Fml

'Ik kan je niet vergeven.' De woorden bleven tussen de twee hangen en vormden een dikke muur, waarin haar woorden niet meer bij hem naar binnen drongen. Haar vochtige ogen konden de opspelende tranen niet meer tegen houden en voorzichtig kropen ze over haar wang naar beneden. Aan haar kin hoopten ze weer op, tot er een druppel naar beneden viel. De druppel kwam terecht op het witte laken om daar een grijze vlek achter te laten. Ze haalde de rug van haar hand langs haar neus, terwijl ze deze ophaalde. Zijn ogen volgden haar handelingen op de voet. Zodra ze haar hand weer in haar schoot had gelegd, gleed zijn blik weer naar haar gezicht. Rode ogen vingen de zijne en probeerden deze vast te houden. Haar lippen bewogen voor een zoveelste keer. Hij had er genoeg van. Haar teksten begonnen hem te vervelen. Haar tranen waren onterecht en haar excuses zwak. Hij onderbrak haar op het punt dat ze in een volgende smeekbede zou vervallen.
'Lucy, stop.'
Ze schrok. Hij zag het aan haar. De behuilde ogen werden groot en haar pupillen krompen. Haperend zoog ze lucht naar binnen. 'Wat?' snikte ze.
De jongen balde zijn vuisten. Hij had ze tussen de lakens op het bed begraven zodat zijn ingehouden woede niet zichtbaar was voor het meisje. Haar verdrietige, verwijtende blik deed zijn hart sneller kloppen en zijn bloed sneller stromen. De tranen die over haar wangen rolden lieten hem diep zuchten. Elk sprankje medelijden was weg. Ze verdiende geen medelijden, niet nu. De hoeken van haar bloedmooie lippen waren naar beneden gekruld en het onderste exemplaar trilde hevig. Plotseling was haar schoonheid ver te zoeken. De blonde haren die in perfecte, grote pijpenkrullen over haar schouder hingen hadden ineens hun charme verloren. De altijd zo subtiele, bijzonder zachte kin toonde nu tientallen piepkleine putjes waardoor haar hoofd een groot deel van zijn aantrekkelijkheid verloor. Haar spierwitte huid vertoonde rode vlekken rond haar ogen en neus, die ze steeds opnieuw ophaalde.
En toch hield hij van haar. Toch had iedere cel in zijn lichaam bij haar willen zijn, koste wat het kost. Ieder stukje huid had geprikkeld willen worden door die van haar, zijn reukzintuig had zich willen banen in haar lichaamsgeur en hij had haar in zijn armen willen sluiten om haar nooit meer los te laten. Zij wist het. Zij had altijd geweten dat hij van haar had gehouden. Met een klein beetje charme en een van haar perfecte glimlachjes waarvan hij had gedacht dat ze die alleen naar hem wierp, had ze hem keer op keer om haar vinger kunnen winden. Telkens weer had ze iets gedaan gekregen, of had ze hem haar iets onvergefelijks laten vergeven. En nu was het klaar. Hij had haar betrapt en zij was zo zwak geweest het nog te ontkennen. Hij was klaar met haar leugens en onzin en hij was klaar met haar eeuwige tranen. Hij was klaar met Lucy en bovenal was hij klaar met de liefde.
'Wáárom huil je?' Deze keer schreeuwde hij. Zijn stem klonk zwaar en bovenal woest en deed het meisje ineen krimpen. 'Waar haal je,' hij onderbrak de zin en zijn vuist knalde tegen een willekeurig voorwerp aan, 'gódverdomme het recht vandaan te huilen?' Zijn blik draaide weer naar het meisje, zijn vuist was nogsteeds gebald. Ze gaf nog altijd geen antwoord. Plotseling leken haar excuses haar in de steek te laten. Met grote ogen volgde ze iedere beweging die hij maakte. Haar zwijgen werkte hem alleen maar meer op de zenuwen. Zijn woede kroop omhoog en verdoezelde iedere logische en redelijke gedachte. De aders in zijn arm waren uitgezet en zijn spieren waren gespannen. Het meisje was gestopt met huilen en staarde hem nu alleen nog maar aan.
'Nou?' schreeuwde hij haar afwachtend toe.
'Ik.. Het spijt me,' was haar, wederom zwakke, excuus.
Hij liet een schampere lach horen. De hysterische toon in zijn lach maakte de jongen angstaanjagend. 'Het spijt je niet. Je hebt nooit spijt gehad. Niet toen je met hem was, en nu ook niet.' Zijn stem was plotseling bijzonder terughoudend, rustig. Dit was dan ook het enige rustige aan zijn houding.
'Ik heb wel sp...' opnieuw onderbrak hij haar. Deze keer stormde hij naar haar toe en sloot hij zijn vingers rond haar nek.
'Je hebt geen spijt! Hoor je me? Je hebt verdomme geen spijt!' Hij schudde haar heen en weer, terwijl er tranen in zijn ooghoeken prikten. 'Je hebt geen spijt.'
Tegelijkertijd stroomden ook haar tranen weer. Ze had haar ogen dichtgeknepen en was angstvallig op zoek naar woorden.
'Nee. Het spijt me niet.'

Dat is echt heel goed? Ik zie het echt helemaal voor me en zo.

Urgh ik vind hem niet goed. Er hoort liefde in te zitten en die is er niet eens. ):

Ik vind het heel goed geschreven, er zit alleen inderdaad weinig liefde in, maar verder vind ik het heel mooi!

Yay, dankje :3 Ik ben hem nog even aan het bewerken onder de kritische blik van Nina en mijzelf HAHA.

Nina heeft een veel te kritische blik.

HAHAHAHA.

Nee grapje. IK WIL OOK KRITIEK OMG.

Rosa, stiekem facepalm ik over Lucy. En om de één of andere reden zie ik nu altijd Lucian voor me in plaats van een of ander perfect blond meisje. Slechte invloed. Anyway. Lucy moet dringend een klap krijgen en volgens mij kun je dit welzeker onder liefde verstaan. De hoofdpersoon is enorm gekwetst omdat ons schatje klaarblijkelijk is vreemdgegaan. Persoonlijk definieer ik de reacties van de hoofdpersoon als gekwetste liefde. NU IK ERAAN DENK IK SCHREEF OOK ZOIETS OP SCHOOL HAHAHA Oké, nee, ik schrijf twintigduizend scènes met vreemdgangers. Helaas. Anyway. Er zit dus echt wel liefde in, hoor, alleen niet het soort van "OMFG PERFECT WIJF KOM HIER DAN NEUK IK JE EN LATEN WE VOORAL KLEFFE DINGEN ZEGGEN". Maar ik facepalm als ik kleffe dingen lees. Maar dat ben ik maar. HAHA Je wil niet weten wat voor klotemens ik wel niet ben, als ik een fragment uit een romantisch boek lees.

Er is zeerzeker liefde. Maar liefde die is gebroken door wat ze heeft gedaan. Het is niet zozeer de liefde die spreekt, maar het gebroken hart. Maar dat hoort bij liefde.

OKE OKE. Er zit wel liefde in.

HA! Puck en Margaux weigeren je te geloven.

Groepsdruk en zo.

Go with the flow.