In en om een bezemkast van 3x3 meter

'Maar wie zegt dat ik je zou verlaten als je dit moment verpest? Als je erover nadenkt, is dit moment al vaak genoeg verpest en elke keer kom ik bij je terug - of jij naar mij.' Ze was nog angstig, maar ze betwijfelde of het vanwege het feit was dat hij een man was. Ze kende een nieuwe angst, een angst om hem te verliezen.
Een zwakke glimlach krulde rondom haar lippen, waarna ze haar hand - degene die nog vrij was - op zijn wang legde. 'Je zal me niet verliezen,' prevelde ze, waarna ze de sigaret van hem aan pakte en inhaleerde. De filter had nu een mengeling van hun smaak, toonde niet meer aan wie vaker de filter aan zijn of haar lippen had gehad. Ze blies de rook weer uit en overhandigde hem de sigaret weer, waarna ze zijn hand los liet en overeind kwam. Niet omdat ze het niet meer aan kon, nee, omdat ze meer wilde. Ze voelde zich zo op haar gemak bij hem en ze wilde nu weten waar haar grenzen bij hem lagen. Ze liet zich naast hem neerzakken en pakte zijn arm, waarna ze die om haar nek sloeg. Haar blik zocht de zijne en ze glimlachte, aangevend dat ze dit zelf wilde, dat het voor haar goed was zo.
Zijn geur hing om haar heen, prikkelde op een aangename manier haar neus, net zoals dat zijn smaak - wat geproefd was door een filter - nog op haar lippen tintelde. Ja, hij was haar drug, haar persoonlijke drug en niemand ging hem van haar afnemen. Zij waren tot elkaar doorgedrongen, op een manier die anderen nooit gelukt was. En hij zou haar niet verliezen, want zij zou hem niet laten gaan. Ze zonk wat dieper weg in zijn vest, dat veel te ruim om haar fragiele lichaam viel, maar ze voelde zich er prettig in, heel erg prettig en als het aan haar lag, dan kreeg Thane het kledingstuk niet meer terug.

Ze nam de sigaret van hem over, zette die aan haar lippen, inhaleerde diep. Ondanks dat hun smaken allang in elkaar overgelopen waren, probeerde ze om zijn smaak ertussen uit te halen, om een fractie van zijn smaak te kunnen proeven. Het was haast verspilde moeite, maar toch, toch dacht ze een flinterdun stukje van zijn smaak te kunnen proeven. De sigaret verdween weer tussen haar lippen vandaan en ze hield hem weer aan hem voor, terwijl ze kalm de rook uitblies, om hem vervolgens aan te kijken. Ze was nog steeds angstig, zoals ze altijd zou zijn, maar bij hem voelde ze zich kalm, voelde het zelfs prettig om dit lichamelijke contact te mogen ervaren. Hij maakte haar wie ze was, wie ze hoorde te zijn. Maar zodra hij bij haar weg was, zou ze weer zijn wie ze al die jaren was geweest. Dat idee beangstigde haar, omdat ze juist genoot van dit, om voor eens zichzelf te kunnen zijn. 'Waarom dacht je dat je me zou verliezen?' Ze liet haar hoofd op zijn schouder rusten, voelde zijn hoofd op de hare en glimlachte door dit haast intieme gebaar. Ze sloot haar ogen, niet omdat ze moe was, maar omdat ze hier intenser van wilde genieten. Daarnaast had ze het nog steeds behoorlijk koud en zo kon ze zich beter concentreren op zijn lichaamswarmte. 'Dit,' begon ze uiteindelijk, een glimlach rondom haar lippen, 'dit is wie ik ben, Thane. Bij jou ben ik mezelf, kan ik mezelf zijn, zonder bang te hoeven zijn. You helped and still help me,' prevelde ze. Haar hand zocht de hand die hij rond haar schouder had en ze liet daar hun vingers verstrengelen, alsof ze haar woorden kracht bij wilde staan.

Het leek een gewoonte te zijn geworden, om een trek te nemen van de sigaret en deze vervolgens weer terug te geven aan de ander. Er werd niet meer over deze handeling nagedacht, hij werd gewoonweg uitgevoerd. Toen Thane de sigaret weer voor haar hield, haalde ze deze dan ook met haar slanke vingers uit de zijne, om hem aan haar lippen te zetten en de giftige rook haar longen in te dwingen. Zijn smaak lag niet meer op de filter. Of nee, hij lag nog wel op de filter, maar was zo vermengt met de hare, dat ze de zijne er niet meer tussenuit kon halen. Ze merkte dat ze het op een vreemde manier jammer vond, aangezien zijn smaak haast net zo kalmerend had gewerkt als de nicotine. Haar vingers haalden de sigaret weer tussen haar lippen vandaan en ze hield hem de sigaret voor, terwijl ze de rook langzaam uit blies. Boven hen waren grijze wolken ontstaan, wolken die haar deden denken aan regenwolken, die binnen nu en enkele minuten hun last konden laten vallen. Ze rilde, nestelde zichzelf nog dichter tegen hem aan, om zijn lichaamswarmte in zich op te kunnen nemen. 'Ik zal je niet verlaten, Thane,' kwam er zacht over haar lippen en je kon horen dat ze zwak moest glimlachen, wat ze ook deed. Ze beantwoordde de kneep in haar hand, door zacht een kneepje terug te geven. Het was een haast instinctieve handeling, om haar ogen te sluiten, toen hij zijn lippen hier tegen aan drukte. Het voelde onwennig en er was de drang om weg te gaan, weg van hem, maar ze probeerde het te negeren. Thane was te vertrouwen, bij Thane was ze veilig. Zijn volgende woorden lieten haar opkijken, waarna ze glimlachte. Ze trilde weer, merkte ze, maar dat was omdat ze een toenadering zocht, die normaal gesproken onplezierig voor haar was. Uiteindelijk kwamen haar lippen licht tegen zijn kaak aan, waarna ze zich meteen weer in haar oude positie nestelde, dicht tegen hem aan, nu rillend van de kou. 'Beloof me dat je me niet in de steek laat,' fluisterde ze, smekend haast.

