'It'-Couple

De gang waarin May zich bevond rekte zich ver uit. Links en rechts waren deuren met bordjes erop. Het was deze gang waar alle interessante plekken van het Lawrence zaten. Dat was het enige waar Mayrose al achter was. Ze zat hier nu grofweg een week en er was in die tijd nog niks interessants gebeurd. Nieuwsgierig als May was, ging ze op onderzoek uit. Al snel was ze terecht gekomen bij een deur waarop had gestaan 'Personeel'. Sinds May haar taakstraf hier bij deze stuk voor stuk labiele mensen moest uitzitten, voelde ze zichzelf bijzonder aangesproken door het woord 'Personeel'. Ze had de klemmende deur met enige moeite open gekregen en was beland in deze lange, donkere gang. De gang bestond vooral uit schoonmaakhokken en bezemkasten, maar er waren twee of drie deuren die May haar aandacht hadden getrokken. 'Medicatie' was er een van geweest en de andere naamloos. Mayrose was binnen drie dagen al terecht gekomen in het paradijs en deed er alles aan om opdrachten te krijgen rond het gebied van die kast. Ook nu had ze een opdracht geregeld waarvoor ze de kast in werd gestuurd. Ze moest schoonmaken. Er waren haar andere kasten toegewezen met bezems en stofzuigers, maar Mayrose verkoos de privékasten boven de normale kasten. Direct was ze de naamloze ruimte binnen gelopen. De ruimte waar ze liters alcohol bewaarden. Ook nu was ze opweg naar die kast. De gang was donker en werd alleen verlicht door zwakke lampjes aan de wanden. Op haar hakken van ruim twaalf centimeter paradeerde ze door de gang, naar de een na laatste deur.

Wat hadden ze toch weer een prachtig klusje voor hem geregeld. Schoonmaken. Hij haalde alleen al zijn neus op bij het woord. Als het kon was hij hier onmiddellijk vertrokken, maar dat zou father dearest teleurstellen. Én hij had geen plek om te wonen en hij weigerde simpelweg om ook maar een keer buiten te slapen. Het idee al. Hij kon altijd zijn lang verloren mammie op te zoeken om daar met hangende pootjes terug te komen voor een woonplaats. Maar dat zou zijn ego kreuken, iets wat dus geen oplossing zou zijn. Hij liep de gang in die alleen voor ‘personeel’ was. De gang waar alle drank werd bewaard. Alsof een patiënt zo gek zou zijn om hierbuiten te blijven. Al hoewel, bijna iedereen was gek hier. Gestoorde, laag geschoolde mensen. Het was alleen maar goed dat ze voor eeuwig opgesloten waren. Het jammerlijke hiervan was alleen dat hij voor god weet hoe lang hier tussen zou moeten lopen en leven. En dan kon je eigenlijk wel een goede borrel gebruiken. In plaats daarvan dat hij naar de beroemde drankkast liep. Dat schoonmaken kon wel even wachten. Ze konden altijd nog een paar gestoorde patiëntjes vragen of die het klusje wouden klaren. Weer een levenservaring erbij voor die idioten. Hij haalde een hand door zijn asblonde haar, - welke volgens zijn stylisten altijd perfect zat, en volgens hem ook – waarna hij de deur van de drankkast open trok. Hallo alcohol.

Precies ja. Hallo alcohol. Dit was precies wat Mayrose had gedacht toen ze de kast binnen was komen lopen. Normaal dronk Mayrose nooit in haar eentje. Voor ze in het Lawrence was gekomen had ze altijd gedronken met jongens die haar dronken wilden voeren aangezien ze dan zo lekker gewillig werd, of met meisjes die een moord zouden doen om 'erbij' te horen. Nooit alleen. Zie, het lag Mayrose altijd aan de aandacht. Wanneer je alleen dronk was er niemand om je dronken te zien, dat feit te misbruiken of je te filmen of simpelweg gezellig met je te doen. Wanneer je alleen dronken was, had je er compleet niks aan. Mayrose had dat voorheen het saaiste gevonden wat er was. En toen kwam het Lawrence. Haar was de slechtste plek voor taakstraf ooit toegeschreven. Mayrose had een hekel aan werken, mongolen en werken. Nu zat ze hier midden tussen de labielen die nog geen shirt van een broek konden onderscheiden en werd ze telkens op een nieuw klusje gezet. Ze had het zo vreselijk saai gevonden, dat zelfs drinken in haar eentje iets spannends was geworden. Ze zou dan ook een moord plegen voor iets meer spanning in de brouwerij. Ze snakte naar een interessant iemand om haar tijd mee te besteden. En het was alsof de Goden haar hadden gehoord. Dit was heel waarschijnlijk want als er al een God was, was May zeker niet zijn liefje maar dat terzijde. Er kwam namelijk een jongen de ruimte binnen lopen. Een jongen met asblond haar dat, May moest het toegeven, inderdaad perfect zat. Samen met zijn perfecte kaaklijn en heerlijke ogen was het zeker geen straf om naar hem te kijken. Mayrose, die nog altijd stond wierp een arrogante glimlach naar de jongen en begroette hem. 'Hey,' zei ze, met nog altijd die glimlach op haar gezicht.

