Importance of light

Een “algemene stroomstoring” was de verkeerde benaming voor de klaarblijkelijk huidige ramp. Het was geen ramp en vrij snel verholpen zelfs. Een apparaat minder en dit gedoe werkte weer. Sowieso, het hele gedoe hier werkte voor geen meter. Er waren om de haverklap stroomstoringen. Maar goed – Dane had er pas sinds enkele weken wat mee te maken. En serieus, wat was er zo moeilijk aan om een energiekast te vinden en dat gedoe weer inschakelen? Hadden ze dan nooit met hun ASO-diploma’s opgelet bij TO? Dat kreeg je daar toch? Allemachtig. Maar goed – niet zijn zaak. Hij werd voor dit soort onzin betaald.
Eigenlijk zou Dane nu thuis moeten zijn. Natuurlijk had hij het weer dat hij was blijven plakken en het blijkbaar erg heldhaftig was om te doen waarvoor je betaald werd – met technologische zooi gaan knoeien. Blijkbaar was zowat alles waarvoor je de handen uit de mouwen moest steken zijn taak. Dane had het gevoel dat afdrogen niet echt zijn taak was. Drie keer raden waar ze hem vandaag mee hadden opgezadeld. Maar goed. Je bleef hier gewoon hangen, oké. Dane had niet echt hobby’s, had geen reet te doen en hier dééd je nog wat. Eigenlijk had hij amper doorgehad dat het donker was geworden. Maar dat was het en Dane scheen nu het gangpad in met een zaklamp. Waar, in godsnaam, zat die elektriciteitskast ook alweer?

Wel, Sareth was vandaag ook blijven hangen. Niet expres hoor. Ze had het echt geen ramp gevonden om gewoon weg te gaan en ergens een kroeg in te stappen om daar wat te drinken. Sareth was blijven hangen omdat dat haar verplicht was. En dat nog wel dankzij haar buren. Het waren nota bene haar buren geweest die haar naar het Lawrence hadden gestuurd. Sareth had nooit iets van hun motieven gehoord, maar ach. Ze zat hier nu en er was niks meer aan te doen. Momenteel werd haar weer even bewezen hoe slecht ze het hier eigenlijk had. Het was hier altijd zo, merkte ze. Dan begon je je net wat beter te voelen en dan ging er weer iets kapot of was er weer een nieuwe regel die haar belemmerde in iets wat ze wilde doen. Ze had zojuist nog in een kamer gezeten, samen met een paar jongens. Ze hadden wat gepraat en gelachen. Een van de jongens had alcohol weten te regelen en dus hadden ze samen wat gedronken. En toen het net leuk werd, was de stroom uitgevallen. Ja. Gewoon boem. Daar was het licht en toen verdween het. Sareth had gegild. Dat was iets van Sareth. Ze schrok enorm snel en dat had ze nu dus ook gedaan. Vervolgens had ze de domme vraag gesteld wat er was gebeurd. Eerst was ze uitgelachen, vervolgens had ze besloten dat ze het beste gewoon naar haar kamer kon gaan en gaan slapen. Ze had de ruimte verlaten en liep nu op de gang. Aan het eind van de gang liep iemand met een zaklamp. Misschien dat die persoon haar naar haar kamer wilde begeleiden?

Alsof Dane haar kamer kende. Hij was niet het soort medewerker die patiënten begeleidde. Hij zat patiënten niet te sussen over één of ander denkbeeldig trapmonster. En hij hield zich absoluut niet bezig met de kamers van patiënten onthouden. Die kende hij niet eens. Om eerlijk te zijn. Maar goed, maakte niet uit. Oh ja, die elektriciteitskast was aan het einde van deze gang. Dus hij keerde zich om, liet de zaklamp daarheen schijnen en herkende een patiënt. Een patiënt die hij heel toevallig kende.
Sinds wanneer zat Sareth in het Lawrence? Oh allemachtig, Sareth had de neiging om overal op te duiken waar hij het niet verwachtte. Het verschil was dat ze nu niet bij hem thuis zat. Wat een grote geruststelling was. Desondanks – waarom, in godsnaam, dook Sareth overal op waar hij was? Was het leuk om als ex overal te komen?
Dane had geen flauw idee gehad dat ze in een kliniek zat – hij had amper wat van haar gehoord de laatste tijd. Hij was vooral bezig geweest met ontslagen worden. Wat onzin was. Hallo, hij had niets uitgespookt, hoor? Dane was er nog altijd verontwaardigd over. Maar goed – hij had ondertussen alweer een nieuwe baan. In het Lawrence. Waar hij natuurlijk Sareth weer eens tegenkwam. Wie speelde er in godsnaam met zijn voeten?

