Fiery Red Furies

Want deze titel klinkt leuk, oké? ;x

Het gebied om the Lawrence Institute heen was veel interessanter dan het gebouw zelf, vond Viënna. Niet dat het heel veel voorstelde, maar het was beter dan binnen. De naar Viënna's idee nauwe gangen en gesloten deuren en kleine kamers werden haar af en toe even teveel, ze kreeg er bijna hoofdpijn van. Ja, alles was beter dan binnen. Nu zat ze op de leuning van een bankje, vlocht ze haar haren en staarde ze naar de groene toppen van de bomen terwijl ze ervan baalde dat haar schetsboek nog binnen lag. Dan had ze tenminste nog iets te doen gehad, want er waren - tot zover Viënna wist - geen mensen in haar buurt om een gesprek mee aan te knopen en het vuur was ook ver te zoeken. Maar dat was het altijd.

Weg, weg van het gebouw, dat was alles wat ze wilde. Weg van het gebouw vol met mensen, vol met mannen. Ze zou willen dat elke jongen op deze wereld aan één of andere ziekte zou sterven, zodat hij uitgeroeid zou zijn en dan zouden vrouwen leren om zichzelf voort te planten. Werkelijk, mannen waren stuk voor stuk een stel gore klootzakken, die aan niets anders dan hun geslachtsdeel en seks dachten. Misschien dat ze nu iedereen over één kam scheerde, maar ze wist geen ander beeld van jongens altijd vermeed.
Haar sneakers maakten een knerpend geluid als ze op gevallen bladeren stond, maar ze besteedde er vrij weinig aandacht aan. Ze wilde nu gewoon weg, weg van het gebouw waar ze gevangen zat. Het liefst wilde ze eigenlijk weg van deze aarde, maar ze was een angsthaas en verder dan slechts krassen in haar armen zetten, durfde ze niet te gaan. De gedachte aan haar polsen, liet haar haar mouwen wat verder naar beneden trekken. Ze was er niet trots op dat ze jarenlang gesneden had, maar ze kon nu wel trots zeggen dat ze al vier maanden, vijf dagen, zeven uur en drieëntwintig minuten 'clean' was, want ja, ze hield het bij, heel erg bij. Dat was haar manier om het vol te houden.

Het geluid van voetstappen die op de verdorde bladeren trapten deed haar opkijken en ze volgde het meisje met de rode haren gefascineerd met haar blik. De was meteen jaloers op die haren. Waarom was ze zelf niet met die kleur geboren? Ze haatte haar blonde haar. Blond was een kleur voor meisjes. De kleur haar waarin meisjes hun haar verfden als ze graag aandacht van jongens hadden of als ze gewoon heel erg van roze kauwgom hielden. Viënna haatte kauwgom ook, vooral als het onder haar schoenen bleef zitten dankzij iemand die zo asociaal geweest was om het op de grond uit te spugen.
'Is dat je echte haarkleur, of verf je het?' was het eerste wat Viënna vroeg toen het meisje haar passeerde. Ze had er niet over nagedacht of het misschien stom was om dat te vragen, ze wilde het gewoon weten, en daarom vroeg ze wat in haar op kwam.

Ze schrok in eerste instantie, maar de stem was vrouwelijk en toen Sally keek, zag ze ook inderdaad een vrouw. Vandaar dat ze bleef staan en ietwat ongemakkelijk haar armen over elkaar heen sloeg. De vraag was niet ongewoon voor haar, zeer zeker niet, maar meestal was het niet de allereerste vraag die onbekende mensen knikte. Ze knikte uiteindelijk langzaam, beet een beetje twijfelend op haar lip. 'Ja, dit is mijn echte haarkleur,' beaamde ze uiteindelijk haar knikkende hoofdbeweging, terwijl ze de blondine aan keek. 'Hoezo?' Het kwam er vaagjes uit, eigenlijk. Alsof ze bang was voor de mening van het meisje dat ze niet kende. Sally was onzeker, ontzettend onzeker, want als je acht jaar lang hoort dat je niets anders dan een slet en een hoer en een lelijke trut bent, dan ga je dat soort woorden vanzelf geloven.
Ongemakkelijk begon ze aan een pluk van het rode haar te frunniken, een handeling die ze altijd maakte, als ze nerveus was of zich ongemakkelijk voelde. Het was wie ze was en de enige handeling - of liever gezegd gewoonte - die ze niet had weten af te leren.

