Selfdestructive

Het licht van de heldere volle maan viel door de kleine raampjes in de eetzaal. Criss had deze nacht niet kunnen slapen en zijn zwerftocht was hier geëindigd. Hij was niet naar het diner gekomen deze avond, maar hij maakte geen aanstalten om naar de keuken te lopen - als de deur nog open was, tenminste. Het had Criss al verbaasd dat de deur naar de eetzaal 's nachts open bleef. Hij had zomaar binnen kunnen lopen - het was hem nog opgevallen dat de planken zo kraakten, overdag was het zo druk en lawaaiig dat je daar niets van merkte - en was gaan zitten aan een van de lange tafels, waar hij zich nu nog steeds bevond, diep in gedachten verzonken. Die konden natuurlijk over niets anders gaan dan - moet ik het nog zeggen? - zijn drie favoriete meisjes: Celia, Iyzebel en Alli.

Ze kon niet slapen. Was de reden die ze eventueel mensen zou hebben verteld als mensen haar nu nog zagen. De echte reden? Ze had geen zin om te slapen omdat ze normaal rond deze tijd met een mes en nog wat andere attributen door kleine steegjes liep. Gewoon een feit dat ze een ander ritme had. Dus nu liep ze, verveeld en zonder haar mes, en zeker al niet door een klein steegje rond. Dat was totdat ze terechtkwam in wat ze volgens haar de eetzaal noemden. Volgens haar leek alles op elkaar.

Criss draaide zich snel om toen hij de planken van de eetzaal hoorde kraken. Zijn ogen waren weliswaar gewend geraakt aan het donker, het einde van de eetzaal was echt te ver en te duister om te zien. Criss zag echter wel een schim die langzaam dichterbij kwam. 'Wie is daar?' Riep hij met een stem die galmde tegen de wanden van de zaal kaatste en daardoor banger klonk dan Criss eigenlijk was. De waarheid was dat het hem niet veel uitmaakte wie die persoon was. Zelfs als het een gek was die hem wilde vermoorden... tja, dan was dat maar zo.

Ook Sareth had niet kunnen slapen. In feite, had ze niet eens poging tot gedaan. Ze had wel even in bed gelegen, nadat ze een douch van een uur had genomen maar tot slapen was het niet gekomen. Een enorme drang naar drank en sigaretten had haar wakker gehouden. Na een tijd naar het plafond te hebben gekeken, was ze overeind gekomen. Ze had een houthakkersblouse aangetrokken en was met blote benen haar kamer uit gestapt. Daar liep ze dan, met enkel een houthakkersblouse en een 'slipje' aan, door de gang. Haar witte haren hingen over haar schouder, vielen over haar borst en stopten ergens halverwege bij haar navel. Ze had de mouwen over haar handen getrokken, zodat haar handen warm bleven. Zo was ze het halve Lawrence doorgelopen. Uiteindelijk was ze terecht gekomen in de eetzaal. Ze wist niet waarom, maar ze had het bijzonder gevonden dat de deur open stond. Daarnaast was die ruimte, als hij volledig leeg was, de perfecte plek om een peuk op te steken.

Ze rolde met haar ogen toen ze iemand hoorde schreeuwen, die tevens vroeg wie daar was. "Lapire. Nu tevreden?" Hij klonk zelfs bang. Grappig. Als hij bang was moest hij maar niet 's nachts een of andere ruimte in lopen. Alsnog was het niet haar probleem. Alsnog hoorde ze de vloer opnieuw kraken, wat een ander persoon betekende. Niet dat het haar wat interesseerde. Als ze eruit kwam door iedereen te vermoorden, waarom niet? Een paar mensen dood betekende heus niet veel. Niet op haar lijst in ieder geval.

Criss bleef stil. Hij wist niet wat hij terug moest roepen, dus stond hij op om richting de stem te lopen en een gezicht bij de naam "Lapire" te voegen. De planken kraakten weer, maar vanuit een andere richting. Had hij Lapires stem op de verkeerde plaats ingeschat of was er nog iemand? Hij vroeg zich af waarom het hem uitmaakte wie hier allemaal was, maar gaf zichzelf geen antwoord. Het hield hem bezig, dat was het belangrijkste.

