Spreading the love, man

Juniper keek wat voor zich uit, terwijl haar vingers soepel over de snaren van haar gitaar streken en ze een zachte, kalme melodie neuriede. Ze blies pluimen rook uit via haar neus, terwijl ze deze rook via haar mond diep inhaleerde, om zo de uiterste rust en kalmte te bereiken. Ze was op verkenningstocht in haar bewustzijn, al tokkelend op haar gitaar en zittend, ergens halverwege de gang. Ze had haar benen in kleermakers zit gevouwen en haar gitaar in de ruimte tussen haar benen gezet. Haar rugzak had een plaats naast haar gevonden en hing wat armoedig tegen de wand, die hem met zijn grove textuur overeind hield tegen het gewicht van de buidelrat die daar op zijn beurt weer tegenaan leunde. Het dier had zijn ogen gesloten en blies een kalme adem uit, was zojuist in slaap gevallen door haar muziek en geneurie en gaf een zeldzame, maar vredige indruk. Iedereen die hem nu zou storen, zou waarschijnlijk een haal met één van de messcherpe klauwen krijgen en iedereen die hem probeerde te aaien, of zelfs maar over hem geen te strijken vast en zeker een diep beet in deze desbetreffende hand. Juniper was waarschijnlijk de enige die hem uit zijn slaap zou kunnen krijgen, zonder direct te worden aangevlogen - al was dat dan voornamelijk omdat ze iets had om hem mee af te leiden, maar voor nu zag ze de behoefte niet hem te wekken. Ze stopte met het tokkelen op haar gitaar, om de sigaret tussen haar lippen weg te halen en de rook zorgvuldig uit te blazen, in praktisch volmaakte cirkels. De geur die om haar heen ging was een sterke geur van wiet, die ze inderdaad zorgvuldig in de sigaret had weggestopt. Zo viel het tenminste niet zo op dat ze wiet aan het roken was, al gaf ze de voorkeur aan een zelf gedraaide joint, maar ze was te lui geweest om haar vloei er nog eens bij te pakken, dus had ze vrede met de huidige situatie. Ze tikte de as af, die kort op het tapijt smeulde, maar al snel uitdoofde en haar als een hoopje zwart geruststelde. Ze nam de sigaret weer tussen haar lippen en legde haar handen weer op de snaren van haar gitaar, die ze vervolgens één voor één aansloeg, alvorens weer terug te vallen op de kalme, getokkelde melodie.

Het was dan niet al te duidelijk, maar Sareth was een drugsverslaafde. Ja, het stond in haar inschrijfformulier en alle begeleiders hadden dat formulier gelezen maar op het eerste gezicht waren Sareth haar problemen niet zo duidelijk aan haar te zien. Misschien dat haar doorschijnende, korte, dunne kledingstukken je ietswat in de juiste richting konden sturen, maar erg obvious liet ze het niet. Je was niet trots op je verslaving. De meeste mensen niet, in ieder geval. Het was niet iets waar je mee te koop liep. Ook Sareth deed dat niet, of alleen bij de juiste mensen. Sommigen hadden wat te bieden, namelijk. In ruil voor iets anders, kon Sareth makkelijk aan haar dagelijkse behoefte aan drugs komen. En nu had ze het paradijs ontdekt. Iemand had haar tegen een kleine betaling verwezen naar een van de slaapkamers van de patiënten. Er was haar duidelijk gemaakt dat ze niet teleurgesteld zou worden. Sareth geloofde dat natuurlijk direct en had de aanwijzingen die de persoon haar had gegeven opgevolgd. Een half uurtje nadat ze had gehoord van het bestaan van deze kamer, stond ze voor de deur. Haar hand zweefde bij het donkere hout, voor ze haar knokkels twee keer zachtjes tegen het hout sloeg. Een wolk met een bekende geur kwam tussen de spleten van de deur vandaan en een plotselinge drang naar THC deed Sareth de deur openen.