Wel, Sareth bleef het nog altijd op het lot afschuiven. Ze was er zeer zeker van dat het lot had geprobeerd haar en Dane bij elkaar te houden. Tevergeefs, maar goed. Nu kon ze deze ontmoeten moeilijk op het lot afschuiven aangezien ze geen idee had wie de zaklamp in zijn of haar handen hield. Nu de lamp op haar gericht was, kon ze het al helemaal niet meer zien. Sareth besloot naar de persoon toe te lopen en de vraag te stellen die ze eerder al had bedacht. Namelijk of hij of zij haar naar haar kamer wilde begeleiden. Zij kon de weg wel wijzen, hoor. Ze had alleen licht nodig. Ze begon richting de lichtbron te lopen met een hand net boven haar ogen. Ze kon nu wel niks zien, maar met het licht op haar gericht kon ze dat ook niet. Het licht scheen namelijk in haar ogen en zorgde ervoor dat ze geen idee dat dat Dane de zaklamp droeg. 'Eh.. Mag ik iets vragen?'

‘Oké?’ was Danes nogal verbaasde antwoord. Sáreth vroeg aan hem of ze iets mocht vragen. Oh ja, die zaklamp. Hij besloot dat ding op de grond te richten. Ook weer handig. Hoe dan ook. Sareth vroeg aan hem of ze iets mocht vragen. Eh, waarschijnlijk wel. Hoewel het niet in zijn taakomschrijving stond, dat hij op patiënten moest letten, was het vast niet de bedoeling dat hij ze zomaar afkapte. Sowieso, die taakomschrijving van hem was vast niet helemaal volledig. Hij bedoelde, hij had nooit gedacht dat hij als techneut in de keuken aan het werk zou worden gezet door een streng uitziende kokkin die vond dat hij vast wel kon afdrogen. Dat kon hij ook. Maar dat was niet helemaal waarvoor hij werd betaald. Nu ja, hij was zo goed als de klusjesman. Een klusjesman met een uitgebreide lijst der taken. Nu ja, hij werd betaald. Wat een stuk beter was dan werkloos zijn. Om het maar te melden.
Over dat afdrogen – in de studio stond ook nog wat afwas. Die op dit moment popelden om in de lavabo gesmeten te worden en afgewassen te worden. Wat nog niet bepaald gebeurd was. Sowieso, dat stond er al wel enkele dagen. En nu ja, hij bleef hier wel vaker rondhangen. Hij bedoelde – het was niet zo dat er enorm veel te doen was. Nu ja, maakte niet uit. Wat wel uitmaakte, was dat zijn ex hier vlak voor hem stond. Wat een behoorlijke verrassing was.

Ja. En toen werd die zaklamp naar beneden gericht. En toen scheen het licht niet meer in Sareth haar ogen en kon ze de persoon zien die de zaklamp vast hield. Ze herkende hem niet gelijk. Of ja, ze herkende hem wel. Maar ze kon even niet plaatsen wie het ook alweer was. Sareth besloot dat ze misschien iets te veel had gedronken. Goed. Ze begon haar vraag dus gewoon, terwijl ze in haar achterhoofd de vraag wie dit persoon ookweer was probeerde te beantwoorden? 'Zou je me naar mijn..' Ja. En toen wist ze weer wie het was. Dane. Haar ex, voor de mensen voor wie dit nog niet duidelijk was. Haar enige ex. En de enige persoon van wie ze ooit serieus had kunnen houden. Fijn. Ze wist niet precies of ze de vraag nog kon afmaken. Het zou misschien vreemd klinken. Het zou misschien raar zijn. Uiteindelijk was hij nog altijd de persoon met de zaklamp en was de kans groot dat Sareth van een trap zou vallen of over een uitstekende tegel zou struikelen als ze in het donker verder zou gaan. Zeker op de hakken zie de droeg. Ze twijfelde nog altijd of ze de vraag zou stellen. Vervolgens besloot ze dat er niet zo heel veel fout kon gaan. Het ergste wat er kon gebeuren was dat hij nee zei. Toch, in plaats van dat ze díe vraag stelde, stelde ze een hele andere vraag. 'Wat doe jíj hier?'

