This will be very nice

Met haar rug tegen de muur en opgetrokken benen, waar nu een schetsboek tegenaan lag, zat Viënna op de trap. Dat ze de halve weg versperde kon haar eigenlijk niet zoveel schelen, want over het algemeen waren er weinig dingen aan een trap die Viënna konden schelen, behalve de brandbaarheid, natuurlijk. Nu staarde ze naar het papier, waar dit keer geen vlammen op getekend waren, maar een wildernis van rozen met een heleboel doorns. Je kon de rozen onmogelijk mooi noemen, want het straalde meer angst uit dan schoonheid. Het moesten ook geen sierlijke rozen voorstellen - Viënna tekende nooit sierlijk, of mooi, of lief. Nee, het was gewoon iets dat in haar op was gekomen, iets zoals deze plek. Deze akelige, vreselijk benauwde, stekelige plek.

Vincent paradeerde met zijn favoriete schoenen aan zijn voeten door de gangen. De schoenen maakten een dof, doch tikkend geluid op de stenen vloer van het gebouw. Toen hij een trap naderde kwam hij voor een keuze te staan. Recht door, de gang volgen of rechtsaf de trap af? Vincent aarzelde even maar besloot zich vervolgens in het diepe te gooien. Hij legde zijn hand op de leuning van de trap. De leuning voelde koel aan tegen zijn warme hand. Hij sloot zijn vingers rond de reling en stapte de eerste paar treden af. Vincent was het persoon dat niet vaak langer keek dan zijn neus lang was. Dit had hij dan ook niet gedaan toen hij bovenaan de trap stond. Pas toen hij halverwege de trap was, zag Vincent het meisje zitten dat zich met haar benen opgetrokken op de trap had verschanst en zo de helft van Vincent zijn beweegruimte innam. Vincent maakte de laatste paar stappen naar beneden tot hij het meisje bereikte. Hij stond op het punt het meisje aan te spreken op haar asociale gedrag toen hem het schetsboek op viel. Het papier was dan wit (en wij weten dat Vincent niks had met wit papier) het meisje was het eerste persoon dat hij tegen kwam hier, die tekende. Vincent vergat zijn 'woede' en besloot eens een kijkje te nemen naar de tekening. Hij schuifelde iets meer naar het meisje toe om een blik op het vel te werpen. Op het vel sierden rozen. Veel rozen, met doorns. Vincent moest toegeven dat hij onder de indruk was van deze tekening. De tekening wist iets over te brengen. Vincent wist niet wat, maar dat maakte niet uit. Overigens deed de tekening Vincent denken aan de laatste tekening die hij had gemaakt. De tekening van zijn jonge ik, in een papieren bootje met een roos in zijn hand. De dorens hadden zijn handen kapot gereten en het bloed had onder hem een zee van rood gevormd. 'Mooi.' complimenteerde Vincent het meisje. Vincent was nooit zo sterk in complimentjes.

Viënna had de persoon langs horen lopen, maar had geen moeite genomen om op te kijken. Toen ze zijn compliment hoorde deed ze dat wel. Ze hier haar hoofd op en keek naar de jongeman die voor haar stond en blijkbaar een blik op haar tekening geworpen had. 'Dank je,' zei ze, terwijl haar mondhoeken iets omhoog krulden. Er waren niet veel mensen die haar tekeningen bewonderden, of zelfs alleen maar mooi vonden. Niet dat Viënna haar tekeningen vaak liet zien, maar vaak trokken de mensen die ze zagen hun wenkbrauwen op, met een blik op hun gezicht waaraan Viënna kon zien dat ze iets positiefs in de tekening probeerde te vinden. Ze liet haar potlood even boven het papier zweven om de jongeman schattend aan te kunnen kijken. 'Teken jij ook?' vroeg ze met een wat nieuwsgierige ondertoon in haar stem.

