In en om een bezemkast van 3x3 meter

Het is zwak. Wat wist die hele jongen nou van het woord "zwak" af? Niets, helemaal niets. 'Gebruik geen woorden als je de ware betekenis er niet van weet,' sprak ze bitter, waarbij ze even een blik naar hem toe wierp. Opnieuw die woorden en ze keek hem aan, met een haast uitdagende blik. 'Ik pijnig mezelf als ik dit wel, net zolang als jij dat ook zal doen,' zei ze, waarbij ze, om haar woorden kracht bij te zetten, haar rug tegen de muur aan schuurde. Ze zou hier spijt van krijgen, dat wist ze ook wel. Waarschijnlijk zou hij haar straks alsnog grijpen en dan had ze het toch echt zelf uitgelokt. Begreep hij dan in godsnaam niet dat ze zichzelf wel móest pijnigen op deze manier? Ze kon niet meer snijden, dat probeerde ze hevig af te leren, maar de pijn die ze kende, dat was gewoon te veel om te kunnen overleven. En als ze dan een andere, een mildere pijn, eroverheen kon gooien, dan zou ze dat doen.
Ze keek naar de kleine ritten, toen deze zijn pootjes en snuit weer tegen haar wang drukte, alsof hij haar duidelijk wilde maken dat Thane geen gevaar voor haar was. Ze sloot haar ogen onder de aanraking van de ritten en toen ze haar ogen weer opende, schitterden er tranen in, hoewel deze niet de kans kregen daadwerkelijk hun weg naar haar wangen te zoeken. Ze zwak, zo breekbaar en zo onvoorspelbaar. 'Je zou hetzelfde doen, Thane. Je zou jezelf ook pijnigen als je leeft met de pijn die ik voel en waarschijnlijk zou ik net zo reageren en net zo zijn in jouw plaats. Dus alsjeblieft, beveel me niet om te stoppen met mezelf te pijnigen, want anders ga ik eraan onderdoor.' De woorden waren zacht, gebroken en smekend. Ze keek hem aan, haar blik weer verslagen, maar ook duidelijk gebroken. Ze had zichzelf niet meer in de hand, zoals wel vaker gebeurde. Een emotionele puinhoop was ze, een onvoorspelbaar wezen. Dat was ze en zou ze altijd zijn.

Zijn ogen stonden droevig, maar toch boos en voordat ze er enig besef in had, sloten zijn vingers zich om het vest dat van origine van hem was en trok haar dichterbij. Rizmo viel van haar knieën, maar schoot er vandoor, dus ze concludeerde dat hij in orde was. Ze keek Thane angstig aan en bij het bevel, sloeg ze haar ogen neer, opnieuw verslagen. Ze knikte, als teken dat ze zou luisteren, zijn bevelen opvolgde. Ze keek hem weer aan toen hij zijn relaas vervolgde, schudde zo nu en dan haar hoofd, omdat ze van hem moest zwijgen. De tranen liepen weer over haar wangen en ze wachtte op het moment dat hij alsnog profijt zou nemen van haar zwakte en het vest van haar lichaam zou trekken, om zich vervolgens op haar uit te leven.
Maar hij maakte misbruik van haar. Hij maakte misbruik van het feit dat ze bevelen op moest volgen, dat ze bevelen niet kon negeren, omdat dat gewoonweg niet in haar systeem zat. En dus, terwijl de tranen over haar wangen liepen, duwde ze zichzelf van de muur af, terwijl ze toekeek hoe hij bij haar weg stapte en Rizmo troosten tegen zijn gezicht duwde. Hij had haar in zijn macht, ook al zou hij dat waarschijnlijk niet beseffen. Hij kon in principe doen met haar wat hij wilde, zeker als hij met nog meer bevelen zou strooien. Ze keek hem niet aan, liet haar hoofd hangen, haar blik op haar handen gericht, die in haar schoot lagen. Klein, fragiel, gebroken. Haar handen trilden weer, zoals ze vaak genoeg deden. Ze voelde de drang tegen hem in te gaan, maar ze zou het niet kunnen verdragen nog meer bevelen te moeten opvolgen. Ze kwam uiteindelijk van het bureau af en zocht naar haar shirt, waarna ze zijn vest open ritste en dat uit trok, om haar eigen shirt weer aan te trekken en haar kapotte vest hier weer overheen te trekken. Ze liep naar hem toe en drukte zijn vest in zijn hand. 'Well done, het is je gelukt hoor, je hebt me precies waar hun me ook al die tijd hadden.' Haar stem klonk donker, duister, met een intense haat erin, terwijl de tranen nog over haar wangen liepen. Ze liep door, klom weer op het bureau en krulde zich daar op, terwijl ze zo min mogelijk geluid probeerde te maken.
Ze had het koud, heel erg koud. Haar vest was kapot, had niet meer de functie waarvoor het oorspronkelijk gemaakt was en het shirt eronder, was van een vrij dun materiaal. Maar ze leed liever kou, dan dat ze zijn vest terug kreeg, of wat dan ook.