Ze hadden samen de sigaret opgerookt en nu haalde hij weer een nieuwe tevoorschijn, die hij aan stak en daar een trek van nam. Automatisch leek hij hem weer naar haar uit te steken, waarna ze hem van hem aan pakte, om hem naar haar lippen te brengen. Zijn smaak lag op de filter, zoet, maar met een vreemde frisheid erin en de bekende smaak van nicotine. Ze inhaleerde, blies toen langzaam uit, naar boven, om de rook niet in zijn gezicht te blazen. Ze stak de sigaret weer naar hem uit, zoals ze waarschijnlijk altijd zou doen nu.
Ze keek hem aan, toen hij in haar hand kneep en glimlachte. Hij liet haar kalm voelen, liet haar voor even haar angst vergeten, voor hoelang dit ook mocht duren. Een bredere glimlach kwam rondom haar lippen, toen hij haar een "held" noemde. Zo voelde ze zich niet, maar ze wilde het graag geloven.
Haar ogen sloot ze, toen zijn lippen tegen haar wang kwamen. Het voelde onwennig, maar ze wist dat hij te vertrouwen was, dat hij haar niet zou misbruiken zoals anderen hadden gedaan. Ze trok dan ook niet weg, glimlachte zelfs zwakjes om zijn intieme handeling. 'Zonder jou was ik nooit een held geweest,' fluisterde ze, waarna ze even twijfelend op haar lip beet. 'Ik wil... Ik wil iets proberen. Ik wil kijken hoe lang ik het volhoud, hoe ver ik kan gaan. Bij jou dan.' Ze glimlachte zwak. 'Because I trust you.' Die woorden waren woorden, die ze niet zomaar zou uitspreken, dat was wel duidelijk. Ze duwde zichzelf weer iets overeind en nam toen plaats op zijn schoot, liet haar handen door zijn krullen gaan. Ze wilde dit niet benoemen, omdat dit niet te benoemen was. Maar ze wist wel dat ze dit wilde behouden, voor zo lang dat zou kunnen. Voorzichtig, angstig, maar niet ongewillig, plaatste ze haar lippen in haar hals, voor een seconde of twee drie en leunde toen weer iets naar achteren, waarbij ze hem weer aan keek, een glimlach rondom haar lippen. Ze rilde, trok zijn vest wat strakker om zich heen. 'God, I'm cold.'

Hij drong tot haar door, op een manier die geen ander gelukt was. Hij wist andere emoties op te roepen, emoties die niets te maken hadden met angst. Hem durfde ze aan te raken, tegen te spreken en misschien zelfs tegen zijn bevelen in te gaan, hoewel ze ergens dit laatste nog betwijfelde. Misschien zou ze er ooit toe in staat zijn, om zijn bevelen te negeren, maar het was een zorg voor later. Ze wilde er verder niet over nadenken, slechts opgaan in het moment dat ze gecreëerd hadden. Ze wilde bij hem zijn, zijn warmte voelen, tot hem doordringen, op de manier waarop hij tot haar doordrong. Het was misschien absurd om te zeggen, maar ze zou zich aan hem vastklampen, op een manier die misschien haast slecht voor haar zou zijn.
Zijn glimlachen leken onnatuurlijk, maar het feit dat ze hem kon laten glimlachen, verwarmde haar, gaf haar een haast warm, kloppend gevoel bij haar hart. Misschien wist ze al tot hem door te dringen, op de manier hoe hij tot haar doordrong. Gewillig liet ze toe hij haar vastpakte en omdraaide, om haar zo tegen zich aan te trekken. Ze leunde tegen zijn lichaam aan, pakte de warmte vast die hij haar aanbood. Zijn gefluisterde woorden lieten haar glimlachen, terwijl ze haar ogen had gesloten. Haar armen kwamen om de zijne te liggen en ze liet hun vingers verstrengelen, om hem te houden waar hij was. Haast ging de handeling automatisch, dacht ze er niet eens over na. Ze voelde zich veilig bij hem, warm van binnen, kon bij hem haar angst voor even opzij zetten. Het roken had haar op een bepaalde manier ook warm gehouden, maar dit was beter, veel beter. Zijn armen om haar fragiele lichaam, om haar op te warmen, zonder haar daarbij gelijk te willen verkrachten. Het was vernieuwend, verfrissend om zo'n reactie te ondervinden van een jongen. 'Yes please,' fluisterde ze terug, bij zijn woorden. Ze zou elk beetje warmte van hem aannemen, op wat voor manier dan ook.

Een lichte druk voelde ze op haar hoofd, afkomstig van Thane. Het was geen onprettig gevoel, misschien slechts wat onwennig. Ze bleef dan ook waar ze zat, trok zich niet weg onder de aanraking. Om eerlijk te zijn, ze betwijfelde of ze zou wegtrekken onder zijn aanrakingen. Dat was het moeilijke aan Sally. Als je iets bij haar deed wat ze niet wilde, dan zou je nooit meer een kans krijgen om het goed te maken, dan zou ze je voor het leven vrezen. Maar was je zoals Thane, iemand die geen gebruik van haar maakte, dan pakte ze je aan met alles wat ze bezat. Het maakte haar op een bepaalde manier gevaarlijk, omdat ze zichzelf volledig aan hem zou vastklampen, als ze daar de kans voor had. Haar vingers omsloten de sigaret, brachten die naar haar lippen. Weer verdoezelde haar eigen smaak de zijne en om eerlijk te zijn werd ze daar gek van. Ze wilde zijn smaak echt kunnen proeven, zonder dat ze daarbij een filter moest proeven. Desondanks inhaleerde ze en blies toen langzaam uit. Gedachteloos bracht ze de sigaret nogmaals naar haar lippen, terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Hij onderbrak zijn eigen zin, die slechts uit één woord had bestaan en ze voelde hoe hij bewoog. Hij vervolgde zijn zin weer en voor enkele seconden leek die zin haar innerlijk lam te slaan. Nog nooit - en dan bedoelt ze ook echt nooit - had een jongen die woorden tegen haar gezegd. Het maakte dat ze de rook langzaam uit blies en toen voorzichtig haar bovenlichaam draaide, om hem aan te kijken. Kort fronste ze, was het duidelijk dat ze een strijd met zichzelf voerde. 'I.' Ook zij verbrak haar zin, wendde even haar blik af en zocht zijn hand, om de sigaret aan hem te geven, zonder te wachten of hij hem weer aan zou pakken. Bij deze handeling haalde ze diep adem, waarna ze zijn blik weer op zocht. 'So do I,' sprak ze uiteindelijk, onwennig, haar stem licht trillend, maar niet minder waar. Licht streken haar vingertoppen over zijn wang, terwijl ze hem aan bleef kijken.

De greep op haar lichaam verslapte, toen ze zich half naar hem om probeerde te draaien. Voorzichtig gaf hij haar de vrijheid om hem aan te kijken, in plaats van haar in zijn armen gevangen te houden. Haar frons, zorgde ervoor dat hij zijn blik weer van haar afwendde en op zijn onderlip beet met spijt van wat hij tegen haar had gezegd, al was het niet zozeer spijt van zijn woorden. Hij meende het en zei - over het algemeen - zelden iets waar geen kern van waarheid in zat. Of dit nu was tegen een wildvreemde waar hij zich aan irriteerde - wat ze nog geen uur geleden was geweest - of een vriend, waar ze zich zonder haar eigen bewustzijn naartoe had gewerkt. Een vriend of misschien zelf meer dan dat, maar zelfs dit durfde hij voor zichzelf niet te bevestigen. Hij had in ieder geval niet tegen haar gelogen, maar haar blik zorgde ervoor dat hij het moment van zijn woorden betwijfelde. Waarschijnlijk was hij, simpelweg te snel geweest, want hij kon niet iets binnen twee - maximaal drie - uur voor haar goed maken of direct op haar vertrouwen rekenen. Misschien geloofde ze hem hierdoor niet, doordat hij te snel was geweest. Pas toen haar stem weer in zijn gehoor prikte, keek hij weer op en in haar helderblauwe ogen. Ook zij zette haar zin stop nog voordat deze daadwerkelijk begonnen was, waarna ze voor een moment haar gezicht wegdraaide. Ze zocht zijn hand, waar ze de sigaret tussen zijn vingers plaatste zonder verder af te wachten of hij de sigaret aanpakte. De handeling verraste hem, waardoor de sigaret tussen zijn vingers glipte en op de grond viel, om zijn dood rustig af te smeulen. Zijn aandacht werd echter getrokken door haar stem, die hem antwoordde en haar woorden streken een opgeluchte uitdrukking over zijn gezicht. Ze klonk onwennig, misschien zelfs angstig van de nieuwe ervaring, maar haar blik liet hem, haar geloven en onwillekeurig boog hij zich voorover en drukte een kus op haar lippen. Zonder zich direct bewust te zijn van zijn daden, om zich vervolgens - bij dit besef - geschrokken terug te trekken. ‘I’m sorry.’

