Don't you trust me?

Ze had ogen als het gras, zoals haar vader het altijd zo mooi beschreven had, die op het moment verwondert naar het einde van de gang keken. In de schimmen had zich een figuur afgetekend en op de één of andere manier had hij, of zij haar aandacht getrokken, terwijl ze zo eenzaam in het venster had gezeten. Ze had zo eenzaam geleken, maar haar ogen hadden geglinsterd van vrolijkheid, terwijl ze op eenzelfde vrolijke toon in het niets had gebabbeld. De figuur had haar stil doen vallen en alle in verwondering zijn kant op laten kijken, maar leek hier niet door gerustgesteld. Ietwat onwennig schreed de persoon door de gang, terwijl hij de nodige afstand tot haar bewaarde en in plaats daarvan wat wantrouwens op haar neerkeek. Het feit dat ze niet vertrouwd werd, was op een bepaalde manier pijnlijk. De persoon in kwestie kende haar niet eens, dus vond ze niet dat hij - of zij - het recht had, al kon het ook zijn dat ze zich dit nu verkeerd interpreteerde, zoals haar ook wel vaker gebeurde. Toch, maakte het haar verdrietig - hoe vals de emotie ook kon zijn, ze vond het niet leuk en drukte automatisch haar gezicht tegen de vilten knuffel die ze al die tijd in haar handen had gehad. Het voorwerp was van een lichtpaars soort vilt gemaakt en ze had het op de één of andere manier voor elkaar gekregen het beestje grote, doch krullerige stekels te geven. De klauwen die er op waren gestikt waren donkerpaars van kleur en hadden iets weg van teddyberenpootjes. De ogen betroffen twee grote, glanzende knopen die ze klaarblijkelijk zelf met verf had bewerkt en nu meer weg had van een wild stippenfestijn dat zich toevallig op deze plek bevond, dan dat het de indruk gaf dat het de ogen van het beestje waren. Het was één van haar simpele creaties en droeg alleen nog een felrood strikje, dat aan de knoop op zijn hals was vast gestikt. Ze bracht haar lippen naar de stekel, waar zich zijn gehoorgang moest bevinden en prevelde een zacht ‘Jij vertrouwt me toch?’ tegen het knuffeltje. De mond die eigenlijk alleen uit een gestikte lijn bestond, glimlachte naar haar en ze slaakte een opgeluchte zucht, terwijl ze zich beter in het venster nestelde. ‘Hallo?’ vroeg ze vervolgens, terwijl haar blik om de hoek van de muur sloeg en zich op de figuur prikte, die zich ondanks haar mindere interesse maar barweinig had bewogen - al was ze blij dat hij niet gevlucht was. ‘Wie ben jij?’

Met langzame, behoedzame passen en zijn hoofd vol beelden die hij eigenlijk niet meer voor zich wilde zien liep Myan door een van de vele gangen die in het Lawrence te vinden waren. Een doel om hier te zijn had hij niet, hij wilde gewoon zo vlug mogelijk weg zijn bij de douches en alles wat daar in de buurt was. Zijn stemming was niet al te best, en daarom keek hij ook wat wantrouwend en geïrriteerd naar de figuur aan de andere kant van de gang, waarbij hij alleen een grote bos rode krullen kon opmerken. Hij bleef staan, vertwijfeld, vroeg zich af wie het was en of die persoon zo spontaan en nieuwsgierig was om hem aan te spreken. Dat bleek het geval te zijn, want er klonk een heldere stem die vroeg wie hij was. Een zucht gleed over zijn lippen bij het horen van de vraag. 'Ik ben niemand,' zei hij vlug, terwijl hij doorliep, de kant uit waar het meisje stond - want Myan was er zeker van dat het een meisje was. Hij wilde langs haar lopen, een andere kant op, maar bleef desondanks toch staan om haar met een wat nieuwsgierige blik te bekijken.