Twee korte slagen tegen een deur suisden haar bewustzijn binnen en doorbraken de rust en kalmte waar ze zich zo graag in wentelde. Haar vingers kwamen met een lichte schok tot stilstand, waardoor de laatste toon luid door de gang sneed, alvorens een holle, lege stilte achter te laten. Ze opende haar ogen, die ze kort hiervoor had gesloten en leunde met haar hoofd opzij, om zo de persoon die oorzaak van dit alles was nog voor haar kamerdeur te zien staan. Verwonderd trok Juniper haar wenkbrauwen op, voordat ze de gitaar uit haar eigen greep bevrijdde en tegen de muur zette, om zichzelf langzaam overeind te drukken en de kleine afstand naar de persoon - een niet onooglijke jongedame met vlassig blond haar - af te leggen en haar hand vervolgens op diens schouder te leggen. Haar vrije hand pakte de sigaret weer tussen haar lippen weg, waarna haar stem met een haast beangstigende rust door de ruimte zweefde. ‘Kan ik je helpen?’ Haar stem was zoet en ze blies de rook die nog in haar longen hing zorgvuldig uit terwijl ze sprak. Een fijne glimlach sierde haar lippen, terwijl ze de sigaret weer tussen haar lippen klemde en met dezelfde hand zorgvuldig over de korte, enigszins gewaagde short aan haar onderlichaam, ging.
Het was een gewone jeans geweest, maar Juniper kennende had ze er weer iets geheel anders van gemaakt. De pijpen had ze schuin afgeknipt, waarbij de kortste kan net boven haar ondergoed viel, waarna ze spijkerstof als een regenboog had gespoten en studs op de rand van de zakken had gezet. Hierboven droeg ze een witte, licht doorschijnende top met een groot vredesteken ter hoogte van haar borsten. Haar lange, donkerblonde haar had ze los over haar beide schouders hangen, maar was versierd met een grote bloem een de rechterkant en ze maakte al met al weer een kleur geheel. Ze glimlachte nog altijd, terwijl ze haar hand weer van de schouder van het meisje - al was ze waarschijnlijk ouder dan zij - liet glijden en een korte blik op de buidelrat wierp, die ook door haar was opgeschrokken. Ze greep in haar zak en haalde er een stoffig partje appel uit, dat het dier desondanks onmiddellijk versmaadde. ‘Volgens mij ben je naar mij opzoek,’ vervolgde Juniper vervolgens, waarna ze kort op haar geopende kamerdeur wees.

Wist Sareth veel naar wie ze op bezoek was. Er was haar alleen maar verteld in welke kamer ze moest zijn voor de juiste middelen. Dat daar een meisje van rond ze zeventien jaar woonde, die het leuk vond om zich uitbundig te kleden was haar niet verteld. Dat nam de vreugd niet weg, hoor. Als dit meisje hier woonde en als zij de engel in kwestie was die de helft van de patiënten op het Lawrence van verdovende middelen voorzag, hoorde je Sareth niet klagen. Aangenaam, dus maar. 'Ik denk het,' antwoordde ze wat twijfelend op de laatste vraag. De eerste vraag had ingehouden of het meisje Sareth misschien kon helpen. Sareth moest natuurlijk eerst weten of dit wel echt het meisje haar kamer was, voor het meisje haar kon helpen. Erg lastig om hier achter te komen, was het voor Sareth eigenlijk niet. De geur van wiet was erg sterk nu het meisje tegenover haar stond en als dat al niet genoeg was om het meisje te verraden, waren haar ogen opvallend rood gekleurd. 'Als dit jouw kamer is, dan denk ik dat je me inderdaad kan helpen,' besloot Sareth daarom maar met een brede glimlach. Ze liet haar blik over het meisje glijden. De broek, die waarschijnlijk eigenhandig was gekleurd, was naar Sareth haar idee iets te opvallend. Al met al was het geheel niet afzichtelijk. Het meisje was een mooi meisje en Sareth wist uit ervaring dat mooie meisjes alles konden hebben. Van jutten zakken tot broekjes in regenboogkleuren. Sareth had zich naar het meisje opgedraaid en wees met haar duim naar de deur. 'Ben jij het persoon dat eh, mensen van hun behoeftes voorziet?' vroeg ze met nog altijd die glimlach op haar gezicht.