Ze voelde hoe het beestje over haar heen liep en zich weer nestelde tussen haar vurige lokken. Ze had haar ogen gesloten, had de wereld willen buitensluiten, maar Thanes stem liet haar haar ogen openen. Hij was de eerste, werkelijk de eerste in haar hele leven, die niet wilde dat ze luisterde naar zijn bevelen. Ze duwde zichzelf wat overeind, waarbij ze hem aan kijk, om te zien dat hij zijn vest weer had aangetrokken. Ze duwde zichzelf nu verder overeind, ging in kleermakerszit zitten en sloeg haar armen om haarzelf heen, omdat ze het koud had. 'En dan? Dan sla ik je en waarschijnlijk zal dat voor jou aanvoelen alsof ik je streel. Ik heb vrijwel geen kracht en daarnaast kan ik me niet verzetten.' Ze haalde het diertje tussen haar lokken vandaan en hield deze beet in haar hand, terwijl ze over het kopje streek met haar vinger. 'En als je wilt dat ik stop met je gehoorzamen, leg me dan ook geen bevelen op, Thane, want bevelen kan ik niet negeren.' Ze zette Rizmo op het bureau naast haar, volgde het beestje met haar ogen en keek Thane toen weer aan. 'En daarnaast, ik sla je niet, omdat ik het liefst elk lichamelijk contact wil vermijden. Daarom vraag ik je om me niet aan te raken en om me niets te bevelen, want ik meen het, je had me precies waar zij me acht jaar lang hadden. Je had me in je macht, zonder dat je dat waarschijnlijk wist. Ik had werkelijk alles voor je gedaan, echt alles, omdat ik godverdomme doodsbang ben.' Naarmate haar zin vorderde, naarmate haar stem meer en meer brak, totdat uiteindelijk de tranen weer over haar wangen stroomde, maar waarschijnlijk was het nu eerder vanwege woede.

'Je beveelt me wel dingen, Thane, zij het misschien onbewust,' sprak ze hem tegen, want hij beval haar wel degelijk dingen te doen of niet te doen. Ze liet haar hoofd hangen bij zijn woorden, om hem uiteindelijk weer aan te kijken. 'Ik kan niet voor mezelf opkomen, Thane. Ik kan het gewoon niet. Ik ben doodsbang, Thane.' Ze keek even naar de kleine ritten en keek Thane toen weer aan. 'Hoe kan iemand nu genezen, Thane, als een persoon een intense angst kent voor aanrakingen, ongeacht het geslacht en een nog grotere angst voor het mannelijke geslacht heeft.' Ze wendde haar hoofd af, beet op haar lip, om de tranen tegen te houden. 'Ik kan mezelf niet zijn, Thane, want ik heb geen idee wie ik zelf ben. Ze hebben mijn identiteit al lang geleden van me afgenomen. Ik weet niet wie ik ben, wie ik hoor te zijn. Ik ken alleen deze persoon, de rode dame die doodsbang is.' Ze keek hem verward aan toen hij het vest weer naar haar uit stak en aarzelend haast pakte ze het aan, om vervolgens - zo snel ze kon - haar eigen vest en shirt uit trok, om zijn vest weer aan te trekken. Dankbaar sloeg ze de warme stof om haar heen, om hem weer aan te kijken. De glimlach leek hem beter af te gaan, maar scheen nog altijd onwennig te zijn.
Opnieuw verwarde zijn woorden haar. Niemand - en dan al helemaal geen jongens - hadden zich ooit verontschuldigd tegenover haar. Ze snapte dan ook niet goed waarom hij zich verontschuldigde. Ze schudde uiteindelijk maar haar hoofd en mompelde een 'Het geeft niet,' omdat ze niet wist wat ze anders eigenlijk moest zeggen. Haar blik was op hem gericht, voordat ze een blik naar de deur wierp, maar het was wel duidelijk dat ze hier nog een tijdje zaten.