‘Ik werk hier.’ Dat deden mensen, weet je. Niet iedereen werd opgenomen vanwege God weet wat. In ieder geval dacht Dane niet dat ze hier werkte. Leek ze niet het type voor. Wat was ook alweer haar beroep geweest? Hij kon het zich niet eens herinneren. Sowieso, ze wilde iets aan hem vragen. Dat deden de meeste collega’s niet. Nu ja, de meeste collega’s waren al naar huis. De paar die er nog waren, waren oftewel intern oftewel waren ze, net zoals hij, blijven rondhangen omdat God weet waarom. Boeit toch niemand? Zijn motieven? Nu ja, Sareth was niet altijd even doorsnee. Doorsnee. Niet bepaald het goede woord. ‘Dat kan ik ook aan jou vragen. Wat wilde je nu vragen?’
Hallo, ze ging hem aanspreken, verbaasde hem met haar verbazingwekkende talent om overal op te duiken waar hij het niet verwachtte. En dan ging ze hem nog vragen wat hij hier deed? Die elektriciteit terug in orde brengen. Wat hij overigens ook nog moest doen. Hallelujah, hij verbaasde zich er nog steeds over dat Sareth hier was. Waarom in godsnaam? Ze was nooit op hem overgekomen als labiel of dat er echt wat aan de hand was. Goed, het was een klotestreek geweest om hem te bedriegen met godverdomme vijf jongens. Maar afgezien van dat? Nah.

Deze gedachtegang van Dane vond Sareth, als ze er al van had geweten, belachelijk. Omdat zij er niks van wist, vind ik dat wel. Sareth kon er verdomme niks aan doen dat ze hier was opgenomen en deze keer was het echt totaal niet haar schuld dat ze hier was. Zij was momenteel ook niet het persoon dat op de verkeerde plek was om opeens op te duiken. Dit keer was het Dane die opeens opdook. De vorige keren kon Sareth zich nog wel vinden in zijn mening, het café van zijn moeder was nog niet echt haar schuld geweest maar in zijn studio opduiken wel. Maar hier, hier was hij de persoon die verkeerd zat. Hier was Sareth de persoon die verbaasd mocht zijn. En waarom Sareth hier was? Wel, dat mocht Dane haar mooi vragen. Het had iets te maken met alcohol, drugs en seks. Drie maal raden wat precies haar probleem was. 'Eh..' Ja. Wel, ze ging de vraag toch maar stellen. 'Of jij, de persoon met de zaklamp' Sareth pauzeerde even, ze wilde geen verkeerde indruk wekken, 'Mij naar mijn kamer kon begeleiden.'

Dane was bezig met dat licht in orde brengen – oké? Dan hoefde het niet meer. Want joepie jee, heel toevallig had Dane absoluut geen zin om Sareth naar haar kamer te begeleiden. Hij zag zichzelf al een arm aanbieden. Heel gentlemanlike. Nu was Dane veel, maar geen gentleman. Hij was eerder het soort dat geërgerd zich naar een elektriciteitskastje begaf omdat bepaalde sukkels niet hadden opgelet in hun ASO-schooltjes. Voor zover Dane wist, bestond er een vak dat “techniek” heette. Dus waarom, waarom waren ze zo ongelooflijk traag van begrip dat zoiets enorm simpel te verhelpen was?
Hij zat helemaal niet verkeerd! Hij was gewoon niet zo kieskeurig in zijn baantjes. En sowieso, zo slecht was deze job niet? De collega’s waren niet het soort van “wat voor idioot komt er nu weer binnenwandelen” – tenminste, dat waren de meesten niet. De meesten waren het immers al gewend dat er wat labiele mensen vrolijk kwamen binnenwandelen en ondertussen de vreemdste dingen deden. Goed, hij ging indirect om met de patiënten die op hem absoluut niet overkwamen als patiënten, maar eerder als rotzakken, maar daar had hij niets mee te maken. Maar dat was genoeg geweest om zich te verbazen hoe vreemd sommigen wel niet deden. Of hoe normaal mensen wel niet deden, totdat ze plots een verschrikkelijk monster zagen opdoemen. Een monster dat er dus absoluut was.
‘Ik ging dat licht in orde brengen, dan hoeft dat niet meer,’ was Danes antwoord. Een verscholen nee, idioot, geef me een secondje en dan kan je me met rust laten, oké?. Wat zijn we weer verschrikkelijk aardig vandaag!

