The only way out

Criss keek naar het touw in zijn hand - hij had eindelijk uitgevonden hoe hij een strop moest knopen - en toen naar de boom die voor hem stond. Hij had de boom al een tijdje bestudeerd, hij had zichzelf een paar keer aan een tak opgetrokken om te verzekeren dat de tak zijn gewicht kon dragen op het moment van de waarheid. Nu. Vreemd genoeg voelde Criss weinig. Dit was gewoon de oplossing, de enige uitweg. De rest was allemaal nutteloos. Zijn pijn was veranderd in een groot niets dat maakte dat zijn leven niets meer voor hem betekende. Wat moest hij anders doen? Dit was gewoon logisch. The only way out.

Het was vroeg; te vroeg. Dauwdruppels lagen nog onaangetast op de grassprieten, die een hernieuwde groene kleur hadden gekregen van het frisse ochtendvocht; het voelde koud aan haar voeten, steenkoud en ze rilde terwijl ze voorzichtige passen door het gras zette. Ze had geen idee waarom ze besloten had naar buiten te gaan; het was vroeg, maar ze had de slaap niet meer kunnen vatten. Een onrustig gevoel had zich in haar onderbuik genesteld en ze had er simpelweg niet doorheen kunnen slapen, malend over wat dit gevoel kon veroorzaken; ze was er nog altijd niet achter. Ze slaakte een zachte zucht, bang de serene stilte te abrupt te verbreken en kneep haar ogen toen een figuur zich aan haar zicht onttrok. Ze kon hem moeilijk van zijn achtergrond - een grote, majestueuze boom - maar kon uiteindelijk concluderen dat het een jongen was die op haar netvlies danste. Zijn figuren waren scherp, doch warm en zacht, maar desalniettemin mannelijk. Zijn handen klemden zich om iets wat een touw leek, zorgvuldig tot een lus geknoopt; een strop, op preciezer te zijn en verwonderd schuifelde ze dichterbij; ze was niet verrast. De inrichting stikte van gedeprimeerden en gekken; er was er al vaker een gek genoeg geweest om zijn leven te ontnomen. Het Lawrence probeerde zich altijd wanhopig van deze “ongelukken” te distantiëren, maar ze hadden allang het punt bereikt dat ze zich erover verbaasde dat men zijn zoon, dochter of enig andere bekende naar deze verrotte plek wilde sturen. Hoe goed het Lawrence zijn fouten ook over verfde, verhalen gingen sneller rond dat denkbaar was; iedereen wist intussen wel van de geschiedenis die het op zijn naam had staan. Ze fronste, dacht de persoon te herkennen en toen de afstand tussen hen tot het minimale was gereduceerd - versta, ze stond pal voor hem - en hem in de ogen keek, wist ze direct weer wie hij was; hoe kon ze hem vergeten. Haar ogen werden groot, keken hem geschokt aan, waarna haar hand naar de strop in de zijne schoot; de vraag was of hij het haar zou toelaten of zou ontwijken. ‘Criss, verdomde idioot,’ vloekte ze tegelijk en het klonk vreemd over haar lippen. ‘Waar ben je mee bezig?’

Het touw hing inmiddels aan de tak en Criss keek ernaar - je zou zeggen dat hij hier tevreden om was, hoogstens opgelucht dat het allemaal goed werkte, of dat hij juist verdrietig zou zijn omdat dit het einde was, maar hij voelde niets. Geen enkele emotie. Hij was leeg. Daar dacht hij aan terwijl een stem zijn aandacht trok. Een angstaanjagend bekende stem. Iyzebel. Ze wist zijn naam. Maakte het iets uit? Dat had ze in haar dagboek gelezen. Het zou alsnog niet werken tussen hen. Daar hadden ze het over gehad, dat hadden ze allebei gedacht, dat was inmiddels bijna een feit te noemen.
'Ik hang mezelf op, Iyzebel,' antwoordde Criss geheel eerlijk. Hij zou er niet omheen draaien - hij verkeerde in de wetenschap dat Iyzebel zou bevestigen dat dit het beste was.

