Dark Days

Ze blies de stoom van het kopje thee waarna ze opnieuw naar buiten keek vanuit het theehuisje. Als je dicht bij haar gezicht stond zag je dat ze had gehuild. Maar haar gezicht stond nu weer uitdrukkingsloos. Alsof er nooit iets was gebeurt. Maar er was zoveel gebeurt. Meer dan je zou kunnen zeggen. Of wat je zou kunnen lezen van de buitenkant. Haar oranje haren hingen naar beneden, waarvan sommige plukken enkele tinten donkerder waren. Vroeger, toen ze veel in de zon was hield ze altijd die prachtige oranje kleur. Maar dat was vroeger. En niet nu. Een kleine snik vond zich een weg naar boven waarna deze haar mond verliet. Ze wist niet eens waarom ze had gehuild. Ze wist wel dat veel dingen verkeerd gingen. Zou ze langzaam gek worden?

Phantom had al enige tijd verscholen gezeten, tussen een stel struiken, vlak naast het theehuisje. Hij zat er vaker, omdat hij er niet gezien werd, maar hij kon de rest wel zien en horen. Het was voor hem de ideale plek om te zijn. Hij was immers nieuwsgierig op bepaalde punten en het herinnerde hem aan de momenten dat hij als klein jochie onder het raam van een basisschool had gezeten. Hij had een notebook meegenomen, een potlood en kon prima door het raam kijken. Hij groeide mee, voelde zich een deel van de klas, maar als de bel ging, was hij nooit meer te vinden. Hij zonderde zich af, legde geen contact met iemand.
Hij zat met een schrift op zijn schoot op een lage tak. Hij was bezig met een nieuw stuk te componeren, maar het wilde niet echt vlotten. Hij moest er echt een piano bij hebben, maar in de bibliotheek waren er altijd wel anderen en zoals al wel bekend is, was Phantom liever alleen.
Zijn aandacht werd echter getrokken door een snik, het geluid van iemand die huilde. Behoedzaam duwde hij zichzelf omhoog, keek door de takken heen naar de oorzaak van het geluid. Hij besefte toen pas hoe dichtbij hij bij iemand in de buurt was en dat beangstigde hem. Hij bleef staan waar hij stond, maar sprak niet. Hij sprak nooit iemand uit, niet uit zichzelf.

Nadat ze een snik uit haar mond had laten komen, had ze het gevoel gekregen dat iemand haar bekeek. Nu was haar gevoel wel eens vaker verkeerd, maar alsnog kon ze niets anders dan het idee hebben dat iemand van een afstand naar haar keek. Ze draaide zichzelf een kwartslag om, waarna vervolgens het kopje met de hele inhoud omviel op het tafeltje. Onschuldige vloekwoorden stroomden uit haar mond, terwijl ze keek naar het lege kopje waar eerst nog haar thee in had gezeten. Ze zuchtte, pakte het kopje beet en zette hem met een luide klap weer overeind. Niks kon nog goed gaan.

Haar vloekwoorden lieten hem schrikken en onbewust deinsde hij terug, zette zijn voet verkeerd en donderde naar beneden. Over zijn lippen kwamen vloeken, die een stuk minder onschuldig waren dan die van het meisje. Nog een kreet van verontwaardiging werd geuit, toen hij zag hoe zijn schrift naar beneden viel, recht in een plas regenwater. Daar ging zijn werk, het enige waar hij echt oprecht trots op was. Hij wist niet hoe snel hij in beweging moest komen, om een poging te doen tot het schrift redden, maar bij het optillen ervan, zag hij al hoe hopeloos het was. De inkt liep uit, vervormde elke noot, liet alles door elkaar heenlopen. Daar had hij dus helemaal niets meer van. Een deel zou hij nog wel weten, maar een groot deel zou hij nooit meer kunnen terughalen. Hij baalde, behoorlijk erg, als je het hem vroeg. Maar wie vroeg hem zoiets nou? Juist, niemand. Dus er was niemand die zijn woede over het schrift zou begrijpen. Zo simpel was het.

Ze hoorde een stem. Een kreet. Als bijna in een reflex liet ze haar kopje en de thee voor wat het was om naar buiten te rennen richting het geluid. Ze zag hoe er een man stond, met een schrift in zijn handen. "Gaat het?" Haar stem klonk nog licht geschokt van alles wat er was gebeurd. "Kan ik iets doen?" Natuurlijk, ze wou weer helpen. Ze wist niet eens of het háár schuld was. Maar alsnog moest ze weten of ze iets kon doen om te helpen. Ze kende de persoon niet eens. Maar waren er dan gevaren in het Lawrence? Ja. Want alle gekken zaten bij elkaar. Dat wist ze zelf ook wel, maar ze deerde zich er niet veel aan.