Hij zat hier wel fout, verdomme. Hoe kon ze hem ooit vergeten als hij kwam werken bij het instituut waar zij als een of andere mentaal gestoorde gek werd behandeld? Dat kon gewoon niet, dat was een feit. En dit werd nu weer prachtig bewezen. In plaats van dat Sareth zich focuste op de toon in zijn stem en überhaupt de woorden die hij sprak, dacht ze terug aan hun drie weken durende relatie. Och, wat een mooie drie weken waren dat toch. Zelfs het gedeelte waar Dane ietswat agressief werd liet ze weg. En het vreemd gaan. Ook het vreemdgaan liet ze wijselijk weg in haar verbeelding. Wat over bleef was een geromantiseerde relatie tussen Dane en haar. Het kwam er op neer dat de seks geweldig was, dat die regelmatig was en dat ze geen enkele relatieproblemen hadden gehad. Op dit bewuste moment miste Sareth hem vreselijk. Het drong tot haar door als een klap en ze kon er echt niks aan doen, echt niet! Het is dan ook totaal niet haar schuld dat ze op hem afstapte en zonder pardon haar armen om zijn nek sloeg. Ze begroef haar gezicht in zijn trui (ja, bij deze draagt hij een trui) en wachtte af. Gewoon afwachten was best wel slim, had ze besloten.

Hierop wist Dane dus absoluut niet hoe te reageren. Serieus, er waren heus wel momenten dat Dane haar miste, maar dat was niet nu. Hij was al wel zo ongeveer over het “oh, god, ik mis je, waarom heb ik je in godsnaam laten gaan”-gedeelte. Want persoonlijk kwam er redelijk vaak daarna het “oh ja, daarom”-moment. Want eh, Dane had die relatie beëindigd omwille van dat vreemdgaan. Als Sareth daar niet meer aan dacht, was dat dan leuk voor haar. Maar als je Dane naar de relatie zou vragen, zou hij zeggen dat hij het niet aan had zien komen. Hij had absoluut niet verwacht dat Sareth hem zou bedriegen en het kwam een klap in zijn gezicht geweest. Daar dacht Dane aan bij hun relatie – aan dat moment in het park waarop het hem duidelijk was geworden. Ja, die drie weken waren fantastisch geweest. Absoluut. Maar die drie weken waren voorbij. De hele relatie was voorbij. En Dane was erover heen.
Maar Sareth knuffelde hem. Onverwacht. Had hij moeten zien aankomen. Hij had die kus in de studio ook niet zien aankomen. Nee, dat gold niet als een kus. Het was voorbij geweest vooraleer Dane door had gehad waar Sareth mee bezig was geweest. Maar dit ging niet op één, twee, drie voorbij. Wat verwachtte Sareth van? Hij begreep absoluut niets meer van Sareths gedrag. Serieus.
‘Eh…Sareth?’ Ja, het klonk stomverbaasd. Maar dat was Dane ook. Hij had dit niet zien aankomen. Wat hij wel had moeten doen. Om de één of andere reden gingen ontmoetingen met Sareth altijd zo. Vreemd genoeg.

Sareth schaamde zich dood. Laten we dat duidelijk maken. Dat was dan ook de voornaamste reden dat ze in de eerste instantie haar hoofd niet optilde om Dane onder ogen te komen. De volgende reden was dat ze het liefst gewoon zo bleef staan. Dat hij misschien zijn armen nog om haar heen sloeg, zijn kin op haar kruin plaatste. Toen dit niet gebeurde en hij in plaats daar van verbaasd haar naam uit sprak moest ze hem toch los laten. Of op zijn minst haar hoofd op tillen. Ze knikte. 'Ja..?' haar stem was onzeker. En misschien ook wel verbaasd. Ze wist megod niet wat ze moest doen. Eén, ze had sowieso iets enorm doms gedaan door hem te knuffelen. Twee, het was nu sowieso al awkward, in welk context dan ook, op de manier hoe ze daar zo stonden. 'Sorry.' Zwak hoor, Sareth. Heel zwak. 

Dit was inderdaad awkward. Om het duidelijk te stellen – Dane kwam zijn ex plots tegen op zijn werk, ze knuffelde hem en stopte daar ook weer meteen mee. Serieus, Dane dacht al sinds een tijdje amper nog aan Sareth. Waarom, in godsnaam, was het zo onmogelijk om Sareth eens een keer niet tegen te komen? Ja, ja, zijn schuld, hij had natuurlijk moeten voorzien dat zijn ex weleens opgenomen kon worden. Hij had natuurlijk moeten weten dat dat gedoe van “ik mis je en ik hou van je” enorm serieus was geweest en dat ze zich naar een kliniek zou begeven om God weet waarvoor na de relatie. En hij had – absoluut! – moeten voorzien dat hij ontslagen zou worden en dat hij niet in het Lawrence moest solliciteren, want ho, maar, daar was Sareth! Ja, ja, dat hij hij inderdaad moeten weten. Dane kon je helemaal volgen.
Dane nam het haar niet kwalijk, hoor. Hij begreep gewoon niet waarom een ontmoeting met Sareth er altijd op uitdraaide dat je oftewel werd uitgekleed oftewel je in awkward situaties begaf. Hij had niet door of dat nu met hem te maken of juist met Sareth. Wilde hij dat weten? Vast niet. ‘Waarom…waarom deed je dat?’ Dane was niet bepaald origineel, oké? Get the fuck over it.