Ze keek hem aan, in haar ogen een vreemde schittering, die duidde op het feit dat ze zo weer in tranen uit kon barsten. Hij leek haar te kennen, haar beter te kennen dan zij haarzelf kende en dat terwijl zij hier nog geen kwartier, hoogstens half uur zaten. Maar had hij gelijk? Ze wist het niet, want ze wist niet wie ze was, wat ze was. Ze wist alleen dat ze doodsbang was. 'Ik weet niet wie ik ben, Thane,' herhaalde ze, haar stem zacht, gebroken. De tranen vulde haar ogen weer, maar nu niet omdat ze iets moest doen terwijl ze dat niet wilde, of omdat ze bang was dat hij haar zou verkrachten. Nee, ze was bang omdat ze niet wist wie ze was. Ze mistte dingen in haar geheugen, hoewel ze elke seconde van haar leven zou kunnen terug halen, als ze dat zou willen. Haar lichaam, haar handelingen en haar woorden, het straalde allemaal hulpeloosheid uit. Ze had altijd gedacht dat ze haar gevecht alleen kon vechten, maar had ze eigenlijk al die tijd niet geweten dat dat niet waar was? Ze kon dit gevecht niet winnen, niet alleen in ieder geval.
Haar handen vonden elkaar en onbewust liet ze de nagels van haar rechterhand, over de palm van haar linkerhand krassen. Ze was verward, wist niet meer wat en wie ze was. Ze koesterde nog steeds een angst voor mannen, maar deze jongen, hij leek tot haar door te dringen, op een manier die geen ander ooit gelukt was. Ze brak volledig, opnieuw. Ze was zo breekbaar, zo klein en fragiel. Ze kon dit gevecht niet alleen vechten, dat besefte ze nu ook wel. Ze keek hem aan, haar ogen smekend haast. 'Help me, Thane,' kwam er gesmoord over haar lippen, waarschijnlijk amper hoorbaar.

Hij kwam dichterbij en uit automatisme, probeerde ze bij hem weg te komen, maar hij had al vaker duidelijk gemaakt dat ze zich niet moest pijnigen en daarom bleef ze zitten waar ze zat, hoeveel moeite het haar ook kostte. Zijn stem klonk ook hulpeloos, alsof hij niet wist hoe hij haar moest helpen en inderdaad, hij wist het niet. Zijn handen vonden de hare, om haar handen uit elkaar te halen, zodat ze zichzelf niet meer kon pijnigen. Ze wierp een blik op haar linkerhand, waar vurige, rode krassen zichtbaar waren, sommigen zelfs lichtjes bloedend. Ze keek hem weer aan toen hij zacht een simpel woord prevelde en ze beet op haar lip. Ze had zijn hulp nodig, maar ze had geen flauw idee hoe hij haar kon helpen. Ze kon zichzelf nog niet eens helpen, laat staat hoe ze wist hoe hij haar moest helpen. Ze wilde dat ze hem kon vertrouwen, écht kon vertrouwen. Deze jongen had al veel meer bereikt dan enig ander persoon ooit maar had geprobeerd, maar ze betwijfelde of hij dat kon weten. 'Maak niet dezelfde fout als zij acht jaar lang maakten,' mompelde ze, als antwoord op zijn vraag.
Haar handen trilden, zochten als vanzelf hun weg weer naar elkaar, omdat de druk haar te veel werd. Ze wist niet wat ze hier mee aan moest en de pijn kalmeerde haar. Maar zijn simpele woord was ook een soort bevel geweest, bovenop de andere bevelen dat ze zichzelf geen pijn mocht doen. Ze keek hem even aan, angst in haar ogen en stak toen langzaam haar handen uit, om de zijne te pakken. Ze voelde hoe haar maag samen trok, hoe ze misselijk werd en hoe ze zich het liefst wilde los trekken, wat ze uiteindelijk ook deed. 'Ik kan het niet, Thane. Ik weet niet wie ik ben en ik kan goddomme niet veranderen. Ik kan het niet.' De laatste zin klonk opnieuw hulpeloos. Zo gebroken, zo kapot getrapt.

