Bless this silence

De "Institute Garden", een plek die ogenschijnlijk de vrijheid moest bieden die het Lawrence Instituut zelf niet bood. De tuin was echter geen plek die vrijheid leek aan te bieden. Zowel het Instituut als de tuin sloten de patiënten op met vier stenen muren. In de tuin waren deze muren enkel verborgen achter een handje vol bomen en struikjes. Hier en daar een perkje bloemen had de nodige gezellige sfeer moeten brengen, maar dit deed het in Alex ogen niet. De bloemen waren verdord, krulden hun uitgedroogde kwetsbare blaadjes op en oogden ongelukkig met wat het leven hen te bieden had, evenals de patiëntjes van Lawrence. De meesten - van binnen gebroken door een triest verleden of door de oordelen van anderen met betrekking tot de mentale problemen - waren buitenbeentjes. Alex was pas gearriveerd in het Lawrence en ze had het in een oogopslag al gezien. Onzekerheid, dit was het gemeenschappelijke punt wat vrijwel iedere patiënt op de schouders droeg. De één uitte zich hierin door in een hoekje te kruipen en zich van de buitenwereld af te sluiten, de ander toonde dit door anderen te overschreeuwen en een zogenaamde zelfverzekerdheid te tonen. Alex mocht zich voegen bij dat laatste. Ze was zichzelf ergens wel bewust van haar eigenlijke onzekerheid, maar het was zoveel gemakkelijker en comfortabeler zich te verschuilen in cynisch en eventueel agressief gedrag. Ze was er eenmaal in beland en ze was er nooit uitgekomen, het voelde zoveel prettiger zichzelf zeker op te stellen dat ze er niet eens over peinsde hier verandering in te brengen.
Alex bracht haar hoofd omhoog toen een regendruppel in haar nek uiteen spatte. Haar ogen gleden over de donker-bewolkte hemel en vonden de zwakke glinstering van de maan, achter een iets dunnere strook wolken, maar deze ging al gauw weer schuil achter de echte zwaardere regenwolken. De volgende druppel belandde op Alex wang en hierna volgden er meer. Het donkerharige meisje bleef staren hoe de regenbui aanzwol tot een heuze stortbui, welke haar kleding doorweekten. De kou drong echter niet tot Alex door, een geluid vanuit het Lawrence Institute deed haar opschrikken. Ze wierp een vluchtige blik op het onheilspellende gebouw en vervolgde toen haar wandelingetje door de karige tuin. De regen deerde haar net zo weinig als de kou - het was de stilte en eenzaamheid die dit zo acceptabel maakten. Alex apprecieerde dit ten zeerste en ze stelde deze rust maar al te graag op prijs. Ze was niet mensenschuw, zoals sommige Lawrence-patiëntjes, maar ze had een hekel aan onbekende opdringerige mensen. De tijd dat ze onmiddellijk iemand uit begon te schelden was al lang en breed voorbij - dit had plaatsgemaakt voor onverschillig sarcasme met hier en daar een bijtende sneer. Het was vaak wel duidelijk dat Alex geen schattig verlegen knuffelbeertje was, maar een roekeloos beledigende snol was ze ook niet.
Beschut achter enkele bomen zeeg Alex neer, met haar rug tegen een boom. De modder die nu in haar naar de mode gescheurde spijkerbroek trok maakte ze zich geen zorgen om. Een gebroken nagel of uitgelopen mascara deerde haar net zo min. Ze was geen piepend tuttebelletje, wanneer het er op aan kwam ging ze zelfs over lijken. Geen punt. Er hadden zich al zoveel nare situaties geweest waarin Alex mee in de knoop had gezeten, dat ze gehard was geworden. Haar jeugd had dan wel een nare psychische aandoening veroorzaakt die duidelijke onzekerheid met zich mee bracht, maar het had haar ook verbitterd en gehard gemaakt. Alex was alles behalve een watje; dit wilde echter niet zeggen dat deze meid geen angst kende. Ze was vaak genoeg met angst geconfronteerd wat haar, naar de verwachtingen in, niet minder angstig maakte, maar ze had geleerd dat dingen sneller over waren wanneer je sterk bleef en doorbeet, en je angsten onder ogen kwam.
Met afgelopen gebeurtenissen en haar intrede bij het Lawrence in haar hoofd leunde ze met haar hoofd tegen de stam van de boom en sloot haar ogen. Hoewel het geen mooie tuin was, was Alex opgelucht dat er wel een plek was die rust en stilte bood. Deze tuin zou voorlopig een toevluchtsoord voor haar zijn, vooral op tijdstippen zoals deze. Er zouden straks vast mensen naar haar op zoek gaan, maar voor nu genoot ze van de stilte en eenzaamheid, terwijl de regen nog altijd met bakken uit de hemel viel.