Viënna glimlachte bewonderend, om het meisje het gevoel te geven dat ze niet de bedoeling had om haar te beledigen. 'Het is mooi. Ik wou dat ik rood haar had. Rood is mooier dan blond. Er zijn zoveel mensen met blond haar. Rood heeft wel iets weg van vuur, vind je niet?' Automatisch begon ze aan haar eigen haar te frunniken en ze baalde nogmaals van het feit dat het asymmetrisch was geworden na de brand. Ze miste de lange lokken aan de linkerkant, maar ze had helaas geen andere keuze gehad dan haar verbrande haren af te knippen. Dat had ze ook niet erg netjes gedaan, waardoor het er mogelijk nog slordiger uit zag, maar Viënna kon het niet over haar hart krijgen de rechterkant ook af te knippen. Kort haar was handig, maar lang haar hoorde gewoon bij haar. Een van de dingen waarom ze blij was dat ze een vrouw was. Het klonk niet erg logisch, maar ach, het hoefde ook niet logisch te zijn. Als Viënna het zelf maar begreep was het prima.

De glimlach bemoedigde Sally enigszins en ze zonk dan ook neer voor de blindine, zij het nog wat schuw. Ze haalde ongemakkelijk haar haar naar vore , gooide het over haar rechterschouder. Het was verdomd veel haar eigenlijk. 'Het is een vrij vurige kleur ja, maar soms zou ik willen dat ik gewoon een blondine of brunette geweest was.' Het einde van de zin was meer een zacht gemompel, alsof ze het niet meer tegen de blondine voor haar had. Een seconde was er een glimlach rondom haar lippen te zien, waarna deze weer verdween. Ze keek bedachtzaam en beet toen verontschuldigend op haar lip. 'Het spijt me dat ik zo nieuwsgierig ben, maar is er een reden voor het feit dat je haar aan de linkerkant korter is?' Vrijwel meteen daarna zweeg ze weer, alsof ze per dag een limiet aantal woorden had en dan nu alweer verbruikt had. Ze ging wat verzitten, voelde zich nog steeds ongemakkelijk.

Viënna kon zich niet voorstellen dat het meisje graag blondine of brunette was geweest, maar blijkbaar konden meningen verschillen. Het viel haar op dat het meisje wat ongemakkelijk leek, en al verbaasde het haar niet - er kon je tegenwoordig niets meer verbazen op deze plek -, was ze zelf ook best nieuwsgierig naar het meisje en haar reden waarom ze hier zat. Want je kon moeilijk in een gekkenhuis terecht komen door je onzekerheid, of je ouders moesten wel heel erg harteloos zijn. Viënna's glimlach werd een spijtige grijns toen het meisje naar haar haren vroeg en ze haalde nonchalant haar schouders op. 'Het gevolg van langs een vuur buigen. Nooit doen, tenzij je heel zeker van je zaak bent en je haar opgestoken is,' zei ze luchtig, met haar blik op het lange haar van het meisje. 'Al weet ik het zelf ook niet precies,' zei ze daarna met een kort lachje. 'Toen ik halsoverkop dat gebouw uit vluchtte merkte ik ineens dat de helft van mijn haren zwart waren, dus ik heb geen idee wanneer het precies was gebeurt. Op zo'n moment wil je alleen maar snel weg, weet je wel? Geen brandwonden krijgen en zo. Ik mag blij zijn dat ik er zo vanaf ben gekomen.'

Sally keek de blondine aan. Schijnbaar sprak ze gemakkelijk over van alles en nogwat en ze liet zich wat naar achteren leunen, tegen de stam van een boom. 'Daarom speelt men over het algemeen nooit met vuur,' antwoordde ze, omdat ze verder niet echt een antwoord wist. Ze sprak weinig en daarom klonm haar liefdevolle stem vrij zacht, verloor een deel van de zoete klank erin. Sally wist niet beter. Ze had acht jaar lang amper mogen praten van haar broer en haar ouders vonden het wel lekker rustig. Je kon dus met zekerheid zeggen dat Sally in acht jaar tijd, net zoveel had gesproken als iemand gemiddeld in één jaar. Ze sprak hier wel wat meer, maar nog steeds weinig. Ze wist ook nooit goed hoe ze moest antwoorden, omdat ze dat nooit echt geleerd had. Het maakte haar verder weinig uit, eigenlijk. Ze wilse niet praten, want als ze kon praten, betekende dat dat ze haar probleem kon vertellen en dat wilde ze het liefst vermijden.