Dat ze geschokt was, dat was iets wat heel duidelijk was. Zelfs na zijn woorden bleef ze hem haast ontzet aankijken. Ze had vaak genoeg lippen op de hare gevoeld, maar nooit van iemand waar ze werkelijk om gaf. Zelfs simpele handelingen als een kus had ze nooit van kunnen genieten, altijd van weggetrokken. Zelfs simpele aanrakingen had ze altijd willen vermijden, maar ze had er nooit aan kunnen ontkomen.
Voorzichtig pracht ze haar hand omhoog, drukte haar slanke vingers licht tegen haar lippen aan, alsof ze wilde controleren of het werkelijk gebeurd was. Het was te snel gegaan, te snel om het daadwerkelijk te beseffen. Maar gebeurd was het zeker. Ze kon zijn smaak proeven, in een grotere mate dan dat ze hem had kunnen proeven op de filter van de sigaret, die inmiddels uitgedoofd en vergeten op de grond lag.
Haar hand kwam weer naar beneden. Ze kwam overeind, maar draaide zich toen om en zonk weer op zijn schoot neer, zodat ze hem recht aan kon kijken. Het had niet onprettig gevoeld, hoe kort de handeling ook was geweest. Het was een oude herinnering geweest en tegelijk een heel nieuwe ervaring. Een zwakke glimlach kwam rondom haar lippen bij zijn verontschuldiging. Thane was de eerste die zich verontschuldigde tegenover haar, die - zelfs met een impulsieve handeling als deze - rekening met haar hield, haar verleden, die om haar gaf, haar werkelijk mocht, om wie ze was. Al haar littekens, al haar herinneringen, al haar problemen, hij vluchtte er niet voor weg, misschien omdat ze hier juist met elkanders problemen geconfronteerd werden. Ze konden niet om elkaar heen, niet van elkaar vluchten en waren gedwongen elkaar te tolereren, zolang ze hier zaten.
Hoe bang was ze geweest, hoe verschrikkelijk bang om hem dichtbij haar te hebben, toen ze hier net - amper een uur geleden - vast zaten. En nu, nu wilde ze niet meer bij hem weg. Hij was de eerste, de enige die haar op deze manier kon benaderen, wist te benaderen, durfde te benaderen, zonder smerige lust. Ze beet zacht op haar onderlip, legde haar hand op zijn gezicht, liet deze doorglijden naar zijn krullen, om daarin verstrengeld te raken. 'Don't be,' fluisterde ze, waarna ze haar lippen op de zijne drukte, onzeker, maar wel gewillig.

Opnieuw was het haar reactie die er voor zorgde dat hij zijn blik afwendde en in plaats daarvan naar de sigaret op de grond keek, die zijn weg naar de koele grond gevonden had. Inmiddels was de peuk uitgedoofd en de as op de grond over hem gedwarreld, als een zacht en geborgen sterfbed om rustig op te vergaan, al was er op een plaats als deze weinig sprake van vergaan. De natuur had geen speling op de simpele filter en de terende nicotine en slechts als hij weggegooid zou worden, zou hij nog een kans hebben om te sterven, in een berg van ander rottend vuil - de vuilnisbelt, hemel op aarde. Hij had medelijden met het ding, al was dit voornamelijk om zijn zelfmedelijden en schuld een plaats te geven en zichzelf er niet direct mee op te zadelen. Zijn hoofd was al sluimerig genoeg van alle herinneringen en hij behoefde er niet meer bij, al was hij op het punt beland om toe te geven dat ook zij zou verdrinken in het zwart van zijn herinneringen.
Kort schoten zijn ogen naar de hoeken van zijn kassen en observeerde hij het meisje, dat haar slanke vingers voorzichtig tegen haar rozige lippen gedrukt hield. Ze kon het vast niet geloven - zijn stupiditeit. Het was simpelweg te snel geweest, maar haar woorden hadden hem op de een of andere manier - valse - hoop aangepraat, de moed om zijn lippen op de hare te drukken. Hij ging te snel, veel te snel. Hij kon, nogmaals, niet acht jaar aan herinneringen wegspoelen met een kus, die door zijn eigen verwarring nog eens veel te kort had geduurd, om zelfs ook maar een poging te kunnen wagen. Hij slaakte een gefrustreerd geluid, terwijl er een onbedoelde boosheid in zijn lichaam stroomde - voornamelijk op zichzelf, al was hij net zo goed boos op de monsters die haar in deze staat hadden gebracht. Het was misschien makkelijker geweest als haar niets overkomen was, al betwijfelde hij dit op hetzelfde moment. Ze had waarschijnlijk niet naar hem omgekeken, in een ander geval. Ze had hier waarschijnlijk niet gezeten, was haar popachtige lichaam bewaard gebleven. Hij beet op zijn lip, voordat hij weer verschrikt opkeek toen ze op stond. Zijn ogen keken haar enigszins angstig aan - de enige angst die zij tot dusver bij hem had kunnen zien en opnieuw leek hij weer opgelucht, toen ze weer ging zitten. Al bleven voor de rest weinig van zijn emoties onveranderd. Pas toen ze opmerkte dat hij geen spijt moest hebben, durfde hij weer in haar ogen te kijken en een kleine, voorzichtige glimlach te tonen, die pas in een totale zekerheid veranderde toen ze haar lippen op de zijne drukte. Onwennig misschien, maar het feit dat ze dit zelf deed en zei, getuigde alweer van de waarheid. Voorzichtig legde hij zijn handen tegen haar gezicht, waarvan één langzaam tot haar hals doorgleed.