[Misschien een benarde situatie om je in te voegen..? Spijt mij, dit schreef zo lekker weg o:]

Het blonde meisje zat bijna altijd buiten sinds ze in het Lawrence was. Natuurlijk had ze haar eerste week alles in het gebouw zelf al doorzocht, maar erg interessant kon ze de kille, eindeloze gangen niet noemen en het was haar tot nu toe ook nog niet gelukt om een aansteker te bemachtigen, of zoiets.
Ze had zich in een boom gehesen, niet erg hoog van de grond, maar hoog genoeg om enig uitzicht op het trieste, grauwe vijvertje te hebben en ongezien te blijven. Bomen waren uitstekende schuilplaatsen, ze had er in haar jeugd aardig wat beklommen, en al was dat behoorlijk lang geleden, de lenigheid en behendigheid had ze nog steeds.
Viënna hief haar blik op bij het horen van de tikkende geluidjes die van de bladeren leken te komen en verstijfde plots toen er iets kouds en nats op haar arm belandde. Met samengeknepen ogen staarde ze naar de regendruppel die langzaam van haar arm naar beneden rolde en tot haar ergernis was de druppel niet de enige. Ze belandden op haar kleding, in haar haren, ritselden tussen de groene bladeren door. Regen. Natte, koude druppels die vanuit de hemel naar de droge aarde neerstortten en uiteen spatten op de harde grond. Viënna haatte regen. Ze haatte kou, wind en tocht, maar er was niets dat ze zo erg haatte als regen. Regen was verschrikkelijk, de druppels water die uit de wolken kwamen zetten en zo alles doorweekten wat los en vast zat. Nee, Viënna was voor het vuur, en water was nu eenmaal de grootste vijand van vuur.
Natuurlijk waren de donkere wolken haar eerder opgevallen en had ze kunnen weten dat de mogelijkheid dat er een bui zou komen erg groot was, maar Viënna had er weinig acht op geslagen, zoals ze overal weinig acht op sloeg. Nu moest ze leven met het feit dat ze als een verzopen kat aan zou komen wanneer ze het Lawrence zou bereiken. Ze maakte een nijdig geluid toen ze een koude druppel in haar nek voelde belanden en probeerde zich beter tussen de bladeren verschuilen, hoewel ze besefte dat het weinig nut had. De boom diende wel voor enkele beschutting, maar kon niet verhelpen dat er toch aardig wat druppels op Viënna neerkwamen. Na enkele seconden sprong ze overeind en zette ze zich af tegen een tak, waarna ze met een lenige sprong in de modder terecht kwam, die op haar kleren spatte.
Ze sprong echter ook onmiddellijk overeind toen ze een persoon tegen de boom zag zitten. Ze vervloekte zichzelf dat ze voor haar sprong niet naar beneden gekeken had. Als ze niet zoveel ophef om de regen had gemaakt had ze vast en zeker een blik naar beneden geworpen en als ze de jongedame dat had zien zitten zou ze waarschijnlijk aan de andere kant van de boom gesprongen zijn. Niet dat ze een hekel aan andere mensen had – integendeel -, maar Viënna wilde door het water dat inmiddels langs haar nek droop zo vlug mogelijk weg zijn en nu leidde de jongedame haar af. Viënna was er wel nieuwsgierig naar wat het meisje op dit moment buiten deed. De meeste mensen – waaronder zijzelf – gaven voorkeur aan droog, warm en behaaglijk.
'Wat doe jij nu op dit moment buiten?' waren dan ook de woorden die, op ietwat verwijtende toon, over haar lippen kwamen.