Viënna lachte, al klonk het misschien wat bitter. 'Over het algemeen niet, nee, maar er zijn overal wel een paar uitzonderingen bij te vinden. Ik zit hier natuurlijk niet voor niets.' Nee, natuurlijk speelden normale mensen niet met vuur. Hoe vaak had ze dat al wel niet gehoord? Ze nam niet eens de moeite om het bij te houden. Normale mensen. Dat betekende dus dat zij zelf niet normaal was. Sowieso was het de reden dat ze hier zat, ze moest het afleren. Dachten ze werkelijk dat een obsessie zomaar af te leren was? Toch klonk de opmerking uit de mond van het meisje niet verwijtend, misschien omdat ze zo zacht sprak. 'Ik vraag me af wat hier het nut van is,' zei ze wat afwezig. 'Waarom ze me hierheen sturen als ik iets moet afleren. Misschien hebben ze de hoop al opgegeven, of zo.' Ze haalde haar schouders op. 'Het zou me eerlijk niet veel verbazen.'

Een zachte lach kwam over haar lippen, hoewel ze hem wist te smoren door haar hand, die ze snel voor haar mond sloeg. 'Daar heb je gelijk in,' beaamde ze. In alles was een uitzondering, altijd en eeuwig. Dat maakte dingen zo uniek. Ze begon afwezig aan een pluk van haar haar te zitten, terwijl ze luisterde naar de blondine. Bedachtzaam staarde ze voor zich uit, nadenkend. Dat was een voorde van weinig praten. Je dacht veel, filosofeerde veel en creëerde je eigen mening. 'Waarschijnlijk zitten wij hier omdat we zogenAmd een gevaar voor de samenleving zouden zijn,' sprak ze bedachtzaam, hoewel haar stem nog steeds zacht was. 'Maar ik ben er van overtuigd dat ze niet weten wat ze met ons aan moeten en besloten hebben alle gekken op een hoopje te gooien.' Weer zweeg ze, met het gevoel alsof ze te veel gwzegd had. Ze had moeite met praten, maar als ze sprak, dan was haar taal duidelik. Ze was leergierig en had vele boeken over de taal uitgeplozen. Va daar dat ze gewoon sprak, zichzelf duidelijk wist te maken, want eigenlijk hoorde ze een spraakachterstand te hebben. 'Maar je zit hier dus omdat je iets hebt met vuur?'

Het roodharige meisje had een goed punt: waarschijnlijk zaten ze hier omdat ze de gekken ergens kwijt moesten, al kon Viënna nu niet van het meisje zeggen dat ze gek leek. 'Ze schijnen het pyromanie te noemen,' zei Viënna met gespeelde plechtigheid, als antwoord op de vraag van het meisje. 'Maar goed, daar komt het op neer, ja. Iets met vuur.' Het klonk raar, iets met vuur. Alsof vuur iets simpels was. Stel je voor. Vuur was niet simpel, het was iets ingewikkelds. 'Daarom ben ik gek, denk ik,' vervolgde ze haar opmerking. Ze wierp het meisje een onderzoekende blik toe. 'Heb jij ook een verborgen gekte, of zit je hier zonder duidelijke reden?' Het was niet echt een vraag waar ze werkelijk antwoord op verwachtte, maar Viënna kon niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was.

Pyromanie, dat kende Sally wel. Sally was niet achterlijk en al helemaal niet dom. Ze was, zoals al eerder gezegd, behoorlijk leergierig en ondanks dat ze vrij weinig in de schoolbanken had gezeten (ze was vaak "ziek", vanwege het feit dat haar broer weer eens z'n gang was gegaan), had ze altijd braaf gedaan wat ze moest doen en veel thuis gestudeerd. 'Ik vraag me af wat hun als gek zien,' mompelde ze, waarna ze de blondine weer aan keek, 'want je komt op mij nog niet echt gek over. Je hebt wat met vuur, ieder zo zijn eigen obsessie, is het niet?' Ze wendde haar blik weer af, keek naar haar handen die in haar schoot lagen toen de blondine naar haar probleem vroeg. Wat moest ze hier nu op antwoorden? Ze vertelde niemand over de verkrachtingen en dan zou ze nu een random stranger daar wel over moeten vertellen? Ze leek wel gek. Wat ze misschien ook wel was. Ze keek de blondine weer aan en beet even op haar lip. 'Ik heb een angst om aangeraakt te worden en dan voornamelijk door het andere geslacht. Ik heb sowieso gewoon een angst voor het andere geslacht.' Waarschijnlijk schoot de blondine hier helemaal niets mee op, want in godsnaam, wie had er nu een angst om aangeraakt te worden en een angst voor mannen? Nou, Sally dus.

