Are you scared yet?

Hij wist om eerlijk te zijn niet waar hij was. Niet dat het hem veel uitmaakte. Hij wist dat hij in een raamkozijn zat en op de tweede of derde verdieping moest zijn - hij wist niet eens hoeveel verdiepingen dit gesticht had. Het maakte ook allemaal niet uit. Wat hij ook niet wist, was hoelang hij hier al zat. Het kon een uur zijn, maar ook al bijna een hele dag. Phantom was jaren geleden al zijn besef van tijd kwijtgeraakt. Tijd was niet belangrijk in zijn leven, nooit geweest ook. Hij at wanneer hij honger had, sliep wanneer hij moe was en lette daarbij niet op de tijd. Daarnaast, er was niemand die op hem wachtte of die hem nodig had. Hij was ongewenst, maar ook dat maakte hem niets meer uit. Hij was nog nooit ergens gewenst geweest, altijd ongewenst. Niemand wilde hem leren kennen en hij gaf ze geen ongelijk. Immers, wie wilde hem nu leren kennen? Even gleden zijn vingers naar de rechterkant van zijn gezicht, maar daar zat het masker, dat elk stukje van zijn verminkte gezicht verborg. Ondanks dat hij al jaren niet meer in de spiegel had gekeken, wist hij nog precies hoe het eruit zag. Afschuwelijk. Afzichtelijk. Monsterlijk.
Hij was in zwart gehuld, voor een groot deel, tenminste. Alleen een witte blouse en het witte masker leken het geheel wat op te vrolijken. Het was geen kleding die je elke dag zag noch kleding die je zou verwachten bij een persoon in het Lawrence. Maar Phantom droeg het, omdat hij dat altijd al gedaan had. De kleding van nu, eigenlijk alles van nu, ging langs hem heen, hoorde niet bij zijn bestaan. Het maakte ook niet uit. Het maakte allemaal geen ene flikker uit.

Hannah kwam net van buiten af. Ze hield ervan om buiten te zitten, vooral in de zon. Daarom vond ze het zo jammer dat ze zo snel verbrandde. Een uurtje in de felle zon en Hannah was net een kreeft. Maar dat was niet waarom ze naar binnen was gekomen. Ze kwam naar binnen omdat het begon te regenen. Het ene moment zat ze rustig in het gras, het volgende was ze opeens doorweekt door de plotselinge stortbui. Vandaar dat ze nu door de gangen liep. Helemaal doorweekt. Haar armen had ze om zichzelf heen geslagen, om de kou nog een beetje tegen te gaan. Niet dat het veel uitmaakte, want het vieze gevoel van natte kleding die aan haar lijf plakte kreeg je niet vlug weg met twee smalle armpjes. Ook het natte haar vond ze vreselijk. Dit werd zeker weten een verkoudheid. Maar goed, het enige wat Hannah nu wilde was zo snel mogelijk bij haar kamer komen, douchen en wat warms aantrekken. Ze stopte midden in een van haar passen toen ze naast zich een ademhaling hoorde en ze draaide haar hoofd die richting op. Er zat een man, in het raamkozijn – iets wat zijzelf ook wel eens deed. Hij had een masker op, iets wat hem voor Hannah een griezelig uiterlijk gaf. Hannah hield er niet van als ze iemands gezicht niet kon zien. Zonder iets te zeggen bleef ze naar hem kijken, haar ogen groot.