Zijn antwoord zorgde ervoor dat er een frons tussen haar dunne wenkbrauwen verscheen, terwijl haar groene ogen zijn figuur verwondert in de gaten bleven ogen. Ze had iets weg van een kind, dat een vreemde met haar grote, groene ogen verwonderd aankeek - alsof hij de eerste mens was die ze in jaren had gezien - maar buiten dit bijna geen woord sprak. In plaats daarvan bleef ze zich vastklampen aan de desbetreffende knuffel die ze in haar handen had en inmiddels tegen haar borst hield gedrukt. Het lichtpaars van het voorwerp viel weg tegen de jurk die ze droeg en kort keek ze naar haar borst, om voor zichzelf te ontdekken dat het arme beestje niet zichtbaar was, met zijn gezichtje tegen haar borst gedrukt. Ze hield de knuffel naar voren, waarna ze het aankeek en glimlachte, als antwoord op de opgestikte glimlach die het ding droeg. ‘Let goed op, oké?’ fluisterde ze tegen het beestje, voordat ze het omdraaide en met het gezicht naar voren weer tegen haar borst drukte. Ze was gekleed in een lichtpaarse jurk, waar het zeventigerjaren thema van afdroop, maar het geheel bekijkend paste het goed bij de indruk die de jongedame maakte. De wilde bos krullen was met een lint poging tot temmen gedaan, al sprongen enkele krullen eigenwijs terug op hun plaats en hingen hierbij vrolijk voor haar gezicht. De jurk die ze droeg, wond zich strak om haar bovenlichaam om vanaf haar middel wijd uit te vallen en bij haar enkels te eindigen. Hier stak een paar voeten in hagelwitte kousjes met donkerpaarse ballerina’s onder uit. Ze gaf de indruk alsof ze uit een zeventies film was gestapt, maar al met al stond het haar niet verkeerd. Toen de jongen bij haar was, veranderde haar blik om hem zo uiteindelijk eigenwijs aan te kijken. ‘Je bent wel iemand,’ zei ze met haar neus in de lucht en haar groene ogen op hem gericht, terwijl ze hem bij het woordje “je” kort in de buik prikte. ‘Ik ben Dream,’ vervolgde ze toen vrolijk, waarna ze dezelfde hand naar hem uitstak en hem vriendelijk aankeek.

Hij keek hoe het meisje in de wat ongewone kleding iets naar voren hield dat op een misvormt kussen leek, om het vervolgens tegen zich aan te drukken. Zijn blik werd wat verbaasd en toen ze hem eigenwijs aansprak en in zijn buik prikte schoten zijn wenkbrauwen in een frons. Enkele seconden staarde hij naar de uitgestoken had. Veel voelde hij er niet voor om hem te schudden, maar hij kon zich ook niet weken gaan gedragen als een chagrijnig en depressief persoon. Bovendien had de vrolijkheid van het meisje iets aanstekelijks. Het was alsof hij een klein kind pijn deed als hij nu weg zou lopen. 'Myan,' zei hij, dit keer iets minder emotieloos, terwijl hij haar hand kort schudde en toen weer los liet. Hij keek in haar vrolijke, opvallend groene ogen. Er oud kon het meisje niet zijn. Ze oogde door de speelse bos krullen en de kleding die ze droeg wat ongewoon. Hij keek naar het ding in haar armen, dat, nu hij het van dichterbij bekeek, op een knuffel leek. Het was hoogstwaarschijnlijk een knuffel, maar Myan zag nooit knuffels, dus had hij geen idee hoe hij een paars beest zou kunnen herkennen.