Ook Vincent zijn tekeningen werden niet vaak gewaardeerd. Eigenlijk nooit. Alleen de tekening voor de verjaardag van het knuffelkonijn was leuk gevonden. Dit was dan ook Vincent zijn eerste tekening waar geen bloed, dood of simpelweg iets angstaanjagends in voor kwam. Vincent zat hier immers om de tekeningen en zijn moorden. Deze twee hingen een beetje met elkaar samen. De politie had het niet zo prettig gevonden dat Vincent zijn moorden had weten te tekenen. Zeer gedetailleerd, bloederig en zonder spijt. Dat was dan ook de reden dat hij hier zat en niet in een of andere gevangenis. Vincent zijn tekeningen hadden hem in feite dus uit de bak gehouden. Waren zijn tekeningen toch nog ergens goed voor. Hij knikte. Vervolgens stak hij zijn middel- en wijsvinger in zijn borstzakje en viste hier een stuk papier uit. Hij vouwde het open. Op het geel van het papier sierde een touw. Het touw was geknoopt in een zeer bekende knoop. Die van een strop, om precies te zijn. Hieraan, hing een jongen. De jongen was volledig in zwart gekleed en morsdood. Ondanks dat, was de jongen niet hetgeen wat het meest opviel aan de tekening. Dat was namelijk wat er onder de jongen gebeurde. De jongen had zich namelijk afgezet van een stoel. Deze stoel was omgevallen en had hierbij een kaars meegetrokken in zijn val. Rondom de stoel hadden meerdere kaarsen gestaan. Allen hadden gebrand. Deze kaars had een kettingreactie van vallende kaarsen veroorzaakt. Dit had er toe geleid dat de houten vloer onder de jongen nu in lichter laaien stond. De vlammen van het vuur likten aan de jongen zijn voeten. Huid van zijn voeten was al grotendeels weggebrand. Het zou niet lang duren voor het hele lichaam er zo uit zou zien. Hij overhandigde de tekening aan de jongedame terwijl hij de tekening die in haar schoot lag nog eens bekeek.

Viënna pakte de tekening aan op een manier die haast voorzichtig leek en hield hem op een afstandje van zich af, om er een wat kritische blik op te werpen. Haar wat kleine glimlach strekte zich uit tot een grijns en ze moest zeggen dat de tekening behoorlijk angstaanjagend was. Deze jongeman was duidelijk ook geen type voor vrolijke plaatjes, al konden Viënna's tekeningen absoluut niet tegen ze zijnen op. Geïnteresseerd hield ze hem dichterbij en bekeek ze het wat beter, tot in alle details. Zeker de zee van vlammen op de vloer - of daar waar eerst de vloer was geweest - was perfect, maar vuur was in Viënna's ogen eigenlijk altijd perfect. Het was alsof ze naar een andere versie van een tekening van zichzelf keek, een tekening die veel meer uitgedacht, gedetailleerd, angstaanjagender en beter was dan die van haar. 'Wauw, je bent goed,' zei ze, terwijl ze het papier bleef bestuderen.

Vincent kon er niks aan doen dat ook hij glimlachte. Hij ontmoette niet vaak mensen die tekenden, al helemaal niet mensen die tekenden in zijn genre. En dan was het ook nog enorm bijzonder dat dit meisje zijn tekening goed vond, dat ze de tekening bewonderde. Terwijl het meisje zijn tekening bekeek, onderzocht hij die van haar. Vincent was slecht met het geven van complimenten, maar nog slechter dan ze ontvangen. Daarom besloot hij maar gewoon een weder-compliment te geven. 'Jij ook.' Vincent maakte een gebaar naar de tekening, als vraag of hij hem mocht oppakken om hem beter te bekijken. Hij richtte even zijn blik op om haar ogen te vinden, glimlachte naar haar en bracht zijn ogen vervolgens weer naar de tekening om hem opnieuw te onderzoeken.