Ja. Ja, dat had Dane inderdaad moeten zien aankomen. Niet omdat het zo bijzonder vanzelfsprekend was, maar meer omdat het er gewoon in zat. Zeg nou zelf, het was wel héél erg toevallig dat Sareth en Dane elkaar overal bleven tegenkomen? Deze keer hadden zij beiden gewoon kunnen verwachten. Niet persé dat het nu zou gebeuren, maar wel dat het ooit zou gebeuren. Ooit zouden ze elkaar weer tegen komen voor een volgende awkward meet. Het was nu enkel onverwachts geweest door de plek en het tijdstip. Maar ach, wederom schoof Sareth de schuld door naar het lot. Het lot dat zo irritant bezig was. Het lot dat spelletjes speelde met Sareth en Dane. Het lot dat er telkens voor zorgde dat Sareth Dane niet kon vergeten.
Goed, waarom deed ze dat? Goede vraag, Dane, zeer goede vraag. Waarom was Sareth hem in hemelsnaam opeens aangevlogen om hem een knuffel te geven? Sareth wist het niet. Ze had geen flauw idee. Het enige wat ze wist, was dat ze dolgraag Dane opnieuw zou knuffelen. Opnieuw haar gezicht in zijn vest zou verstoppen. Dit deed ze dan ook gewoon. En terwijl ze dat deed, gaf ze antwoord. Haar antwoord werd enigszins gedempt door het vest, maar dat maakte haar niet uit. 'Omdat ik het wilde.'

Ja, dat had Dane wel door. En gezien Sareth hem blijkbaar zou blijven aanvliegen totdat hij toegaf, zag Dane geen andere mogelijkheid dan zijn armen om haar heen leggen en haar ongemakkelijk terugknuffelen. Kijk, nu had ze haar knuffel, ja, ja. En dan kon hij straks dat licht gaan doen en dan naar de studio fietsen. Want serieus, deze keer “overwerken” was gewoon awkward. Maar goed, het gebeurde dus en Dane had absoluut door dat ze dat wilde. Maar dat zei hij niet. Dane zei zowat niets, want hij had geen flauw idee wat.
Hij kon zich niet herinneren dat hij zo’n echte knuffelbeer was. Ik bedoel, het was niet zo dat hij elke dag mensen besprong om te knuffelen. Sowieso knuffelde hij niet randomly mensen. Sareth wel dus. Sareth was een uitzondering. Vanaf nu. Dus besloot hij maar zich even in te denken dat hun relatie nooit beëindigd was en dat hij zich niet ongemakkelijk voelde. Indenken. Het was niet echt van oh god, nu heb ik zin om weer een relatie met je te beginnen alsof er niets gebeurd is! Om eerlijk te zijn, Sareth kon dan wel aan een geromantiseerde relatie denken – Dane dacht eerder aan het feit dat hij zijn verstand was verloren, die ene keer. Hij wist nog amper wat hem had bezield. Maar het was gebeurd en hij schaamde zich er nog altijd voor. Diep. En hij dacht eveneens aan het vreemdgaan, als men hem naar de relatie vroeg. Niet dat iemand dat deed, want hé, het was nooit echt wereldnieuws geweest. Anyway. Ik houd m’n kop gewoon.

Sareth sloot haar ogen. Hij knuffelde terug. Eindelijk. Sareth wist niet precies waar ze mee bezig was. Of ja, tuurlijk wist ze wáár ze mee bezig was. Alleen niet waarom. Ze wist namelijk ook dat het enorm dom was. Ze wist dat het enorm tegenstrijdig was. Want God, had Sareth niet besloten Dane maar weer te vergeten? Had ze niet besloten haar oude ik te hervinden en te genieten van het leven? Van de voorganger van 'YOLO'? Wel, nee, dat kon ze blijkbaar niet. Dat werd bewezen. Hoe? Sareth bracht haar hoofd weer naar boven. Ze liet Dane niet los, geen haar op haar hoofd die daar aan dacht. Die haren dachten namelijk maar aan een ding. Namelijk dat Dane haar terug knuffelde. Dat betekende, in haar ogen in ieder geval, dat hij het góéd vond dat ze hem knuffelde. Ze wilde enkel weten wat hij nog meer goed vond. Eerlijk waar. Dat was waarom ze voorzichting haar lippen op die van hem drukte. Way to go, Sareth.

