Play a song with me

Hij zou het niet merken, mocht er nu iemand binnen komen. Hij zat achter de piano, zijn eigen bladmuziek op de standaard en zacht speelde hij, voor niemand in het speciaal. Wel, er was ook niemand "speciaal", is het niet? Phantom had niemand, helemaal niemand en dat was altijd zo geweest. Hij kende het begrip "samen" dan ook niet. Het was niet iets dat bij hem hoorde en dat was nu eenmaal zo.
Zijn vingers vlogen over de toetsen, maakten de muziek onheilspellender, om uiteindelijk in een zachte, haast lieflijke melodie te eindigen. De laatste noot bleven enkele seconden in de ruimte hangen, om vervolgens een stilte achter te laten. Leeg, hol voelde het, een gevoel dat niet onbekend was. Hij kende die gevoelens, de emoties, de gedachten, stuk voor stuk.
Voorzichtig sloeg hij de bladzijde om, om een nieuw muziekstuk te zien staan. Deze had hij al vaker gespeeld en in feite had hij zijn bladmuziek hier niet bij nodig. Desondanks liet hij de bladmuziek zo open liggen, waarna hij zijn vingers weer op de toetsen legde en deze voorzichtig indrukte. Wat voorzichtig begon, werd steeds harder, luider en de muziek die hij produceerde, kon je angstaanjagend noemen. Desondanks werd ook deze muziek uiteindelijk weer lieflijker, eindigde zachtjes en met een zucht sloeg Phantom weer een blad om, om één van zijn velen muziekstukken te zien. Weer vonden zijn vingers de toetsen, om opnieuw te spelen.

Hij had al een tijdje in een hoek gezeten, onopvallend, verscholen achter een kast. Zijn ogen hadden naar het papier voor hem gestaard, naar de donkere, grijze strepen. Hij was niet verder gekomen dan enkele krassen met zijn potlood. Ook het tekenen leek in het Lawrence te mislukken. Er had plotseling muziek in de ruimte geklonken. De melodieën bezorgden Wynne kippenvel, maar toch was hij blijven zitten om te luisteren. De muziek leidde hem af, zorgde ervoor dat hij alles om zich heen vergat en het liefste wilde hij kijken wie de muziek maakte, maar hij was bang dat zijn schuilplaats dan ontdekt zou zijn en dat hij raar aangekeken zou worden. Vroeger had hij wel eens geluisterd hoe zijn zus speelde. Liv kon ook piano spelen en als hij dan vroeg of hij het ook mocht leren zeiden zijn ouders dat hij het toch niet zou kunnen, en dat hij nooit net zoveel talent als Liv kon hebben. Maar Liv had helemaal geen talent. De muziek die Liv speelde was helemaal niet mooi vergeleken bij deze muziek. Deze persoon oefende vast al heel erg lang. Liv had altijd gezegd dat het heel lang duurde voordat je zou begrijpen hoe een piano werkte en je noten zou kunnen lezen. Wynne had geen flauw idee wat noten waren - ja, het waren vage stipjes op een papier -, maar uit Livs mond had het in ieder geval erg moeilijk geklonken. Wynne wist zeker dat Liv geen talent had. De persoon die nu speelde leek geen moeite te hebben, dus hij of zij was beter dan Liv. Voorzichtig leunde Wynne naar voren, om zijn hoofd om de hoek van de kast te steken en te kijken naar de persoon achter de piano. Hij kende hem niet, hij had hem nog nooit gezien en eigenlijk vroeg Wynne zich ook af of hij de persoon wel wilde kennen. Nog steeds zwijgend stond hij op van zijn schuilplaats, om op een meter afstand van de piano te blijven staan, met een nieuwsgierige maar behoedzame blik op zijn gezicht.