Haar lichaam protesteerde, wilde weg op de punten waar haar hart alles volledig wilde grijpen, om nooit meer los te laten. Haar lichaam trilde onder zijn aanraking, hoe voorzichtig deze ook was en hoewel het duidelijk was dat ze het probeerde te negeren, moest ze uiteindelijk haar lippen van de zijne houden. Beschaamd wendde ze haar blik van hem af, tranen in haar ogen, terwijl haar lichaam trilde en ditmaal niet vanwege de kou. 'Goddamnet,' kwam er woedend over haar lippen, hoewel deze emotie niet volledig doorkwam vanwege haar verstikkende stem. Ze duwde zichzelf omhoog, weg bij hem, omdat haar lichaam dat wilde en haar lichaam wist de verlangens in haar hart te overstemmen, puur en alleen omdat dat altijd zo geweest was. Liefde had ze nooit mogen kennen van haar lichaam, omdat je dan dit zou krijgen. Maar, in godsnaam, Thane was er toe in staat geweest om tot dat punt te komen, in minder dan een uur, om haar hart en haar lichaam te laten vechten, terwijl ze er zelf niets mee kon. Het was zo gemakkelijk om zich af te wenden, om het af te kappen, maar had ze niet een lichtpunt in zijn leven willen zijn? Ze wilde niet dat ze hem nu nog een duistere herinnering bezorgde en daarnaast, het had goed gevoeld, zijn lippen op de hare, hoe oneens haar lichaam het daar ook mee was. 'Ik kan het niet Thane, in godsnaam, ik kan het niet. En je weet niet half hoe graag ik het wil.' Ze keek hem aan, sloeg haar armen om haarzelf heen en veegde woest de tranen van haar wangen, hoewel er steeds meer kwamen. Ze wilde dit niet, ze wilde dat ze gewoon normaal was, dat ze nu van Thane kon genieten, van zijn handelingen. Dat ze niet bang hoefde te zijn, dat hij haar alsnog zou aanranden. Ze wist dat hij dat niet zou doen, maar waar haar brein het wist, geloofde haar lichaam het niet. Ze beet op haar lip, beschaamd, haar blik vol spijt, een innerlijke strijd en angst, altijd die angst, zelfs al voelde ze niet een echte angst tegenover hem. 'I'm so sorry.'

Hij voelde hoe haar lichaam trilde uit zijn handelingen, waardoor zijn handen zich automatisch na enkele seconde terugtrokken en zijn lippen afscheid van de hare namen, op hetzelfde moment dat zij zich terugtrok om hem zo verslagen aan te kijken. Zijn donkere ogen keken verward naar het meisje op, terwijl zij zich in ditzelfde moment van hem afkeerde om te tranen in haar ogen te verbergen. Zelfs vanaf de afstand die tussen hen restte kon hij haar lichaam tot op elke vezel zien trillen en kort keek hij naar zijn eigen handen, die deelgenoot waren van dit feit. Natuurlijk, hij had niet de ware schuld op zich, noch was hij daadwerkelijk de persoon waar haar lichaam zich tegen verzette - hij was simpelweg het geslacht, dat haar lichaam niet kon verduren. Haar helderblauwe ogen vertelden hem wel wat ze wilde, haar woorden lieten hem begrijpen, maar haar lichaam was doof voor alles wat ze zei. Het bleef verdomde angstig tegenover het mannelijke geslacht, tegenover hem en meer dan dat het gewend was kon het niet aan, meer dan het gebruikelijk verwarde het. Ze vloekte en maakte hem hiermee duidelijk dat het niet was wat ze wilde, ze wilde niet bij hem wegkruipen, hoe groot de afstand tussen hen voor alsnog was. Zijn handen hadden zich onbewust tot vuisten gebald, al was het eerder uit onmacht dan dat hij daadwerkelijk boos op haar was - ze had het er immers zelf net zo moeilijk mee. Hij had slechts gehoopt iets meer te kunnen betekenen, om ook haar lichaam te overtuigen - maar wat had hij dan verwacht? Was hij dan echt zo stom geweest om te denken dat acht jaar geschiedenis in één jaar werd uitgewist? Zelfs de geschiedenis van duizend jaar geleden was nog niet vergaan en vergeten. Sowieso was er niets dat al haar gedachten ooit helemaal zou uitwissen en een klein beetje geschiedenis zou altijd bewaard blijven - hoe ongewild de informatie ook. Als vanzelf had ze zich naar één van de verste uithoeken verplaatst, voordat ze hem weer leek aan te kunnen kijken. Ze klonk boos in zijn oren, al besefte hij zich dat ze niet boos op hem was - ze was boos op zichzelf en op niemand meer. Op haar lichaam dat haar eigen wil weigerde en alles wat haar überhaupt zo had gemaakt, maar voor een korte seconde voelde hij zich persoonlijk aangevallen, hoe stom dat ook klonk. Zijn vuisten knepen zich samen, voordat ze weer ontspanden en hij de afstand tussen hen met grote stappen overbrugde. Zijn vingers legde hij kort onder haar kin na haar verontschuldiging, waarna hij zijn hoofd schudde. ‘Don’t be,’ antwoorde hij zachtjes, om haar vervolgens weer los te laten en een kort moment aan bleef kijken. Hij opende zijn armen, waarna hij haar omhelsde en in deze omhelzing opsloot, zonder haar - of beter, haar lichaam - de kans te geven aan hem te ontkomen. ‘I will catch you wherever you go.’

Ze keek hem aan, toen hij de afstand met grote passen overbrugde. Zijn woorden klonken zacht, waren ook zacht uitgesproken. Kort sloot ze haar ogen, toen hij zijn vingers kort onder haar kin legde. Uiteindelijk opende ze haar ogen weer, toen hij zijn handen weer weg haalde, om haar niet veel later te omhelzen. Haar lichaam trilde nog steeds, maar ze wist niet of het nu kwam omdat haar lichaam zijn aanrakingen niet wilde of omdat ze ondertussen behoorlijk van streek was. Het was zo frustrerend als je lichaam en je hoofd en hart niet samen wilden werken. Ze wilde hem, wilde dat ze van zijn aanrakingen kon genieten, van zijn handelingen, maar waar haar hart en hoofd dat wilden, wilde haar lichaam dat absoluut niet.
Toch sloten haar vingers zich om zijn shirt, toen zijn armen om haar heen kwamen, alsof hij haar nooit meer los wilde laten. Haar gezicht verborg ze in zijn shirt, terwijl ze geen woord sprak. Zijn woorden warmden haar van binnen, voelden warm rondom haar hart. Hij behandelde haar niet met die smerige lust waarmee andere jongens haar behandeld hadden. Hij gaf om haar, gaf werkelijk om haar, zelfs al kenden ze elkaar amper een uur.
Uiteindelijk, ze wist niet na hoelang, leunde ze iets naar achteren en keek hem aan. Eén hand legde ze op zijn wang, terwijl de andere om zijn shirt geklemd bleef. De tranen schitterden nog op haar wangen, maar daadwerkelijk huilen deed ze niet meer. Haar lichaam trilde ook niet meer, voelde nog vreemd en onwennig, maar leek langzaam te accepteren dat haar hart en hoofd de overhand in deze situatie hadden. Tenminste, voor nu. Ze durfde geen uitspraken te doen over volgende dagen, uren, minuten, seconden, want ze was wispelturig, heel erg wispelturig. 'Don't ever let me go,' fluisterde ze, waarna ze haar lippen op de zijne durfde te drukken. Ze wilde dit overwinnen, samen met hem. 'I hope you don't mind me saying this, but I think I love you, even though my body doesn't seem to,' prevelde ze zacht, heel zacht, breekbaar, maar wel gemeend. Het was absurd om het te zeggen, maar hoe wilde ze dit anders benoemen?