Toen Sareth de ruimte binnen kwam lopen, werd ze attent gemaakt op de aanwezigheid van twee andere personen. Ze hoorde alleen de stem van de ene, een meisje, maar nam aan dat er nog iemand was aangezien de vloer een stuk verder de zaal in, kraakte. Sareth besloot nog even haar mond te houden en in plaats van de praten, het pakje sigaretten uit haar borstzakje te halen. Ze opende hem en stak een van de sigaretten in haar mond. Met de aansteker die ze altijd in het pakje had zitten, stak ze hem aan. Vervolgens inhaleerde ze diep. Het was nu zeer waarschijnlijk dat beide personen haar hadden opgemerkt. Daarom wachtte ze af tot een van de personen tegen haar zou praten, of iets in die richting.

Ze besloot de persoon wie iets had gevraagd verder te negeren en de richting op te lopen waar zojuist nog een kleine vlam te zien was. En dat betekende een ding. Sigaretten. Meestal dan. "Als je besluit een sigaret op te steken, waarom dan niet delen?" Vroeg ze terwijl ze naar het gezicht keek. Welke haar verdomd bekend voorkwam. "Sareth?" Als de persoon inderdaad Sareth was zou ze opeens heel anders naar Lawrence kijken. Nee wacht, dat niet. Ze zou meer fun beleven. En dan meer haar definitie van 'fun'

Criss merkte het vlammetje eveneens op en had meteen zin in een sigaret. Hij voelde in zijn zakken en vond een pakje, maar geen aansteker. Toen hij in de richting van het vlammetje liep, hoorde hij de stem van Lapire. Eerst een normale vraag, maar toen de naam van een bekende. Sareth. Nee, wacht, was zij hier?

Wauw, Sareth kon een hele menigte bijeen krijgen met het opsteken van een sigaret. Dat ze daar mee mensen om zich heen kreeg, was trouwens niet het bijzondere. Persoonlijk vond Sareth de personen díe ze om zich heen verzamelde veel bijzonderder. Met name de eerste persoon die ze opmerkte. 'Lapire?' Sareth haar mond hing half open. Ja, van verbazing. Niet dat het zo verbazingwekkend was dat Lapire in dit gekkenhuis was opgenomen, maar Sareth had gewoon nooit kunnen indenken dat ze hier een bekende zou tegen komen. Of in ieder geval op een fijne manier. Sareth haar verbaasde blik veranderde in een glimlach en ze nam snel een trek van de sigaret. 'Echt waar? Ben jij dat?'

Het gebeurde niet vaker, dat gaf ze toe. Maar ook op Lapire haar gezicht kwam een glimlach tevoorschijn. "Ja natuurlijk ben ik dat. Wie anders." Een kleine lach verliet haar mond. "En wat heb jij uitgespookt om hier terecht te komen Sareth?" Het feit dat het echt Sareth was maakte haar humeur stukken beter. En ze wist heus wel dat Sareth nooit zo'n lieverdje was en dat ze heel makkelijk hier terecht kon komen. Hetzelfde gold voor haar. Maar dan nog was het eerder sarcastisch bedoeld.

Criss bleef stil terwijl hij ondertussen dichtbij genoeg was om beide meisjes te zien. Hij bekeek het schouwspel even. 'Eh...' Zei hij toen zacht. 'Kennen jullie elkaar?' Hij kende Lapire niet, en Sareth kende hij alleen van... je weet wel. Iets dat hij misschien maar beter niet had kunnen doen. Wat had hij dan gedacht, er waren hier niet zoveel mensen dat hij Sareth nooit meer zou zien!

