The field.

Onderwerp: The field. di sep 04, 2012 6:33 am

Ik ben zó goed in locaties bedenken. NOT.

Hannah zat onder een van de zoveel bomen, met haar rug tegen de boom aan en haar - te - bleke benen voor zich uit gestrekt. Ze plukte wat gras uit de grond, om dit tussen haar slanke vingers te rollen en het vervolgens weer te laten vallen. Deze handeling herhaalde ze een paar keer, tot ze ht zat werd. En dat zat worden gebeurde best snel. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen. Hannah verveelde zich. Ze verveelde zich héél erg. Met een hoopvolle blik keek ze even om zich heen. Misschien vond ze wel iemand om tegen te praten? Ja, dat zou heel fijn zijn.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 7:02 am

Zijn passen waren zweverig, terwijl hij in een langzaam tempo het veld - dat hij zojuist was opgestapt - doorkruiste. Hij hoorde het gras afwezig onder zijn voetstappen ritselen, maar veel interactie gaf het verder niet. Op de één of andere manier trok zijn wil hem naar de bomen, die aan de uiterste randen van het terrein waren gezet - om de grijze, betonnen muur te verstoppen voor de bewoners. Het was alsof ze verwacht hadden dat ze helemaal achterlijk waren, dat ze zelfs de kleinste feiten niet konden opmerken - terwijl niets minder waar was, al liet elke bewoner dit onbewezen. Er was dan ook geen nood het bestuur op de dikke betonnen muur te wijzen, aangezien deze er al stond sinds het moment dat hij hier gekomen was - en bij zijn weten, sinds het moment dat de instelling bestond, al was het niet direct geweest. Het was in het verleden een open inrichting geweest en had zelfs voor bezoek opengestaan, al was dit op een andere dag plotsklaps veranderd. Hoge muren werden om het gebouw gezet en grote, groene bomen om dit feit weer enigszins te verbloemen. Het bezoek werd buiten de deuren gehouden en er werd een gedwongen eenzaamheid opgelegd - buiten het schaarse en veelal ongewilde contact met enkele van de andere lotsgenoten. Hij begreep het niet, maar delen van de waarheid waren gecensureerd - en was hij hierbuiten ook niet bijgekomen. Vrienden met het bestuur was hij ook niet, waardoor de enige optie was om in dit mysterie te blijven dwalen - en eigenlijk was hij hier ook tevreden mee. Hij behoefte niet zo nodig bezoek, al miste hij de jongen waar hij zo nu en dan nog vluchtige briefwisselingen mee had, maar hij was dan ook de enige persoon waardoor hij daadwerkelijk bezocht wilde worden. Zijn familie, of de personen die zich familie noemden - aangezien zijn geheugen tot zijn vijftiende een totale blank waren - hoefde hij net zo min te zien als enig ander, ze leken niet al te hecht, dus hij betwijfelde of ze het überhaupt zouden doen. Hun brieven waren minder waard dan een ongetekende prop papier en vaak las hij ze niet meer - aangezien ze dezelfde brief gewoon onder de kopieermachine hadden gelegd en alleen de data aanpasten - al bleken ze zelf hier soms te lui voor. Blijkbaar was van echte liefde nooit sprake geweest, maar het zou hem een zorg zijn. Uiteindelijk bleef zijn blik op een meisje tegen één van de bomen hangen - al zou zijn blik voor haar waarschijnlijk niet aangeven of hij haar daadwerkelijk zag.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 7:15 am

Hannah's blik kruiste zich met die van een jongen die door het veld liep. Al was ze er niet zeker van of hij haar wel bewust aankeek, of dat hij eerder door haar heen keek. Het leek wel alsof hij helemaal niet bewust was dat hij daar zelf überhaupt stond. Ze liet haar hoofd naar de zijkant hangen en keek hem - voor enkele minuten - met een bedenkelijke blik aan. Hoeveel minuten precies? Geen idee. Een stuk of 6 misschien. Na die 'een stuk of 6' minuten ging Hannah overeind staan. Ze klopte het gras van haar gitzwarte jurkje af en liep naar de jongen toe. Hij interesseerde haar, op een vreemde manier. 'Hallo,' zei ze, toen ze eenmaal voor hem stilstond.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 7:29 am