Misschien was het naïef om iemand te mogen die zulke tekeningen maakte, maar Viënna dacht nu eenmaal niet lang over dingen na. Ze besloot dat ze de jongeman mocht, al was hij waarschijnlijk een stuk ouder dan haar. Viënna stak haar schetsboek naar hem uit, al reactie op zijn gebaar. 'Dank je. Dat hoor ik niet erg vaak. Maar dat gevoel zul je vast wel kennen,' zei ze, terwijl ze haar blik van de angstaanjagende tekening afscheurde en de jongen aankeek. 'Trouwens, ik ben Viënna,' zei ze ter informatie. Zelf sprak ze graag mensen aan met een naam, dus had ze de gewoonte om zich altijd voor te stellen tijdens een gesprek.

Vincent knikte. Dat gevoel kende hij inderdaad. Over het algemeen maakte hij er niet zo'n groot probleem van. Zijn tekeningen waren er echt niet om anderen blij te maken. Meestal dienden ze juist voor het tegenover gestelde. Dat was waar hij normaal op doelde. Deze tekening was een uitzondering op zijn andere tekeningen. Dit was een volkomen onbekende jongen, die Vincent had getekend. In zijn normale tekeningen tekende hij vaker iemand die hij kende. Iemand waarvan hij wenste dat hij diegene niet kende. Veel van die mensen hadden op papier de dood al gevonden, als ze dat al niet in de realiteit hadden. Vincent vond het fijn om zijn getekende wraak uit te voeren. De politie had natuurlijk niet geweten dat de tekeningen van de moorden lang waren gemaakt voordat ze echt plaats vonden. Waar anderen een stappenplan tekenden, of iets in hun hoofd beraamden, tekende Vincent gewoon wat er ging gebeuren. Hoe het lichaam er uiteindelijk uit moest zien. Hij pakte het blok van het meisje aan en bracht het dichter naar zijn hoofd om de tekening te bekijken. Terwijl hij de vervlochten rozenstelen bekeek, terwijl hij de pijn van de dorens kon voelen, beantwoordde hij het meisje door ook zijn naam te zeggen. 'Vincent. Vincent Dublin. Wie heeft je zo leren tekenen?' Ja. Pure interesse. 

Wie had haar eigenlijk leren tekenen? Viënna wist het zelf niet. Ze wist alleen dat haar moeder ook behoorlijk goed kon tekenen, maar die "verspilde" haar tijd er niet aan en áls ze tekende, tekende zij lieflijke bossen bloemen, iets waar Viënna van walgde. Bloemen waren niet lieflijk. Ze waren nutteloos. Waarom zouden bloemen mooi moeten zijn? Die dingen bestonden toch alleen omdat de natuur dat wilde? Hoe dan ook, Viënna vond bloemen niets. Alleen rozen waren interessant.
'Ik denk dat ik het mezelf aangeleerd heb,' zei ze uiteindelijk tegen de jongeman, die kennelijk Vincent heette. 'Wat je jezelf wel niet kan leren als je eenzame pogingen doet om ergens interesse voor op te wekken.' Ze dacht aan de keren dat ze verplicht binnen had moeten zitten en hoe uit verveling een tekenblok gepakt had, om erachter te komen dat er nog iets was dat ze redelijk goed kon. Tekenen was op school al een van de dingen die ze het leukste gevonden had, al vond ze de opdrachten die ze kreeg verschrikkelijk - er waren al duizenden stillevens van fruitschalen getekend, nietwaar?