Haar vingers vergrepen zich aan zijn shirt zo snel als zijn armen haar tengere lichaam omsloten en zacht duwde hij haar dichter tegen zich aan, om haar zo dichter bij zich te kunnen voelen. Het voelde prettig haar dichtbij te hebben, hoezeer haar lichaam het contact met hem ook afsloeg; ze kon niet langer ontsnappen. Zijn greep was stevig op haar lichaam, maar zijn ogen glansden bewust van elke beweging die hij maakte. Ze was geen lustobject voor hem, nooit zou hij haar zien als pure lust en vermaak, maar enige lust zou hij op den duur niet kunnen vermijden. Lust voor de persoon die zij was, de schoonheid die zich tot diep in haar schelp terugtrok, verlangen naar alles dat zij wel was en niet de fantasieën van een dolgedraaid mannenbrein. Hij zou haar niet mooier afbeelden dan ze was, geen willekeurig gezicht over het hare plakken; ze was mooi genoeg zoals ze was. Ze was het niet waard om overgeplakt te worden, zoals een oude poster van een voorstelling die tot de eeuwigheid in je geheugen genesteld zou blijven, maar verouderd. Hoe verder ze zouden komen, zelfs al zou spanning afzwakken; spanning die er tot dusverre niet eens was geweest, hij zou haar nooit als iemand anders zien, alleen om het genot uit een dergelijke ervaring te kunnen halen. Ze was perfect zoals ze was, het niet waard om misbruikt te worden zonder dat er daadwerkelijk aan haar werd gedacht. Ze was waarschijnlijk niet eens gezien wanneer ze haar onder zich hadden, maar zagen de persoon die hun geile gedachten op dat moment het liefste wilde zien; de jongedames die ze niet konden krijgen, omdat zij wel inzagen wat voor trieste figuren het eigenlijk waren. Ze hadden niet aan haar gedacht, maar alleen aan dat ene meisje, waar zij zo goed als onzichtbaar voor waren; wat was ook het slecht met hen gesteld. Het liefst zou hij zich op hen willen wreken, maar hij kon het niet. Hij zat immers hier opgesloten, met haar wel te verstaan en misschien was dat ook maar beter.
Hij sloot zijn ogen, terwijl hij luisterde naar haar ademhaling en de trilling van haar lichaam in zich opnam. Het was prettig, ondanks het besef van de oorzaak hiervan. Het kalmeerde hem tot op het punt waar hij gekalmeerd moest worden; hij had het niet echt nodig, maar het was fijn. Uiteindelijk voelde hij haar weer iets naar achteren leunen en opende hij zijn ogen, om haar hierbij aan te kunnen kijken. Hij voelde haar hand tegen zijn wang, terwijl de ander zich aan zijn shirt bleef vasthouden. Tranen schitterden nog op haar wangen, maar ze was gestopt met huilen, zoals ook haar lichaam de laatste trilling van zich afschudde. Ze kalmeerde of beter gezegd, haar lichaam kalmeerde. Haar woorden lieten hem glimlach, die ze al snel vervaagde door haar lippen op de zijne te drukken en hem te verdrinken in de tederheid van haar lippen. Opnieuw was het een prettig gevoel; hij kon wel concluderen dat zij hem prettig liet vollen, in zijn geheel. Hij luisterde naar haar woorden, toen ze die zacht tegen zijn lippen prevelde en kort opende hij haar ogen, om naar haar gezicht te kijken, haar o zo dichtbije gezicht. Van dichtbij was ze net zo perfect als van een kleine of zelfs grote afstand. ‘I don’t mind, because I do believe I’m in love too,’ fluisterde hij, waarna hij zijn lippen weer op de hare drukte.

'Maar Syrena, je weet toch dat ik dit moet doen? Omdat ik van je houd? Omdat je mijn zusje bent? Je weet toch dat ik dit moet doen omdat ik je broer ben? Dus hou op met huilen en doe wat je moet doen.' De jongen, die in de verste verte niet op het roodharige meisje leek, duwde haar op haar knieën, was al bezig met het openen van zijn broek, om die naar beneden te werken. Het roodharige meisje huilde nog steeds, maar leek dit te stoppen, hoewel het haast onmogelijk leek. 'Godverdomme, Syrena, kap met huilen en doe wat je moet doen!' Een klap werd gegeven, hard tegen de lelieblanke huid. 'Syrena, je weet dat ik dit doe omdat ik van je houdt, dus doe het nu maar, dan ben je er straks ook weer van af. Hoe meer je tegen stribbelt, hoe meer je zult moeten doen.' Haast verslagen deed het meisje wat er van haar gevraagd werd, omdat ze bevelen niet kon negeren, niet zonder er slechter af te komen.
Kort hadden zijn woorden deze herinnering opgeroepen, één van de velen die ze nog bezat. Ze had het moeten doen, omdat hij zogenaamd van haar hield, omdat het iets was wat een broer en zus deden. Leugens. Allemaal leugens, waar ze als jong meisje met open ogen in was getuimeld. Het begrip "houden van" had voor haar geen betekenis meer gehad, was volledig weggevaagd, omdat in haar ogen "houden van" gekoppeld werd aan "misbruik". Het had haar dan ook verbaasd dat ze die woorden tegen Thane had durven zeggen, angstig ja, maar niet minder waar. Wat haar nog meer verbaasde, was dat hij de woorden terug zei, om vervolgens zijn lippen weer op de hare te drukken. Geen bevel kwam over haar lippen. Geen bevel dat ze nu op haar knieën moest en hem moest bevredigen. Geen bevel dat ze op het bed moest gaan liggen en niet moest janken. Geen enkel bevel dat ook maar iets van misbruik zou aantonen.
Nee, dat zou ook absurd zijn, want hij hield van haar. Een begrip waar nu weer de betekenis aan werd gekoppeld, die het hoorde te hebben. Thane zou haar niet misbruiken, niet op de manier waarop al die andere mannen haar misbruikt hadden, al die jaren. Misbruikt, om vergeten achter te laten, alsof ze niets waard was.
Ze beantwoordde zijn kus, gewillig, duidelijk, maar misschien nog wat onwennig. Ze voelde hoe haar lichaam weer wilde weigeren, maar in godsnaam, Thane hield van haar, anders zou hij het niet zeggen. Hij kende niet die smerige lust die de rest kende en hij zou haar niet zo gebruiken. Natuurlijk zou hij op een gegeven moment een lust naar haar kennen, dat was onvermijdelijk, maar ze hoopte dat zij tegen die tijd ook een lust naar hem wist te kennen. Ze kon het niet zeggen, aangezien niets bij haar zeker was. Maar haar hart en hoofd wisten nu haar lichaam te overmeesteren en ze trok niet weg, zocht juist meer toenadering en drukte haar lippen nu duidelijker op de zijne, terwijl haar hand in zijn krullen verstrengeld raakte.