Sareth mocht dan wel klagen over het feit dat hij, onwetend over haar opname, hier had gesolliciteerd en hier rondliep. Maar hij was godverdomme niet degene die het onmogelijk maakte om Sareth om voor eens en altijd los te laten. En blijkbaar vond ze dat eveneens niet eens zo erg, gezien ze blijkbaar alles uit de kast haalde om dat licht uit te laten. Allemachtig, als ze dat niet wilde, had ze dat best gewoon kunnen zeggen, hoor.
Maar goed. Ze kuste hem, en dat moeten we allemaal toegeven. Het was zo. En we moeten eveneens nog een toegeving doen – Dane was er niet bepaald rouwig om. Ja, ja, dat moeten we met z’n allen toegeven. Hij kuste haar eveneens. Moeten we toegeven. Getuigde het van gezond verstand? Was het verstandig om dit op te rakelen? Oh man, ik weet het niet. Ik weet het absoluut niet. Maar Dane wist het ook niet. Dane wist vooral dat het gebeurde. En hij wilde er niet aan denken of het nu wel of niet verstandig was. Hij deed wel vaker onverstandige dingen. Hij dacht er ook niet bij na. Nu ook, hij dacht er niet over na.
Allemachtig, deze hele situatie – er klopte geen reet van. Ik bedoel, Dane en Sareth knuffelden. Knuf-fel-den. En nu kusten ze elkaar. Kussen, godverdomme. Serieus, ze waren geen koppel, oké? Ze zouden zich niet zo bij elke ontmoeting zo moeten gedragen. Beste Dane, beste Sareth, het was mogelijk om in elkanders buurt te komen zonder meteen te kussen. Ja, ja.

Wel, best persoon dat deze wijze woorden sprak, dit was dus niet waar. Dane en Sareth waren gedoemd om tot in de eeuwigheid de zelfde meets te hebben. Wat in hield dat ze elkaar altijd zouden aanraken, wanneer ze elkaar tegen kwamen. Of ze het wilden of niet. Ze zouden elkaar aanraken. Het liefst intiem. Sareth was zo intens blij dat hij haar kuste, dat ze er niks aan kon doen dat ze haar handen op zijn wangen plaatste en hem zo dichter naar haar toe trok. Heel even trok ze zich terug. Ze hield zijn hoofd een klein stukje naar achteren. Terwijl ze hem aan keek zei ze met een zachte stem hetgeen dat ze al eerder had gezegd. Namelijk dat ze hem miste. Dat ze hem wederom wilde liet ze braaf achterwege. Niet te hard van stapel lopen. Dat zou nog wel komen, ja. Vervolgens gaf ze hem geen kans tot antwoord geven. Ze drukte haar lippen weer op die van hem, vol overgave.

Wat fijn. Ze waren dus verdoemd? Wel, om eerlijk te zijn – ik denk niet dat beiden het zagen als “gedoemd zijn”. Eerder “gezegend”. Maar goed, dat zou Dane nooit toegeven, want hij is een koppige ezel. Tenminste, dat was hij als hij iets moest toegeven. Dane gaf niet snel toe dat hij iemand miste, iemand nodig had en dat soort dingen. Hij gaf wel snel toe als Sareth hem in het pikkedonker kuste. Zoals nu. Maar goed, het kwam erop neer dat ze klaarblijkelijk inderdaad gedoemd waren. En allemachtig, ze raakten elkaar genoeg aan voor een koppel dat uit elkaar was. Inderdaad, ben ik het volledig mee eens. Maar Dane raakte Sareth niet intiem aan.
Kijk, in zijn achterhoofd was er nog altijd het gedoe van jij, idioot, je hebt het toch heel duidelijk uitgemaakt?! Nu ja, Sareth had zich er weinig van aangetrokken dat ze een relatie hadden – ja, ja, hij had nu heel toevallig over dat klotevreemdgaan -, waarom zou ze het zich moeten aantrekken dat die relatie er niet meer was?
Ze miste hem. Dat had ze hem eerder verteld. Ja, Dane was niet dement. Heel toevallig. Maar allemachtig, wat verwachtte ze dat hij ging doen? Dat hij een hele liefdesverklaring bij elkaar zou schrappen, een eed ging afleggen? Zoiets?