Een glimlach krulde als vanzelfsprekend om haar rozige lippen toen het meisje opmerkte dat, als de kamer waar ze nu beiden voor stonden inderdaad van haar was, zij ook de persoon was die ze zocht. Waarom ze glimlachte wist ze echter zelf ook niet goed, want er was eigenlijk geen reden om te glimlachen. Het was een op haar gezicht gebrand automatisme dat ze tot dusverre nog niet had weten af te leren - en natuurlijk, hielp het feit dat ze high was ook een eind. Nu was ze - mede dankzij haar regelmatige gebruik - wel minder snel vatbaar voor de mindere drugs, zoals ook de wiet van zo net, maar hé alle kleine beetjes hielpen. Toen het, voor zover naamloze meisje haar vroeg of zij de persoon was uit de geruchten, waardoor ze ongetwijfeld ook hier was, glimlachte ze opnieuw. Ze knikte traag, waarna ze haar hand opstak en zich omdraaide. ‘Wacht hier,’ mompelde ze, voordat ze weer terug de gang inliep en haar gitaar over haar schouder, op haar rug hees. Vervolgens duwde met haar tenen tegen het beest dat nog altijd tegen haar rugzak zat gezakt. ‘Opstaan, mormel.’ Zei ze rustig, met toch enige liefkozing in haar stem, waarna ze de rugzak opraapte en over haar schouder hees, om uiteindelijk weer terug te lopen naar het nog altijd wachtende meisje.
Ze greep haar pols en trok haar vervolgens zonder pardon de kamer in, om deze na de binnenkomst van de buidelrat achter zich aan te trekken en de rugzak naar haar bed te zwaaien. Een moment keek ze naar het meisje, voordat ze haar pols weer losliet en ook haar gitaar weer van haar rug haalde en deze zorgvuldig in zijn standaard stalde. De gitaartas propte ze onder het bed, waar ze vervolgens zelf opklom om in kleermakerszit tegen de muur te gaan zitten. Haar armen liet ze op haar knieën balanceren, terwijl ze onverstoord naar het meisje bleef kijken. ‘Ik geloof inderdaad dat ik dat ben,’ antwoordde ze uiteindelijk, terwijl ze de bedwelmende bloemengeur opsnoof. ‘Wat heb je nodig?’

Zodra de twee binnen waren, voelde de hand van het meisje rond haar pols pas opvallend warm aan. Eerder had Sareth niet echt gelet op de hand, maar zodra ze de kamer binnen kwamen lopen was het gevoel anders geworden. Het meisje had haar langer vastgehouden dan nodig was en ze had haar aangekeken en dit samen maakte dat Sareth even van haar stuk gebracht was. Omgaan met meisjes was iets wat Sareth sowieso niet vaak deed. Er was een grotere kans dat je Sareth te midden van een groep jongens zou zien, dan bij een horde meisjes. Aanraking was ze trouwens wel gewend hoor. Sareth was niet wereldvreemd, zeker niet mensenvreemd en al helemaal niet vreemd van aanraking. Sareth had waarschijnlijk meer aanraking gehad in haar tijd hier op het Lawrence, dan veel patiënten hun hele leven lang. Maar niet van meisjes. Nooit van meisjes. Niet zo, opzettelijk. Of ach, misschien interpreteerde Sareth het zich alleen zo. Misschien was de lange aanraking wel helemaal niet opzettelijk. Al met al zorgde deze lange gedachtegang er voor dat Sareth pas laat haar antwoord gaf. Daarnaast moest ze ook nog nadenken over wat ze precies wilde. 'Ehm, wiet? Alcohol?' zei ze twijfelend. 'Iets goeds,' besloot ze uiteindelijk maar, met een brede glimlach. Sareth kon er niks doen dat deze glimlach uitdagend was. Sareth haar glimlach was altijd uitdagend. Alles aan haar was dat, zíj was uitdagend. Daar kon ze dus echt niks aan doen, al was ze zich er nog zo bewust van.