Hij keek op toen hij een stem hoorde. Een vrouwelijke stem om wel te verstaan. Wat nooit slecht was. Helemaal niet als deze vrouwelijke stem hoorde bij een vrouw met een kanten blouseje welke hem perfect uitzicht gaf op haar vrouwelijke vormen. Helemaal niet erg. Lucian zou het nog leuk gaan vinden ook. Helemaal toen zijn oog op het opvallende merkje op haar blouse zag. “Hey” Was zijn antwoord waarna er opnieuw een grijns om zijn lippen kwam. Hij begon toch niet serieus het Lawrence leuk te vinden? Nee, dat nooit. Maar het feit dat deze sexy dame in de drankkast bevond, betekende niet dat ze een patiënt was. Of het was wel een hele rijke patiënt. Vast niet. Rijke mensen waren niet labiel. Dus was zijn conclusie, hij begon Lawrence niet leuk te vinden. Je kon je afvragen of Lucian niet echt helemaal had opgelet op school, - wat 100% waar was – en dat hij dom was. Helaas was hij dat niet, maar hij liet zijn slimheid niet altijd blijken in zijn hersens. Oftewel: hij was te lui om de slimme nerd te gaan uithangen waardoor hij domme conclusies trok. Weer een raadsel opgelost. Maar nu weer terug naar het sexy meisje wat voor hem stond. Er was immers maar een reden waarom deze twee personen in een drank kast bevonden. En dat was niet om de drank te gaan sorteren op kleur of volgorde. Hij liet zijn ogen over de flessen scannen waarna hij een fles pakte die hem wel aanstond. Hij schroefde de dop eraf om een vervolgens een flinke teug van de drank te nemen. Normaal zou hij eerst keurig netjes een glas pakken, maar die waren er niet te bekennen. “Ook wat?” Vroeg hij vervolgens aan haar en duwde de fles haar kant op.

Mayrose had de jongen gade geslagen en ook zij was tot de conclusie gekomen dat merkbroeken niet bestemd waren voor patiënten. Net als V-halzen, blazers en de leren schoenen die de jongen droeg. De jongen zag er, heel eerlijk, misschien te perfect uit. Maar dat was dan ook precies waar May op kickte. Té, was precies goed. Over the top was waar ze het voor deed. En ja, te perfect stond in haar ogen gelijk aan God. Niet nep, God. En ja, tuurlijk wilde ze ook wat. Waarom dacht hij anders dat ze hier was? Ze was hier niet zomaar, hoor. Ze kwam nooit ergens per toeval of zonder reden. En er was maar een reden waarom iemand in deze kast zou zijn. Alcohol dus. Mayrose had geen idee wat de drank was die de jongen naar haar uit stak, maar het was iets te vroeg voor haar om picky te doen. Ja mensen, dit was iets zeldzaams voor May. May die niet picky wilde doen. May die het ergens 'te vroeg' voor vond. Waarschijnlijk was het de schuld van deze bijzonder goed geklede jongen. Waarschijnlijk had hij Mayrose verrast en was zij van hem onder de indruk. Ze was in ieder geval heel blij met zijn gezelschap, want het was duidelijk dat ze het juiste gezelschap had getroffen. "Mensen van haar soort," om het zo maar te zeggen. Mayrose gaf hem een beleefd knikje en pakte de fles van hem aan. 'Graag,' antwoordde ze, met een steevaste Mayrose-glimlach op haar gezicht. Ze zette de fles aan haar lippen en liet het vocht haar keel in glijden. Het spul was sterk, enorm sterk. De alcohol brandde in haar keel en door haar lichaam.

Hij glimlachte terug naar haar en zag hoe ze de fles tegen haar lippen zette om vervolgens de alcohol naar binnen te gieten. Hij leunde tegen de deur, waarna zijn elleboog op de deurkruk terecht kwam. Hij had op z’n minst verwacht dat hij naar achteren zou vallen toen hij de deurkruk naar beneden duwde. Maar de deur bleef muurvast. Had hij even geluk. Maar alsnog. De deur ging niet open. “Ik geloof dat deze deur alleen van buiten te openen is.” Hij zei het heel terloops, alsof hij er zomaar even achter kwam. Niet dat het wat uitmaakte. Er was hier genoeg alcohol voorraad voor een leuk middagje. En zij zag er ook niet verkeerd uit. Maar toch. Hij had geen zin om hier heel lang te blijven. Dan zou hij niet kunnen douchen. En niet kunnen trainen. En er was geen spiegel. Want hij was ijdel. Heel ijdel.

May wilde graag zelf dingen ondervinden en zelf achter dingen komen. Ze wilde niet graag ergens verantwoordelijk voor zijn, maar als het in haar voordeel lag vond ze het best om even te proberen die deur te openen. Want als die deur open zou gaan, zou dat May redelijk gerust stellen. Het was niet zo dat ze claustrofobisch was, maar opgesloten zitten vond ze nou ook niet bijzonder prettig. 'Je zou toch denken dat hij,' ze pauzeerde en liep naar de deur toe, 'de vorige keer wel open ging.' De laatste woorden waren uitgesproken terwijl ze de deurklink naar beneden trok. Een keer, twee keer. 'Fuck,' fluisterde ze. Ze wilde zich omdraaien naar de jongen, om iets te zeggen. Wat ze precies wilde zeggen, wist ze nog niet. De jongen had immers zelf al gezegd dat de deur niet meer open ging en dat klopte. Ze kon daar dus niet tegenin gaan. Maar goed, ze kreeg dan ook niet de kans om iets te zetten. Ze had namelijk een stap naar achter gezet, zodat ze zich kon omdraaien. Iets in deze stap was niet helemaal juist gegaan. Een tas, designer welteverstaan, blokkeerde deze stap naar achteren. Haar hak, die nog altijd immens hoog was, bleef achter deze tas haken. Dit had tot gevolg dat Mayrose struikelde en viel. Auw?