Hij bleef stil zijn, in tegenstelling tot de jongedame die na hem enkele minuten - hoogstens zes - te hebben bekeken, bestudeerd overeind kwam en de grassprieten van haar kleding klopte. Ze zag er enigszins duister uit, maar zonder veel kwaads in de zin. Haar donkere ogen hadden een zekere nieuwsgierigheid en glinsterden open en vrolijk naar de wereld die voor haar lag, al waren haar woorden - toen ze eenmaal voor hem stond - beheerst en nonchalant uitgesproken. Het was onverwacht, waardoor een vage glimlach om zijn lippen krullen, terwijl hij haar op zijn beurt bestudeerde - ditmaal met de kans dit van dichterbij te doen. Haar stem - die hij nog geen minuut eerder had gehoord - paste niet bij haar uiterlijk, oppervlakkig gezien, aangezien ze - voor degenen die het beetje meer moeite deden haar te bestuderen - een openlijke lichaamstaal had. Op een bepaalde manier, paste haar stem dus net zo goed bij haar uiterlijk en uitstraling, als het dat niet deed en ook dit, deze vreemde combinatie lieten hem vagelijk glimlachen. Hij was stil, besefte hij zich pas minuten nadat ze hem begroet had en zijn hand ging door zijn handen, om het ongemak dat het hem bezorgde te verbergen. De nonchalance van zijn beweging slaagde - tot zijn geluk, waarna een grijns om zijn lippen kwam en hij zijn hand opstak - dezelfde als die daarvoor door zijn haren was gegaan. ‘Dag,’ antwoordde hij met een zacht, doch beleefd geluid. Zijn stem was niet mannelijk - in de verste verte niet. Eerder vrouwelijk, met een - voor vrouwen - uitzonderlijk lage bas hierin.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 7:58 am

Hannah keek hem dit keer niet met een bedenkelijk blik aan, maar met een verbaasde, omdat hij niet direct reageerde toen ze hem begroette. Al had zij geen enkele reden om daar verbaasd over te doen, want zelf deed ze dit ook wel eens. Hetgeen wat haar verbaasde was dan ook niet omdat hij niks zei, maar het feit dat niks zei terwijl hij wel naar haar keek, iets wat bij haarzelf dan weer anders was. Als zij geen antwoord gaf keek ze die person ook niet aan, maar naar iets wat haar aandacht weer had afgeleid, bijvoorbeeld een vogel die overvloog. Maar hij keek naar haar, bestuderend zelfs. Een glimlach vormde zich rond haar lippen toen hij iets terugzei, al had ze deze stem niet bij de jongen verwacht. Eerder bij een vrouw die jarenlang te veel had lopen roken. 'Ik ben Hannah!' zei ze, met een vrolijke toon in haar stem, 'en jij?'

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 8:17 am

Ze leek zich te verbazen - al was hij niet zeker over wel aspect van zijn handelingen haar verwonderde - of dat hij daadwerkelijk degene was waarover ze zich verbaasde. Het was echter ook niets wat hij uit de diepten van zijn hart wilde weten, waardoor hij haar verbazing links liet liggen en in plaats daarvan glimlachte om de volgende woorden die haar volle lippen verlieten. Haar stem paste niet, opnieuw niet, maar had zich op een bepaalde manier aan haar uitstraling - in plaats van haar uiterlijk - aangepast. Ze bleef een donker uiterlijk houden, maar haar ogen glinsterden vrolijk, zoals de klank van haar stem ook oprecht vrolijk in de oren klonk. Hannah, deelde ze hem mede, ze was Hannah en hij. Hij was. Een moment keek hij haar bedenkelijk aan, waarna zijn blik langs haar ging en zich voor seconden op de boom pinde waar ze kort geleden bij was weg gestapt. In het gras van de boom, stond het figuur van haar lichaam gedrukt - of in ieder geval de plaatsen waar ze had gezeten. Grassprieten waren onder haar gewicht geknakt, al zag ze er niet zwaar uit - totaal niet zelfs. Gras was echter te zwak om haar te kunnen dragen - zelfs een knuffel oefende al de nodige druk uit, al leek gras het opmerkelijk lang uit te houden onder zulke gewichten - ook weer afliggend van de grootte van het beest. Uiteindelijk keek hij weer in haar donker schitterende ogen, waarna een vage glimlach om zijn lippen krulde. ‘Ik,’ antwoordde hij bedenkelijk - hiermee nog geen antwoord geven op haar vraag. ‘Jakobs,’ verliet uiteindelijk zijn lippen, al was de nadruk zo gelegd dat ook zij moest opmerken dat het niet zijn voornaam was - al had het dit net zo goed kunnen zijn.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 8:26 am

'Jakobs?' herhaalde Hannah, met een vragende toon in haar nog steeds even vrolijke stem. Oké, het kon prima een voornaam zijn en misschien verbeelde ze Hannah het ook maar, maar de manier waarop hij het uitsprak.. Je zou eerder denken alsof hij het als zijn achternaam bedoelde, alsof hij zijn voornaam was vergeten erbij de vertellen, aangezien hij wel met 'ik' was begonnen en dit echt maar op een halve zin had geleken. 'Is dat je voornaam?' vroeg ze dus, om het zeker te weten. Hannah was namelijk niet iemand die graag zelf conclusies trok, ze wilde liever zekerheid. Ondanks haar gigantische fantasie, maar zelfs die fantasie was meestal op feiten gebaseerd. En de enige manier om zekerheid en feiten te krijgen was om het te vragen aan de persoon in kwestie. Gelukkig was Hannah alles behalve verlegen.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 8:40 am