Nou, er was dus tenminste één persoon waarop ze niet gek overkwam. Viënna glimlachte bij de woorden van het meisje en wilde vragen of zij ook een obsessie had, toen de jongedame met het rode haar weer opkeek en vertelde dat ze angst voor het andere geslacht had. Viënna, die haar hele leven al met het andere geslacht omging, trok even haar wenkbrauwen op. Niet omdat ze het raar vond, maar omdat ze daar even over na moest denken. Zelf had ze de jongens met wie ze bevriend geweest was - met nadruk op was - ook werkelijk als niets meer dan vrienden beschouwd, maar er waren natuurlijk meer manieren om tegen mannen aan te kijken. Eigenlijk was ze razend nieuwsgierig naar de reden van de angst van het meisje, maar haar houding weerhield Viënna ervan om door te vragen, al zou ze dat in een ander geval zeker gedaan hebben. 'Iedereen heeft zo zijn angsten, toch? Ik snap niet dat dat een reden is om hier te zitten, maar ik vraag me net als jij ook af wat hun als gek zien.'

Sally keek de blondine weer aan, beet weer op haar lip, waar zo onderhand haar eigen tandafdruk in stond. 'Mijn angsten gaan nogal ver,' zei ze, waarbij ze vaagjes haar schouder op haalde. 'Want stel, ik loop in een winkelcentrum en iemand botst tegen me aan, ongeacht welk geslacht, dan word ik helemaal panisch. Je mag het als een wonder beschouwen dat ik hier zit en tegen je praat,' zei ze, waarna ze haar blik weer af week. Te veel woorden, te veel gezegd. Het voelde onwennig, aangezien Sally acht jaar lang geen prater was geweest. Het had niet gemogen en op school was ze ook altijd een stille leerlinge geweest. Ze had geen vrienden, nooit gehad ook. 'En er zit wel meer achter mijn angsten, dan ik daadwerkelijk vertel,' vervolgde ze zacht. Ze zuchtte, sloot haar ogen en vouwde haar handen ineen, die weer eens trilden, zij het licht. Ze voelde zich niet meer zo heel ongemakkelijk, maar ze was gewoon bang, nog steeds, zoals altijd. Het putte haar uit, vermoeide haar en dat was de reden waarom ze haar hele angst nog meer haatte. Het sloopte haar, vrat haar op vanuit binnen, als een minuscuul monster, dat stukje bij beetje haar ziel opat, totdat er niets meer van over was en ze als een gewond wezen zou sterven.

'Denk je dat ik mijn obsessie met vuur zomaar gekregen heb?' vroeg Viënna. 'Natuurlijk niet. Ik had vuur altijd al interessant gevonden, maar zodra je je er veel mee bezig gaat houden, kun je het uiteindelijk niet meer loslaten. Ik hád die drang kunnen negeren, toen mensen tegen me zeiden dat het gevaarlijk was. Dan had ik hier misschien niet gezeten, dan was mijn haar nog heel geweest, lagen er geen onschuldige mensen in het ziekenhuis door mijn doen en had ik geweten dat de personen met wie ik om ging domme dingen deden en geen echte vrienden waren.' Ze zweeg even, keek het roodharige meisje aan en vervolgde: 'Maar weet je wat het is? Bij mij is het uiteindelijk allemaal mijn eigen schuld. Ík had het kunnen voorkomen. Angst kun je niet voorkomen, weet je dat? Angst komt vanzelf, en is altijd de schuld van een ander, of het nu een spin is of een stel mannen. Er zit altijd iets achter. Jij kunt er niets aan doen dat je hier zit.' Ze zuchtte even en vroeg zich af of ze weer teveel gezegd had, al waren haar woorden vriendelijk bedoeld. Viënna praatte nu eenmaal veel, ze vroeg zich af of dat ooit zou veranderen. 'Trouwens, ik ben Viënna,' zei ze, toen ze besefte dat ze de naam van het meisje helemaal niet wist.