Juniper was binnen enkele seconden al weer verzonken in een eigen wereld, een tweede fase van haar onderbewustzijn, die kleuriger was dan mensen zich waarschijnlijk ooit konden voorstellen. En als je, je bedacht hoe kleurig de kamer op zich al was, was het moeilijk te geloven dat ze het nog kleuriger kon voorstellen. Een normaal mens kon het echt niet kleuriger maken dat het al was, maar hé, Juniper was stoned. Stoned kon ze alles, ze kon nog duizend andere - en vooral onbestaande - kleuren zien en ze kon iets zomaar iets doen wat je niet van haar verwachtte. Haar gast bijvoorbeeld langer aanraken dan nodig was met het volle besef van wat ze deed. Dat ze dat nuchter, waarschijnlijk niet zou doen maakte haar op het moment ook niets uit. Ze was overigens toch niet vaak, niet stoned, dus wat zou het ook? Ze slaakte een verlichtende zucht, toen ze de stem van het meisje weer hoorde, waarna ze haar handen op het bed zette en weer overeind kwam. Ze liep doelbewust op de ladekast af, waarna ze op haar hurken ging en de namen stuk voor stuk zorgvuldig bestudeerde. Uiteindelijk trokken haar slanke vingers enkele laden open, om er een hand vol aan van alles en nog wat uit te pakken. Ze trok vervolgens fel aan het zwarte hout, dat steunend en puffend vooruit kwam en een kleine ruimte achter zich prijsgaf. Het kleed dat over de kast hing en de ruimte ook onzichtbaar maakte, viel levenloos langs de kast, terwijl Juniper enkele flessen uit de ruimte vandaan viste. Vervolgens sloeg het kleed weer goed en duwde de kast op zijn plek.
De rotzooi die ze inmiddels had verzameld, gooide ze vervolgens in de top die ze eerst uit haar haar short had getrokken, waarmee ze alles naar het bed vervoerde. Ze liet alles op het dekbed vallen, waarna ze terug naar het meisje liep en opnieuw haar pols greep. Ze trok haar mee naar het bed en duwde haar vervolgens glimlachend op het bed, om zelf tegenover haar te gaan zitten. ‘Leef je uit,’ sloot ze haar ritueel - want daar had alles wel een beetje op geleken - vervolgens af, waarna ze naar alles gebaarde. En ja, dat alles was veel. Juniper had nu eenmaal veel te bieden; drugs, drank en tja, wat je verder ook maar wilde.
Zelfs stak ze haar hand direct uit naar een fles met iets wat als wodka werd beschreven. Niet dat de naam haar verder interesseerde, het was gewoon goed spul en daar ging het uiteindelijk om. Niet wat het was, maar wat het deed en tja, wodka was wel één van de dranken die zijn werk goed deed. Gewoon goed spul, met de juiste smaak en kracht naar haar zin. Ze klom weer van het bed en toverde twee glazen tevoorschijn, waarmee ze - alweer - terug naar het bed liep en ging zitten. ‘Ook?’ Oké, dat vraagde ze nu wel, maar ze schonk toch wel voor twee in - desnoods dronk ze de tweede shot ook gewoon zelf op hoor, dat was verder geen probleem, maar het was wel zo beleefd om iets aan te bieden. De jongedame bleef immers haar gast en iemand die ze voor de rest totaal niet kende en nou ja, bij klanten gedroeg ze zich nog wel. Zodra ze door deze banden zou breken, veranderde het hele verhaal, maar dat liep er alweer te ver op vooruit. Ze stak een van de gevulde glazen naar het meisje uit, terwijl een glimlach haar lippen sierde. ‘Juniper trouwens, mocht je me ooit nog eens nodig hebben.’

Sareth had geen idee wat die aanraking nou precies met haar deed. Nu het meisje haar pols voor de tweede keer beet pakte, voelde de aanraking zo mogelijk nog zachter en warmer als eerst. Het feit dat het meisje haar op het bed duwde, zien we maar als een onschuldig iets, sinds het makkelijk verkeerd te interpreteren was. De verdovende middelen die op het bed werden gegooid, leken stuk voor stuk zeer aantrekkelijk. Sareth knikte dan ook op de vraag van het meisje en nam dankbaar het rijkelijk gevulde glas aan. Sareth had bij deze besloten dat ze het meisje mocht. Waarschijnlijk vond ze haar zelfs iets meer dan aardig, maar dat was van latere zorg. 'Aangenaam, Juniper. Ik verwacht dat ik jou wel vaker nodig ga hebben,' besloot Sareth met, ja alweer, die glimlach. 'Sareth,' stelde ze zichzelf vervolgens voor. Ze grijnsde en stak het glas voor haar uit zodat hij die van Juniper raakte. 'Cheers!' proostte ze waarna ze het glas aan haar lippen zette en hem in een keer leeg goot. De alcohol brandde in haar keel en zodra ze slikte ook door de rest van haar lichaam. Ze voelde het door haar slokdarm omlaag glijden. Het brandende gevoel was een fijn gevoel, die ze telkens wist te waarderen. Nieuwsgierig gleed Sareth haar blik de ruimte rond. Het was niet zo dat de alcohol al direct werkte, maar het fijne, warme gevoel dat het met zich mee bracht was al genoeg voor Sareth om een zeer relaxed persoon te worden. De kleuren in de kamer sprongen overal naar voren en maakten dat ook de kamer warm en gezellig aanvoelde. Sareth draaide tevreden haar blik terug naar het meisje om haar warm en uitdagend toe te glimlachen. Ze had besloten dat het vast geen probleem was om haar skills te tonen aan een meisje.