Hij bleef voor een moment naar haar uitgestoken hand kijken, terwijl een frons zich tot diep tussen zijn wenkbrauwen had genesteld - ze verwachtte niets anders. Ze had maar weinig personen ontmoet die haar vrolijkheid niet ongewoon hadden gevonden - wie was er dan ook nog zo vrolijk op een plek als deze? Zijzelf had het als niets anders dan normaal gezien, want in haar “huis” was ze wie ze behoorde te zijn, als dat een persoon was waar anderen niet mee konden omgaan was het sneller hun probleem, dan het hare behoorde te zijn. Toch, had ze het altijd onprettig gevonden als mensen haar niet bleken te mogen om wie ze was, als ze haar vreemd vonden, simpelweg door de aard die mensen zoveel mogelijk op hun gemak wilde stellen, maar ze had net zo goed beseft dat ze dan beter een ander persoon kon zijn - en dat wilde ze niet. Ze was gelukkig met wie ze nu was, ze wilde wel timider doen als dat mensen gemakkelijker maakte, maar meer kon ze niet voor hen betekenen. Uiteindelijk voelde ze de warmte van zijn hand een moment connectie maken met de hare, terwijl zijn stem haar met een iets vriendelijkere toon aansprak en haar vertelde dat hij Myan heette. Zijn naam leek haar te verwonderen en haar groene ogen keken hem gefascineerd aan bij het weten van dit feit. Uiteindelijk glimlachte ze en knikte ze begrijpelijk - ze had het begrepen. Ze wist nu wie hij was en voor een volgende keer zou ze het zeker onthouden. ‘Dat is een mooie naam,’ zei ze eerlijk, waarna ze de knuffel in haar handen naar hem uitstak - niets bleef haar onopgemerkt. De knoopogen van het beest priemden tegen de borst van de jongen, simpelweg omdat Dream niet verder dan dit bij hem kwam, maar al snel corrigeerde ze zich en kantelde het knuffeltje. Vrolijk gespikkelde ogen keken de jongen aan, terwijl zij hem op haar beurt vriendelijk aankeek. ‘Kijk. Zelf gemaakt,’ deelde ze trots mede, waarna ze zonder vragen zijn hand greep - die relatief groot was in opzicht met de hare en het knuffeltje hierop legde. Het ding was klein van stuk, simpelweg omdat haar kleine handen zich niet snel op grotere werken legden. Ze deed precies wat ze zelf dacht aan te kunnen en het beestje paste bijna precies in de palm van zijn hand. Enkele stekels staken eigenwijs uit naar de buitenkant, maar buiten dat zou hij het beestje met slechts zijn hand kunnen waarborgen. Kalm liet ze hem weer los, terwijl ze het voorwerp in zijn hand liet liggen.

Het meisje, Dream - een naam die hij overigens behoorlijk goed bij haar verschijning vond passen - keek hem opnieuw vriendelijk aan en even vergat hij het hele gedoe met Jenico en verscheen er een halve glimlach op zijn gezicht. Dream, ongewoon vrolijk voor iemand die in het Lawrence zat, had iets geruststellend, het kinderlijke maakte dat hij haar niet als een irritant persoon die iedereen aansprak kon zien. Hij keek hoe ze zijn hand pakte en het paarse knuffeltje erop legde, hoe ze het kantelde en hoe ze met een trotse uitstraling zei dat ze het zelf gemaakt had. 'Mooi,' was zijn enige reactie. Wat moest hij anders zeggen? Dat hij het een geweldig knuffeltje vond? Dat hij op jongens viel, hoefde niet te betekenen dat hij zich meteen vrouwelijk moest gaan gedragen. Nee, hij wist niet goed hoe hij moest reageren, wat hij met het ding moest. Hij keek er nog even naar en stak zijn hand toen weer uit naar het meisje, als gebaar dat hij het terug wilde geven. Hij moest nu geen knuffels van jonge meisjes gaan bekijken. Hij was verdorie woedend weggelopen uit de doucheruimte, en hij moest hier weg zijn voor iemand achter hem aan kwam. Toch liep hij niet weg. Misschien hoopte hij wel gewoon dat die iemand achter hem aan zou komen.

Jenico had wel eens van mensen gehoord die hard konden lopen - lijkt me logisch - en had het ook vaak met zijn eigen ogen gezien en soms ook zelf meegemaakt. Je, het begrip "rennen voor je leven" kende Jenico wel en dan ook echt letterlijk.
Maar dat Myan dat begrip ook leek te kennen, had Jenico dan weer niet verwacht. Jenico was dus, na een vage verontschuldiging geuit te hebben aan Sareth, achter Myan aangelopen, maar deze leek echter zo ver en zo snel mogelijk bij hem, Jenico, weg te willen - en weg te blijven. Maar, in godsnaam, begreep Myan dan niet dat ze dit nu moesten oplossen? Schijnbaar wilden ze beiden meer, maar waren ze beiden zulke runderen dat dat er niet van gekomen was en dan kon Jenico het niet helpen dat meiden zich aanboden. Hij had immers geen relatie met Myan en was vrij geweest in zijn doen en laten.
Misschien komt het nu over alsof deze ex-soldat er allemaal heel laconiek over denkt in doet, maar in feite stak het hem heel erg. Want hij had gevoelens voor Myan en schijnbaar Myan ook voor hem. Hij zou het allemaal terugdraaien, als hij dit daarmee had kunnen vermijden. Jenico is misschien wel een flirt als hij single is, als hij in een relatie zit, is hij zo trouw als de trouwste hond die je maar bedenken kon.
Uiteindelijk bleef Myan - godzijdank - stilstaan, was schijnbaar in gesprek geraakt met een meisje, maar het meisje trok zijn aandacht verder niet. 'Myan, we moeten praten,' zei hij, lichtjes hijgend, door het feit dat hij redelijk buiten adem was, door de sprint die hij had getrokken, achter Myan aan.