Sally keek de blondine ietwat bewonderend aan en zweeg. Ja, wat moest je hier nu op antwoorden? Wist zij veel. 'Het is ook al die jaren mijn eigen schuld geweest,' zei ze uiteindelijk. Ja, het was haar schuld, hoe vaak had haar broer dat wel niet gezegd? Had ze maar niet zo'n hoer moeten zijn, dan was er niets aan de hand geweest. 'Als ik niet zo panisch was geworden, dan had ik hier nu niet gezeten. Dus ik kan er wel wat aan doen,' sprak ze de blondine tegen. Ze keek de blondine aan, die haar naam vertelde. 'Viënna,' herhaalde ze, 'ik ga het proberen te onthouden, maar ik ben vrij slecht in namen onthouden, tot mijn spijt.' Ze haalde even verontschuldigend haar schouders op en glimlachte zwakjes. 'Ik ben Sally,' vervolgde ze toen, toen ze besefte dat zij nu ook haar naam moest zeggen. Ze week haar gezicht weer af van Viënna. Ze wist niet wat ze anders moest doen, om eerlijk te zijn. Zo was Sally nu eenmaal, schuw en voorzichtig. Zo zou ze altijd zijn, dat wist ze maar als te goed.

'Sally, dat onthoud ik wel,' zei Viënna, die nooit veel problemen had gehad met namen onthouden, tenzij het van die ingewikkelde buitenlandse woorden met vreemde klanken waren. 'En als jij mijn naam vergeet kun je me nog altijd dat vuurmeisje noemen, of zo, heb ik vaak genoeg gehoord.' Ze lachte even, maar keek het meisje daarna weer wat onderzoekend aan, je zou het misschien zelfs bezorgd kunnen noemen. 'Paniek is het gevolg van angst, Sally,' zei ze. 'Ik weet natuurlijk niets van je verleden, maar ik weet wel dat iemand jou die angst ingeboezemd heeft en-' Ze grimaste even, '- ik zweer je dat ik die persoon levend zou verbranden als je me toestemming gaf.' Viënna bleef naar Sally kijken, al had die haar gezicht afgewend, en vroeg zich af wie het in zijn hoofd haalde om mensen een trauma voor het leven te bezorgen. Het was niet zo dat ze opeens ontzettend begaan was met vreemdelingen, maar ze zat hier in the Lawrence Institute, en daar zat iedereen tegen zijn wil in - bijna iedereen. En uiteindelijk moest iedereen er beter van worden, al betwijfelde Viënna of dat het werkelijke doel was. Misschien hadden ze hen gewoon bij elkaar gezet omdat ze wisten dat er niets meer aan te doen was, en deden ze maar alsof ze ontzettend veel om hun problemen gaven.

'Mijn toestemming heb je,' antwoordde ze, toen ze zei haar broer en zijn vrienden levend te willen verbranden. 'Maar doe het langzaam, laat ze lijden. Laat ze pijn voelen.' Ze glimlachte en keek Viënna aan. 'Ik mag je wel,' sprak ze, waarna een bredere glimlach rondom haar lippen kwam. Ze mocht dit vuurmeisje zeker wel. Ze was de eerste die haar niet raar aan keek als ze vertelde angst voor mannen en aanrakingen te hebben. Het was verfrissend. Ze zuchtte en keek Viënna weer aan. 'Het was mijn broer. En later ook zijn vrienden,' begon ze. Ze had eigenlijk geen reden om haar verleden achter te houden. Viënna had het toch ook verteld? Daarnaast voelde ze zich redelijk op haar gemak bij Viënna. 'Op mijn achtste begon het. Mijn broer randde me aan en liet me dingen doen die ik niet wilde. Ik werd geslotener, veranderde. En toen werd ik ouder en begon hij me ook te verkrachten. En toen haalde hij daar ook zijn vrienden bij. En toen ik zestien was werd ik daar zo panisch door, dat ik eerst in allerlei therapieën gesmeten werd, maar aangezien al mijn therapeuten mannen waren, hielp dat natuurlijk geen ene flikker. En zo werd ik uiteindelijk hierheen gestuurd, omdat mijn ouders me zat waren en volgens hen kon mijn broer "zoiets nooit doen".' Ze snoof en sloeg haar armen over elkaar. 'Dus van mij mag je hem verbranden. Levend, langzaam en pijnlijk.'

Viënna's wenkbrauwen trokken zich in een frons en ze liet haar adem met een sissend, nijdig geluid tussen haar tanden door ontsnappen. 'Dat zal ik zeker doen. Heel langzaam, en heel pijnlijk, tot ze gillend smeken of ze alsjeblieft meteen een kogel door hun hoofd kunnen krijgen, in plaats van een langzame, brandende dood te lijden,' zei ze met opeen geklemde kiezen. Het verhaal van Sally was nog erger dan ze verwacht had en het feit dat ouders hun dochter niet geloofden was nog iets waar ze kwaad om kon worden. 'Ik weet niet waar je het idee vandaan haalt dat het jou schuld is dat je hier zit, maar dat moet je niet langer volhouden. Het is de schuld van je broer, Sally, en van zijn vrienden. En ik hoop dat ze na hun dood nog lang mogen branden in de hel.' Niet dat Viënna in een hel geloofde, maar als hij bestond zouden ze er vast en zeker thuis gehoord hebben. Net als zijzelf, maar dat was op dit moment een onbelangrijk feit.