Hij besefte pas wat hij had gezegd, nadat zijn lippen weer op de hare had gedrukt en kort opende hij zijn ogen, puur uit zijn eigen ongeloof. Het was niet dat hij niet geloofde dat hij van haar hield; hij hield van haar. Het was eerder dat hij niet geloofde het ooit nog tegen iemand te zeggen, houden van. Het begrip was zolang voor hem dood geweest en zij had in een korte tijd weer leven ingeblazen; ze had hem nieuw leven ingeblazen en ze kon zich niet voorstellen hoe prettig dit hem liet voelen. Hij had niet willen leven, al was het nooit in de zin geweest dat hij van plan was zijn leven te ontnemen; hij was al zo ver gekomen, het zou alleen maar zwak zijn geweest. Het plan om zijn leven te eindigen was nooit in zijn hoofd gekomen, of had zich niet sterk genoeg aan hem opgedrongen om het daadwerkelijk te laten geboren. Zelfdoding had hij slechts als een vorm van zwakte gezien en dat woord, dat ene woord galmde al lang genoeg door zijn hoofd; hij wilde er niet verder door achtervolgd worden, niet zwakker zijn dan hij al was, zoals de honderd herinneringen hem vertelde. Het voelde goed om het weer eens te kunnen zeggen, nadat hij het woord en zijn betekenis zo lang begraven had, bang dat zijn vertrouwen geschaad werd; hij vertrouwde erop dat ze het niet hetzelfde zou doen als anderen. Hij vertrouwde haar, meer dan zijn hart hem in de eerste plaats toestond, maar hij negeerde de brandende, waarschuwende pijn die in zijn borst klopte. Hij negeerde de schuld die hij tegenover zichzelf voelde, het verraad dat hij zichzelf aandeed; want ze was het waard.
Hij krulde een van zijn armen stevig om haar middel, om haar zo dicht bij zich te houden zonder haar de mogelijkheid te verschaffen om te ontsnappen. Haar lichaam dwong hij dicht bij zich, alleen maar om de afwijzing niet te voelen; de afwijzing van haar lichaam wel te verstaan, want zij accepteerde hem. Ze accepteerde alles dat ze verder konden hebben en drukte zich, hoe onwennig ook meer tegen zich aan, haar lippen steviger op de zijne. Het voelde prettig, maakte hem intens gelukkig, een geluk pijnlijker dan het schuldgevoel dat door de leegte van zijn lichaam woei. Het geluk dat zo lang opgesloten was geweest achter muren van meters hoog en ondoordringbare centimeters dik. Geluk dat niet sterk genoeg was geweest om elke andere haatdragende emotie tegen het lijf te gaan, maar nu eindelijk vrij werd gelaten; er werd zelfs voor hem uitgeweken. Zijn lichaam voelde pijnlijk en onwennig, door de emoties die zo onverwacht in hem opbloeiden, maar het maakte hem niet uit. Zolang zij maar bij hem was, kon hij elke pijn weerstaan tot zijn lichaam er aan gewend zou raken. Zijn vrije hand krulde zich voorzichtig om haar hals, gleed door haar rode lokken en duwde plukken weg die hem in de weg zaten. Hij hield van haar.

Zij hield van hem. Het was een gevoel dat door haar lichaam raasde en waar elke vezel van haar lichaam tegen wilde vechten, om het haar lichaam weer uit te krijgen. Aan de ene kant vulde het gevoel haar met warmte, met geluk, met een verlangen dat onbekend was voor haar, maar aan de andere kant leek haar lichaam er alles aan te willen doen het zo snel mogelijk weer te vergeten. Haar lichaam zocht naar een uitweg, maar zijn arm om haar middel gaf haar niet de mogelijk om te ontsnappen. Ze wilde niet ontsnappen, niet meer, in ieder geval niet van hem. Ze vertrouwde hem, met alles wat ze bezat, ook al leek haar lichaam het daar niet mee eens te zijn. Maar haar hoofd, haar gedachten en haar hart; ze overwonnen de angst in haar lichaam, in ieder geval bij hem, hoe langzaam het ook leek te gaan. Misschien dat er een dag kwam dat ze geen angst meer kende, ook niet tegenover anderen, maar die dag zou nog lang weg zijn, dat besefte ze maar als te goed.
Maar hij was tot haar doorgedrongen, had met liefde en tederheid, met een uiterst zeldzame voorzichtigheid en zonder smerige lust door haar lagen van angst heen weten te dringen, hoe moeilijk het voor hem ook geweest was. Want daar was ze zeker van, dat het niet van een leien dakje was gegaan. Ze was en bleef immers wispelturig, hoe je het ook wende of keerde. Maar hem vertrouwde ze, hem kon ze vertrouwen en daarom was ze in staat om haar lichaam het zwijgen op te leggen, hoe moeilijk dat ook was. Bij anderen zou ze het niet kunnen, maar hij hield van haar, dat maakte hij maar als te goed duidelijk. Hij zou haar niet verlaten, niet behandelen met de smerige lust die anderen kenden. En zij zou niet de donkere herinnering in zijn gedachten worden. Ze wilde het lichtpunt zijn, het lichtpunt dat hij verdiende, dat hij nodig had. Hij was donker, een donker personage en zij was bereidt om hem het licht te geven, wat hij nodig had, hoe hard hij ook zou ontkennen van niet. Ze zou bij hem blijven, om de pijnen in zijn lichaam te verlichten, zoals hij ook haar pijnen en angsten wist te verlichten, door simpelweg aanwezig te zijn, van haar te houden, haar de warmte en liefde te geven die ze onbewust nodig had, naar verlangde.
Kort voelde ze een rilling over haar ruggengraat lopen, toen hij zijn vrije hand om haar hals krulde, voorzichtig, nog iets wat bevestigde dat hij geen smerige lust kende, dat hij om haar gaf, van haar hield. Haar hand vond de zijne, liet haar vingers door de zijne glippen, zodat ze niet alleen zijn vingers tegen haar huid aan voelde, maar ook haar eigen vingers. Ze voelde zich klein, fragiel in zijn sterke omhelzing, maar veilig, en gevoel dat voor haar lange tijd onbekend was geweest. Hij was haar veilige haven, haar thuis, de persoon waar ze op kon vertrouwen. Voorzichtig trok ze zijn hand wat naar beneden, zonder hun kus te verbreken, plaatste deze net boven haar linkerborst. Ze had zijn hand eigenlijk op haar linkerborst willen leggen, maar daar was ze gewoon nog niet aan toe, nog niet, maar hopelijk ooit wel. 'My heart is yours now, please, keep it safe,' prevelde ze tegen zijn lippen aan.