Ze was te laat, of in ieder geval niet snel genoeg om de strop van hem af te pakken en god mocht weten waar te gooien. Hij was sneller; sneller dan ze verwacht was en had het touw, sterk en stevig, om de tak bevestigd, die praktisch dezelfde kenmerken had. Hij zou er prima toe instaat zijn, de juiste middelen stonden tot zijn beschikking, maar zijn enige probleem was zij. Ze ging het niet toelaten, ze ging het godverdomme niet toelaten; hij betekende teveel, al vertelden zijn donkere ogen dat hij dat niet zou geloven. Ze had veel verteld, zo veel verteld; hij kon prima geloven dat ze zijn naam uit haar dagboeken had gehaald, dat was immers wat ze hem had verteld. Ze had tekst nodig, die ze zichzelf niet eens meer kon herinneren om zich aan de werkelijkheid te kunnen, blijven vasthouden. Ze had afbeeldingen, gezichten nodig om personen te herkennen; hij kon prima geloven dat ze haar hele geschiedenis had doorgelezen voor ze hier kwam, het punt was dat dat niet waar was. Ze had niets gelezen, niets onthouden, behalve zijn naam en dit puur op eigen kracht en initiatief. Ze was wakker geworden, haar bed uit gekropen en naar buiten geschuifeld, geleid door een verontrust onderbuik gevoel. Haar lichtgrijze ogen bestudeerden zijn gezicht, terwijl ze luisterde naar zijn stem; de woorden die zijn stembanden vormden en naar pure eerlijkheid lieten ontsnappen. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was geweest. Haar gezicht betrok, terwijl haar hand zich onwillekeurig tot een vuist vormde en in minder dan een seconde tussen zijn ribben stootte; ze wist niet eens van zichzelf dat ze die kracht had. ‘Nee, dat doe je niet,’ merkte ze nuchter op, waarna ze hem weer in de ogen keek; die ze bewust had vermeden. Haar vingers krulden zich voorzichtig om de lus die boven hun hoofden bungelde en hielden zich hier aan vast. ‘Zelfs al kost het al mijn kracht je tegen te houden, Criss.’

Criss verloor een seconde zijn adem - hij was niet zeker wat de oorzaak was: Iyzebels klap of haar schoonheid. Hij keek haar aan, hield haar blik vast, terwijl hij over zijn ribben wreef. Het deed pijn. Iyzebel was sterker dan hij had gedacht, maar ze was niet zwaar en daar lag zijn voordeel. Hij sloeg zijn armen om haar heen en tilde haar op, niet precies wetend wat hij moest doen om zijn plan door te zetten. 'Waarom, Iyzebel,' zei hij. Waar eerst leegte had gezeten, zat nu pijn en pure wanhoop. Waarom kon Iyzebel hem niet zijn gang laten gaan? Waarom! Alle pijn kwam terug en vormde tranen in Criss' ogen. Hij probeerde ze tegen te houden, maar hij kon het niet. Hij kon het niet aan, de overweldigende pijn, de wanhoop. Hij kon niet accepteren dat hij zonder Iyzebel zou moeten leven, dus ontvluchtte hij het leven. Wat moest hij anders doen? Er was hem geen keus gelaten. 'Alsjeblieft, gun me dit,' smeekte Criss, hoewel hij wist dat het niet eerlijk was. Hij wilde dat het zou stoppen. Hij verlangde naar het einde.

Zijn armen om haar middels verrasten haar; verwarden haar en een moment wist ze niet hoe te reageren op zijn handeling; bleef ze bewegingloos in zijn armen hangen, alvorens haar armen om zijn hals te slaan. Ze duwde haar gezicht tegen zijn nek, ademde zijn geur in en luisterde naar zijn stem, die vanuit deze positie ineens zo dichtbij klonk. Zijn toon wezenlijk, al waren de emoties haar liever bespaard gebleven; maar ze besefte dat dat niet kon. Ze kon niet blijven weglopen voor zijn emoties, simpelweg omdat ze zijn pijn niet wilde zien; ze moest zijn pijn zien, onder ogen komen en voorzichtig haalde ze haar gezicht weer uit zijn hals. Haar gewicht was zijn voordeel, haar kracht een zwakte, maar hand in hand - zijn kracht en zijn gewicht - waren ze in haar nadeel; zijn voordeel. Hij kon haar aan, gemakkelijk eigenlijk, maar haar kracht had hem op hetzelfde moment verrast als dat het haar had gedaan. Ze kende haar eigen kracht niet, maar had in zijn armen niet de behoefte deze nogmaals te gebruiken; ze wilde hem niet nog meer pijn doen, zoals ze niet langer weg wilde lopen voor zijn emoties. Ze kon niet doen alsof ze hem niet zag, want hoe blind ze zich ook voordeed, ze kon alleen maar acteren. Ze kon alleen maar de schijn ophouden voor zolang het duurde, maar niets ervan was echt. Haar ogen vulde zich met tranen bij de aanblik van zijn gezicht, zijn donkere ogen die vochtig waren van de tranen, die evenals in zijn ogen waren geschoten. Het deed hem pijn, zoveel pijn dat ze het niet toeliet, maar ze kon het niet. Ze kon niet zomaar afscheid van hem nemen, net nu hij zich aan haar langetermijngeheugen wist op te dringen en als haar muziekspel terug naar bewustzijn in sijpelde; dat mocht hij niet. ‘Dat kan ik niet,’ fluisterde ze, haar stem enigszins verstikt door te tranen, de onrechtvaardige pijn die het haar deed. ‘Dat kan ik niet, Criss. Niet nu,’ herhaalde ze en opnieuw drukte ze haar gezicht in zijn hals. ‘Ik wil je niet laten gaan, ik wil je niet uit boekjes halen net nu je gezicht bekend voor me word. Ik wil je niet vergeten, net als ik bereid ben je te onthouden, dat mag niet.’ Tranen gleden in dikke druppels over haar wangen, langs zijn nek omlaag. Het kon gewoon niet.

