I saw a girl who looked like you

Gras groeide, voor Vincent zijn neus. De sprietjes sprongen de grond uit en groeiden tot meters boven hem uit. Vervolgens begonnen ze onheilspellend met de wind mee te schommelen. Ze zwierden van links naar rechts, terwijl ze een ritselend geluid produceerden. Het engste van alles, was dat er helemaal geen wind stond. De sprietjes bewogen vanzelf. En de steentjes van het grindpad bewogen onder zijn voeten. Ze rolden, zorgden er met zijn allen voor dat Vincent telkens weer struikelde. Steeds opnieuw, steeds weer. Vincent was van het pad gekropen naar de muur van het gebouw om hier houvast aan te zoeken. Ook de muren waren veranderd. In water, om precies te zijn. Telkens als Vincent naar de muur greep, gleden zijn handen er doorheen. Het deed wel pijn. Hij voelde hoe de muur het vel van zijn handen schraapte, maar houvast vond hij niet. Zijn hand zakte telkens weer naar beneden en ketste af tegen zijn been. Na een tijdje was hij op de grond gezakt met zijn rug tegen de muur aan. Zijn knieën had hij opgetrokken en hij had zijn handen in zijn haar zitten, ogen gesloten. Hij had een overdosis op. Een overdosis van wat dan ook, hij had geen idee. Het waren pilletjes geweest en Vincent had hier wel lust naar gehad. Dus had hij ze ingenomen. Wist hij veel dat het zo sterk was geweest. En nu zat hij hier, terwijl het gras hem uitlachte, grind hem liet vallen en muren in water veranderden. Hij ging bad, vreselijk bad en hij voelde zich dan ook vreselijk. Als er ook maar iets was wat hem nu beter zou kunnen maken, zou hij het met open armen in ontvangst nemen.

Viënna was weer eens buiten, zoals ze veel dagen buiten was. Zonder haar schetsboek, dit keer. Nee, eigenlijk liep ze gewoon rond omdat ze geen idee had wat ze moest doen. Ze verveelde zich, ze wilde dat hier meer te doen was dan mensen ophitsen, irriteren of ondervragen. Er waren amper nieuwe plekken om te verkennen en ja, ik kan nog wel even doorgaan met omschrijven waarom Viënna het meeste hier rampzalig vond, maar je weet het wel. Viënna wilde spanning, nieuwe dingen ontdekken, chaos veroorzaken of wat dan ook. Nu liep ze door de tuin, haar haren in een losse vlecht over haar schouders, haar ogen op het gras gericht en haar handen in de zakken van haar net iets te grote vest. Even liet ze haar blik omhoog gaan en zag ze een jongen zitten. Meteen hief ze haar hoofd op. Ze herkende hem. Het was de jongen van de tekeningen, Vincent, al leek hij dit keer iets minder in staat voor een gesprek dan de vorige keer. Ietwat behoedzaam zette ze een paar passen in zijn richting, zich afvragend wat er aan de hand was, en of hij haar zou herkennen.

Tussen de waanbeelden door, was er nog iets. Het kwam zijn kant op. Eerst kroop hij in elkaar. Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en wilde het niet zien. Hij wilde niet zien wie, of wat er in zijn richting kwam lopen. Hij wilde alleen gelaten worden. Hij wilde weer bij zinnen komen. Maar de nieuwsgierigheid won het van zijn wil om alleen te zijn. Voorzichtig haalde hij zijn vingers een stuk van elkaar zodat hij door het spleetje dat ontstond naar buiten kon staren. En daar, midden in zijn blikveld, trof hij een meisje. Een meisje met een vlecht over haar schouder. Hij herkende de vlecht. Hij herkende het meisje. Maar niet als het meisje van de tekeningen. Niet als het meisje met het vuur. Hij herkende een ander meisje in haar. Een meisje dat overigens al lang dood was. Maar daar dacht hij niet aan, dat besefte hij niet. Hij sprong overeind. 'Hayley?' Ja. Ze was het. Of althans, dat dacht hij. Hij trok zichzelf overeind aan de muur, die opeens veel meer houvast leek te bieden. Zijn geschaafde handen stak hij uit naar het meisje, Hayley, zodra hij overeind stond. Voorzichtig zette hij zijn ene voet voor zijn anderen. Lopen ging met moeite. Zodra hij bij haar was legde hij zijn handen tegen haar wangen. Hij trok haar hoofd naar de zijne en drukte zijn lippen op die van haar.

'Viënna,' wilde ze hem corrigeren, maar ze kreeg de eerste letter niet eens over haar lippen en keek verbaasd hoe Vincent met moeite naar haar toe kwam, zijn handen tegen haar wangen legde en ze verstijfde toen hij plotseling zijn lippen op die van haar drukte. Eh, wacht, wat? Zo diepzinnig en romantisch was hun vorige gesprek toch niet geweest? Wat was dit nu weer voor actie? Viënna wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze stond daar maar verstijfd van verbazing. Misschien moest ze hem slaan. Ze had een andere jongen die haar vroeger zomaar gekust had geslagen, maar die kende ze ook helemaal niet. Vincent kende ze wel, maar zo goed was dat toch ook weer niet? Er spookte maar een vraag door haar hoofd die ze het liefste wilde stellen. Vincent, waar ben je in godsnaam mee bezig?