Sally zag het beeld helemaal voor zich en een glimlach krulde rondom haar lippen. Als dat toch eens kon, dan was ze werkelijk gelukkig. Haar broer zien lijden, dat wilde ze. 'Als iemand je acht jaar lang toeroept dat het je schuld is, om dat je een hoer bent, dan ga je dat vanzelf geloven,' antwoordde ze kalm, waarna ze even haar hand door haar haar haalde. 'Maar dat is dus de reden waarom ik hier zit. Getraumatiseerd, angstig, paniek, weet ik het allemaal.' Ze keek Viënna aan en zuchtte toen. Ze wilde weg hier, hier nooit meer terug komen, maar ze wist dat dat onmogelijk was. Ze keek Viënna aan en stak toen langzaam haar hand uit, om die van Viënna te pakken. Ze had minder moeite met de aanrakingen van hetzelfde geslacht en het was dan ook niet heel vervelend om Viënna's hand te pakken. 'Ik mag je wel,' zei ze en ze glimlachte, een ware glimlach. Ze mocht Viënna echt, dat meende ze werkelijk.

Dat je dat na een tijdje ging geloven, kon Viënna best begrijpen. Hadden haar eigen "vrienden" niet tegen haar gezegd dat vuur helemaal niet gevaarlijk was, dat ze het makkelijk in de hand konden houden? Had men niet tegen haar gezegd dat meisjes je altijd lieten vallen als je bevriend met hen was? Die opmerkingen waren beiden niet waar geweest. Die zogenaamde vrienden, die geen meisjes waren, hadden haar wel móói even laten zitten toen hun vuurtje dat ze in de hand konden houden plotseling oversloeg tot een school die af fikte. Bovendien leek Sally helemaal geen meisje die haar zou laten vallen. Viënna glimlachte bij Sally's laatste woorden. 'Ik mag jou ook. Weet je, je zou wel eens mijn eerste vriendin kunnen zijn,' zei ze met een oprechte, vriendelijke grijns. 'Volgens mij is het best handig om hier wat vrienden te hebben, voordat je echt gek wordt.'

Sally glimlachte en keek Viënna aan. Ze voelde zich redelijk op haar gemak bij Viënna, maar ze wist niet of dat kwam omdat ze Viënna gewoon echt mocht of omdat Viënna een meisje was. Het zou best een combinatie kunnen zijn tussen die twee. 'Hetzelfde geldt voor jou... mij... Wat dan ook,' eindigde ze uiteindelijk haar zit. Je kon het haar niet kwalijk nemen als ze zich heel soms niet goed wist te formuleren. Ze was immers amper naar school geweest, uit angst, uit schaamte. 'Ik heb nog nooit een vriendin gehad,' mompelde Sally uiteindelijk, waarbij ze zachtjes op haar lip beet, alsof ze zo haar verdriet probeerde binnen te houden. Van binnen was ze heel sociaal, snakte ze naar conversaties met mensen, maar ze kon het niet. Angst belemmerde haar hierin, had er voor gezorgd dat ze nooit vrienden had gehad en amper conversaties met mensen anders dan haar familieleden had gehad. Ze knikte uiteindelijk bij de volgende woorden van Viënna, instemmend. 'Dat denk ik ook,' beaamde ze.

Viënna glimlachte. Niet alle mensen in het Lawrence waren blijkbaar even erg. Ja, je had gestoorde gekken, maar ze was blij dat er ook normale mensen als Sally waren. 'Ik ook niet,' zei ze tegen Sally, als reactie op haar tweede opmerking. 'Ik had altijd vrienden. Dat dacht ik, tenminste. Blijkbaar laten jongens je net zo hard vallen als sommige meisjes dat doen.' Ze zweeg even en beet op de binnenkant van haar wang. Ze had nooit problemen in de omgang met jongens gehad, in tegenstelling tot Sally en daarom wist ze ook niet zo goed of ze er wel veel over moest vertellen. Maar met Sally kon ze praten, en Viënna hield van praten. Soms moesten mensen gewoon even hun verhaal kwijt.