Hij voelde hoe haar slanke vingers tussen de zijne glipten, zijn vingers met hun minimale kracht uit elkaar duwde, waarna ze haar eigen vingers als puzzelstukken in de groeven tussen zijn vingers zette. Haar hand had een prettige warmte die hij voor altijd zou willen vasthouden, ze voelde zacht en teder en hij kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat iemand zijn hand zo vast had genomen. Hij kon zich de laatste keer dat iemand zijn hand had vastgepakt sowieso niet meer herinneren, niemand had hem ooit aangeraakt op die manier - niet naar zijn herinneringen.
‘Verdomme,’ werd er luid door de ruimte geroepen en het kleine, achtjarige jongetje in de hoek van de kamer kromp ineen. Zijn handen sloegen zich beschermend voor zijn gezicht, terwijl zijn bruine ogen tussen de kieren van zijn vingers doorkeken. ‘Godverdomme Thane,’ werd er opnieuw gevloekt en opnieuw kroop het jongetje ineen, sloeg zijn magere armen over zijn lichaam en duwde zich verder weg. De wollen draden van zijn trui knapten stuk tegen de ruwe muur; waar was hij? Hij was niet thuis, niet bij zijn weten, maar de man aan de andere kant van de kamer was wel degelijk zijn vader. Zijn donkere ogen schoten vuur, terwijl hij zijn vuist met een klap tegen het tafelblad dreunde. ‘Ik dacht dat we hier heel duidelijk over waren geweest,’ vervolgde hij, plots beangstigend kalm na zijn uitbarsting en kalm schoof hij zijn stoel achteruit; ze waren op zijn “kantoor”. Hij liep naar de jongen en greep zijn kleine gezicht tussen zijn eeltige vingers; het schuurde tegen zijn fijngevoelige gezichtje. ‘Je weet dondersgoed dat ik andere zaken aan mijn hoofd heb. Je weet godverdomme best dat ik iets beters heb te doen.’ Daar was de o zo bekende woede weer, die gepaard met druppels speeksel tegen zijn gezicht sloegen. ‘En jij zou je best doen en nu krijg ik verdomme weer dat kutwijf van die klere school aan de lijn. Het kan me geen fuck schelen dat je gepest word, je dient je maar aan te passen. Ik snap prima waarom je gepest wordt, je verdiend het om gepest te worden, want je bent een akelig rotjoch,’ blafte de man in zijn gezicht, terwijl hij hem bleef dwingen hem aan te kijken. ‘Maar in plaats van te accepteren en de brave jongen te zijn die je me beloofde te zijn, moet je dat arme jongetje weer een klap verkopen. Moest je weer stoer doen, laten zien dat je sterk ben. Je bent het zwakste schepsel dat ik in mijn godvergeten leven heb gezien. Je bent niets en dient je hier ook naar te gedragen, begrijp je dat?’ Inmiddels stroomden de tranen over zijn smalle gezichtje en voor hij het besefte was hij losgelaten. ‘Heb je dat begrepen?’ blafte de man woedend, maar hij bleef stil. Een klap in zijn gezicht en een ferme greep naar zijn kraag volgde. Hij werd verstikt door de boord die tegen zijn hals duwde, terwijl hij naar de jongedame in de dooropening werd geduwd en hierbij half over zijn eigen voeten struikelde. Ze stapte behendig opzij en liet hem vallen, waarna ze zijn hand greep en hem meetrok, terug naar hus.
De herinnering sloeg in als een bom en maakte hem in minder dan een seconde ijskoud, bewegingsloos als een marmeren standbeeld en hol van binnen. Het voelde alsof er zand tussen zijn gewrichten zat, toen ze zijn hand beter vastpakte en deze naar haar borst verplaatste. Zorgvuldig legde ze zijn hand boven haar linkerborst en pas bij haar woorden durfde hij weer te ontdooien; ze was de enige die hem op die manier kon opwarmen. Zijn gelaatstrekken verzachtten weer en een fijne glimlach kwam om zijn lippen, terwijl zijn vingers zich om de stof die haar bedekte, krulde. Hij greep de plaats vast, waar ze zijn hand had neergelegd en duwde zijn hand, inmiddels gevormd tot een vuist tegen de warme plek op haar lichaam. Hij kon haar hart voelen kloppen, hoewel hij niet de precieze plaats van haar hart aanraakte; het was genoeg voor hem. ‘I will keep it in my pin and treasure it like it’s my only possession,’ antwoordde hij fluisterend op haar woorden, waarna hij zijn lippen weer om de hare drukte en haar met zijn armen stevig omsloot; opsloot.

Kort was hij ijskoud geweest, als een standbeeld en ze had zich al willen terugtrekken, angstig voor wat er zou komen, maar haar woorden leken door de ijslaag heen te breken en de glimlach om zijn lippen, liet haar ook glimlachen. Zijn vingers krulden om het vest heen, dat nu waarschijnlijk van eigenaar verwisseld was, want ze zou het vest niet meer teruggeven. De vuist die zijn hand ondertussen was geworden, voelde vreemd, maar prettig tegen haar lichaam, net boven haar borst. Zijn woorden verwarmden haar, hoewel ze haar tegelijkertijd een herinnering brachten, die ze liever nooit meer wilde meemaken.
'Syrena, hoe durf je zulke onzin te zeggen? Je weet best dat je broer zoiets nooit zou doen!' De vrouw keek haar negenjarige dochter aan, wie haar moeder met betraande ogen aankeek. Ze werd niet geloofd, alweer niet. Ze wist toen nog niet dat het "misbruik" was, wat haar broer deed, maar ze wist wel dat het niet hoorde, dat ze het niet wilde. 'Maar mama, hij laat me dingen doen die ik niet wil!' protesteerde de jonge Sally, hoewel ze daar nog gewoon "Syrena" was. De vrouw sneerde en streek een plukje van haar platinablonde haar naar achteren. 'Zoals?' Het klonk minachtend en onwillekeurig sloeg Sally haar ogen neer, terwijl ze zacht mompelde. 'Praat duidelijk, Syrena!' Een klap werd gegeven en een tweede volgde al snel. 'Je weet hoe ik denk over mompelen!' Haar betraande ogen sloeg ze weer naar haar moeder op, angstig. 'Ik moet hem aanraken, mama,' kwam er over haar rozige lippen. Weer een klap. 'Je liegt, Syrena en je weet wat we doen met kinderen die liegen!' Haar pols werd ruw gegrepen en ze werd de trap opgesleurd, om opgesloten te worden in haar kamer.
Haar deur ging open en haar broer kwam binnen, met een duivelse grijns rondom zijn lippen. Hij knielde voor zijn zusje neer, streek door het toen al lange rode haar. 'Syrena, begrijp je nu eindelijk dat je mijn bezit bent? Dat is bij elke broer en zus zo, geen zorgen. Alleen mij kun je vertrouwen, alleen op mij kun je bouwen.'
Ze was zijn bezit geweest, zijn persoonlijke bezit en ze had zich niet kunnen verzetten. Maar lag het hier niet anders? Ze had haar hart vrijwillig aan Thane gegeven, net zoals dat er een moment zou komen dat haar lichaam ook van hem zou zijn. Ze durfde erover na te denken, maar daar bleef het bij. 'Don't break it,' waarschuwde ze hem zacht, hoewel ze betwijfelde of dat ook maar in zijn gedachten opkwam. Ze beantwoordde zijn kus weer, gewillig nu en zeker, nu haar lichaam gewend was geraakt aan de liefdevolle handeling van hem. Ze drukte haar lichaam dichter tegen de zijne, voelde zijn armen niet als een beklemming. Hij mocht haar opsluiten op deze manier, als hij dat wilde.