Criss liet zijn tranen vrijuit over zijn wangen stromen terwijl hij de glinsterende druppels op Iyzebels wangen juist wegveegde. 'Hé,' fluisterde hij op lieve toon, 'ik hou van jou. Maar je moet niet verdrietig zijn om mij. Dat doe ik je niet aan. Het is nog vroeg. Ga nog wat slapen, mooie Iyzebel. Als je weer wakker zult worden, zal alles beter zijn, dat beloof ik.' Hij glimlachte naar haar met waterige ogen. Het was moeilijk om haar te laten gaan, om naar haar gezicht te kijken in de wetenschap dat dit zomaar de laatste keer kon zijn. Hij kuste haar wangen, daarna kort haar lippen. 'Mooie, lieve Iyzebel,' zei hij nu, 'laat me nog één keer die prachtige lach van je zien. Een laatste keer.' Haar lach had hij veel te weinig gezien. Hij had haar alleen maar pijn gedaan, laten huilen. Dat zou weldra voorbij zijn. Bijna, bijna was Iyzebel van zijn aanwezigheid verlost.

Zijn stem, zijn lieve stem klonk zo troosten in haar oren, maar haar heeft vertelde dat ze hem niet moest geloven, dat ze niet in zijn lieve, zachte woorden moesten tuinen, wilde ze vaker horen dan alleen op dit moment; en dat wilde ze. Ze wilde hem horen, het liefst elk moment van de dag en niet alleen als een pijnlijke herinnering in haar hoofd; ze zou hem onthouden, dat wist ze zeker. Ze duwde haar gezicht omhoog, liet hem de tranen die ze huilde wegvegen, terwijl haar vingers zijn wangen aanraakten. Zijn natte, zoute wangen en een moment had ze de neiging haar lippen op zijn wangen te drukken, als een moeder die haar zoontje kuste met de boodschap dat “alles goed zou komen”, terwijl het dat niet deed. Hij was haar voor en zijn woorden zorgde ervoor dat een waterige glimlach om zijn lippen kwam, puur en alleen om de naïviteit van zijn woorden, puur en alleen omdat hij geloofde dat de woorden haar gerust zouden stellen. Ze schudde haar hoofd, ontweek in de eerste instantie zijn zachte, zoute lippen, maar kon ze niet uiteindelijk niet langer vermijden. Ze voelde de kus op haar lippen en luisterde naar zijn woorden, zacht en teder, maar ze gaven niet het gewenste effect. Elk woord dat hij meer sprak verontrustte haar, beangstigde haar en maakten haar verdrietig, zo intens verdrietig. Ze kon niet stoppen met huilen, hoe graag ze ook zou willen; ze kon haar pijn niet buitensluiten. ‘Nee. Nee, nee, nee.’ Ze had zin om het hele instituut wakker te schudden, te roepen en te schreeuwen, alles om ze naar hen toe te lokken; alles om dit tegen te houden. Ze schudde haar hoofd herhaaldelijk, legde haar handen tegen zijn wangen en keek hem in zijn ogen, die prachtige, diepblauwe ogen. ‘Het enige waar je me mee pijn kan doen, is door te gaan. Dat kun je me niet aandoen,’ fluisterde ze verdrietig. ‘Je bent het beste wat me ooit is overkomen.’

'Ga nu slapen, Iyzebel, morgen ben je het weer vergeten,' fluisterde Criss met de glimlach der krankzinnigen. Als hij Iyzebel niet kon overhalen, moest het op de harde manier. Criss wilde haar geen pijn doen, maar nood brak wet. Hij streelde haar wangen, schijnbaar niet in staat haar los te laten. Het was een moeilijke stap, naar de dood, maar het was nodig. Criss kon zich niet anders voorstellen.