Een geluid klonk boven Alex in de bomen. Geritsel en het gekraak van een zwakkere tak die veel gewicht droeg. Het had haar moeten alarmeren maar op het moment negeerde ze opzettelijk de geluiden, ze had niet in haar hoofd dat er nog iemand met dit weer op dit tijdstip buiten had kunnen zijn. Helaas bleek dat wel zo te zijn toen er pal voor Alex iemand met een geoefend opgevangen sprong op de grond belandde. De modder spatte luidruchtig op en Alex' ogen schoten open. Zodra ze besefte dan zich voor haar een ander persoon bevond krabbelde ze overeind, met haar rug nog altijd tegen de boom gedrukt, zodat ze niet in een kwetsbare zittende positie zat.
Alex observeerde vluchtig het persoon. Het was een meisje - ofwel een vrouw - met een blond, ietwat assymetrisch kapsel. De regen gaven hoogstwaarschijnlijk een iets donkerdere tint aan de kleur en deden de lokken door de war en piekerig ogen. Uit de hemelsblauwe ogen van het meisje was niet veel op te maken. Misschien blinkte ergens een zweem van irritatie, mogelijk door de verschijning van Alex, mogelijk door de regen, mogelijk door het feit dat ze in Lawrence zat opgesloten met andere geschifte mensen.
'Wat doe jij nu op dit moment buiten?' klonken plots de woorden van het meisje op niet bijzonder vriendelijk klinkende toon.
Alex' kneep een fractie van een seconde haar ogen tot spleetjes en rechtte haar rug, concentreerde zich op het meisje voor haar. Kinderachtig als het was voelde ze een zinderende irritatie opborrelen die ze met weinig beheersing wegslikte. De toon die het meisje aan had geslagen beviel haar niet. Een vreemdeling die haar kwam storen was tot daar aan toe, maar een onvriendelijke verwijtende toon roerde Alex' moeilijk te beheersen woede. Ze wist zich echter aardig te beheersen, ze barste niet in vloeken en schelden en agressie uit zoals vroeger, maar fronste slechts nijdig.
'Ik geloof dat dat mijn zaken zijn,' snauwde Alex. Haar ogen blinkten waarschuwend. 'Daarbij kan ik jou hetzelfde vragen. Hoor jij niet braafjes in je bed een prentenboekje te lezen, meisje?' Alex liet haar stem neerbuigend klinken alsof ze daadwerkelijk dacht dat ze te maken had met een klein onwetend kleuterje, ook al wist ze natuurlijk wel beter. Ze wist wel dat ze uit moest kijken voor andere patiënten, je wist nooit wat voor rare idioten ertussen konden zitten, maar ze kon hier niet vriendelijk op ingaan. Ze was sowieso al iemand die gemakkelijk hapte en totaal niet over zich heen liet lopen, en dat laatste mocht iedereen duidelijk gemaakt worden.

[Betere lengte? ]

Als de zon geschenen zou hebben, als het meisje vriendelijk gereageerd had of als Viënna gewoon wat vrolijker geweest was, zou ze vast haar excuses gemaakt hebben, waarna ze probeerde een luchtig gesprek aan te knopen. Nu was het niet het moment voor een luchtig gesprek, dat was overal aan duidelijk, en daarom staarde ze kil naar de jongedame met het zwarte haar die nu rechtop tegen de boom stond en een nijdige frons op haar voorhoofd had. Viënna liet een smalend lachje horen bij de opmerking die de jongedame maakte. Zo te zien was ze wel heel vlug op haar teentjes getrapt en had ze de woorden van Viënna nogal onvriendelijk genomen. Oké, best, dan moest het maar een onvriendelijk gesprek worden.
‘Ik was van plan om braafjes naar mijn warme bedje toe te gaan om een prentenboekje te gaan lezen,’ zei ze met een stem waarin sarcasme hoorbaar was. ‘Waarom denk je anders dat ik uit die boom spring? Ik zat hier echt niet te wachten op de regen, hoor, en net zo min op jou.’ Viënna wendde haar blik af van het meisje en liet hem even langs de bomen gaan, alsof ze het idee had dat er nog iemand in de buurt was. Natuurlijk waren zij de enigen. Er waren geen idioten die buiten bleven met de regen, tenzij ze gek waren – wat best ironisch klonk, gezien gek en idioot op hetzelfde neerkwamen, en het hier vol zat met idioten en gekken.
Ondertussen droop de regen nog steeds langs de bladeren door, belandden de druppels nog altijd in Viënna’s haar en raakte haar kleding ondertussen doorweekt. Haar goede humeur was die ochtend al niet aanwezig geweest, maar was nu helemaal ver te zoeken. Eigenlijk wilde ze het liefste zo snel mogelijk naar het Lawrence rennen, maar dat zou zwak overkomen, alsof ze bang was of omdat ze geen antwoord wilde of omdat ze gewoon een mietje was in de regen. Viënna was niet zwak. Je kon veel over haar zeggen, maar dat ze zwak was, nee, dat absoluut niet.