An old oak

Scarlett zat met haar rug tegen de oude, gebogen, ruwe stam van de eik geleund, en haar hoofd was voor over gebogen, over het tekenblok dat op haar opgetrokken knieën lag. Haar hand schetste zo snel mogelijk het beeld in haar hoofd. Godzijdank had ze haar tekenblok bij de hand gehad toen de episode ten einde liep. Ze haatte het als ze de herinnering weer langzaam voelde samenvloeien met de andere herinneringen die vaak als een chaos door haar hoofd spoelden. Ze sloot haar ogen even en probeerde de beelden zo duidelijk mogelijk terug te halen. Ze voelde ze vager worden en vervloekte zichzelf, alles. Waarom moest het nou zo snel gebeuren, ze moest het toch nog iets langer kunnen vasthouden. Ze wreef met een hand over haar voorhoofd en zuchtte.

Met lenige, geoefende passen sprong Viënna over de wortels van de bomen die haar pad kruisten en ze was net van plan om te gaan zitten toen ze op een ander stuitte. Voor haar, tegen de oude eik aan, zat een jongedame met rode haren en Viënna zag dat ze een tekenblok had, iets dat haar hart op deed springen. Want mensen die tekenden hadden tenminste een ding met haar gemeen. Haar nieuwsgierigheid was sterker dan de drang om iedereen hier hardnekkig te negeren en daarom boog ze zich nieuwsgierig wat voorover. 'Wat schets je?' vroeg ze aan het meisje.

Scarlett opende haar ogen abrupt en keek opzij. Ze zag een meisje met blond haar naast haar staan, met een nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze keek even naar de tekening, alsof ze niet zeker wist waar ze nou eigenlijk mee bezig was, en schudde toen een beetje afwezig haar hoofd. 'Niets,' zei ze, 'niets bijzonders, in ieder geval.' Door de schrik van net was de herinnering weer weggevaagd, maar ze liet niet merken dat ze lichtjes geïrriteerd was. In plaats daarvan keek ze het meisje aan, met een klein glimlachje. 'Sorry, ik ben een beetje afwezig,' zei ze, terwijl ze haar potlood op haar schoot legde en het meisje eens goed bekeek. 'Ik ben Scarlett.' Voegde ze er na een korte stilte aan toe.

'Viënna,' zei ze op haar beurt terwijl ze het meisje onderzoekend aankeek en haar uitdrukking probeerde te lezen. Ze ging op de grond zitten, tegenover Scarlett, en glimlachte met haar blik op het tekenblok, zonder veel acht te slaan op het feit dat Scarlett misschien geen behoefte aan haar gezelschap had. 'Ik teken ook,' zei ze op een luchtige. 'Ik doe het tegenwoordig veel vaker, sinds ze me hier opgesloten hebben.' Ze haalde haar hand door haar lange haar. 'Ik moet iets hebben om me bezig te houden, nietwaar?'

Scarlett keek een tijdje naar haar schetsboek. 'Mooie naam, Viënna,' mompelde ze. Ze was even stil. 'Inderdaad, er is niet veel anders te doen,' zei ze daarna luchtig, waarna ze opkeek naar Viënna. Ze liet haar benen zakken en sloeg haar tekenblok dicht. Haar haar werd opzij geblazen door de wind, en ze streek het geërgerd weg, uit haar gezicht. 'Wat teken je dan zoal?' Vroeg ze, oprecht geïnteresseerd in de ander. Ze kende niet zo veel mensen, en daar zat niemand tussen die ze ooit echt had zien tekenen. Zij had haar zo haar redenen voor, maar misschien hadden anderen die ook wel. Het viel haar op dat het meisje het "opgesloten" noemde. Zelf was ze vrijwillig hierheen gekomen, maar zij blijkbaar niet. Ze vroeg zich af waarom Viënna hier überhaupt zat.

Viënna haalde haar schouders op terwijl ze aan haar tekeningen dacht. Scarlett leek nu niet bepaald een meisje die haar tekeningen zou begrijpen - al kon ze dat natuurlijk verkeerd ingeschat hebben - en daarom dacht ze even na voordat ze het verwoordde. 'Voornamelijk... Dingen die in me op komen. Gedachten, maar dan in de vorm van een tekening.' Dat was ook een van de redenen waarom ze de laatste tijd niet de aller fraaiste tekeningen maakte - al had ze dat eigenlijk nooit gedaan. Snoezige objecten waren nu eenmaal niet haar ding.

Scarlett keek het meisje tegenover haar een tijdje bedenkelijk aan. 'Ik doe ongeveer hetzelfde. Iets anders, wel, maar toch.' Ze was even stil met haar blik op de ruwe, zwarte voorkant van het tekenblok. 'Ik teken herinneringen.' Ze gaf niet meer uitleg dan dat, zo wat het genoeg. Niet té snel gaan, dat was ook iets. Ze moest zichzelf niet opdringen en zelf tegelijkertijd niet het gevoel hebben dat anderen zich aan haar opdrongen. Ze worstelde even met die gedachte, maar richtte zich toen weer op Viënna. 'Zit je hier al lang?' Vroeg ze na even aarzelend.

