Het ondiepe meer.

Gezien we niet willen dat onze personage's zich gaan verzuipen ofzo. Of elkaar.

---

Hoewel de meeste patiënten al langer op het Instituut zaten was Wyatt daar niet een van, nee absoluut niet, want hij was net aangekomen. Iemand had hem allemaal spullen gegeven, waaronder zijn kamernummer, maar hij was er nog niet naartoe geweest. Nee, eerst ging hij de buurt verkennen. En zo kwam het dat hij terecht kwam bij het meer. Of beter gezegd, het ondiepe meer, wat op een bordje stond aan de rand van het meertje. Waarschijnlijk om patiënten ervan te weerhouden om zichzelf te verdrinken. Lekker subtiel, bedacht Wyatt bij zichzelf terwijl hij langzaam op de grond ging zitten en daarna probeerde om een beetje makkelijk te liggen. Ja, dit kon wel wat worden. Een beetje chillen, beetje genieten, zijn ouders waren gek geweest dat ze hem hiernaartoe hadden gestuurd. Er was toch zeker niks mis met hem?

Met haar hoofd in de wolken liep Hannah richting het meer. Nee, letterlijk, haar blik was op de wolken gericht. Ze was - alweer eens - op zoek naar wolk-figuurtjes, maar jammergenoeg kon ze er geen vinden. Stomme wolken. Ze was echter zo druk bezig met de wolken dat ze niet in de gaten had dat ze recht op een liggend persoon afliep. En laat Hannah nou eens iemand zijn die nooit goed haar voeten optilt. Juist, ze struikelde, over deze persoon. Fijn, nu lag ze dus op de grond.

Hoewel Wyatt zijn ogen had dichtgeknepen merkte hij wel dat er iemand voor zijn zon was gaan staan. En laat nou net op het moment dat hij zijn ogen open deed dat iemand opeens over hem heen viel. Met zijn adem ingehouden krabbelde Wyatt overeind en keek vol verbazing naar het meisje dat op de grond lag. "Ben je blind?" Was het eerste wat hij zei, het was immers een Instituut voor achtergestelde mensen en wie weet, waren er ook blinde?

Met wat ge-'auw' duwde Hannah zichzelf op haar handen overeind, om zich vervolgens direct om te draaien toen ze een stem hoorde. Met grote, geschrokken ogen keek ze naar de jongen die op de grond zat. Was ze over hem gestruikeld? Ze dacht dat het misschien een uitstekende boomwortel was, maar niet een mens. 'Sorry!' was dan ook het eerste wat ze kon uitbrengen. Ze moest verdomme eens beter leren uitkijken en kijken waar ze liep, maar dat was gewoon zó saaai. Hannah hield niet zo van saai.

Verbaasd keek Wyatt het meisje aan die niet reageerde op zijn woorden. Vervolgens realiseerde hij zich dat ze misschien wel doof was. "Maakt niet uit," gebaarde hij terwijl bedenkelijk voor zich uit staarde. Hij had absoluut geen idee waar hij terecht was gekomen en hij begon zich af te vragen wanneer hij zijn ouders zou kunnen spreken. Het idee alleen al dat ze hem in deze opvang hadden gestopt kon hem direct weer boos maken, maar daar kwam ook nog bij dat ze anderen geloofden. Ze geloofden dat hij gek was, dat hij overdreef in zijn vriendschappen en liefdes. En dan alsnog, overdrijven was geen reden om hem in een gesticht te stoppen?

Hannah slaakte een opgeluchtte zucht toen hij zei dat het niet uitmaakte, dat scheelde weer. Ze hield er namelijk niet zo van als mensen boos op haar waren, ze kon er niet tegen. Ze klopte het gras van haar kleding af en ging op haar knieën tegenover de jongen zitten en stak een van haar bleke handen uit. 'Hannah,' stelde ze zichzelf voor, dat leek haar wel zo netjes aangezien ze net over hem heen was geflikkerd. Niet dat haar naam zeggen dat goed maakte, maar het was een stap in de goede richting, toch?