Een stem liet hem opkijken en voor hem zag hij een dun meisje, met oranje lokken. Abrupt kwam hij overeind, het schrift in zijn linkerhand. 'Waarom zou er iets mis zijn?' Hij bekeek haar even en besloot toen dat hij hier weg moest. Dit was vast gewoon een streek om hem belachelijk te maken, zoals altijd. Mensen waren niet oprecht geïnteresseerd in hem, alleen maar in wat er achter zijn masker zat. En als ze dat wisten, dan maakten ze hem belachelijk, mishandelden ze hem of renden ze gillend weg. Hij keek de dame aan, zijn blik strak. 'Nee, je kan niets doen,' antwoordde hij uiteindelijk kalm. Hij had eigenlijk iets heel anders willen zeggen, maar dat was wel heel gemeen geweest en ergens lag gemeen zijn niet in zijn aard. Ja, hij had moorden gepleegd, mensen gewurgd, maar dat waren mensen die gemeen tegen hem hadden gedaan.

Waarom er iets mis zou zijn? Was dat echt een serieuze vraag? "Omdat ik iets hoorde, en...." Ze stopte even om te bedenken wat ze nog meer moest zeggen. Ze had alleen maar willen helpen. Haar oog viel op een schrift welke hij in zijn linkerhand hield. Een nat schrift. "En, dat schrift is nat en dat wordt het niet uit zichzelf..." Haar stem stierf weg. Ze had eigenlijk geen idee wat ze moest zeggen. Ze voelde zich ongemakkelijk. Het was een deel van haar dat ze andere mensen hielp. Zelfs als ze het niet zouden waarderen.

Phantom keek haar aan, zijn blik nog steeds strak en keek even naar het schrift, toen ze daar over begon. Hij kon het net zo goed achterlaten hier, hij had er toch niets meer uit. Alle inkt was uitgelopen en de muziek die er ooit gestaan had, zou er nooit meer komen te staan. 'Het maakt toch niet meer uit,' antwoordde hij strak, waarna hij het schrift terug de plas water in smeet. Hij keek haar nog even aan en draaide zich toen om, om zijn weg door de bosjes te vinden. Hij wilde weg, weg bij de mensen, bij ieder die ook maar tegen hem zou spreken. Hij wilde geen contact, wilde geen "vriendschappen" en hij wilde geen nieuwsgierige mensen om zich heen. Hij wilde weg hier, terug naar de kerk waar hij jaren gewoond had, om daar te doen waar hij goed in was.

Ze zag hoe hij schrift weggooide en weg liep. Even was haar gezicht geschokt, waarna ze voorzichtig het schrift oppakte. De inkt was uitgelopen, en er was amper te zien wat er ooit had gestaan. "Wacht!" Ze liep achter hem aan, waarna ze even haar pas versnelde om voor hem uit te komen. "Ik, het spijt me. Ik kan wel een nieuw schrift geven of ik kan wel helpen om terug te krijgen wat erin staat desnoods föhnen we de pagina's ik..." Oke ze was nu echt gek aan het worden. Ze was wat aan het brabbelen over een schrift tegen een persoon die ze niet kende. Een persoon met een half masker. Dit schreeuwde alleen maar extra dat ze weg moest. Maar volgens haar was het beter dan een heel masker. Nu zag je nog een deel van zijn gezicht. Er moest vast een reden voor zijn dat hij het masker droeg. Ze hoefde het niet eens te weten.

Phantom bleef staan, keek haar aan alsof ze gestoord was geworden. In hemelsnaam, wat was er zo boeiend aan hem, dat ze maar achter hem aan bleef komen? 'Ik betwijfel ten zeerste of je me zou kunnen helpen om terug te krijgen wat erin stond,' antwoordde hij. Hij wilde hier weg, weg bij haar, voor hij haar pijn zou doen. Ieder die ook maar enig contact met hem gezocht had (positief en negatief), was niet goed geëindigd. 'Laat me alsjeblieft met rust, voor je eigen bestwil, oké?' waarschuwde hij haar. Hij wilde weg hier, verdwijnen, naar zijn kamer. Hoewel, daar wilde hij eigenlijk ook niet zijn, maar hij kon nergens anders heen. Zijn kamer was de enige veilige plek die hij nog had, waar hij niet gestoord werd. Hij voelde zich een gevangene, wat hij in feite ook was, maar hij kwam eigenlijk liever niet eens meer zijn kamer uit.

Ze luisterde naar de waarschuwing waarna ze licht met haar ogen rolde. Ze had het gevoel dat ze tegen haar praatten alsof ze een klein kind was, welke zelf de risico’s niet kon schatten. Ja, ze was misschien wat jong. Maar ze kon prima zelf de risico’s schatten. “Ik weet zelf wel wat goed voor me is. En ik kan op zijn minst proberen te helpen.” Ze had inmiddels zo ongeveer bedacht dat het schrift belangrijk voor hem moest zijn geweest. Anders zou hij niet een kreet hebben geslaakt. Misschien was dat ook wel om iets anders, maar dat wist ze niet. Hij was ergens mee bezig, anders neem je geen schrift mee naar buiten. En het speet haar echt dat het nu doordrenkt was met water.