Als hij haar niet kon helpen, dan kon niemand dat. Hij was de enige die tot haar doordrong, die haar op deze manier kon benaderen. Als hij haar niet kon helpen, dan was ze ten dode opgeschreven. Ze keek hem aan, beet op haar lip toen hij vloekte. Het voelde alsof hij boos op haar was, maar zekerheid hiervoor had ze niet. Ze stootte een spottend geluid uit, toen hijij zei dat ze Sally was en wel kon veranderen. 'Wel, laat me je vertellen dat Sally al de veranderde ik is. Dit is de enige persoon die ik ken, naast het verkrachte hoerenkind. Ja, want dat ben ik, Thane. Acht jaar lang misbruikt door mijn bloedeigen broer en zijn vrienden. Ik ken geen ander leven. Ze hebben godverdomme alles van me afgepakt wat ik ooit nog had. Ik heb niets meer, Thane, helemaal niets! En jij bent verdomme de enige die me niet zo behandeld, die daadwerkelijk ook maar een fractie om me geeft, hoe klein het ook is en hoe slecht je me ook kent. Jij bent de enige die me kan helpen, snap je dat dan niet? Snap je dan niet dat ik zonder jou hulp gewoon dit ben? Dit blijf? Snap je dan niet dat je al veel meer bereikt hebt, dan enig ander persoon ooit bij mij heeft kunnen bereiken?' Haar stem werd weer zachter, naarmate haar zin vorderde. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd, veegde verwoed de tranen weg en draaide zich om, zodat ze met haar rug naar hem toe zat, haar blik naar de betonnen muur. 'Maar laat maar, je zult niet de eerste zijn de me laat vallen en me laat voor wat ik ben.' Ze had geen idee waar deze hele relaas vandaan kwam, al helemaal omdat het zo niet "haar" was. Maar misschien had Thane gelijk en zat er inderdaad een opstandig iemand, diep binnenin haar.

Hij lachte. Hij láchte! In godsnaam, hij lachte. Ze stortte hier zowat haar hart uit, vertelde haar verleden en die imbeciel lachte gewoon. Zijn woorden maakte haar geërgerd, wat wel een geheel nieuwe emotie was. 'Best dan was ík dat, nu tevreden?' sneerde ze, terwijl ze met haar rug naar hem toe bleef zitten. 'Uiteindelijk maakt het toch niet uit wie ik wel en niet ben, er wordt altijd wel een manier gevonden om me te vertrappen. Want tja, ik ben nu eenmaal een klein, gebroken figuurtje, wat er geen ene flikker toe doet.' Haar woorden sloegen nergens meer op, dat besefte ze zelf ook wel, maar ze voelde onmacht, onmacht omdat hij haar gewoon uit kon lachen. Onmacht, omdat hij geen bevelen hoefde op te volgen. En onmacht, omdat hij beter scheen te weten wie ze was, dan dat zij dat zelf wist. Het leek hem niet eens te kunnen schelen wat er met haar gebeurd was, al die jaren. Schijnbaar gaf hij toch niet om haar. Dat gebeurde er nou als probeerde om een jongen te vertrouwen. Ze gingen er met je vertrouwen vandoor, om je vervolgens weer kapot te trappen, totdat je niets meer was. 'Je bent gewoon net zoals hen,' mompelde ze, waarna ze naar haar handen keek, die elkaar weer gevonden hadden. Dit keer was echter haar rechterhand aan de beurt om gemarteld te worden. Ze voelde de pijn, zag het bloed opwellen, maar het was voor haar niet genoeg om te stoppen. Ze wilde hier weg, weg van deze jongen die zoveel met haar en haar emoties deed. Want ja, haar emoties lagen meer dan alleen overhoop. Waar ze net nog haast woedend was geweest, voelde ze nu weer die angst en de pijn in haar hand, in haar hele lichaam eigenlijk. Ze was onmogelijk.