Sareth kon er niks aan doen hartelijk met Lapire mee te lachen. Ze stond net op het punt haar vraag op diezelfde sarcastische toon te beantwoorden, toen de jongen een vraag stelde. Om eerlijk te zijn had ze hem nog niet goed bekeken. Maar zijn stem herkende ze. Ja, die herkende ze zeker. Op precies te zijn, was hij de persoon met wie ze na.. wat was het? Anderhalve maand minimaal, voor het eerst weer seks had gehad. Hier, op het Lawrence. Opzich schaamde Sareth zich niet bij dit weer zien. Schaamte was niet iets dat Sareth vaak voelde, nu al helemaal niet. Ze knikte op zijn vraag. 'Dit is Lapire.' Ze zei het snel, terwijl ze op Lapi wees. Vervolgens draaide ze zich weer naar Lapire. Ze kon het niet laten om haar armen te spreiden en haar te knuffelen. Ze was gewoon enorm blij hier iemand te zien met wie ze oprecht lol kon beleven. 'Ik heb géén idee wat ik heb gedaan.' vertrouwde ze Lapire toe, tijdens de knuffel.

Dus.. blijkbaar kende Sareth deze persoon. Oke. Interessant. Ze moest binnenkort dan ook nog precies weten waarom. Ook Lapire spreidde haar armen om Sareth te knuffelen. Zij en Sareth waren mensen waarmee je lol kon beleven. Helemaal als ze de juiste middelen hadden. Haar ogen verzachtten voor een moment toen ze hoorde wat Sareth haar vertelde dat ze geen idee had. "Hetzelfde geld hier." Zei ze vervolgens. En misschien was het maar goed ook dat ze hier samen waren. Want als het zo klonk waren ze voorlopig nog niet weg.

Wacht eens... Daar had Criss nog even niet bij nagedacht. Natuurlijk waren Sareth en Lapire hier niet zomaar. Van Lapire maakte hem dat niet veel uit, maar Sareth... In tegenstelling tot haar misschien, sliep hij niet zomaar met iedereen. En hoewel hij zich niet eens de hele tijd realiseerde dat ze niet Iyzebel was, betekende het toch iets voor hem.
'Ik ben Criss,' zei hij tegen Lapire. Hij herinnerde zich waarom hij hierheen was gelopen en haalde een sigaret uit zijn zak. 'Mag ik een vuurtje?' Vroeg hij.

Natuurlijk wist Lapire dat niet. Sareth en Lapi waren beiden de braafheid zelve. Ze hadden niks fout gedaan, ze waren engeltjes. Goed, nu waren allebei de personen uit naar iets dat te maken had met roken. Blijkbaar was Sareth de enige die over het hele pakket beschikte. Daarom overhandigde ze de aansteker aan de jongen. Hierna stak ze het pakje naar Lapire uit. Het was bijzonder hoe een simpele verslaving drie personen bij elkaar kon brengen. In de tijd dat Lapire een sigaret uit het pakje trok, nam Sareth zelf een flinke hijs. 'Jezus, Lapi. Wat ben ik blij jou te zien.' Sareth wist dat het gedurfd was deze dame met een bijnaam aan te spreken, maar ze nam de proef op de som.

Lapire glimlachte toen ze zag dat Sareth het pakje naar haar uitstak. Toen ze eenmaal een sigaret eruit haalde hoorde ze hoe ze bij haar bijnaam werd genoemd. Ze besloot de bal terug te kaatsen. "Ik ben ook heel blij jou te zien Sari." Een brede glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze de reactie afwachtte. Maar alsnog had ze nu alleen een sigaret en geen aansteker. Dus ze keek met een schuin oog naar de aansteker die nu in de jongen zijn hand lag. Ze stak haar sigaret uit naar hem, in de hoop dat hij het begreep.

Oké. Dus. Criss stond er een beetje naast. Hij stak zijn sigaret aan en concentreerde zich op de rook die hij inademde terwijl de twee meisjes elkaar bij rare bijnamen noemden en knuffelden. 'Weten jullie of ze alcohol hebben in de keuken?' Onderbrak hij ze toen. Als hij toch al bezig was met roken en niet slapen en seks hebben met vreemden en zichzelf verwaarlozen, kon alcohol er ook nog wel bij. Zelfvernietiging was Criss' nieuwe hobby.

