Meervoud Allon en Ellen - Ella

Noah was buiten. Toevallig. Nu was het rond acht uur ’s avonds en had onze fantastische zon besloten dat ze ons continent haatte en was verhuisd naar Amerika. Ja, ja, we hadden de zon wel weer boos gemaakt, hoor. Blijkbaar waren we niet dankbaar geweest. Fuck off, zijn we gewend. Dat was Noahs gedacht in elk geval erover. Maar goed, de zon luisterde meestal niet naar Noah. Overigens – wie luisterde er in godsnaam naar een schriel ventje van zestien jaar met een slaaptekort die rond acht uur ’s avonds zich liet vallen op een of andere plek die Noah geschikt vond. Het had de vorm van zijn zitvlak. En dat, beste mensen, maakte een goede zitplek. Vreemd genoeg had niemand dat door en maakten ze zetels die eerder gemaakt leken in een cursus hoe-verwoest-ik-iemands-kont-?. Maar goed, daar had Noah niets mee te maken. Want wonder boven wonder zat Noah buiten op wat losse aarde die een broek welzeker vuil kon maken. En dat kon Noah geen reet schelen. Zijn probleem toch? Sowieso, dit was geen chemie – losse aarde ging zijn zitvlak niet aanvallen en heel gemeen meedogenloze vlekken maken. Nah, aarde kon je eraf vegen. Toevallig.

Lopen deed hij, stappen verzette hij door het koele gras opzoek naar het bankje waar hij gebruikelijk zat. Daar kon hij lekker zijn gang gaan en in alle rust een beetje high worden. In zijn ooghoeken bespeurde hij nog iemand buiten, een gedaante die hem vaag bekend voorkwam. Een jong ventje die hij vroeger wel vaker had gezien. Ach, het zou vast wel niet. Misschien hallucineert hij weer eens. Het zal toch niet? Hij kon wel nonchalant langs lopen en dan kon hij even gluren naar de persoon die daar zat. Zijn passen gingen nu in een grote omweg terwijl hij voorzichtig dichterbij kwam bij de persoon. De donkere lokken, hij herkende ze. Hij kende de jongeman maar al te goed, een jongen die vroeger altijd iets bij hem kwam halen. Noah. Hij verzette nog een paar stappen om er zeker van te zijn dat hij niet hallucineerde en hij liep langs hem. "Noah?" Een simpele vraag, een begroeting naar iemand die hij misschien niet herkende.

Noah keek op en was stomverbaasd. Allen. Allen aka ik-heb-alle-pillen-in-huis. Noah had nooit begrepen hoe hij het deed. Interesseerde hem ook niet. Het was Allen. Noah was een hoop gewend van Allen. De ene keer liep hij stoned rond en de andere keer was hij juist dronken. Of juist helemaal nuchter en bloednerveus vanwege ditjes en datjes waar Noah geen flauw idee van had. Maar hallelujah, hij was hier.
Noah was dus stomverbaasd, ja, ja. Hij herkende Allen welzeker. Hij was vaak genoeg bij hem langsgeweest. ‘Allen?!’ was Noahs weinig nuttige commentaar. Maar hallo, dit was een typisch whutthefuck-moment. Dat moest iedereen toegeven, want dat was gewoon zo. Punt uit. Geen mededogen als het er niet mee eens bent. Get the fuck over it.
‘Wat doe jij hier?’ was het vervolg echter. Om eerlijk te zijn, Noah had dus absoluut niet verwacht dat hij hier Allen zou aantreffen. Je kon veel kwaad over Allen zeggen, maar niet dat hij echt gekkenhuisachtig was. Noah was gekkenhuisachtig. Ja, ja, dat begon hij toe te geven. Interesseerde niemand. Elke puber was naar het schijnt gekkenhuisachtig. Leuk voor hem toch? Maar Allen was niet echt een puber. Noah geloofde geen moment dat Allen nog op school zat. Goed, Noah zat eveneens niet meer op school. Maar eh, dat had een andere reden.

Ach, wat leuk, kom je een maatje uit je drugsverleden ook nog tegen. Nee, Noah was geen junk, hij was anders dan die andere debielen. Hij was allang blij dat hij hier was, een van de aardigste mensen die een soort 'klanten' van hem waren. Nog steeds kwam hij wel aan zijn behoeftes hoor, misschien een beetje eenzaam, maar als hij eenmaal stoned was dan interesseerde het hem niet meer. Zij stem klonk verbaasd, even verbaasd als de zijne die daarvoor klonk. In een soepele beweging nam hij plaats naast hem en glimlachte zwak terwijl hij hem bekeek. 'Wat denk je dat ik hier doe? Waarom zou ik hiér nou zitten?' Een grote grijns lag om zijn lippen, de eerste grijns die hij in het Lawrence tevoorschijn had gekregen. Maar toch droop de sarcasme ervan af. Waarschijnlijk iets wat Noah wel gewend was van Allen aangezien hij leefde op sarcastische en bijtende humor. 'Je bent gegroeid man.' pestte hij hem en hij gaf hem een klop op zijn schouder. Misschien zagen ze elkaar niet vaak maar Allen was wel altijd voorzichtig met Noah, - blijkbaar heeft hij gefaald want hij komt hem in een gekkenhuis tegen - aangezien hij hem wel zag als zijn kleine broertje. Klinkt misschien raar, maar hij zou er wel zijn voor Noah als hij hem nodig heb. Dat is Allen hem wel schuldig nadat hij heeft geholpen hem het gekkenhuis in te krijgen. Goed gedaan Allen, lekker bezig.

Oh, man, trek het je niet aan. Noah had voorzichtiger moeten zijn. Hij was hier toch wel terechtgekomen. Allen had hem eraan geholpen, maar Allen had moeilijk kunnen weten dat Noah zo onvoorzichtig zou zijn – toch?
Hé, Noah was inderdaad gegroeid. Niet erg veel, maar hij was wel enkele centimeters groter dan daarvoor. Fantastisch toch? Nu ja, Noah zou nooit lang zijn en dat vond hij prima. Bukken hoefde hij alvast niet – niet vaak, tenminste. Noah grinnikte, toen Allen hem daarop attent maakte. ‘Hoe raad je het?’
Ja, Noah was een hoop gewend van Allen. Hij wist niet precies waarom, maar hij mocht Allen wel. Het was gewoon Allen. Heel duidelijk. Wist je wat je ervan kon verwachten. Wat sarcastische humor, waar hij meermaals twee keer bij moest nadenken, omdat hij de connectie niet begreep met de conversatie. Hij antwoordde eveneens niet op de halve monoloog van “waarom zou ik hier toch zitten”. Ja, hallo, dat had Noah door. Ze stelden Allens activiteiten vast niet op prijs. Maar hé, Allen moest toch op één of andere manier het brood op de plank krijgen?
Oh, fijn, Noah was Allens zo goed als kleine broertje. Dat “klein” klopte wel. Niet dat het Noah veel kon schelen. Want hé, hij was klein, maar boeie?! Als het Allen geruststelde, kon Noah doodleuk zeggen dat hij er geen problemen mee had, met een grote broer. Noah had geen broers of zussen. Er eentje bij – hoe erg kon het zijn?