Herinneringen. Daar dacht Viënna even over na. Zelf had ze ook herinneringen of dingen uit haar verleden getekend, maar die hadden nooit veel betekenis voor haar gehad. Het waren gewoon momenten die haar inspireerden, niets bijzonders. Viënna haalde haar schouders op toen Scarlett haar vroeg hoelang ze hier al zat. 'Ik ben hier nog niet zo lang,' zei ze. 'Volgens mij nog geen twee weken.' Ja, een paar weken terug had ze nog thuis gezeten - nou ja, thuis... Toen had ze nog ergens op straat gezeten met de mensen die haar niet veel later in de steek gelaten hadden.

Scarlett zuchtte even. 'Dan moet alles nog wel even wennen zijn,' zei ze, 'ik weet nog hoe het voor mij was die eerste paar weken. Maar na vier jaar went het wel.' Ze glimlachte even bemoedigend, al dacht ze niet dat Viënna dat nodig zou hebben. Ze klonk redelijk zelfverzekerd, al wist Scarlett natuurlijk niet wat daaronder zat. Ze keek even over het terrein uit. Verderop praatten er wat mensen met elkaar, al kon ze niet horen wat ze zeiden. Ze vond het fijn hier, buiten. Het voelde veel vrijer dan in de gangen die ze nu uit haar hoofd kende. Ze had het idee dat hier van alles mogelijk was.

Vier jaar? Viënna had gehoopt dat ze hier na een half jaar al weg zou zijn, maar zo te horen was dat niet het geval. Moest ze hier voor altijd blijven, of zo? Waarschijnlijk niet. De oudste van de "patiënten" die ze hier rond had zien lopen was hoogstens dertig. Misschien lieten ze iedereen op een bepaald moment wel executeren, of zoiets. Dan waren ze meteen van al die gekken af. Maar nee, dat kon niet, want de verhalen over het Lawrence waren altijd positief en bewonderen geweest. Viënna snoof even. 'Ik hoop het. Ik hoop eigenlijk dat ik hier over vier jaar al weg ben,' zei ze met een verslagen ondertoon in haar stem.

Scarlett glimlachte opnieuw. 'Vast wel,' zei ze, 'ik ben hoogstwaarschijnlijk in de minderheid als het gaat om hoe lang je hier al zit. En je komt je dagen wel door. Dat half jaar gaat ook vast sneller dan je denkt.' Ze had er eigenlijk nog nooit echt bij stil gestaan dat ze hier echt al vier jaar zat. Dat idee had ze helemaal niet. Elke dag ging langzaam, maar in totaal ging het razendsnel. En het vreemdste? In al die jaren had ze nooit het gevoel gehad dat ze hier echt weg wilde, dat ze nu toch wel echt naar huis wilde. Haar gezicht betrok even bij die gedachte. Wat moest dat betekenen? Dat ze de rest van haar dagen liever zou slijten hier, bij het Lawrence? Of dat ze hier al zo lang zat dat ze zich geen echte voorstelling van het leven hierbuiten kon voorstellen. Geen van beide leek een goede optie.

Viënna had dus totaal geen in om de komende vier jaar hier te zitten, laat staan haar hele leven. Kom op zeg, ze had wel iets beters te doen dan haar tijd te vergooien in het Lawrence - waar het naar haar mening vreselijk saai was. Maar Viënna hield nu eenmaal niet van orde, netheid of opgesloten zitten. Dat laatste al helemaal niet. Niet dat ze veel hoop had om vlug te mogen vertrekken, integendeel. Ze had mensen - al was het niet opzettelijk - voor het leven verwond. Daar kwam je niet zomaar mee weg. 'Laten we het hopen,' zei ze als reactie op de opmerking van Scarlett. Ja, ze hoopte maar dat de tijd snel ging.

Scarlett keek even voor zich uit, maar draaide haar hoofd toen weer naar Viënna. 'Mag ik je vragen waarom je hier überhaupt zit?' Vroeg ze. Op haar kwam het meisje heel normaal over - een stuk normaler dan de meeste andere mensen die hier zaten, in ieder geval. Scarlett wist wel dat zij misschien ook niet meteen als heel vreemd over kwam, maar als mensen eenmaal wisten wat ze had keken ze daar vaak wel anders naar. Ze streek even met haar vingers over de ruwe kaft van haar tekenblok, volgde de lijnen van de rechthoekige stukken papier, al was het wel een beetje afwezig.

'Natuurlijk,' was haar antwoord. Mensen mochten gerust vragen waarom ze hier zat. Ze was immers zelf ook altijd nieuwsgierig naar de reden waarom mensen in dit gesticht moesten zitten en bovendien zag ze geen reden om het niet te vertellen, tenzij mensen doodsbang van haar zouden worden en dachten dat ze hen binnen de kortste keren in brand zou steken. Kom nou, zeg, Viënna stak geen mensen in brand. Of er moest wel een heel speciale reden zijn. 'Ik zit hier omdat ik een brand gesticht heb,' zei ze. 'Of eigenlijk meerdere branden, maar die laatste was de aanleiding. Ze noemen me een pyromaan.' Dit vertelde ze altijd zonder moeite. Ja, natuurlijk was het haar eigen schuld dat ze hier zat, maar dat was nog geen reden om weg te gaan kwijnen.