Sareth haatte bijnamen. Met name die. Toch maakte het haar momenteel niet uit aangezien de bijnaam uit Lapire haar mond kwam. Vervolgens draaide ze zich naar Criss die haar een interessante vraag stelde. 'Lijkt me wel..' Plots vond Sareth het een bijzonder goed idee om dit uit te zoeken. Vooral nu ze was herenigd met Lapire. Ze besloot er een fijn herzien van te maken. Lapi kennende ging dat vast wel lukken met een fijne fles alcohol. Dat de jongen mee deed, kon het alleen maar interessanter maken. 'Er is maar een manier om daar achter te komen.'

Wacht alcohol? Geloof me als Lapire nu slaperig was, was ze plotseling klaar wakker. Ze volgde het kleine gesprekje tussen Sareth en de jongen, waarna er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. "Wijs me de weg ik heb geen idee waar de keuken is." Ze keek naar haar sigaret welke nog steeds niet aangestoken was, en besloot de aansteker dan maar uit de jongen zijn hand te pakken en zelf haar sigaret aan te steken.

'Hierheen,' zei Criss terwijl hij zich omdraaide en naar de keuken liep. Tot zijn verbazing was de deur gewoon open - het was een geluk bij een ongeluk dat hij in 's werelds slechtste gesloten instelling ooit terecht was gekomen - en kon hij zo naar binnen lopen. Als ze hier nu ook nog drank hadden, was het al zeker mooi. Criss knipte het licht aan en knipperde even terwijl zijn ogen aan deze nieuwe toestand wenden. 'Dus,' zei hij, 'waar zouden ze drank bewaren?'

Sareth volgde Criss. Zodra hij de vraag stelde, liep ze langs hem heen richting de koelkast. 'Wel, mij lijkt het dat gekoelde dranken hier zouden liggen..' Sareth opende de koelkast. Het was een redelijk grote koelkast, wederom het restaurant soort. Toch vond ze, na een minuut of vijf zoeken, geen alcohol. Gewoon niks. Sareth draaide zich om naar de twee personen die net als haar blijkbaar een bijzondere lust naar alcohol hadden. 'Niet hier.' Ze kon het niet helpen deze openbaring te melden met een teleurgestelde stem. 'Ehm..'

Ze volgde Sari en de jongen richting de keuken, waar tot haar niet volledige verbazing geen alcohol te vinden was. "Is er geen andere kast achtig iets waar ze alcohol kunnen bewaren? Ik bedoel ze zijn niet zo slecht dat ze het gewoon rond laten slingeren. Toch?" Je wist maar nooit. Misschien werden de leraren zelf ook wel eens zo gek van de ontspoorde tieners dat ze zelf ook een keer er flink van namen..

Criss was al druk bezig om elk kastdeurtje open te trekken en te kijken of er toevallig alcohol achter verborgen was. Kom op, zeg. Er moest hier wel érgens drank te vinden zijn. Criss wist het gewoon zeker, hij voelde het. Niet dat Criss' gevoel altijd even betrouwbaar was, maar daar dacht hij liever niet aan. Hij wilde gewoon alcohol vinden.

Het moest wel. Ergens hier moest alcohol zijn. Er waren vast maaltijden die met alcohol bereid moesten worden. Hadden ze de vorige week niet kaasfondue gegeten? Dat werd met witte wijn gemaakt, toch? Het maakte haar echt niet uit of de alcohol die door het eten ging enorm sterk was. Daar kon ze mee leven, ze was de beroerdste niet. Ze besloot Criss zijn voorbeeld te volgen en gewoon elk kastje af te struinen naar alcohol. Sareth liep naar het dichtstbijzijnde kastje opende deze. Het was een kastje in het aanrecht. Ze hurkte om het kastje te doorzoeken. Give me my alcohol!