Trottoirs hebben een interessant leven

Dane was goed bezig met naar huis te gaan. Tenminste, dat was het plan geweest. Het was niet het plan geweest dat zijn pedaal en poot een innige relatie zouden krijgen en weigerden om mee te werken. Ja, hallo, Dane wilde naar huis. Hij kreeg het dus over zijn hart om die twee uit elkaar te halen. Dus helaas, helaas, hij verpestte de innige relatie. Deed hij wel vaker. Het was enorm belangrijk blijkbaar voor bepaalde zotten dat ze met bepaalde voorwerpen bleven omgaan. Maar hallo, dat was zowat zelfmoord. Hij was er goed in geworden om dingen uit elkaar te halen. Nu ja, daar bestond zijn job zowat uit. Sommige mensen begrepen heel goed hoe het elektriciteitsnet hier werkte. Wat Dane dan weer moest oplossen. Heel irritant eigenlijk. Maar goed, hij kreeg ervoor betaald. Maakte niet uit.
Het was Dane, het trottoir en zijn fiets. Fantastische combinatie toch? Dit keer bleef hij niet plakken. Had hij geen zin in. Hij had zin om met redelijk normale mensen om te gaan. Hal-lo, soms werd hij gewoon gek van het feit dat het zo onmogelijk was om te begrijpen dat het nut van een tandenborstel niet bij de voeten was gelegen. Serieus, dat werd dus echt gedacht. Gestoord. Het was Dane duidelijk waarom diegene hier zat.

En Sareth, Sareth had voor het eerst een weg naar buiten gevonden. Zegmaar, écht naar buiten. Buiten de hekken van het Lawrence. Ofja, iets wat daar in de buurt kwam. De achtertuin, die was omringd met hekken. De voortuin, of wat het dan ook was, was dit niet. Maar die plek was, helaas, strikt verboden voor patiënten. Wat dachten ze dat Sareth wilde doen? Ze zou nooit ver komen. Het Lawrence lag best afgelegen en ze had niet zomaar iemand die haar met een busje wilde ophalen om haar terug naar de bewoonde wereld te brengen. Hoe ze met zo'n persoon in contact kon komen, wist ze ook niet. Ze zat op de stoep een sigaret te roken. Haar voeten stonden naast elkaar, op de weg waar het trottoir aan grensde. Afwezig staarde ze wat voor zich uit. Ze had niks te doen, ze verveelde zich dood en bovenal mistte ze een bepaald persoon bijzonder erg. Ze wist dat dit persoon hier werkte, maar dat betekende niet dat ze hem overal en altijd tegen kwam. Helaas. Sareth nam net een laatste trek van haar sigaret en gooide deze weg toen ze voetstappen hoorde. Ze draaide zich om, blies de rook uit en vond daar het persoon waar ze zo lang op had zitten wachten. Of nee, ze wachtte hem niet op, gewoon bij wijze van spreken. Ach, laat maar, begrijp het maar gewoon. Maar goed, daar stond Dane dus, voor haar, met een fiets.

Dane was verbaasd. Maar hal-lo, waar kwam Sareth níét? Eh, ook hallo Sareth. Uitbraak? Dane was niet van plan om je mee te nemen. Verkeerd signaal. Sowieso had Dane geen busje. Hij fietste meer. Van de bewoonde wereld naar hier en van hier naar de bewoonde wereld. Conditietraining, weet je wel. Sowieso was Dane niet van plan om voor die kilometers te gaan rijden. Ja, dag. Geen zin in. Dane fietste liever. Eigenlijk had hij geen flauw idee waarom. Het feit dat Dane geen auto had, speelde er vast in mee.
‘Hallo,’ kwam er verrast uit. Hij had niet verwacht Sareth hier aan te treffen, laat staan dat ze niet in één of ander hevig standje met iemand zat te vrijen. Nee, wacht, dat was gemeen. Nu ja, maakte niet uit. Ze hoorde het toch niet. Waarschijnlijk had ze iets in die trant gedacht, terwijl ze die standjes wel uitvoerde. Maar goed, dat ben ik en mijn wrok jegens Sareth maar. Maar het was een rotstreek, oké. Dane dacht er persoonlijk niet vaak meer aan. Alleen vroeg hij zich af welke identiteitscrisis Sareth onderging dat ze één, hier zat en twee, hoe ze het voor elkaar kreeg om doodnormaal te lijken. “Doodnormaal” in de trant van dat Dane haar zo kende. Ja, hallo, het was haast gek.

Ja, goed, Dane. Het is overduidelijk. We weten het nu wel. Sareth was vreemd gegaan, ja. We kunnen de tijd helaas niet terug draaien. We kunnen fouten uit het verleden niet ongedaan maken. Maar wel vergeten, toch? Of in ieder geval vergeven. Wel, niet dus. Voor Dane gold dat in ieder geval niet. Was het toch even fijn dat Sareth zij gedachten niet kon lezen. Trouwens, wat was het probleem? Hij zou haar zo achterop kunnen nemen en haar naar de bewoonde wereld kunnen fietsen. Als hij het persé wilde, zou ze zelfs ergens anders overnachten. 'Hey.' beantwoorde ze zijn begroeting. Ja, dat was wat je deed met begroetingen. Die beantwoordde je. Tenzij je iemand heel erg haatte, dan negeerde je die persoon. Maar Sareth haatte Dane niet. Sareth hield van Dane, kon niet vaak genoeg herhaald worden. Stel je voor dat je het zou vergeten. Sareth kwam overeind en klopte het mogelijke vuil van haar kont. Vervolgens keek ze Dane aan. Haar blik was ietswat beschaamd. Verdomme, waarom wist ze nou niet wat ze moest doen? Ze mistte hem, telkens weer, maar zodra ze hem zag ging ze over tot domme acties. Domme acties die soms, zeer zelden effect hadden.

Dat moest je niet denken. Die acties hadden welzeker effect. Alleen niet het gewenste effect. Maar hé, ze hadden effect. De helft van de tijd vroeg Dane zich af wat hij nu precies aantrekkelijk aan haar had gevonden en of ze ook zo had gedaan tijdens de relatie. En de andere helft van de tijd werd gespendeerd door zich af te vragen hoe hij zich dat kon afvragen, gezien dat toch echt overduidelijk was. Hield Dane van Sareth? Hij wist het zelf niet eens. Dane was niet echt een helder licht. Maar hé, Sareth had de neiging om dingen te compliceren. Waarom zei je dan ook dat je van iemand hield, nadat diegene het had uitgemaakt? Onnodige complicaties.
Hé, hé, had ik niet al gezegd dat Dane haar niet mee ging nemen? Ja, dag, hoor. Kon hij toch maar mooi gaan uitleggen. ”Ja, ik neem even mijn ex achterop de fiets. Alles een keertje uitproberen!” Dane was er niet zeker van, maar hoogstwaarschijnlijk zouden ze het niet echt op prijs stellen. En sowieso, hij ging haar niet meenemen. Tenminste, dat zegt ‘ie nu. We kennen allemaal Dane en Dane herziet zijn mening meermaals. Maar reken er maar niet op.
‘Zat je goed?’ flapte Dane er het eerste uit wat hij kon verzinnen.