Wyatt's kennismaking.

Oh, wat was Wyatt trots op zichzelf. Hij had de vrouw die hem geholpen had bij zijn.. opname meteen gevraagd om wat brieven op te hangen met daarop een uitnodiging voor alle patiënten. Later die middag had hij er ook maar een plek bij geschreven, hoewel hij even had moeten zoeken naar de briefjes. Hij had wat picknick tafels gevonden in de tuinen. Het feit dat hij nieuw was, was voor Wyatt een ultieme gelegenheid geweest om zichzelf eens sociaal op te stellen. En hoe kon je beter mensen leren kennen dan ze uit te nodigen voor de kennismaking zelf?

Myan was niet het sociale type om naar ieder feestje en elke kennismaken hier te gaan - niet dat er veel van waren -, maar nu hij toch niets te doen had en aardig nieuwsgierig geworden was, liep hij met langzame passen naar de plaats in de tuin waar de "kennismaking" zou plaats vinden. Tegen de tijd dat hij aankwam, had hij toch zo zijn bedenkingen gekregen. Wie weet wat voor gek hij nu weer tegen het lijf zou lopen... Zo te zien waren er nog amper mensen, want zover hij keek zag hij niemand.

Scarlett had geen idee dat er een feestje was geweest tot ze de picknicktafels had gezien. Ze had blijkbaar helemaal niet opgelet terwijl ze door de gangen liep, want het bleek dat daar ook allerlei briefjes hingen met uitnodigingen voor het feest van ene Wyatt. Ze bekeek het schouwspel, dat tot nu toe niet veel meer was dan een paar lege tafels en een mens of twee. Misschien zou het leuk kunnen zijn. Nu was het nog veilig, er waren niet zo veel mensen. Ze kon even rondkijken, en als er niets aan was, of het leek haar niet zo'n goed idee, dan kon ze gewoon weg gaan, toch? Ze keek nog een tijdje, en liep toen langzaam naar de picknicktafels. Ze zag een jongen staan. Ze dacht dat ze hem wel eens gezien had, al wist ze het niet zeker. Ze aarzelde een tijdje voor ze naar hem opzij keek. 'Levendig feest,' mompelde ze.

Verveeld zat Wyatt op de picknicktafel. Niemand was tot zover gekomen en dat stelde hem teleur. Misschien had hij toch beter overal persoonlijk langs kunnen gaan, maar ja, daar had hij vrij weinig zin in. Met een zucht liet hij zijn handen op de tafel vallen en keek even om zich heen, tot hij iets zag bewegen. Een glimlach kwam om zijn lippen te staan toen er iemand zijn kant op kwam lopen. Pas daarna realiseerde hij zich dat er nog iemand was, een meisje die tegen hem sprak. Zijn mondhoeken krulden omlaag bij haar woorden. "Misschien had niemand de briefjes gezien." Wierp hij tegen en keek beteuterd naar de twee mensen, wat inderdaad een beetje tegenvallende opkomst was. "Maar ach, blij dat jullie er zijn, ik ben vandaag aangekomen hier en dacht dat dit een manier was om met iedereen hier kennis te maken." Voegde hij er wat optimistischer aan toe. Beter iets dan niet, toch?

Toen Lucas de papiertjes had zien ophangen had hij direct besloten dat hij zou komen, ook hij was namelijk pas hier aangekomen en dit leek hem dé perfecte kans om nieuwe mensen te leren kennen. Vandaar dat hij nu bij de picknicktafels kwam aanlopen. Hij liet zijn grijsblauwe ogen over het terrein glijden. Veel mensen waren er nou ook weer niet. Noemden ze dit een feestje? Maar Lucas besloot om niet kieskeurig en verwend te gaan doen op zijn aller eerste dag hier, hij wilde een goede start. En om die goede start te maken liep hij nu op een van de mensen af. 'Goedendag!'

Met enig nieuwsgierigheid liep Viënna naar de plek waar ze verwacht was en door haar vlugge passen was ze er binnen een paar minuten. De mensen die nu bij de picknicktafel waren stonden er wat verlaten bij, en Viënna had geen idee wat ze kon verwachten, maar een kennismaking sloeg ze nooit af. Zelf was ze hier ook nog niet lang, maar ze vond iedereen die hier rondliep ontzettend interessant en wilde het liefste van iedereen weten wat zijn of haar probleem was. Want zo was Viënna. Als ze geen vuur had om zich mee te amuseren, moest ze maar mensen opzoeken.

Scarlett kon het niet laten ook even te glimlachen naar de jongen naast haar. Hij moest het "feest" georganiseerd hebben. 'Ik zit hier al vier jaar, en ik kan je vertellen dat er niet heel veel feestjes worden gehouden. Behalve als je de verjaardag van onze geweldige directeur meetelt, natuurlijk.' Haar stem had een sarcastische ondertoon, maar desondanks glimlachte ze. 'En misschien komen er later nog meer mensen.' Probeerde ze hem gerust te stellen. Ze wist hoe moeilijk het was om mensen te leren kennen, ten minste, dat vond zij. Ze kende nog steeds nauwelijks mensen, niet echt in ieder geval. Je had de mensen waartegen ze hallo zei als ze ze tegen kwam op de gang, maar veel meer werd het niet. Maar ze wilde er echt verandering in brengen, echt. Ze maakte het zichzelf vaak alleen zo moeilijk.