Men zegt altijd dat je het voelt als iemand naar je staart en Phantom kon niets anders dan hen allemaal gelijk geven. Want hij kende het gevoel, het gevoel dat iemand naar je staart. Eén van de redenen waarom hij liever afgezonderd was. Als je constant dat gevoel had, constant wist dat mensen naar je keken, je aanstaarden, dan wilde je weg, weg van alles. Want het maakte allemaal niet uit, of hij nu wel of geen masker droeg, altijd trok hij de aandacht en dat was niet wat hij wilde.
Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd, wendde zijn blik af van het raam en keek degene aan die hem dat gevoel bezorgde. Een jongedame, waarschijnlijk jonger dan hij, met ravenzwart haar stond naar hem te kijken, haar ogen groot.
Zijn blik toonde geen emoties, was vrijwel uit steen gehouwen en hij keek haar enkel aan, om uiteindelijk zijn blik weer naar buiten te wenden. Het regende. Zo plots was het weer omgeslagen, had hij gezien. Het ene moment was het zogenaamd prachtig weer geweest en het volgende moment kwam de regen met bakken uit de lucht. Zoiets ging altijd zo. Als er iets moois was, werd dat vertrapt, zo snel mogelijk. Hij bleef zitten, maakte geen aanstalten om weg te gaan of om iets te zeggen tegen het meisje. Hij was zogezegd onzichtbaar - zo zag hij het zelf tenminste. Mensen zagen hem wel, maar ze zagen hem eigenlijk niet. Ze zagen het masker en sommigen hadden hetgeen onder het masker gezien, maar beiden bracht niets positiefs. Het maakte allemaal niets uit.

Eventjes had Hannah gedacht dat hij een standbeeld was, tot hij haar plotseling aankeek. Geschrokken zette ze een klein stapje achteruit. Zelfs haar adem hield ze in, je zou bijna denken dat Hannah bang was. Oh wacht, dat was ze ook. Bang voor de man die in het raamkozijn naar haar zat te kijken. Als hij dat masker niet had gedragen was ze waarschijnlijk een stuk minder bang geweest. Het niet weten wat eronder zat, dat schrok haar af. Ditzelfde effect had ze in het donker. Ze kon niet zien wat zich om haar heen begaf en dat gevoel vond ze vreselijk. Ook geschminkte mensen vond ze verschrikkelijk. Opgelucht blies ze de adem die ze had ingehouden weer uit toen hij zijn blik weer afwendde. Eigenlijk zou ze nu weg moeten lopen. Ze zou gewoon door moeten lopen naar haar slaapkamer. Maar behalve snel bang, was Hannah ook erg nieuwsgierig. Zomaar weglopen was voor haar dus geen optie. Ze zette een paar – langzame, kleine, voorzichtige – passen op hem af. Eenmaal een stuk dichterbij bleef ze weer stil staan. Alweer keek ze even gewoon naar hem, zonder ook maar een woord te zeggen. Zonder überhaupt te bewegen. Tot er plotseling een gefluisterde ‘Hallo’ uit haar mond kwam.

Hij had gehoopt dat ze weg zou gaan, hem met rust zou laten. Maar nee, ze dacht er anders over. Een gefluisterd 'hallo' bereikte zijn oren, hoe zacht het ook mocht zijn. Hij wilde geen gesprek, want dat eindigde altijd in gezeik, in het feit dat hij weer uitgescholden werd en in het feit dat mensen wilden weten wat er onder het masker zat, om keihard bij hem weg te rennen, als ze dat eenmaal wisten.
Daarom bleef hij naar buiten kijken, haast alsof hij haar niet gehoord had. Niets was echter minder waar. Hij had haar wel degelijk gehoord, maar koos er bewust voor om er niet op te reageren. Nog niet, tenminste. Hij hoorde veel, heel veel, puur omdat zijn gehoor ontzettend getraind was. Jarenlang had hij zijn hart en ziel in zijn muziek gestopt en wist hij elke noot uitzonderlijk te horen. Daarom hoorde hij haar gefluisterde woorden wel, maar koos er voor om ze niet te verstaan.
Zijn blik bleef naar buiten gericht, naar de regendruppels die mistroostig tegen het raam tikten. Er was geen vaste melodie in te herkennen, bemerkte hij, maar dat was ook niet nodig. Het zou saai worden om naar regen te luisteren, als regen constant tegen de ruiten zou tikken, met eenzelfde ritme.
Ze zou niet weggaan, besefte hij. Of nee, vermoedde hij. Nieuwsgierigheid speelde een mens parten en daarom draaide hij uiteindelijk zijn gezicht weer even, wierp een blik op het meisje. 'Hallo,' antwoordde hij, zijn stem eveneens zacht, voordat hij weer naar buiten keek.