Het was wel prettig te weten dat de persoon tegenover haar ook een naam had en dat ze haar niet voor de rest van hun ontmoetingen als “naamloos” hoefde te bestempelen. Het had natuurlijk ook gekund hoor, dat ze gewoon geen naam had en zich daarom niet had voorgesteld. Juniper sloot liever niets uit en ja, eenmaal dronken of stoned sloot ze de meest belachelijke dingen al helemaal niet uit. Alsof die ineens belangrijk konden zijn of zinvol, wat ze dus totaal niet waren, maar hé. Het was niet haar eerste joint van de dag en dit was ook zeker niet haar eerste glas, hoewel ze die dronken indruk - dat stoned kon iedereen wel zeker over zijn - gaf. Juniper wist het inmiddels gewoon goed te verbergen, bleef ze over het algemeen wel goed in, als je de geruime voorraad bekeek die ze over het dekbed had uitgestald. Tja, welke idioot had bedacht dat ze als verslaafde, geen mogelijke dreiging voor hun voorraad vormde, wist ze ook niet; maakte haar overigens ook niet uit hoor. Ze was wel blij met die idioot, die had bedacht dat ze de onschuld zelve was en geen vlieg kwaad zou doen. Anders dan de meeste verslaafden hadden ze namelijk ook nooit haar kamer ondersteboven getrokken, om naar deze verdovende middelen opzoek te gaan. Nee hoor, alle andere verslaafden? Geen goed nieuws, maar zij - nota bene zij - niet. Het was te idioot voor woorden eigenlijk, want je hoefde alleen maar naar haar te kijken om te weten dat ze in ieder geval wel aan drugs had weten te komen. Nogmaals, dat dronken merkte je niet zo snel meer aan haar; wist ze heel handig te verbergen. Was ze overigens ook niet zo erg vatbaar meer voor. Ze moest wel een redelijke hoeveelheid opzuipen, wilde ze de volgende ochtend met kloppende slapen, een dreunende koppijn en bovenal, verdoezelde herinneringen wakker worden.
Een vrij jongensachtige - doch aantrekkelijk, uitdagende - glimlach krulde om haar lippen, toen Sareth haar glas tegen het hare tikte en met een proost de vloeistof in één keer achterover goot. Juniper volgde als vanzelf haar voorbeeld en sloeg de drank achterover, waarna ze met een glimlach nogmaals inschonk. De wodka liet een prettige branding in haar keel achter en zweepte zijn warme vlammen om haar lichaam. Nee, ze werd niet snel dronken, maar hé Juniper liep echt wel warm voor zoiets als dit. Ze volgde de blik van Sareth, die een moment door haar kamer ging en vroeg zich af wat ze er van vond. Het was immers een eigen creatie en ze er toch best wel haar best op gedaan. Het voelde alsof ze binnenin, maar op hetzelfde moment buiten een hippiebusje stond. Het tapijt was warm en zacht, terwijl de patronen en kleuren die de meubels overlapten, vaak weer op de buitenkant werden gevonden. Ja, ze had een perfecte combinatie gemaakt - vond zijzelf, tenminste - bij gebrek aan een busje. ‘Wat vind je?’ Vroeg ze, toen Sareth haar uiteindelijk weer aankeek, terwijl ze de glimlach met een soortgelijke beantwoordde. Ja, ze mocht deze persoon wel, misschien wel meer dan dat - maar laten we niet alweer op het verhaal vooruit lopen.