Licht drukten zijn vingers de toetsen in, speelden de lieflijke melodie. Hoge tonen, die de stilte doorbraken en die uiteindelijk weer bombastischer werden, eindigden in een opnieuw duistere melodie. Hij speelde deze melodieën vaak - vaak genoeg in ieder geval. Hij wist hoe hij de noten perfect moest raken, maar dat kwam natuurlijk deels door het feit dat elke noot uit zijn eigen brein kwam. Uiteindelijk bleven de laatste noten schrijnend in de stilte hangen en waar hij de vorige keren het blad had omgedraaid, om een nieuw werk te onthullen, bleef hij nu zitten zoals hij zat, zijn blik naar voren gericht, naar het blad vol noten, maar het daadwerkelijk lezen deed hij niet. Hij was niet alleen. Het gevoel bekroop hem, dat hij bekeken werd, maar Phantom hoefde niet te kijken om te weten dat hij gezelschap had. Er was een tweede ademhaling in de ruimte en ondanks dat de persoon niet sprak, was de aanwezigheid er duidelijk, tenminste voor hem.
Uiteindelijk bewoog hij, sloot de map vol bladmuziek en knoopte het voorzichtig dicht. Als er iets heilig voor hem was, dan was het zijn bladmuziek wel. Hij bleef echter nog wel zitten, voelde er weinig voor om op te staan. Het zou een zwak iets zijn, om weg te gaan omdat hij gezelschap had, hoewel hij het niet echt als "gezelschap" zag. Phantom bleef zitten, had zijn handen op zijn schoot gelegd en staarde naar de leren map, waarin zijn bladmuziek nu verborgen was. Wie hem "stoorde" deerde hem niet, was hij ook niet nieuwsgierig naar.

Wynne vroeg zich af waarom hij stopte met spelen. Hij wilde helemaal niet dat de muziek stopte, maar deze persoon leek op een bepaalde manier door te hebben dat Wynne daar stond. Hij keek naar het achterhoofd van de man voor hem en frunnikte zenuwachtig aan de zoom van zijn te grote trui. 'Ga je niet verder?' vroeg hij voorzichtig, waarna hij onmiddellijk een langzame stap achteruit deed. Hij mocht geen contact zoeken met andere mensen hier, toch? Dan zou hij waarschijnlijk nog gekker worden en nog langer moeten blijven en dan zou het nog minstens een jaar duren voordat hij opgehaald werd door zijn ouders, al had Wynne er zo zijn twijfels bij of zijn ouders hem wel werkelijk op zouden halen. Misschien lieten ze hem hier wel voor altijd zitten. Ze waren nu immers van hem af, misschien zouden ze hem helemaal niet missen en moest hij hier blijven tot hij een eenzame, trieste dood zou sterven. Daar had Wynne helemaal geen zin in. Hij was dan misschien wel twaalf, maar als je naar een heel leven keek was twaalf jaar toch best weinig.

De stem klonk voorzichtig, maar dat was niet wat hem het meest verbaasde. De stem klonk jong. Phantom draaide zich om, keek de jonge jongen aan, op zijn gezicht geen enkele emotie te bekennen. Het was voor hem een raadsel waarom een jonge jongen als deze hier al zat, in dit gesticht. Van de meesten snapte hij sowieso niet dat ze hier zaten, maar er waren er schijnbaar veel ook gestuurd door hun ouders. Ouders. Een bekend woord, maar voor hem had het geen enkele betekenis. Hij had geen ouders gehad en zou deze ook nooit hebben. Familie was niet aan hem besteed. Het waren woorden, alledaagse woorden, maar voor hem hadden ze geen enkele betekenis.
Een hand lag nog op de piano, leek zacht en haast liefdevol over de toetsen te strelen. Hij antwoordde niet op de jongen, maar dat was niet ongewoon. Nu was dit niet ongewoon. Phantom antwoordde vrijwel nooit meteen op iemand die sprak, omdat hij vaak niet de behoefte voelde om te antwoorden. 'Waarom zou ik moeten doorgaan?' Het was niet de meest vriendelijke vraag, hoewel hij eigenlijk geen antwoord verwachtte. Zijn stem was net zo emotieloos als zijn blik dat was. Doods, leeg, verhult door het masker, dat de rechterhelft van zijn gezicht verborg.