Nee. Dat verwachtte ze niet. Ze hoopte het. Vurig. Maar goed, daarom was het ook beter dat ze hem geen kans tot antwoorden had gegeven. De kans dat zij teleur gesteld zou worden als ze dat wel had gedaan, was zeer groot geweest. In plaats van een antwoord op haar openbaring, kreeg ze wederom een antwoord op de kus. De Sareth in haar kwam naar buiten en voorzichtig trok ze Dane met zich mee richting de dichtstbijzijnde muur. Muur, ja. Die muur bleek bijzonder dichtbij. Toen ze deze hadden bereikt plaatste ze Dane met zijn rug tegen de muur. Zij stond voor hem, met haar lippen op zijn mond. Een herkenbaar tafereel, nietwaar? Sareth en Dane, een muur. Het was bijna een driehoeksrelatie. Het leek alsof die twee niet zonder de muur konden. De muur verbond hun. Het was gewoon een driehoeksrelatie. Daarbij had de muur ook al hun spannende momenten meegemaakt. Hij was er bij geweest toen Sareth en Dane voor het eerst vreeën, toen ze dit voor het laatst deden. Hij had alles gezien, was altijd aanwezig geweest. Sareth dacht hier niet over na hoor, dit was enkel opvulling. Sareth was wederom bezig met het machtsspelletje, die zij momenteel aan het winnen was. Maar alles, alles kon nog veranderen.

Oh, man, dit was inderdaad een driehoeksrelatie. Maar ze waren zelfs origineel in driehoeksrelaties – dit keer was de derde een muur. En ze kozen elke keer een andere. Originaliteit. Maar goed, maakte niet uit.
Kijk, Dane was bezig met zijn ex te kussen. En ze rakelden het gewone ritueel van tijdens de relatie op. Fijn, de muren waren weer eens van de partij. Altijd leuk toch? Dikke routine. Vreemd dat het geen sleur werd. Nu ja, zolang had de relatie niet geduurd. Bovendien, dit was de eerste keer sinds weken. Sleur was het niet. Gezien het niet echt meer was voorgevallen. Maar allemachtig, was het zo moeilijk om Sareth tegen te komen en uiteindelijk niet tegen een muur geduwd worden? Of haar zelf tegen een muur te duwen? Kussen met Sareth was het leukste als er een muur in voorkwam. Dane wist niet wat dat met die muren was. Maar hé – wilde hij begrijpen waarom muren in godsnaam een belangrijke rol tussen hen speelden? Hoe ze zelfs in het pikkedonker een muur konden vinden? Vreemd dat Sareth niet alleen naar haar kamer kon, maar wel een muur kon vinden. Nu ja, die kamer was vast verder weg. En nee, Sareth, je kon nog altijd alleen naar je kamer. Dane ging nog altijd niet voor chaperonne spelen. Daarover gesproken, hij moest dat licht nog regelen. Sareth leidde hem af.
Sareth mocht zich triomfantelijk voelen. Hij duwde haar niet tegen de muur en probeerde niet te “ontsnappen” van de muur. Zijn positie was prima. Trouwens…Ze waren toch geen koppel? Serieus, Dane had geen flauw idee of het nu wel zo’n goed idee was en zo. Nee, wacht, ik heb geen flauw idee of dit wel zo’n goed idee is. Het kon Dane geen reet schelen.

Sareth wilde nog altijd dat hij haar naar haar kamer leidde. Waarschijnlijk zou ze daar uiteindelijk nog wel moeite voor doen, uiteindelijk. Daarbij, als hij dan mee kwam naar haar kamer, kon hij daar net zo goed even blijven. En als hij niet mee wilde omdat hij dat verdomde licht moest maken, dan mocht hij dat. Dan mocht hij eerst het licht maken en daarna met haar mee. Sareth was heel los hoor, in haar planning. Als er iets tussendoor kwam, vond ze dat echt geen probleem. Meestal. Trouwens, het leek er inderdaad op dat ze aan het winnen was. Er was geen tegenwerking van de andere kant. Dane bleef braaf staan waar hij stond en daarom deed Sareth dit ook. Eerlijk, ze had nog nooit zo snel de koning kunnen slaan. Niet bij Dane, in ieder geval. Sareth vond het leuk hoor, een fijne overwinning. Maar met Dane lag het net iets anders. Sareth had niet alleen Dane, maar ook haar machtsspelletjes met hem gemist.