De rust, het gevoel dat er niets aan de hand was werd verstoord door een stem die Myan liet verstijven. Hij draaide zich om, weer net zo wantrouwend als hij naar Dream gekeken had, en richtte zijn blik nu op Jenico, die buiten adem leek. Ergens was hij opgelucht dat Jenico hem achterna gekomen was, want hij had toch wel gehoopt dat hij iets zou betekenen. Het was duidelijk dat hij iets voor Jenico voelde. Dat moest die nu ook wel doorhebben.
Zijn blik schoot kort naar het meisje met de enorme bos rode krullen, en toen weer naar Jenico. 'Waarover?' vroeg hij op een vlakke toon, iets waar hij onmiddellijk spijt van had. Natuurlijk wist hij waarover ze moesten praten. Maar je kon ook niet zeggen dat Myan zin had in een dramatisch gesprek als in soapseries waarin alles fout ging. Het leek hier overigens best op een soapserie, daar niet van, maar Myan was niet het type om huilend toe te geven dat hij niet zonder Jenico kon.

Ze mocht dan naïef zijn, ze mocht o zo naïef en onwetend zij, zelfs zij; ook zij kon het scherpe ongemak van de plotseling verschenen situatie voelen. Het pijnlijk snel door haar tengere lichaam, zonder dat ze wist waar het beklemmende gevoel precies vandaan kwam en pas toen Myan die nieuw verschenen persoon antwoordde, besefte ze zich dat zij; of beter gezegd hij de oorzaak was van de opgeloste vrijheid. Ze had de situatie, hoe ongewoon ook prettig gevonden en het gesprek, hoe minimaal de conversatie had haar een vreemd geluk doen voelen. Ze kende hem amper, maar hij gaf haar het gevoel alsof ze “normaal” was, tot zover deze normaliteit bij haar wilde reiken. Ze besefte zich dondersgoed dat ze niet “normaal” was, dat niemand haar ooit zou begrijpen; helemaal, alles begrijpen. Ze besefte dat ze altijd vreemd of ongewoon zou worden gevonden, maar de jongeman gaf haar van alle personen die ze had ontmoet het minste gevoel dat ze zich moest aanpassen. Hij leek haar te accepteren, hoewel haar handelingen hem duidelijk verrasten en verwarden. Hij keek niet op haar neer met minachting in zijn donkere ogen, zoals de nieuwe persoon haar precies het tegenovergestelde gevoel gaf. Hoewel hij kort naar haar keek, had ze niet het idee dat hij haar zag staan; dat hij werkelijk besefte wie hij voor zich had en vrijwel direct keerde hij zich tot de jongen waar ze zich prettig bij had durven voelen. Haar smaragdgroene ogen bestudeerde de gebeurtenis voor haar ogen verward, simpelweg omdat ze niet begreep wat deze sfeer veroorzaakte; waarom ze zo op elkaar reageerden, ze leken elkaar bijna uit te lokken. Ze had gezien hoe Myan kort naar haar had gekeken voor hij de - voor haar - onbekende persoon had geantwoord en in de enkele seconden had een glimlach haar perzikkleurige lippen gesierd. Alsof ze hem moed insprak, zonder dat ze wist waar hij de moed voor nodig had. Hij hield het paarse voorwerp nog altijd in zijn hand, simpelweg omdat ze het niet had aangenomen toen hij het aan haar terug wilde geven. Het gaf een vreemd gezicht, waar ze onbedoeld om moest glimlachen, terwijl ze het tweetal nog altijd gefascineerd bestudeerde. Ze was nieuwsgierig, o zo nieuwsgierig naar wat er gebeurde; naar wat er aan de hand was.