Misschien had ze hem geloofd, misschien had ze hem geloofd als die krankzinnige glimlach niet op zijn lippen had gestaan. Hij beangstigde haar en waar ze weg wilde kruipen, wilde ze net zo goed haar armen om hem heen slaan; de troost bieden die hij nodig had. Ze betwijfelde of ze hem het juiste kon bieden of ze hem alles kon geven, op dit moment. Ze betwijfelde het, maar wilde zo graag geloven in alles waar ze tot instaat was. Ze wilde zo graag geloven dat ze de held was die hem redde, maar besefte maar al te goed dat ze minder was, veel minder. Ze was geen held, bleek alleen al uit het feit dat hij haar moeiteloos had kunnen vastgrijpen en optillen. Ze was niet sterk, over de gehele lengte gezien. Het betekende niets, alles wat ze gaf; ze leek toch niet tot hem door te dringen. Ze was geen held, geen superheld die verscheen wanneer haar teken aan de avondlucht prijkte. Ze had geen teken, geen betekenis en het besef, het besef dat ze waarschijnlijk niets voor hem kon doen, sloopte haar. Ze huilde de tranen waarvan ze had gehoopt dat ze op waren geweest, maar het zoute water leek een onuitputtelijke bron, die nog jaren door kon stromen. ‘Verdomme,’ vloekte ze, nog altijd in zijn armen, terwijl ze haar handen tot twee machteloze vuisten balde en op zijn rug roffelde. Snel en ritmisch, nog niet eens alsof ze hem er mee pijn voelde doen, maar puur uit machteloosheid. ‘Verdomme, verdomme, verdomme,’ vloekte ze kwaad, al was ze bozer op zichzelf dan op hem.
Ze verwachtte niet dat hij haar gevloek zou begrijpen, ze verwachtte helemaal niets van hem. ‘Ik haat je,’ snikte ze verdrietig, terwijl haar vuisten onophoudelijk door roffelden. Elke idioot kon horen dat ze het niet meende, ze meende helemaal niets van wat ze zei. Maar ze drong toch niet tot hem door.

Criss drukte Iyzebel tegen zich aan en kuste haar voorhoofd. 'Het is oké,' zei hij. Tranen liepen over zijn wangen. Iyzebel had het recht om hem te haten, maar Criss was toch gelukkig om te horen dat ze het niet meende. Egoïstisch, heel egoïstisch. Als ze hem niet haatte, deed het alleen maar meer pijn om hem kwijt te raken. Criss wist dat als geen ander. Hij pakte Iyzebels hand. 'Kom maar,' fluisterde hij. 'Ik breng je naar je kamer.'

Zijn woorden pijnigde haar meer dan hij ooit zou beseffen en elk woord dat hij meer sprak, bevorderde de tranen toevoer die naar haar ogen liep. Elke zogenaamde geruststelling wakkerde een beklemmende angst in haar aan, die geen van zijn woorden wilde of kon geloven. Ze wist dat hij loog, al was het alleen voor haar eigen “bestwil”. Ze besefte dat als ze nu zou toegeven, dat ze hem nooit meer zou zien. Misschien nog één keer, bij het waardeloze afscheid dat het Lawrence nog zou mogelijk maken, waarna ze niets meer voor hem - of haar - zouden doen. Ze zouden haar laten lijden en hem gewoon opbergen, zijn bestaan uitwissen en hun naam zuiver houden. Ze zouden niets meer doen dan de beschreven protocollen bij dit soort ongevallen en dat wilde ze niet. Ze wilde geen waardeloos afscheid of verscheurende pijn; ze wilde dat ze hem kon haten, maar dat kon ze niet. Ze hield van hem, verdomme zoveel van hem en dat zou hij moeten weten. Hij zou moeten weten dat hij niets oploste door zijn eigen leven te ontnemen, hij zou niets oplossen met zijn verdwijning. Hij zou moeten beseffen dat hij het alleen maar erger maakte om van hem te houden. Ze wilde met alles vrede hebben, als wat hij verder nog zou doen, maar dit kon ze niet en ze rukte dan ook haar hand los toen hij probeerde haar mee te nemen. ‘Nee.’ Haar stem was scherp en helder, alsof ze de verstikking van haar tranen in minder dan een seconde had weten te bedwingen. Ze sloeg zijn hand weg, voordat ze een stap achteruit deed en haar armen over elkaar sloeg.
‘Ik ga niet naar mijn kamer. Desnoods kijk ik zelf naar je ophanging. Als je je leven al ontneemt, wees dan zo eerlijk het me te laten zien, met mijn eigen ogen. Wees dan zo eerlijk om het me zelf te laten bevestigen dat je weg bent, zodat ik je op mijn beurt kan volgen Criss.’ Halverwege haar woorden brak haar stem weer en stroomden de tranen die ze voor korte tijd had weten te bedwingen. ’Besef dat je niets beter maakt door je zelfmoord te plegen. Besef dat je met de moord op jezelf ook mij vermoord, want waar je ook gaat, ik zal volgen. Of dat nu hier of elders moet zijn. Ik houd verdomme van je Criss.’