Kick off my shoes and swim good

Sareth bewandelde het pad dat door de hele tuin van het Lawrence liep. De kiezelsteentjes die het pad vormden waren door meerdere Lawrence patiënten bewandeld en aan de kant getrapt, zodat het ooit zo nette pad, nu meer een uitgevaagde witte lijn was. Sareth had dit pad wel vaker bewandelt en wist dat binnen nu en tien meter een vijver in zicht zou komen. En ja, ze kreeg gelijk. In de verte maakte het gras plaats voor een stuk water. Het water was niet enorm diep, als je er midden in stond kwam het water misschien net tot boven je middel, maar het was wel een van de fijnste plekken van het Lawrence. Sareth versnelde haar pas, voor zover dat mogelijk was op de hakken die ze aan haar voeten droeg en hield pas weer stil toen ze voor het vijvertje stond. Rondom het vijvertje stonden meerdere bankjes. De bankjes waren zoals de bankjes die je in veel parken tegen kwam. Hout, met zwart geverfde metalen versiering. Helaas was de zwarte verf al aardig wat aan het afbladderen. Op sommige plekken was zelfs de originele kleur van het metaal weer volledig zichtbaar. Sareth nam plaats op het dichtstbijzijnde bankje om eens goed rond te kijken.

Nadat Lucas zijn spullen in de kamer die hem was aangewezen had gedumpt had hij besloten om de omgeving maar eens te gaan verkennen. Voor zover er een 'omgeving' was, tenminste, want hij was er al achter gekomen dat het niet verder dan de tuin ging. De grote hekken - met prikkeldraad - die om het instituut heen stonden, die hij had gezien toen hij hierheen kwam, hadden dat al verraden. Lucas snapte zelf niet goed waarom die hekken er stonden, waarom zouden ze alles wat hier binnen gebeurde persé voor de buitenwereld verborgen willen houden? Zijn passen stopte toen hij aan de rand van een meer stond. Met een denkende blik keek hij naar zijn weerspiegeling in het water. Misschien was het ook wel beter om sommige dingen niet te weten. Lucas keek om zich heen. Om de vijver stonden verschillende bankjes, ze waren echter allemaal al bezet. Gelukkig was Lucas - op dit moment - niet verlegen. Hij ging dus gewoon naast iemand zitten en glimlachte naar het meisje. 'Stoor ik?' Als ze ja zou zeggen was hij zo weer weg.

Wel, heel bijzonder was het niet dat de jongens op Sareth af kwamen. Normaal niet. Sinds ze in het Lawrence terecht was gekomen, waren die dingen wel iets verandert. De meeste mannen hier schenen meer interesse voor het eigen geslacht te hebben en Sareth was hier nog niet lang genoeg om uitzonderingen hierop te vinden. Sareth was dus toch blij verrast toen er een jongen naast haar kwam zitten en haar aansprak. Ze draaide haar hoofd zijn richting uit en glimlachte terwijl ze haar hoofd schudde. Tuurlijk stoorde de jongen haar niet. Sareth was al lang blij met wat aandacht, gezelschap. Daarbij was er niks waar hij haar in kon storen want Sareth had hier niks te doen en verveelde zich meer dan dood. 'Nee, natuurlijk niet.' antwoordde ze daarom.

Een glimlach verscheen op Lucas zijn gezicht toen hij haar antwoord hoorde. Hij stoorde niet, dat scheelde ook weer. Dan hoefde hij tenminste niet op te staan om weer een nieuwe zitplek te vinden, want eerlijk gezegd had hij daar absoluut geen zin in. 'Gelukkig,' zei hij. Hij keek het meisje bedenkelijk aan, waarna hij zijn hand naar haar uitstak. 'Lucas, en met wie heb ik het genoegen kennis te maken?' Ja, Lucas was zich ervan bewust dat hij soms - altijd - iets te netjes praatte. Maar hij was nou eenmaal netjes opgevoed, door ouderwetse ouders.

Sareth rechtte haar rug op het horen van de goede manieren van deze jongeman. Sareth rechtte haar rug wel vaker als ze iemand interessant vond. Niet alleen wanneer die persoon goede manier had, dus. Ook wanneer die persoon slechte manieren had, of gewoon geen manieren. Ze stak haar hand uit en legde deze in die van de jongen om hem te schudden. 'Sareth.' Gaf ze, met nog altijd diezelfde Sareth-glimlach antwoord op de vraag. De kans dat het gesprek nu over was, was aardig groot. Omdat Sareth dat niet wilde, besloot ze een vraag te stellen om het gesprek op gang te houden. Ofwel, wat we gesprek kunnen noemen. Met een vrolijk gezicht stelde ze meneer de volgende vraag. 'Dus, Lucas. Waarom ben jij hier gedumpt?' Ze vroeg het niet om hem te kunnen uitlachen, dus bracht ze het ook niet op die toon. Eigenlijk klonk ze redelijk serieus, op de fleem "charme" in haar stem waarmee Sareth altijd sprak. Daar kon ze nou eenmaal niks aan doen.

Dat was een goede vraag. Waarom was hij hier gedumpt? Zelf had Lucas helemaal geen benul van de dingen die hij fout had gedaan. Zijn moeder had hem verteld dat het leek alsof hij drie verschillende personen in zich had, in plaats van eentje, maar dit snapte Lucas niet. Misschien had het iets te maken met die gaten in zijn geheugen. Hij had wel eens gelezen dat mensen met verschillende persoonlijkheden vaak vergaten wat een van hun andere persoonlijkheden had gedaan, ze kregen gewoon een zwarte vlek in hun geheugen. 'Het is mij verteld dat ik verschillende persoonlijkheden heb. Mijn moeder wist niet hoe ze hiermee moest omgaan, dus ik vermoed dat ze mij om die reden hierheen heeft gestuurd,' zei hij. In zijn stem zat een bedenkelijke toon, hij wist het zelf namelijk ook niet helemaal zeker. 'En hoe zit het met jou?'

Drie persoonlijkheden. Sareth probeerde zichzelf voor te stellen hoe dat zou zijn. Sareth gedroeg zich sowieso niet vaak anders dan ze was, maar totaal een ander persoon zijn? Nee, Sareth kon zich niet goed inleven. De jongen in kwestie blijkbaar ook niet want de manier waarop hij twijfelend zijn uitspraak deed, dekte de lading van het bericht iets. Wel, en hoe zat het met haar? Sareth zat hier om haar redelijk hardnekkige verslavingen aan alcohol, verdovende middelen en seksueel lichamelijk contact. Was het slim om dat zo open op tafel te gooien? Nee. Of, dat laatste niet. Sareth mocht dan extreem blond zijn, ze was echt niet zo heel dom. Ze wist dat je bij bepaalde mensen eerst een goede indruk moest maken voordat je met die persoon het bed mocht delen. 'Eh.. Wel, ik ben hier terecht gekomen vanwege meerdere verslavingen..' De eerste indruk mocht nu dan ook wel niet zo goed zijn, maar beter dan wanneer ze eens even haarfijn had uitgelegd dat ze een seksverslaving had. Ze bevatte het zelf nog niet eens zo goed. Ja, Sareth hield van seks. Dat mocht gezegd worden. Maar een verslaving? Dat ging naar haar mening iets te ver. Het waren dan ook niet haar woorden die haar hier hadden geplaatst.