. Het was hopeloos, nutteloos, zinloos. Waarom zat hij hier? Criss sloot zijn ogen. 'Sorry, sorry dat ik zo...' Hij kon zijn zin niet afmaken. Hij wist gewoon niet hoe.

Scarlett wist niet goed wat ze moest doen. Ze zat hier naast een jongen die ze niet kende, een gebroken jongen. Er moest echt iets ergs gebeurd zijn. 'Nee, je moet geen sorry zeggen.' Haar stem was een beetje schor en ze schraapte haar keel. Ze keek hem even aan. 'Kom,' zei ze uiteindelijk zachtjes, en ze zette een hand achter zijn schouder om hem overeind te helpen, 'je moet even rechtop komen zitten.' Ze slikte. 'Het komt wel goed.' Fluisterde ze uiteindelijk, al wist ze hoe moeilijk je daarin kon geloven als je in zo'n situatie zat.

Criss volgde het advies van het meisje op en kwam rechtop zitten. Hij haalde diep adem en veegde beschaamd zijn tranen weg, terwijl hij de neiging om het meisje tegen te spreken en te zeggen dat het niet goed kwam, onderdrukte. Toch voelde hij het. Het kwam niet meer goed, nooit meer. Het kon niet: want als het goed kwam met Iyzebel, ging met mis met Alli en andersom. En Celia, zijn zusje... met haar kwam het nooit meer goed.
'Sorry,' zei Criss nogmaals. 'Ik ben Criss.'

Scarlett was even stil voor ze reageerde, aarzelend, alsof ze zocht naar de juiste woorden om te zeggen.. 'Je moet je niet verontschuldigen. Iedereen mag toch wel eens het idee hebben dat alles mis gaat,' zei ze zacht. Ze wist dat het te simpel klonk, veel te simpel, en ze voegde er vlug aan toe: 'Ik heet Scarlett.' Ze keek een tijdje naar hem, terwijl ze probeerde uit te vogelen wat het beste was wat ze kon doen. Er waren niet vaak mensen die zich in haar bijzijn openlijk zo rot voelde, en dan zeker geen jongens.