Pisnood

Adelaide rolde haar ogen. "Wat ben jij vreselijk irritant." mompelde ze en ze wierp een korte blik op de spiegel, zoals ze verwacht had begonnen de eerste tekenen van een blauw oog zich al aan te kondigen. Ze leunde tegen de betegelde muur en besloot dat haar nagels ontzettend interessant waren en zo keek ze nonchalant naar haar nagels, haalde er wat onderuit en 'bewonderde' de wit gelakte dingetjes. Ze wist van zichzelf dat als ze nu weg zou lopen hij haar een watje zou vinden en zij zichzelf trouwens ook. Daar had ze totaal geen zin in.

Goed, Vincent was al een tijdje opzoek naar een wc. Hij wist er natuurlijk wel een paar te vinden, hier in het Lawrence, maar het was altijd handig als je wist waar wc's zaten. Voor hoge nood, bijvoorbeeld. Of wanneer je misselijk was. Het was gewoon altijd prettig om te weten wanneer je een wc in de buurt had. Vincent was dus wat rond gaan lopen om de wc te vinden die zich het dichtst bij de eetzaal bevond. (Stel je voor dat je iets slechts had gegeten en opslag diarree kreeg, of misselijk werd? Wc's waren belangrijk.) Hij had een deur gevonden met daarop een vierkant, ijzeren bordje waarop in grote blokletters 'WC' stond. Toen kwam die pisnood opzetten. Kon Vincent gelijk de wc uitproberen. Hij legde zijn hand op de klink en opende de deur. Hij stapte de ruimte binnen, sloot de deur en draaide zich om. En toen stuitte hij op twee mensen. Een er van kende hij, de ander was een meisje. Nog onbekend, maar opslag een vijand toen hij de rode plekken rond haar oog zag. Vincent draaide zich weer om naar de jongen, Eric, om hem te groeten. Deze groet was heel warm, heel openlijk. Vincent plaatste namelijk zijn hand in de jongen zijn nek, trok hem naar hem toe en drukte vervolgens zijn lippen op die van Eric. Wat een schat, die Vincent.

Wacht even, hoor. Eric kende Vincent welzeker. Blijkbaar was de vorige begroeting Vincent vrij goed meegevallen, gezien deze hartelijke begroeting. Ook hallo, hoor. Fijn je weer te zien.
Vincent was recht voor de raap, zo bleek. Wat leuk om te weten. En nu kan de daadwerkelijke interactie komen, joepie jee. Als ik dit uitgebreid vertel, krijg ik dan bonuspunten? Krijg je hier überhaupt punten? Nu ja, maakte niet uit. Wat kun je erover zeggen? Wel, we kunnen alvast zeggen dat Eric deze manier van begroeten niet beklaagde. Absoluut niet. Maar hé, wat zeg je nog meer? De precieze kamertemperatuur?
Om eerlijk te zijn, stond Eric er niet bij stil dat hij zonet een meisje had geslagen en datzelfde meisje nu een goed zicht op deze kus had. Ja, hallo, waarom zou hij erover nadenken? Hij had wel betere dingen te doen dan dat. Als schrijvertje er probleempjes mee had, ging ze dan toch maar mooi weg? Het was een vrij land.
Hoi Vincent. Hoe gaat het met je? Dat zei je toch normaal als je iemand begroette. Iemand zou Vincent een prijs voor originaliteit moeten geven, voor deze begroeting. Eric betreurde die originaliteit niet. Vincent mocht hem wel vaker op deze manier uit een hoe-moet-ik-hierop-antwoorden-situatie. Vincent had een fantastische timing.

Adelaide rolde haar ogen, typisch. "Oh kijk eens wat schattig." Ondanks dat ze een hekel had aan zijn sarcasme, klonk dit ook sarcastisch. Als mensen zouden vragen of ze jaloers was, zou ze abrupt 'nee' antwoorden, maar stiekem was ze dat wel een beetje, ze had al drie jaar lang geen relatie gehad, nadat Chase overleed.. Bij de gedacht aan hem pakte ze het hangertje om haar nek vast pakte. Ze richtte haar blik nog maals kort op de spiegels en legde haar vingers bij de blauwe plekjes, die langzaam één begonnen te worden en haar hele oog te vullen. Ze haalde het elastiekje weer uit haar haren en haalde er een hand door heen, waarna ze een simpele vlecht van haar haren, alles om de jongens niet aan te hoeven kijken, er zou namelijk vast iets van verdriet in haar ogen te lezen zijn.