Phantom trok zijn wenkbrauw op, maar aangezien hij zijn rechterwenkbrauw optrok, was dit voor haar niet te zien. Wie was dit meisje en waarom probeerde ze hem zo wanhopig te helpen? 'Als je weet wat goed voor je is, dan zorg je dat je uit mijn buurt blijft,' antwoordde hij, zijn toon nog steeds strak. 'En ik betwijfel ten zeerste of jij elke noot die ooit in dat schrift gestaan heeft weer precies zo neer kan zetten, als dat ze ooit gestaan hebben. Als je dat kan, dan mag je me helpen en anders heb ik geen enkele hulp nodig.' Waarom ging ze niet gewoon weg? Waarom liet ze hem niet met rust? Hij wilde geen contact, wilde haar hulp niet en wilde haar niet leren kennen. Hij wilde niet dat zij dacht dat ze hem kon helpen, of wat ze dan ook had. Hij had heel zijn leven alleen geleefd, zijn eigen ding gedaan en kijk, hij leefde toch nog steeds? Hij had anderen niet nodig, net zoals dat anderen hem niet nodig hadden.

Ze zuchtte en schudde haar hoofd, waarna ze hem weer aankeek. Ze kon ooit wel noten lezen, maar ze was het waarschijnlijk verleerd. "Ik kon ooit wel noten lezen. Maar waarschijnlijk ben ik het voor een deel verleerd." Dit was een van de momenten dat ze het jammer vond dat ze het verleerd was. Anders kon ze hem helpen. Ze kon hem moeilijk gaan vragen of hij het haar opnieuw wou leren. Ze wist niet eens hoevéél ze was verleerd. Ze negeerde maar dat hij zei dat als ze wist wat het beste voor haar was uit de buurt bleef. Nog steeds vond ze niet dat hij gelijk had.

Hij keek haar aan en fronste, wat er vreemd uitzag, omdat ze het maar aan één kant kon zien. Ze was duidelijk bereid hem te helpen, iets wat hij weinig mee maakte. Hoeveel mensen waren bereidt geweest hem te helpen? Hij kon er zou gauw geen één opnoemen. Niemand hielp hem, niemand hield van hem en niemand kende hem. Zo simpel was het.
Hij glimlachte zwak, keek haar aan en pakte toen voorzichtig het schrift uit haar handen. 'Het is een zonde om te vergeten hoe je noten moet lezen,' zei hij, waarna hij uiteindelijk zijn hand uit stak. Dit was iets wat hij eigenlijk nooit deed, maar ze leek niets kwaad in de zin te hebben. Hij wilde kijken of er misschien één iemand op deze wereld was, die hem niet uitmaakte voor van alles en nog wat. 'Phantom,' stelde hij zichzelf voor. 'Ik denk niet dat je me kan helpen om mijn muziekstukken te reproduceren, maar als je wilt kan ik je wel weer noten leren lezen.'

Een glimlach verscheen om Elizan haar lippen toen ze hoorde wat hij zei. Ze legde haar hand in die van hem om zijn hand te schudden. "Elizan. Maar iedereen noemt me Eli. Ik zou het heel fijn vinden als je me weer noten kan leren lezen." Ze was echt blij dat hij haar wou leren noten lezen. Misschien kon ze hem, ondanks dat ze geen muziekstukken kon schrijven, toch ook wel helpen. Je wist maar nooit.

Het voelde vreemd, onbekend, om de hand van iemand te schudden. Hij knikte langzaam, toen zij ook haar naam noemde, om gelijk al haar bijnaam te zeggen. Eli, dat zou hij wel onthouden. Phantom onthield dingen snel, heel snel en vergat moeilijk. Hij kon vaak precies zeggen wat en wanneer hij had gedaan, of je het nu vroeg over gisteren of over tien jaar geleden. Hij had een uitstekend geheugen, een geheugen dat hij soms vervloekte. Hij glimlachte even zwakjes en knikte. Hij twijfelde even of hij haar moest meevragen naar zijn kamer, aangezien ze daar niet gestoord zouden worden. Hij had daar een piano staan, het eigendom dat hij per se had willen meenemen, omdat hij niet zonder kon. 'Wel, op mijn kamer heb ik een piano staan,' begon hij uiteindelijk, 'dus ik weet niet of je dat een probleem vindt?' Onlogische tekst, maar Phantom was nu eenmaal onlogisch.

Piano spelen. Dat had ze nooit gedaan. Voorzichtig trok ze haar hand terug uit die van hem, waarna ze licht aarzelend knikte. Zo moeilijk kon piano spelen niet zijn. Vast niet als ze weer noten kon lezen. "Oh nee, ik vind het niet erg." Ze kon hem moeilijk afwijzen nu ze hem zover had gekregen dat ze hem mocht helpen. Dan was alles voor niks. Al snapte ze niet helemaal wat hij bedoelde met of ze het een probleem vond, ze zei gewoon dat ze het niet erg vond.