Zijn hoofd deed pijn. Bonkend pijn. Alsof een herinnering zich een weg naar buiten aan het beitelen was om zich aan het daglicht te tonen en het hele moment te verpesten. Maar hier had Vincent een hard hoofd in. De bijtel zou zich niet door zijn schedel naar buiten werken. Ergens diep in hem wist Vincent welke herinnering het was die hem van zijn acties wilde afhouden. Het was een herinnering van een moment ongeveer , pak 'm beet, twee jaar geleden? Deze herinnering toonde hem hoe zijn vingers zich om de hals sloten van een meisje met een vlecht. Hoe het meisje spartelde in zijn armen en vervolgens roerloos bleef liggen. Hij had haar nog gekust, hij had haar zelfs opgemaakt. Vincent had een vaste hand, waarmee hij prachtige lijnen kon tekenen. Waarom zou hij dat niet op een gezicht kunnen? Hij was in de weer gegaan met de eyeliner tot het hele gezicht van het meisje was bedekt met een kunstwerk. Het was een bos, het waren vogels. Het was al het prachtige dat er bestond, samengevat in een tekening. Daarna was de eyeliner op geweest. Het meisje had hem toch niet meer nodig, maar Vincent had hem al die jaren bewaard. Hij bewaarde wel meer dingen van exen. En ja, de herinnering was door. Zijn schedel was opengebarsten en de herinnering was naar buiten gevlogen om hem nog eens goed met dit moment te confronteren. Hij trok zich terug uit de zoen, die overigens maar door een persoon werd gegeven en keek het meisje aan. Zijn ogen stonden vragend, verdrietig, vol onbegrip. 'Hayley?'

Het was maar goed dat Viënna geen gedachten kon lezen.
Ze stond daar nog steeds, verbaasd en verdoofd en toen hij de naam voor een tweede keer zei, de naam die niet eens haar naam was, knipperde ze met haar ogen en werd haar blik haast bezorgd. 'Viënna,' verbeterde ze dit keer, terwijl ze de jongeman in de ogen keek. De blik in zijn ogen straalde verdriet uit, alsof hij er niets van begreep. Viënna zelf begreep het ook niet. Het was alsof hij zich iets vreselijks herinnerde en ze had geen idee waar deze actie voor nodig was geweest. Ze bleef hem strak aankijken terwijl ze vertwijfeld een stap naar achteren deed. 'Eh, Vincent, gaat alles wel goed?' vroeg ze met een aarzelende stem.

En door het gat dat door de herinnering was gemaakt, kroop een nieuw iets naar binnen. De naam van een ander meisje. Hij herkende de naam, maar wist niet waarvan. Hij wist niet tot wie de naam toebehoorde en hij begreep niet waarom Hayley, zíjn Hayley over dat meisje begon. Was het iemand die hij kende? Die hij onlangs nog had gezien? De volgende vraag zorgde ervoor dat zijn adem stokte in zijn keel. Nee, alles ging niet goed. Om heel eerlijk te zijn gingen er heel veel dingen slecht. Momenteel, dan. Het ging bijvoorbeeld best wel slecht met de pillen die hem een fijn gevoel zouden moeten geven. Het ging ook bijzonder slecht met zijn herinneringen en hier baalde hij nog het meest van. Hij baalde van het feit dat hij zich het meisje met de naam Viënna niet meer kon herinneren. Hij baalde van het feit dat juist het moment dat hij zijn vingers om de keel van zijn geliefde had gesloten weer naar boven was komen drijven om hem met het moment te confronteren. Even fronste hij zijn wenkbrauwen, hij slikte. Het was nu hij het meisje eens goed bekeek dat hij besefte hoe erg hij fout zat. Hij stond helemaal niet te zoenen met Hayley. Hayley haar lippen waren dun geweest, dun maar vrouwelijk en altijd in een glimlach. De lippen van dit meisje waren veel zachter en voller geweest. Daarnaast was Hayley haar haarkleur gitzwart geweest. Vol en zwart, maar altijd in een vlecht. Hij zoende niet met Hayley, hij zoende niet met een dode. Hij zoende niet met iemand die al ruim twee jaar onder de groene zoden lag. Die al ruim twee jaar geen licht had gezien, geen beweging had gemaakt, niet eens had geademd. Het kind was verdomme dood en Vincent zelf was daar de oorzaak van geweest. De frons tussen zijn wenkbrauwen kwam weer terug. 'Verdomme,' vloekte hij. 'Verdomme, verdomme.'