Weer die angst, die goddomme doodsangst, toen zijn hand op haar schouder kwam en hij haar omdraaide. Zijn ogen stonden koud, beangstigden haar en als vanzelf wachtte ze op het moment dat hij zijn slag zou slaan. Weer sprak ze niet, toen hij tegen haar tekeer ging. Het waren allemaal automatische dingen, die jarenlang in haar systeem waren gestampt. Ze merkte het eigenlijk amper dat hij haar los liet, haar lichaam was weer in het bekende gevallen, hetgeen wat ze jarenlang had moeten kennen.
Maar het waren die twee woorden, die twee simpele woorden, die haar op lieten kijken, om vervolgens verslagen naar haar handen te kijken. 'Het spijt me,' kwam er over haar lippen, automatisch haast, 'het zal niet meer gebeuren. Ik ben degene die fout zit. Ik ben niets waard. Ik zal luisteren, ik zal zijn wat ik hoor te zijn.' Het waren de woorden die ze ook altijd zei als ze volgens haar broer iets fout had gedaan. Ze maakte nu ook geen onderscheidt meer tussen Thane en haar broer. Hij was nu haar broer, puur en alleen vanwege die twee woorden. Ze staarde naar haar handen, zat haast bewegingloos op het bureau. In haar ogen was te zien dat ze het opgegeven had, dat ze verslagen was en dat straalde ook haar houding uit. Ze was een makkelijk doelwit, zo ontzettend breekbaar. Hij had haar weer in zijn macht, als hij dat zou willen. Ze zou weer alles voor hem doen, als hij dat zou vragen. Het was wie ze was, wat er in haar systeem zat, waar ze op reageerde. Acht jaar lang had ze zo geleefd, dan kon je niet verwachten dat ze dat nu al afgeleerd had.

Hij had gelijk. Zodra het bevel ook maar over zijn lippen was gekomen, was ze overeind gekomen en naar hem toe gelopen, hoewel haar lichaam schreeuwde dat ze weg moest gaan. Ze keek hem aan, probeerde haar emoties onder controle te houden. Zijn hand kwam onder haar gezicht, duwde deze omhoog, waardoor ze onmogelijk zijn blik kon ontwijken. Weer verontschuldigde hij zich, sprak hij haar tegen en liet haar vervolgens weer los. Hij viel weer tegen de muur en ze volgde zijn bewegingen. Langzaam liet ze zich ook zakken, totdat ze op haar knieën voor hem zat. 'Leg het me dan uit, Thane,' fluisterde ze haast. 'Ik ben misschien wel gebroken en waarschijnlijk de meest wispelturige persoon die je ooit tegenkomt qua emoties, maar ik ben niet dom. Ik wíl het begrijpen, Thane. Ik wil dit alles begrijpen. Dit, het, ons, wat er dan ook is.' Ze keek hem aan en om eerlijk te zijn, ze voelde niet de neiging bij hem weg te rennen. Hij was te vertrouwen, dat had hij al meerdere malen bewezen. Ze was zwak geweest, heel zwak, op vele punten, maar geen enkele keer had hij haar profijt van genomen, behalve dan net, maar ergens vond ze zijn actie logisch. 'Je zegt dat er iemand anders in me zit, de ware ik. Maar ik kan haar niet vinden, Thane, niet zonder jou. Zonder jou verlies ik de strijd die ik al jaren strijd. Ik héb hem al verloren, al vele malen. Maar ooit zal ik de strijd winnen, maar dat kan ik niet alleen.' Ze legde haar hand op zijn wang, voelde hoe die trilde, maar ze wilde nu niet terugtrekken. 'Jij bent de enige die me kan helpen. En volgens mij ben ik de enige die jou kan helpen, wat er dan ook met je is.'