Haar woorden klonken zacht in zijn oren, een waarschuwing die hem slechts liet glimlachen, terwijl zijn armen zich steviger om haar tengere lichaam sloten. Het vest viel groot en lomp om haar lichaam, zijn vest, maar hij geloofde niet dat hij het nog zo terugkrijgen. Het stond haar niet op eenzelfde manier dat ze er adembenemend uitzag in het overduidelijk mannelijke model en de te grote vorm van het vest. Hij drukte zijn gezicht tegen haar hals nadat hij de kus weer verbroken had, zocht troost in haar tengere en kleine lichaam. ‘I won’t,’ prevelde hij zacht tegen haar hals, alvorens haar weer los te laten en een stap achteruit te doen. Hij keek haar aan, bestudeerde haar lichaam en glimlachte om de aanblik; ze leek om het meisje in lompen, alsof ze niets beters had om haar lichaam mee te beschermen. Alsof ze het moest doen met de kleding waar ze in verdronk, die haar niet wisten warm te houden omdat ze niet dichtbij genoeg kon komen. Het was een tedere, fragiele aanblik. Haar felrode haren die stijl over haar schouders en langs haar smalle, bleke gezicht vielen. Haar huid zo blank dat ze bijna wit leek, ongezond maar met een perfecte gaafheid die in haar gezondheid deed geloven. Haar ogen die een fel contrast boden tegen haar huid, haar rozige lippen en haar ijzige blik die op hem neerdaalde, met een liefdevol warmte. Haar ogen zo afstandelijk, maar voor hem zo toegankelijk. Hij hield van deze aanblik, maar nog liever zou hij haar weer in haar eigen kleren zien; haar eigen huid. ‘Laten we gaan,’ mompelde hij zacht in de stilte, terwijl zijn donkere ogen haar glimlachend aankeken. ‘Ik wil je zien,’ vervolgde hij vervolgens, waarna hij weer bij haar ging staan en haar in een korte omhelzing opsloot. ‘Ik wil je zien in je eigen licht, in de frisse lucht van vrijheid. Kom.’ Zijn stem streelde langs haar hals, waarna hij haar weer losliet en naar de deur liep. Hij bestudeerde het sleutelgat, twijfelend waarna hij de ruimte scande naar iets om het slot te openen en uiteindelijk een speld vond, lang en dun van stuk. Hij duwde de speld in de kronkels van het sleutelgat en duwde de roodkleurige kop in verschillende bochten tot hij het geluid van het slot dat open gleed hoorde. Hij legde de speld weg en zette zijn voetzool tegen de deur, schatte de kracht die het moest kosten om de stoel te laten wegschuiven. Zijn voet dreunde tegen het hout dat een krakend protest afwierp, maar het interesseerde hem niet. Hij dreunde opnieuw tegen het hout, terwijl zijn hand zich aan de deurknop vergreep voor zijn eigen evenwicht. Hij draaide de knop opzij om het slot vrij te geven en dreunde nogmaals hard met zijn voet tegen het hout, dat het geluid van splinterend hout uitstootte, waarna hij de stoel met een klap tegen de grond hoorde slaan. Hij opende deur, zette zijn schouders tegen het portier en wrong zich tussen de kier, waarna de deur achter hem in het slot viel. Zijn blik schoot naar de deur, maar in plaats van deze opnieuw proberen te openen raapte hij de stoel van de grond en veegde de splinters weg; het meubel was niets meer waard dan een toekomstige hoop zaagsel. Pas hierna opende hij de deur en stak zijn hoofd weer door de opening, een lichte glimlach sierde zijn lippen, terwijl zijn blik haar kant uit priemde. ‘Kom,’ herhaalde hij, maar met een warme klank in zijn stem. Kort werd zijn aandacht afgeleid door de ritten die over de grond schoot, maar toen deze zich met zijn klauwtjes aan zijn broekspijp vergreep, richtte hij zijn aandacht weer op Sally. ‘Bij mij ben je veilig,’ verzekerde hij haar.

Zijn woorden verwarden haar, zoals zijn woorden haar wel vaker verwarden. Hij wilde haar zien, maar zag hij haar niet nu al? Zijn woorden die hij daarna sprak, lieten haar echter glimlachen, lieten de verwarring in haar ogen oplossen. Kom. Een simpel woord, in feite een bevel, maar begreep hij dan niet dat ze hem altijd zou volgen, waar hij ook heen zou gaan? Hij had iets van haar in zijn bezit, iets wat vooralsnog niemand ooit gelukt was om te bemachtigen. Hij had haar hart en ze zou hem wel moeten volgen, wilde ze dat niet uit het oog verliezen. Natuurlijk zouden er momenten zijn dat ze niet samen konden zijn, maar zoals eerder al vermeldt is, Sally kan zich aan iemand vastklampen, op een manier die haast ongezond is.
Ze keek toe hoe hij het sleutelgat bekeek, om vervolgens een speld hierop los te laten. Het was eigenlijk vreemd om te bedenken dat ze hier niet eerder aan gedacht hadden, want Thane oogde sterk genoeg om de deur open te breken. Maar misschien kon je dit zien als het lot, als het feit dat dit had moeten gebeuren. Ze kon zich ook niet iemand anders indenken, die dit bij haar kon bereiken. Het was al een wonder dat het Thane gelukt was.
Ze was vlakbij hem gaan staan, maar wel op een veilige afstand, zodat ze hem niet in de weg stond bij zijn poging om de deur open te breken - waar hij uiteindelijk in slaagde. Hij wrong zichzelf door een kier, waarna de deur weer achter hem dichtviel. Uit automatisme sprong ze naar voren, maar ze was te laat om de deur nog open te kunnen houden en voor enkele seconden nam een angst weer bezit van haar. Hij was daar, vrij, voor zover je in dit gesticht vrij kon zijn en zij zat hier, nog steeds opgesloten. Maar hij zou haar niet achterlaten en met die gedachte stapte ze naar achteren, wachtte geduldig tot hij de deur voor haar zou openen, wat hij uiteindelijk ook deed. Ze glimlachte zwak en ook haar aandacht werd even getrokken door de ritten, die schijnbaar er niets voor voelde om achter te blijven. Zijn woorden lieten haar glimlachen en ze glipte door de deur heen, om bevrijdt te zijn van de ruimte die tot dit geleidt had. 'Daar twijfel ik niet aan,' antwoordde ze, op zijn woorden. Ze glimlachte en pakte toen voorzichtig zijn hand, om hun vingers te laten verstrengelen. 'Lead the way.'