Lees mijn oneshot!

En zeg mij of dit bij het thema "Niets is wat het lijkt" past. Volgens mij niet. Het was wel de bedoeling om het daarbij te schrijven, maar het eindigde ietsje anders. Is het wel een beetje goed?

Engel

Witte vlokjes vielen op me neer. De eerste sneeuw van het jaar bedekte het bevroren gras. Mijn lippen, paars van de kou, vormden een zwakke glimlach.
'Laten we sneeuwengelen maken,' stelde ik voor aan de jongen naast me. Mijn liefje en mijn beste vriend. Zijn koude vingers waren verstrengeld met de mijne.
'Wil je dat?' vroeg hij. Ik gaf een bevestigend kneepje in zijn vingers en liet hem toen los. Met gespreide armen en benen veegde ik de sneeuw onder me weg. Hij deed hetzelfde en draaide toen zijn hoofd om me aan te kijken.
'Heb je het koud?' vroeg hij bezorgd.
'Nee,' antwoordde ik bibberend, maar nog steeds glimlachend. Hij zocht mijn hand en streelde met zijn duim over mijn handpalm. We bleven liggen in de sneeuw en werden langzaam bedekt met lichte sneeuw. Eerst smolt alles door onze lichaamswarmte, maar later koelden we langzaam af. Onze blikken waren gericht op de witte lucht die steeds een tint donkerder kleurde toen hij mijn naam fluisterde. Het woord was gevuld met pijn.
'Sta op,' zei ik. Hij bleef liggen en keek me smekend aan. Pas toen ik het nogmaals vroeg, liet hij mijn hand los en veegde de sneeuw van zijn jas af. Langzaam kwam hij overeind, tot hij op zijn knieën in de sneeuw zat.
'Staan,' fluisterde ik, net luid genoeg voor hem om het te horen. Hij schudde zijn hoofd en boog zich over me heen om mijn koude lippen te kussen en mijn wangen te strelen.
'Alsjeblieft.' Mijn adem maakte een wolkje in de lucht. Nu kwam hij wel omhoog, voorzichtig om de sneeuwengel niet te verpesten. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar zijn voetstappen, knisperend in de sneeuw. Ze maakten een halve cirkel om me heen. Hij stond nu een halve meter van me af, aan mijn linkerhand.
'Wat zie je?' vroeg ik met mijn zwakke stem.
'Ik zie...' Hij had moeite om zijn stem normaal te laten klinken. 'Ik zie de mooiste engel die ik ooit heb gezien.' Mijn lippen krulden omhoog en ik sloot mijn ogen.
'Vertel me meer,' vroeg ik hem op een fluistertoon.
'Haar huid is net zo bleek als de zuiverste sneeuw en haar haren zijn gemaakt van goud.' Ik hoorde aan zijn stem dat hij huilde.
'Meer,' zei ik weer.
'Haar vleugels zijn rood als robijnen en...' Hij snikte. 'Ik mis je.'
'Ik ga niet weg,' probeerde ik te zeggen, maar mijn stem klonk niet luider dan een ademtocht. Ik opende mijn ogen. Hij viel op zijn knieën naast me neer en kuste me weer.
'Ik hou van je,' snikte hij. 'Mijn engel. Ik mis je zo.'
'Ik ben er nog.' Mijn ogen hielden de zijne nog een paar tellen vast en sloten toen weer. Hij kuste mijn oogleden.
'Ik hou van je,' fluisterde hij weer.
'Ook van jou,' wist ik uit te brengen met mijn laatste adem. Mijn hart bonkte nog een laatste keer en viel toen stil. Nu zou ik een engel zijn.

Jet, het is gewoon goed. Ontroerend en niets minder dan wat ik van je gewend ben. Of het bij het thema past? Ja, maar misschien op een bepaalde manier toch niet. Eigenlijk vind ik het moeilijk om dat te zeggen, maar dat alleen al zou een bewijs kunnen zijn dat het precies goed is. Ik vind het geweldig en ontroerend.

Holy... Zo mooi

Waarom had iedereen meteen door dat dat mens morsdood was? Anyway. Het is meer dan een "beetje goed".

Guys ik heb toch niets aan complimenten, zeg eens hoe het beter kan :C

Maar dat kan het niet Jet. :C

Alles kan altijd beter :C

HAHA Jet, om hierop commentaar te geven, ben ik niet goed genoeg, hoor. Dat moet je aan random schrijfgoden gaan vragen of zo. "Goede Schrijfgod, zend mij inzicht in hoe Engel beter kan. Amen."

Jij bent een schrijfgod, dude. Godin.

HAHA Wat je ook denkt, ik weet niet hoe het beter kan, oké.

Aaawh.