One-shot/vaag ding

Ja, random, yayheid.

‘Kom, we gaan sterren kijken.’
Ik zuchtte vermoeid. Ik haatte het om sterren te kijken. Ik haatte rode rozen, vioolmuziek en kaarslicht. Je kon gerust zeggen dat ik een hekel had aan alle soorten romantiek die er bestond.
‘Ik heb geen zin,’ zei ik kil, terwijl ik mijn hoofd van zijn gezicht afwendde en naar de wijzer van de klok keek. Bijna stond hij op de twaalf. Ik kon niets ergers dan een huwelijksaanzoek verwachten, maar eerlijk gezegd had ik ook geen zin om daar af te wachten terwijl hij zijn kleffe verhaal deed en een ring tevoorschijn haalde. Niet dat ik een huwelijksaanzoek verwachtte, hoor. Nee, dat al helemaal niet. Ik zou een hartverzakking krijgen als hij me nu ten huwelijk zou vragen.
‘Evi, alsjeblieft.’ Ik hoorde de vermoeidheid, het verlangen in zijn stem. De toon waarop hij vaak tegen me sprak. Alsof hij wist dat hij me niet om kon krijgen, maar het toch voor eeuwig zou blijven proberen.
‘Noem me geen Evi.’ Ik had mijn kaken op elkaar geklemd en draaide nu fel mijn hoofd zijn kant op. ‘Ik haat het als je me zo noemt.’
Nu was híj degene die zuchtte. Zijn zucht klonk anders dan de mijne. Zijn zucht klonk niet geïrriteerd of ongeïnteresseerd, zijn zucht klonk vol onbegrip, verdriet en bovenal teleurstelling.
Hij keek naar mijn hand, leek zijn vingers te bewegen. Ik wist dat hij mijn hand wilde pakken. Hij wilde me vasthouden en zeggen dat hij alles voor me wilde doen, maar dat hij het niet begreep. Nee, natuurlijk begreep hij het niet. Hij begreep helemaal niets.
Ik legde mijn hand in mijn schoot, begon met de andere ongeduldig op het witte tafelblad te tikken en keek naar de schaal met fruit op het aanrecht.
‘Waarom zitten we nog zo laat in de keuken? Ik ben moe, oké? Ik wil naar bed,’ zei ik. Mijn stem klonk hoog en schalde door de stille ruimte. Waar was al deze onzin in godsnaam voor nodig? Ik had geen zin om tot middennacht op te blijven omdat hij zogenaamd naar de vallende sterren wilde kijken. Wat konden mij die vallende sterren schelen. Er was niets aan, en bovendien wist ik waarom hij het had gevraagd. Het ging hem niet eens om die sterren. Het ging alleen maar om mij. Hij wilde er alles aan doen om mij over te halen, om me tevreden te stellen en ik werd er kotsmisselijk van.
De perfecte nacht bestond niet. Hij bestond alleen in zieke hollywoodfilms en hij bestond helemaal niet tussen hij en ik.
Hij schraapte zijn keel en ik wist precies wat hij ging zeggen. ‘Evi? Evelina, alsjeblieft?’ Ik voelde zijn hand om mijn arm en ik wist dat hij me met een smekende blik aanstaarde. Ik keek hem niet aan. Met nietszeggende ogen bleef ik naar de muur tegenover me kijken.
‘Laat me los, ik ga slapen.’ Met een korte beweging trok ik mijn arm los. Ik stond op, schoof mijn stoel aan en liep naar het raam, om de gordijnen met een kille beweging dicht te trekken. Geen sterren vannacht.
Achter me klonk opnieuw een vermoeide zucht. Ik draaide me om en voor het eerst deze avond boorden mijn ogen zich in de zijnen. Kil en uitdrukkingloos.
‘Wat is er?’ vroeg ik met een hoge stem. ‘Erger je je aan me? Doe ik weer iets fout?’
Hij deed zijn mond open, om zich te verweren, natuurlijk. De klootzak. Ik wist precies wat er in zijn hoofd omging.
‘Ik dacht dat je van me hield.’ Mijn stem klonk ijskoud, en ik dacht een vlaag van verdriet in zijn ogen te zien.
‘Natuurlijk houd ik van je,’ zei hij. ‘Evelina, ik houd van je en-’
‘Laat me dan gewoon gaan. Zeur niet steeds zo,’ onderbrak ik hem ruw. Opnieuw zag ik iets in zijn ogen. Dit keer was het iets dat ik niet kende, een flikkering die ik niet kon plaatsen.
‘Oké,’ fluisterde hij kort. Ik keek hoe hij op stond en naar de deur liep. ‘Oké,’ zei hij wat duidelijker, waarna hij de ruimte verliet.

Ja oké er staan vast fouten in en zo but I don't care want ik verveelde me.

Mag ik onze allerliefste Evi slaan?

Dat mag jij.

En haar stem klinkt nu hoog in plaats van hoor, leve Jorien die altijd typfouten maakt.

Eigenlijk maakt het me niet uit of het mag of niet. HAHA

Jij doet het sowieso.

Precies.