Er kwamen geen machtspelletjes. En hij ging niet mee. Dane was niet intern en had geen geldig excuus om bij een patiënte op de kamer te blijven. Helaas, helaas, Dane zou het niet kunnen uitleggen. Jammer voor je. En trouwens, die machtsspelletjes waren er ook niet op één, twee, drie gekomen, hoor. Die kwamen er pas na een afwijzing of twee. Van beide kanten. Je moest het spannend houden?! Nee, wacht, spannend kon op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. En ze waren allemaal op Sareth toepasselijk. Maar goed, dit was Dane niet, maar één of andere sukkel met bijzonder veel kennis van Dane. Dane hield zich meestal niet bezig met het woord “spannend” te definiëren. Maar goed, maakte niet uit.
Wat aardig dat Sareth zo los was. Was ze los genoeg om het chaperonnegedeelte te schrappen? Want Dane ging niet voor chaperonne spelen en ook niet wat daarna kwam. Wilde hij wel, hoor, maar hé, het wordt vrij moeilijk om dat uit te leggen. ”Oh, ik kwam mijn ex tegen in het gesticht waar ik sinds een week of twee werk. Ik zou het licht moeten repareren, maar uiteindelijk werd er een heel ander “licht” gerepareerd. En eh, tja, zo kom ik hier. Ik maak haar wel wakker, hoor, ben ik goed in.”
Ja, Dane was meestal ietsje meer aanwezig in dit machtsspelletje. Maar heel toevallig had Dane meer zin om de kat even uit de boom te kijken en door te hebben waarom ze dit in godsnaam alweer deden. Oh ja, omdat ze gedoemd waren om elkaar zowat nooit los te laten. Wat leuk. Maar goed, kwam erop neer dat Dane niet meteen alles uit de kast haalde om Sareth te laten merken hoe het ook alweer geweest was. Dat wist ze goed genoeg. En Dane wist niet zo zeker of hij dat wel wilde.

Sareth deed wederom gewoon waar ze goed in was. Momenteel ging dat trouwens niet zo ver. Wanneer je aan iemand zou vragen waar Sareth goed in was, was het antwoord zeer voor de hand liggend. Seks. Ja, maar nee, dat deed ze nu niet. Nu deed ze gewoon waar ze goed in was met haar mond. En dan niet dan ene daar beneden, maar dat daar boven. Bij de mond, weet je wel? Niet dat Sareth daar niet goed in was, maar dat zou een beetje 'te snel' gaan. Oke, goed, wat een gelul. Enkel om duidelijk te maken dat Sareth en Dane na tijden weer een potje stonden bekken? Welja. Sareth voelde zich echt heel goed, momenteel. Al had ze zich dan voorgehouden dat ze Dane zou vergeten, op dit moment was ze die hele voornemen vergeten en was ze enkel enorm gelukkig dat zij hier stond met Dane. In het donker, in een gang. Tegen een muur. Die muur, dat was wel het belangrijkste. En Dane natuurlijk. Dane en de muur. Gaf Sareth die twee, en ze was een gelukkig mens. 

Om verder te gaan op die laatste zin – Sareth en een muur betekende voor Dane zowat instant seks. Om de één of andere reden was een muur erg belangrijk in wat voorafging. Nu ja, maakte niet uit. Dane maakt komaf met zijn eerdere voornemens. Hij besloot een actieve rol te spelen. Was hij goed in, tenslotte. Dane had de laatste tijd niet erg veel meer geoefend, maar het bleek dat hij nog steeds capabel was om Sareth tegen een muur te duwen, terwijl hij daarvoor nog altijd tegen de muur had gestaan. Ja, ja, kon hij nog altijd. Sareth mocht trots zijn op het feit dat de intensieve training zijn vruchten had afgeworpen.
Blijkbaar was dit iets zoals fietsen. Je verleerde het niet. Blijkbaar was het erg moeilijk om te verleren hoe je Sareth tegen een muur duwde en haar eveneens kuste. Zoals dat al een tijdje niet meer was gebeurd. Maakte niet uit, het gebeurde. Dat was het belangrijkste, tenslotte.
Maar lieverd, die gebeurtenis had een hoop gelul nodig, weet je wel? Dane en Sareth konden een hoop uitvluchten vinden, maar het was en bleef een feit dat ze uiteindelijk elkaar tegen een muur zouden duwen om bepaalde handelingen uit te voeren. Vonden geen van beiden erg, leek me. En hé, trouwens – ze hadden wel een record hoor. Recordtijd elkaar niet tegen de muur duwen.