Haar vraag zorgde ervoor dat hij een moment verdwaasd met zijn ogen knipperde, voordat een glimlach om zijn lippen krulde en hij half om half met zijn hoofd schudde. Opnieuw maakte hij niet genoeg duidelijk met zijn handeling, die net zo goed op het knikken van zijn hoofd leek, maar dit direct in eren herstellen deed hij niet. ‘Nee,’ antwoordde hij echter, snel en hiermee nog net struikelend over het enkele woord. Hij viel nog net niet over zijn tong, maar wist zich beheerst te houden en bleef vervolgens enkele seconden - al konden het net zo goed minuten zijn - stil. Hij keek haar in die tijd opnieuw bedenkelijk aan, bestudeerde haar, alsof hij meer van haar gezicht en uiterlijk probeerde te lezen. Alsof hij haar geheimen uit haar uitstraling wilde ontcijferen en alles met de enkele blik dacht op te duiken - al wist hij beter dan dat. Echter was hij wel degelijk op zoek naar de laatste informatie die haar uiterlijk en uitstraling hem konden schenken, de ervaring die hij ermee kon opdoen - al bleef dit ongegrond en slaakte hij uiteindelijk een zucht. ‘Rune.’ Zijn stem klonk geheimzinnig, bijna samenzweerderig terwijl hij zijn eigen naam noemde - waardoor er opnieuw weinig sprake was of hij het nu daadwerkelijk meende, maar zijn glinsterende ogen gaven uiteindelijk de doorslag om hem te geloven. Kort beet hij nog op zijn lip, waarna hij met zijn vinger op haar wang drukte en haar vragend aankeek. ‘Waarom ben je hier?’

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 8:55 am

Hannah glimlachte triomphantelijk toen hij zijn 'nee' uitsprak. Ze had gelijk! En wat hield Hannah ervan om gelijk te hebben. 'Rune,' herhaalde ze knikkend, om zijn naam beter te kunnen onthouden. Het was een aparte naam, vond Hannah, maar hij had ook wel iets moois. De naam paste ook bij de jongen. Zelf had ze nooit gevonden dat haar eigen naam bij haar pastte. Bij 'Hannah' dacht ze aan een heel ander persoon dan wat zij werkelijk was. Waarschijnlijk hadden haar ouders niet verwacht dat ze uiteindelijk zo zou worden, maar hoe konden ze dat dan ook weten. Ze was een héle normale baby geweest. Haar gedachtes werden onderbroken toen de jongen - Rune - zijn vinger tegen haar wang aandrukte. Hannah trok een moeilijk gezicht, terwijl ze - met grootste moeite - naar de vinger probeerde te kijken. Toch wel jammer, dat je je eigen wang niet eens kon zien. Haar blik richtte zich echter op zijn ogen toen hij de vraag stelde. 'Waarom ben je hier?' 'Mijn ouders vonden het te veel moeite om nog voor me te zorgen,' antwoordde ze.

Onderwerp: Re: The field. di sep 04, 2012 7:49 pm

Ze herhaalde zijn naam, waardoor hij kort vervreemd naar haar opkeek, voordat een glimlach om zijn lippen krulde en hij knikte, om te bevestigen wat voor hen beiden nu wel duidelijk was. Hij was Rune en zij was - blijkbaar - Hannah. Hannah, met ravenzwarte haren en ogen die net een tint miste om ook ravenzwart te kunnen zijn. Ze waren een diepe, kolkende bruingrijze kleur, die echter gemakkelijk voor zwart te houden was. Haar huid stak hierbij fel tegen haar haren en ogen af, en was lelieblank. Het was een bijna witte kleur, als die van een nieuw tevoorschijn gehaald papier - maar het feit dat ze menselijk, levendig was, bracht de nodige kleur in haar gezicht om het niet helemaal voor een blad aan te nemen. Het was een wonderschoon gezicht, haar uiterlijk leek in balans. Yin en Yang dwaalden door haar gehele wezen en het liet hem glimlachen, terwijl hij luisterde naar het antwoord dat ze hem gaf. Kort leek hij verwonderd door dit kleine feit - hoe groot de rol in haar verdere leven ook was. Het was triest eigenlijk - want in tegenstelling tot haar, wist hij waarom hij hier was. Het was een ‘goede’ reden, goed genoeg om binnen gelaten te worden. Hij was raar, zijn gedachtegang miste de elementen die noodzakelijk waren in een ‘normaal’, dagelijks leven. Hij bestond niet, dus kon niet met de maatschappij van vandaag meedraaien en opnieuw, was het iets waarmee hij vrede sloot. Hij vraagde dan ook geen begrip, noch had hij de behoefte weg te komen uit het grote, afgesloten gebouw. Hij hoefde niet per se terug naar wat eens zijn leven was geweest - zijn ‘leven’ was pas op deze plek ontstaan. Herinneringen aan de rest had hij niet, hij kende loze feiten, maar meer dan dit ook niet. Hij wist wie zijn ouders waren, maar de banden met zijn familie bleken niet hecht, dus het maakte hem niet. Hij had een echte reden, een ‘geldige’ reden, waarom zij er was, was zwak. Het was zwak en triest, want ze zag er niet uit als een moeilijk kind om voor te zorgen. Hij kende haar dan ook niet goed, maar als ouder - als het vlees en bloed dat je zelf had gemaakt - wilde je toch voor haar zorgen? ‘O,’ antwoordde hij, na enkele minuten stilte, waarna hij bedachtzaam op zijn lip beet. ‘Heb je zorg nodig?’