Vincent glimlachte. Dit meisje was perfect. Que tekenen, in ieder geval. De rest kon altijd nog uitgevogeld worden. Vincent had zichzelf ook leren tekenen. Dat dacht hij, tenminste. Hij kende niemand die kon tekenen. Zijn vader niet, zijn moeder niet. In feite kende hij die twee niet eens. Hij had wel eens van ze gehoord, ze wel eens gezien, wel eens met ze gepraat maar ze waren meer vreemden dan zijn ouders. Ze waren meer figuranten in zijn leven. Een grote rol hadden ze niet. Dat dit voor hun precies zo gold, was te lezen aan het feit dat ze hem sinds zijn opname in het Lawrence geen blik meer waardig hadden gekeurd. Die twee waren rijk, zijn vader en moeder. Ze kwamen om in het geld, maar blijkbaar was het het niet waard geweest iets van dat geld af te staan aan hun zoon. Nee, ze hadden zijn verzoek om hem uit het Lawrence te kopen geweigerd. Momenteel was dit niet zo'n probleem want als ze dat wel hadden gedaan, had hij deze dame niet ontmoet en had hij niemand gehad om zijn mening over tekeningen mee te delen. 'Geweldig.' besloot hij. Want ja, dat vond hij dan toch echt.

Er verscheen een verrast glimlachje om de lippen van Viënna. 'Vind je?' vroeg ze luchtig. 'Tja, je komt nu eenmaal niet veel mensen tegen die ervan houden om dingen als dit te tekenen.' Het was toeval - of het Lot, maar Viënna geloofde niet in het Lot - dat ze deze jongeman nu was tegen gekomen. Sowieso had ze nog nooit iemand anders ontmoet met veel interesse voor tekenen en dat het nu ook nog iemand was waarvan zijn tekenstijl redelijk bij haar in de buurt kwam was al helemaal geweldig. Dus ja, het woord "geweldig" klopte wel. Eigenlijk was Viënna benieuwd naar de reden waarom hij zulke dingen tekende, maar ze dacht dat die vraag heel diepzinnig over zou komen en als er iets was dat Viënna haatte, waren het wel diepzinnige dingen. Daarom vroeg ze ook niets en bleef ze Vincent aankijken.

Vincent knikte. 'Klopt.' Hij bukte en nam naast haar op de trap plaats. Hij had geen idee of ze het goed vond, maar dat zou ze vast snel laten blijken. Vervolgens bekeek hij de tekening nog een keer. Het was het gevoel dat de tekening over bracht waardoor Vincent zo naar de tekening bleef staren. Hij wilde dolgraag meer zien. Hij wilde meer tekeningen vasthouden en 'voelen'. Hier had Vincent nu gelijk de kans toe. Hij tilde het schetsboek op. Het was namelijk een schetsblok. Dat betekende dat er meer tekeningen in zaten. Vincent tekende nooit in blokken. Ja, alleen als het een enorm oud blok was met verkleurde bladen. Maar die vond je niet zo snel. Aangezien dit meisje er wel in tekende, betekende dat dat ze meer tekeningen mee droeg in een keer. 'Mag ik er meer zien?'

Viënna haalde haar benen van de traptrede en draaide zodat ze nu mee kon kijken naar haar eigen schetsblok. Eigenlijk bekeek ze niet vaak haar eigen schetsen. Ze maakte ze, keek er een seconde naar en sloeg daarna de bladzijde om om een leeg wit vel aan te treffen waarop ze haar volgende tekening kon maken. Bladeren door haar schetsen deed ze amper, tenzij ze naar iets zocht, een herinnering of een gevoel. De tekeningen of schilderingen waar ze echt haar best op deed maakte ze op grote vellen dik papier en die hing ze vervolgens op, of bewaarde ze op een stapel in haar kast als ze het niet waard vond om opgehangen te worden. Bij zijn vraag haalde Viënna haar schouders op en knikte ze. 'Natuurlijk,' zei ze, ietwat gevleid door zijn belangstelling. 'Maar het stelt niet veel voor, hoor, ik teken liever op grote vellen, maar die zijn zo moeilijk mee te nemen. Dit zijn meer tekeningen die ik maak als...' Ze zocht even naar een geschikt woord, 'als ik geen zin heb om uitgebreid te doen, of als dat niet mogelijk is.'