Jenico zag Dream wel, natuurlijk, met haar rode bos krullen was ze onmisbaar om te zien, maar ze was op dit moment niet van belang. Had hij haar op een ander moment gezien en waarschijnlijk alleen, dan had hij rustig een conversatie aangegaan. Maar nu, nu had hij daar de tijd niet voor. Het was Myan die nu belangrijk was en niemand anders. Hij moest Myan uitleggen waarom hij gedaan had wat hij gedaan had, ook al had hij daar eigenlijk geen reden voor. Het was op zijn pad gekomen en Jenico was vrij geweest in zijn doen en laten, ook al was het niet eerlijk tegenover Myan geweest.
De blik in zijn ogen verhardde bij Myans simpele vraag, puur omdat het een - in zijn ogen - onzinnige vraag was. Goh, drie keer raden waar wij het nu over moeten hebben Myan. 'Over ons,' antwoordde hij uiteindelijk, met eenzelfde vlakke stem als Myan had gehad. 'En het liefst onder vier ogen,' vervolgde hij en hij wierp even een blik naar de roodharige jongedame, waar Myan ogenschijnlijk mee in gesprek was geweest. 'I screwed up, Myan, dat weet ik ook wel. En ik snap het als je niets meer met me te maken wil hebben, dat zou niet meer dan logisch zijn. Maar-' Hij onderbrak zijn zin, wist niet goed hoe hij moest verwoorden wat hij wilde zeggen. 'Maar weet wel dat ik het ongedaan zou willen maken, als het zou kunnen. Als dat zou betekenen dat ik nog een kans had bij je, dan zou ik dat doen.'

Ze bestudeerde het tweetal, haar smaragdgroene ogen nieuwsgierig maar met een zekere bedeesdheid; de vreemde had de uitbundigheid uit haar ogen geslagen. Ze besefte dat ze zich moest aanpassen, wel voor hem. Ze hoefde zich niet aan te passen voor Myan; hij betekende de veiligheid, maar de andere persoon wist niets. Ze viel teveel op in zijn blikveld en hield zich stil, afzijdig terwijl ze naar hun woordenwisseling luisterde. De donkerbruine ogen van de man verhardden bij de toon die Myan tegen hem aansloeg, duidelijk niet in de stemming voor de conversatie, die de andere man wel degelijk wilde houden; zijn ogen vertelden dat hij moest. Hij moest met Myan praten en zijn gelaatstrekken, strak en onbeweeglijk vertelden dat hij zijn verhaal zou doen of de jongeman naar hem luisterde of niet. Toen hij uiteindelijk antwoordde was zijn toon net zo vlak en nietszeggend, maar zijn ogen verraadden zijn emotie; ze was niet blind, hoe min de situatie om haar draaide. Ze was nieuwsgierig, o zo nieuwsgierig naar wat de jongens tot dit punt had gedreven. Ze merkte hoe ze kort werd aangekeken en haar ogen werden een moment schrikachtig groter, bang dat ze nu direct weggestuurd zou worden; ze wilde niet weg. Ze wilde bij Myan blijven, al steun en toeverlaat; als vriend. De woorden van de man doorboorden haar lichaam met een onplezierige directheid, hoe indirect ze ook naar haar werden uitgesproken en voor ze zelf goed en wel besefte wat ze deed, stond ze aan de zijde van Myan. Haar handen vergrepen zich aan de hand die haar knuffel nog altijd vast had, maar niet direct omdat ze het kleine, vilten voorwerp terug wenste. Ze wilde niet gaan, ze wilde blijven en ze zou zich hiervoor aan hem vastklampen, als dat moest. Haar smalle vingers krulden zich stevig om zijn pols, waardoor ze plots tegenover de vreemde stond, haar ogen angstig en met een intens verdriet. Hij kon haar niet zomaar wegsturen, hij kon niet zomaar langskomen en haar wegjagen. Het kon niet; het mocht niet. Haar smaragdgroene ogen glansden van de tranen die haar ogen als een deken zorgvuldig toestopten. Hij kon haar niet zomaar zeggen te gaan; zij was hier eerder geweest, dit was haar plaats.