Onderwerp: Re: The field. wo sep 05, 2012 2:00 am

Opnieuw stelde hij een vraag waar Hannah even over moest nadenken. Had ze zorg nodig? Hannah was een redelijk normaal meisje. Ja, ze had af en toe eens een paniekaanval, kon boos worden om niks en zag soms dingen die er eigenlijk helemaal niet waren, maar dat was toch niet zo erg? Zelf vond te van niet, tenminste. Ze zou het prima redden, daar in de ‘grote, boze’ buitenwereld. Hannah was altijd al in staat geweest om prima voor zichzelf te zorgen, haar ouders waren toch altijd te druk geweest met beledigingen naar elkaars hoofd te slingeren. Ze deden hun best, dat wel, maar het was nooit echt goed genoeg. Haar naar het Lawrence sturen leek de enige oplossing, zodat Hannah de zorg kreeg die ze ‘nodig’ had. Maar, naar haar weten, had ze die niet nodig. Vandaar dat ze nu langzaam haar hoofd schudden, nog half in gedachtes verzonken. ‘Nee,’ zei ze. ‘Nee, ik vind van niet.’ Maar ja, wat boeide mensen het wat zij ervan vond? In hun ogen was ze gewoon gestoord, niet meer en niet minder. Ze keek op, in haar denken had ze haar ogen op haar voeten gericht. ‘En jij? Waarom ben jij hier?’ vroeg ze, met een nieuwsgierige toon in haar stem. Nieuwsgierig, maar niet brutaal. Als hij geen antwoord zou willen geven zou Hannah hier genoegen mee nemen. Ze zou het niet leuk vinden, nee, ze wilde namelijk graag alles weten, maar ze zou er zeker niet boos om worden. Mensen hadden het recht om dingen voor zichzelf te houden.

Onderwerp: Re: The field. za sep 08, 2012 1:45 am

Het was een vraag die ze niet direct - zomaar, uit het niets - kon antwoorden en ze viel dan ook een moment stil, om zijn vraag te overdenken, het antwoord in zichzelf naar boven te rakelen. Haar donkere ogen hadden iets mysterieus en leken donkerder te worden, wanneer ze nadacht - wanneer ze zich concentreerde. Het hypnotiseerde hem, de mysterie van haar ogen, maar ze wist de mysterie net zou goed te laten verdwijnen. Toen ze uitgedacht was, werden haar ogen dan ook weer helder en kwam een vrolijke glinstering erin terug - die in die enkele minuten was verdwenen. Ze antwoordde dat ze geen zorg nodig had, niet naar haar mening en hij glimlachte bij haar antwoord. Toen ze weer opkeek - aangezien ze naar de tijd vorderde, naar haar schoenen was gaan kijken - knikte hij begrijpelijk en stak zijn duim op, al was zijn enige antwoord een zacht en simpel ‘O,’ en ‘Goed van je,’ maar hij meende het echt. Je moest sterk zijn, om op eigen benen te kunnen blijven staan - om voor jezelf te kunnen zorgen. Toen ze hem vroeg waarom hij hier was, beet hij nadenkend op zijn lip, niet zeker over wat de oorzaak precies was. Loze beloften en vuile leugens had hij gehoord, dus wat nu de daadwerkelijke waarheid was, wist hij niet meer. Hij wist niet waarom hij hier precies was, want het feit dat hij ‘niet bestond’ leek hem geen reden hem hier te houden. Hij kon immers geen last zijn - hij bestond niet. Hij was er wel, maar zonder een daadwerkelijk bestaansrecht, het bestaan was uit hem weggeveegd. Hij slaakte een nadenkend geluid, waarna hij spijtig zijn schouders ophaalde. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij, naar waarheid.