Sareth wist niet precies wat ze van de kamer vond. Het was kleurrijk, datzeker. En het maakte inderdaad een enorme indruk op haar, maar het hele probleem lag hem in het feit dat Sareth niet zo van de kleuren was. Als dat zo zou zijn, had ze haar haar wel in een andere kleur dan wit geverfd of zou ze in ieder geval wat meer kleur dragen. Nu bestond bijna haar hele garderobe uit zwart, wit en af en toe nog een klein beetje rood, maar daar bleef het dan ook bij. Kleuren gingen goed samen met zwart. Kleur met kleur werd Sareth al gauw te druk. Toch had deze kamer iets. De kleuren waren enorm overweldigend en in elk ander context had Sareth de kamer waarschijnlijk vreselijk gevonden, maar de manier waarop het was gedaan maakte het dragelijk, of zelfs mooi. Sareth was er dan ook van overtuigd dat ze de kamer helemaal geweldig zou vinden wanneer ze nog wat meer glazen achterover had geslagen. Vandaar dat ze knikte met een brede glimlach en het meisje vrolijk complimenteerde. 'I like it,' besloot ze uiteindelijk. Juniper had haar glas weer ingeschonken en Sareth sloeg het opnieuw achterover. Dronken worden was waarschijnlijk een van haar favoriete bezigheden. Naast high zijn en seks hebben, maar dat is bijzaak. 'Zelf gemaakt?' vroeg Sareth, om het gesprek op gang te houden.

Juniper was oprecht blij met het antwoord van Sareth en de glimlach die om haar lippen krulde, was dan ook warm en fijn. Op de een of andere manier had ze het waarschijnlijk verschrikkelijk gevonden als het meisje het niets had gevonden, anders dan bij de meningen van anderen. Juniper stond voor vrijheid of dit nu van meningsuiting was of op enig ander gebied, maar ze moest toegeven dat ze niet graag had gehad dat Sareth haar kamer afkraakte. Nu hield ze er sowieso niet van om afgekraakt te worden, want tja, ze wilde de vrijheid die ze een ander gaf wel graag terugzien, als er tegen haar werd gesproken. Hoe dan ook, het was waarschijnlijk harder aangekomen, al wist ze de precieze reden niet waarom dat dan zo geweest zou zijn. Ze hechtte gewoon veel waarde aan de mening van deze iets-minder-dan-vreemde. Mocht ze best doen toch? Niemand die zich er voor de rest aan stoorde. Ze mocht deze jongedame gewoon en iemand die je mocht, deed je normaal gezien wel iets meer dan je vijand. Ieder ander had voor haar part een eind weg mogen schelden. Vond ze niet leuk nee, maar dat deed haar dan toch minder dan als Sareth nu hier had gezegd, hoe afschuwelijk haar kamer wel niet was. Zij vond het totaal niet afschuwelijk, dit was haar stijl en nu ja, ze was blij te horen dat Sareth het in ieder geval leek te waarderen. Ze hoefde er ook niet van te houden hoor, dat “I like” voldeed ook wel.
Juniper werd een moment afgeleid door haar eigen tapijt, in zijn limegroene glorie en kroop - na haar glas weer achterover te hebben geslagen - weer van het bed. Een draaikont was ze misschien wel een beetje ja, maar god ze had dat tapijt ook niet voor niets uitgekozen. Het was zo zacht dat het voelde alsof je op wolken liep, donzige en limegroene wolken. Het was gewoonweg veel prettiger dan het bed, al was deze ook heerlijk comfortabel hoor. Mocht ook wel met een dekbed en kussen vol eenden veren. Die waren ook al zo zacht, maar toegegeven, won het tapijt het in geval van comfortabel zitten. Slapen was een ander verhaal, maar daar hadden we het dan ook niet over. Ze keek op toen Sareth vroeg of ze het zelf had gemaakt en grijnsde. ‘Echt wel,’ antwoordde ze vervolgens tevreden, waarna ze een greep deed naar de fles en hen opnieuw bijschonk. Hé, dat spul was gewoon goed en daar moest je van genieten - wat ze ook zeker deden. Ze giechelde een moment, waarna ze weer met een serieuze blik naar Sareth keek. ‘En jij? Wat doe jij graag?’ Haar blauwe ogen stonden bloedserieus, terwijl ze op handen en voeten weer wat dichterbij het bed kroop. Ze vergat haar glas, draaide om en kwam uiteindelijk terug, nadat ze het in een keer achterover had geslagen. Sommige dingen waren gewoon te gemakkelijk.