'Help me dan, Thane,' antwoordde ze haast net zo zacht. Ze wilde zijn hulp, had hem nodig. Het was afschuwelijk om te zien, om hém zo te zien. Gebroken en verslagen, somber en ze voelde een pijn, een onbekende pijn, binnenin haar hart. Ze wilde hem niet zo zien. Ze kon het verdragen als hij boos was, als hij vrolijk was, als hij nors was, maar dit wilde ze niet zien, niet meemaken. Het deed haar pijn om hem zo te zien, meer dan ze zou willen toegeven. 'Maar ik wil je leren kennen, Thane, ik wil je zien. Je weet wie ik ben, je weet wie ik ben van binnen, je weet wat ik ben. Laat jezelf aan me zien. Je weet dat ik de kracht niet heb om je weg te duwen of om je pijn te doen. Die krachten bezit ik niet.' Ergens was ze blij dat hij haar hand weghaalde, hoewel ze aan de andere kant haar hand wilde laten liggen, zien hoelang ze het vol kon houden. 'Als ik je uit mezelf aanraak, dan doe ik dat omdat ik dat wil, niet omdat dat moet,' antwoordde ze, waarbij ze zwak glimlachte. Bij zijn volgende woorden fronste ze weer, omdat zijn woorden verwarrend waren. 'Bedoel je dat je dit uiteindelijk zal vergeten? Dat je mij zal vergeten, of begrijp ik het nu verkeerd?' Ze zag hoe zijn handen trilden toen hij zijn sigaretten tevoorschijn pakte, om er eentje aan te steken. Ze pakte voorzichtig zijn hand, voelde hoe hun beide handen trilden, al hadden ze beiden andere redenen hiervoor. Ze haalde de sigaret tussen zijn lippen vandaan, zoals ze eerder ook al had gedaan en zette deze aan haar eigen lippen, om de rook te inhaleren, waarna ze deze eveneens boven hen uit blies. Vervolgens overhandigde ze hem de sigaret weer, hoewel ze zijn hand bleef beethouden. Ze wilde weten hoelang ze het vol zou houden bij hem, hoelang ze lichamelijk contact als dit kon behouden.

Ze wist niet of ze nu blij moest zijn met deze informatie. Hij zou haar niet vergeten, dat stelde haar gerust, maar hij leek ook niet dit te willen doorzetten. Het beangstigde haar, het idee dat ze hem kwijt kon raken, terwijl hij niet eens van haar was. 'Thane, misschien verander ik, misschien niet, maar de ware ik zit altijd hier binnenin, dat weet jij en dat weet ik. En dat geldt ook voor jou.' Ze kneep zacht in zijn hand, bemoedigend. 'Denk je dat deze ontmoeting door iets verpest kan worden dan?' Ze probeerde hem te begrijpen, zocht een toenadering naar hem die ze nog nooit naar iemand gezocht had. 'Als je niet wil dat ik de volgende word, weer een nieuwe zwarte herinnering, laat mij dan een lichtpunt zijn,' prevelde ze, waarna ze zwak glimlachte. 'Want je kan dit nu wel afkappen, me wegduwen, omdat je wil voorkomen dat we teveel aan elkaar hechten en uiteindelijk beiden er kut uit komen, maar ik ken mezelf, Thane. Ik ga je opzoeken, ik weet dat ik dit niet kan rusten. Jij bent de enige die me mijn pijn kan doen vergeten, al is het maar voor even. Jij bent de enige die tot me door kan dringen. Je bent als een drug voor me, Thane, een drug waar ik nu al verslaafd aan ben.' Ze pakte de sigaret van hem aan en zette hem weer aan haar lippen. Zijn smaak lag op de filter, hoewel hij wat afgezwakt leek, vanwege het feit dat haar eigen smaak de zijne bezoedeld had. Ze inhaleerde diep en blies toen langzaam de rook uit, om de sigaret weer naar hem uit te steken. Nog steeds hield ze zijn hand beet. Het voelde prettig, zijn warme huid tegen de zijne. Ja, Thane was als een drug, een geheel nieuwe drug, die haar lichaam voor deze dag nog nooit had gekend. En nu was ze verslaafd, om er nooit meer van af te kunnen komen.