En weer kwam er niet direct een reactie. Ook dit vond Hannah vreemd, ondanks dat ze dit zelf ook wel eens had. Dan was ze zo verdiept in haar gedachtes dat ze gewoon vergat antwoord te geven, soms had ze zelfs niet eens door dat er iets gezegd werd. Maar Hannah ging niet weg. Ze had altijd geleerd dat ze geduld moest hebben. ‘Met geduld kom je overal’ zei haar moeder altijd. Geduld en doorzettingsvermogen, dat waren de belangrijkste waardes die haar in haar jeugd waren aangeleerd. Een klein glimlachje – dat weer zo snel verdween als het gekomen was – verscheen op haar gezicht toen ze eindelijk een antwoord kreeg. Alleen Hannah kon zó blij zijn over een simpele ‘hallo’. Haar angst nam echter direct weer over, iets wat ook meteen in haar ogen was af te lezen. Hannah’s ogen spraken – letterlijk – boekdelen. Zachtjes beet ze op haar onderlip, op zoek naar de moed om opnieuw iets te zeggen. Die hallo was namelijk al een hele prestatie geweest. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze uiteindelijk, nog steeds fluisterde ze. Harder praten, dat durfde ze op het moment nog niet.

Opnieuw had hij de hoop gehad dat ze weg zou gaan, maar nee, ze bleef en vroeg opnieuw wat. Wie ben jij? Ja, wie was hij? Hij wist het zelf niet eens. Weer antwoordde hij niet meteen, keek slechts naar buiten, naar de regen die steeds harder tegen de ruit begon aan te roffelen. Deed het er werkelijk toe dat ze wist wie hij was? Uiteindelijk zou ook zij verdwijnen uit zijn leven, zoals ieder ander uit zijn leven was verdwenen. Niemand bleef bij hem en dat had hij al lang geleden geaccepteerd. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd weer wat, keek haar aan. Hij trok zijn wenkbrauw op, de wenkbrauw die zij kon zien. 'Maakt het wat uit?' Zou het wat uitmaken als ze wist wie hij was? Een naam was niet belangrijk - het was niet eens zijn echte naam, maar wat zijn echte naam wel was, was iets wat er niet meer toe deed. Het was een naam die iemand aan hem gegeven had, om hem daarna meteen te verstoten. Hij had geen familie, geen ouders en daarom waren dat dingen die er niet meer toe deden. Net zoals dat zijn leeftijd er niet meer toe deed. Hij kon niet met zekerheid zeggen dat hij vijfentwintig was, omdat er voor hem geen enkele zekerheid was. De enige zekerheid die hij in zijn leven had, was het feit dat hij ongewild was, ongewenst en een monster. Een moordenaar, maar onbegrepen.

Hannah wachtte opnieuw op een reactie, gelukkig had ze een behoorlijke portie geduld, anders stond ze hier namelijk niet meer. Maar Hannah gaf mensen altijd de tijd die ze nodig hadden. Ja, het was irritant als iemand niet direct antwoord gaf – meer dan irritant zelfs – maar ze ging er niet om bitchen. Hannah ging nergens om bitchen. Hannah was lief. Meestal. Ze knikte bij de vraag of het wat uitmaakte. Natuurlijk maakte het wat uit. Het was toch belangrijk? Weten wie je was? En het was voor Hannah ook belangrijk om dit te weten. Want als ze iets niet te weten kreeg dan ging ze dingen verzinnen. En dat wilde je niet, want ze had een fantasie van hier tot Tokio. Misschien zelfs verder. ‘Ik ben Hannah,’ zei ze, om het goede voorbeeld te geven. Haar stem was al wat harden dan fluistertoon, maar erg dapper klonk het nog steeds niet. Ze was nog steeds bang, ze wist het alleen wat beter te verbergen. Eventjes stak ze twijfelachtig haar hand uit, maar deze trok ze vrijwel direct weer terug. Nee, dat durfde ze dan weer niet.